Mijn laatste week hier in Afrika – Bénin – Kpovie, gaat in … zondagavond keer ik terug naar België.

Of toch voorlopig een laatste week in Afrika, ik ben zeker als ik de kans, de middelen, de tijd, de fysiek … heb nog terugkom naar Afrika …

Nog een laatste keer doe ik 's morgens voor het ontbijt al mijn was. Rond kwart voor 9 spring ik op mijn fiets en rijd naar de school. Ik help bij de jongste , vandaag zijn ze met 19 van de 26, er zijn altijd wel behoorlijk wat kinderen afwezig.

Er zijn nog een paar kinderen die hun oefening niet gemaakt hebben, het inkleuren van de banaan. Voordat ze mogen kleuren moeten ze eerst hun handen wassen, het blaadje met hun oefening wordt op een kartonnetje bevestigd, de leerkrachten letten er heel goed op dat alles proper en gedisciplineerd gebeurd.

Na nog wat te zingen is het tijd voor de plaspauze en de lunch, die wordt al geserveerd om 10 u à 10u30.

Dan is het tijd voor de kinderen om buiten te spelen en zich te amuseren, we plaatsen nog een keer alle speeltoestellen, de schommel, een draaimolen en de glijbaan. Behoorlijk wat werk maar het is de moeite waard als je ziet hoe blij ze zijn om erop te spelen.

Er wordt niet alleen met de grote speeltoestellen gespeeld maar ook met de bal en wat banden zijn voor hen een speeltoestel.

Ik probeer mijn aandacht over alles en iedereen te verdelen, de kinderen op de draaimolen wisselen, de kinderen op de schommel wisselen en helpen duwen, met de bal spelen … Best wel veel om te doen, maar ik vind het leuk, ik ben hier om te helpen, dus zet ik me 200 % in.

Elke dag fiets ik langs de school als ik naar de boerderij ga, elke dag hoor ik de kinderen roepen naar mij als ik passeer dat doet deugd. En wat me opvalt, ik heb nog geen enkele andere dag gezien dat de speeltoestellen opgezet werden, men doet dit blijkbaar alleen maar als ik er ben, ook niet als de andere vrijwilligers er zijn. Misschien moet ik toch geloven dat ik nogal een aparte en energieke persoon / vrijwilliger ben.

Rond 11u30 arriveren de dames van het gezondheidscentrum in het dorp. Alle kinderen krijgen een drankje en een pilletje, vitamine A en Abendazole. Ook wordt bij elk kindje de dikte en lengte van de arm gemeten, om na te gaan of ze niet ondervoed zijn. Dit gebeurt met een special lintmeter, als ze in het kleur groen zitten is alles ok, kleur geel is alarmerend, kleur rood is desastreus. Gelukkig zijn alle kinderen gezond en zitten in het groen.

Deze zorgen worden gratis aangeboden door de overheid.

In de namiddag vragen ze me om bij de grootste kinderen te helpen omdat de 2e leerkracht afwezig is. Ze krijgen nog een herhalingsles over de horizontale lijntjes en mogen dit elk op een leitje tekenen. Ik ga bij elk kindje persoonlijk langs om te kijken, te helpen, ze vinden deze persoonlijke aandacht wel leuk en roepen al om tot bij hen te komen.

De rest van de namiddag is er niet zo veel voorzien, er wordt wat gezongen en dan leer ik ze ook om per 2 samen in de handen te klappen, ze vinden dit wel leuk, sommigen zijn er snel mee weg.

Om 17 uur is de school gedaan en wachten de kinderen tot ze opgehaald worden, sommigen spelen ondertussen nog wat, anderen staan wat stilletjes tegen de muur, kinderen die nu en dan wat extra aandacht nodig hebben, die wat uit de boot vallen omdat ze wat verlegen zijn, of enkelen omdat ze een medische afwijking hebben en niet altijd kunnen meedoen. Ik heb toch gepoogd om gedurende mijn tijd hier ook genoeg aandacht aan hen te besteden, ervoor te zorgen dat ieder kindje zijn beurt kreeg om op de speeltoestellen te gaan.

'S avonds gaan we nog iets drinken en eten in een bar met de andere vrijwilligers, de gerant van de bar wil me een cadeau geven als dank voor mijn inzet hier in het dorp. Als hobby tekent hij portretten, dus maakt hij er eentje van mij, ik moet stil zitten, dat is niet eenvoudig, ik heb mijn hoofd toch nu en dan bewogen, als gevolg hiervan is mijn hoofd wat vervormd, maar op zich is het wel mooi gemaakt.

02-01-2020, 22:44 geschreven door Veerle Devlieghere  

Zondag voormiddag neem ik de tijd om wat te gaan wandelen, je moet niet ver gaan om mooie plekjes te ontdekken.

Kort voor de middag heb ik afgesproken met de dierenarts van de boerderij, ook hij wil wat met me praten, en zijn dromen vertellen. Mijn vertellingen over mijn voorbije sabbattijd, mijn doorzetting op mijn camino en mijn vrijwilligerswerk hier, heeft zijn ogen geopend, hij wil ook vooruit. Hij werkt heel hard als dierenarts voor een baas, 6 dagen in de week en soms moet hij de zondag ook wat werken, zoals deze ochtend, alles voor hetzelfde loon, overuren worden niet betaald. Zijn droom is om zelf een boerderij te beginnen met legkippen en konijnen, niet enkel voor zichzelf maar hij zou daarbij zijn kennis willen doorgeven. Hij wil jongeren een opleiding geven op de boerderij, hen het vak leren, geen gewone jongeren maar jongeren die nu geen enkele toekomst hebben, die op de straat leven of weeskinderen zijn. Hij toont me berekening om een boerderij op te starten, en heeft zelfs al een terrein op het oog waar een gebouw staat, zijn plan staat al ver, het ziet er echt wel doordacht uit, je kan er goed van leven. Er is maar één probleem, hij heeft het startkapitaal niet, hier in Afrika is het zo goed als onmogelijk om een lening bij de bank te krijgen, deze bestaan wel maar moeten na 1 jaar of maximaal 2 jaar al terugbetaald worden, de intrest is ook buiten proporties, 20 tot 25 procent, dus moet hij op zoek gaan naar andere opties voor een lening. We praten er wat dieper over en het spreekt me wel aan, het begint te kriebelen, ik ben wel geïnteresseerd om er meer over te weten zeker omdat het een project is met een humanitair luik. We spreken af dat we volgende week zondag samen naar de locatie gaan kijken, van mijn kant zonder enige beloftes, op zijn minst kan ik mijn advies geven.

Ik heb nog een paar baby kleertjes mee, gekregen van iemand tijdens mijn reis in Canada, mijn gast-mama kent iemand met een baby, de kleertjes passen perfect, mama en baby Marie Bion zien er gelukkig uit.

In de late namiddag krijg ik telefoon van collega Aladji, ik wordt uitgenodigd op de boerderij, er zal een fotograaf komen, ze willen een paar foto's laten nemen om als aandenken voor hen en mij te houden. Tot mijn aangename verrassing hebben ze ook voor mij gekookt, als dank voor al het gene ik voor hen gedaan heb, dit doet wel iets met je, ze zijn echt wel super dankbaar. Aladji vertelt me dat hij vandaag de hulp inriep van een locale jongen omdat er zoveel werk was, te veel voor hem, hij heeft deze jongen van zijn eigen loon betaald, toch wel heftig om te horen dat ze zoveel moeten doen. Ik ben echt wel blij en tevreden dat ik hier gedurende mijn verblijf toch efkes het verschil heb kunnen maken voor hen, daarvoor kwam ik naar hier, het voelt goed.

We eten rijst, eieren en een tomatensaus, appelsienen als dessert. Een mooi zicht in de tuin met de ondergaande zon, en uiteraard nemen we de nodige foto's.

Rond 8u30 vertrek ik terug naar huis, voor hen was het een drukke werkdag, en ze moeten ook nog wat werken vandaag. Akim en zijn collega moeten de konijnen nog voederen, Aladji moet 's nachts een paar keer opstaan om de lichten in het kippenhok aan en uit te doen, de kippen moeten ook 's nachts eten en drinken om een optimale opbrengst van eieren te hebben. Ik heb echt veel respect voor al het werk dat ze hier moeten doen, het is hard werk en toch zijn ze altijd super opgewekt, gemotiveerd en vriendelijk, klagen doen ze nooit, het enige dat ze zeggen is : “ we hebben geen keus, we moeten wel” en ze doen voort. Wij kunnen nog veel van hen leren.

31-12-2019, 00:14 geschreven door Veerle Devlieghere  

Dit weekend geen toerisme gepland, ik plan een rustig weekendje, wat lezen, proberen wat achterstallige blog in te halen, genieten, ik heb niet veel concreets gepland.

Ik slaap wat langer, ontbijt op het gemak en hou me dan wat bezig met kruiswoordraadsels en schrijf wat in mijn blog, om eerlijk te zijn, daar kruipt wat tijd in, dus als ik slechts een kwartiertje heb is het de moeite niet om er aan te beginnen, vandaag lukt het me wel. Het internet is niet overal even goed, Wifi dat is er hier uiteraard niet, het mobiele internet werk maar niet altijd snel of niet op alle plaatsen, de beste plaats is op het dakterras. Wanneer ik dan op het dakterras zit om te internetten kan ik het niet laten om overal rond te kijken en te genieten van de mooie zichten die ik hier heb.

Aan de ene kant de straat met alle bewegingen en in de verte de lagune, aan de andere kant, de lokale huizen en de bomen en struiken van de brousse.

Kort voor de middag komt een van mijn lokale kennissen / vrienden langs, één van de 2 broers van het immobiliënkantoor, we spreken af om in de namiddag iets te gaan drinken en wat te praten, hij heeft een paar vragen voor mij.

Tijdens de lunch vertelt mijn gast-mama me de grootmoeder van Jocelyne (het meisje dat hier in het begin ook woonde) gestorven is, ze gaat deze namiddag haar medeleven aan de familie gaan betuigen en zou graag hebben dat ik mee ga, dus doe ik dat, voor de mensen hier betekent het veel als er een Yovo bij is.

Rond 2 uur vertrekken we op de brommer van mijn gast-mama, de plaats waar de kinderen van de dame wonen is behoorlijk ver, het is dieper het binnenland in, kleine wegjes de brousse in. Hier de weg vinden is niet evident, nu en dan stoppen we om te vragen waar ze wonen. Uiteindelijk komen we aan maar het blijkt niet het juiste huis te zijn, 2 dames gaan ons voor om de weg te wijzen, we rijden langs een minipaadje , als je niet weet dat dit een paadje is dan zie je het niet, dit bleek de kortste weg te zijn.

Ik zie hier meer oudere typische Afrikaanse woningen, minder gebouwd uit bakstenen

Uiteindelijk komen we aan, er wordt wat gepraat, handen geschud, ze halen wat koekjes voor ons en we krijgen een slok water aangeboden, ik vind het onbeleefd om er niet van te drinken en hoop dat ik hier al lang genoeg ben om tegen het water te kunnen.

Mijn gast-mama komt hier niet zo vaak, ze kent er wel behoorlijk wat mensen dus we stoppen nog op verschillende plaatsen om dag te zeggen.

Voor we naar huis gaan stoppen we nog bij een fruitwinkel om wat bananen te kopen.

Het is al bijna 5u30 als we terug zijn, ik ben al wat later dan gepland om iets te gaan drinken met de broers van het immobiliënkantoor, maar niemand in Afrika vind het raar of erg als je niet op tijd bent.

We gaan iets drinken en praten wat, de gesprekken hier gaan meestal altijd over dezelfde zaken, we zouden graag naar Europa gaan om te studeren of om te werken, hoe kunnen we dit doen, kan je ons hiermee helpen. Telkens moet ik iedereen teleurstellen, voor hen is het zo goed als onmogelijk om naar Europa te komen, ik probeer hen dat dan ook met handen en voeten uit te leggen, de meesten begrijpen het wel. Wat me ook opvalt in tegenstelling tot in Ghana vorig jaar, iedereen heeft wel een plan of visie wat ze willen, ze willen naar Europa om wat geld te verdienen of te studeren maar willen er niet blijven, als ze wat geld of een diploma hebben willen ze terugkomen naar hun land en hier iets opstarten. Velen willen dit op ongeacht welke manier doen, een gearrangeerd huwelijk heb ik ook al een paar keer gehoord, ze zouden me er zelfs voor betalen … neen toch niet, ik moet binnenkort weer geld verdienen maar toch niet op deze manier, ik hou het legaal.

Maar ik kan ze wel begrijpen dat ze alle mogelijkheden willen proberen om een beter leven te hebben, wat hebben ze te verliezen. Bovendien vind ik het ook iets positiefs dat de jongeren vooruit willen en niet enkel zomaar het land willen ontvluchten maar er ter plaatse iets willen van maken, dat leert me dat er zeker hoop is op een beter leven, het zal lang duren, maar er is hoop.

Ik kan ze niet helpen met naar Europa te komen maar ik kan ze wel helpen met mijn advies, ik had al gezien dat ze in hun kantoortje gewoon zitten te wachten op eventuele klanten die komen, zijn er geen klanten dan doen ze niets, volgens mij is dit geen kantoor voor 2 personen, zelfs niet echt voor één persoon. Dus ik kaart dit subtiel aan en probeer ze uit te leggen dat alle tijd dat ze niets aan het doen zijn, zitten te wachten dit verloren tijd is waar ze niets verdienen, verloren tijd die niet meer terug komt, ik zeg hen dat ze serieus moeten nadenken om naast hun immobiliënkantoor nog iets anders te doen, want op deze manier is het niet rendabel en kunnen ze er niet van leven. Ze geven toe dat ze er niet echt kunnen van leven, ze waarderen mijn eerlijkheid mijn kijk op de zaken, het is niet bedoeld als kritiek maar als advies, als een duwtje in de rug. Dit is ook iets wat hier vaak ontbreekt, men moddert wat aan, werkt het niet zo goed, dan zij het zo, ze denken niet altijd verder, hebben er geen kijk op zoals wij in Europa. Dus nu gaan ze er echt serieus over nadenken wat ze in de toekomst nog kunnen doen, ik beloof ze dat ze me mogen contacteren en dat ik ze met veel plezier mijn visie en advies wil geven.

Dit is ook een manier van helpen, het kost me geen geld, enkel wat tijd, en het helpt hen vooruit, ze zeggen dat ze eigenlijk wel een duwtje in de rug nodig hebben, een open kijk op de zaken kunnen gebruiken. Als je wat rondkijkt kan je meer helpen dan gedacht.

Ondanks ik niets gepland had vandaag werd het toch een drukke en aangename dag.

31-12-2019, 00:12 geschreven door Veerle Devlieghere  

Op de boerderij is het heel druk, ik start om 9 uur en normaal gezien mag ik om 11u30 stoppen, maar er zijn in de ochtend ontzettend veel eieren en dus werk ik wat langer door tot rond 12 u à 12u30. Ik heb het zo druk met in deze tijd alle eieren van de jonge kippen te rapen en te kuisen dat ik niet kan helpen bij de oudere kippen, in tegendeel soms komt Aladji mij ook een beetje helpen. Tegen de middag heb ik al een 1200 à 1300 eieren verwerkt, tijdens mijn pauze doet Aladji nog een ronde, ik doe dan de rest in de namiddag. Per dag hebben we nu een 1850 eieren, best wel de moeite als je er mee rekening houd dat we elk ei , één voor één ook nog moeten afkuisen. Dit is het resultaat van 2 dagen werk.

In de namiddagen is het iets rustiger op de boerderij, alhoewel er is altijd wel iets te doen, de drinkbakken helpen wassen en vullen van de oude kippen, helpen met eten geven, Ik doe ook wat werkjes die mij niet gevraagd worden, de vloer vegen, de bassins om de voeten af te vegen verversen, als je je ogen de kost geeft zie je wel wat werkjes om te doen.

Nu en dan kan ik in de namiddag en paar minuutjes pauze nemen en wat uitblazen en afkoelen in de schaduw in de moestuin. Soms komen Aladji en Francoise erbij zitten, ze hebben me al duizend maal uitvoerig bedankt voor mijn vele hulp, ze gaan mij missen als ik weg ben, ik ga hen ook missen dat is zeker. Ze hopen oprecht dat ze ooit nog eens zulke vrijwilliger als mij gaan krijgen. Ik probeer hen uit te leggen dat het normaal is dat ik hen help, dat ik veel werk, ik ben naar hier gekomen om te werken dus doe ik dat ook, ik zet mij in – ik werk alsof het voor mezelf is, ik weet wat werken is, wat werken op een boerderij of tuinbouwbedrijf is heb er ervaring in. En toch vinden ze dit bijzonder zeggen ze me dat niet iedereen is zoals ik, als jij er bent zijn we gerust – we zijn op ons gemak – we weten dat jij ondertussen weet wat je moet doen, zonder woorden doe ik mijn werk, we zijn een team geworden. Ik begrijp wel dat niet iedereen werkt zoals ik, zonder te stoefen over mezelf, ik heb deze opmerkingen al nog gehoord, vorig jaar kreeg ik ook deze reactie in Ghana, ook hier in de school zeggen ze hetzelfde. Tja, kan ik dit uitleggen, niet echt, misschien een beetje. Een mogelijks verschil met de anderen is mijn leeftijd, ik heb al ervaring met werken, en het ligt ook in mijn aard als ik voor iets ga, iets doe, zet ik me geen 100% in maar 200 %. (de Duitse vrijwilligsters zegden op een bepaald moment, jij hebt meer energie dan wij 2 samen). Het zit misschien ook wel in de natuur van de Belgen en zeker in de natuur van de West-Vlamingen we zijn werkers, stille noeste werkers, we zeggen niet veel maar we werken naarstig voort. Een mogelijks ander verschil is dat ik er heel bewust voor gekozen heb om hier te komen werken, vrijwilligers uit sommige andere landen krijgen geld van de overheid om dit werk te doen, als je er zelf voor betaalt (ja ik heb betaald om hier te komen werken) is dit een heel bewuste keuze en ga je er dan ook ten volle voor. Het doet wel goed om deze oprechte waardering en dankbaarheid te horen, dat is één van de redenen waarom ik het doe.

Ik help niet alleen fysiek maar probeer ook wat tips te geven om zaken te verbeteren, wanneer ik merk dat er op bepaalde plaatsen in het kippenhok veel gebroken en vuile eieren zijn, geef ik dat door, we kijken dan of we iets kunnen veranderen om dit te vermijden. Zo hebben we ook de ruimte voor de zieke kippen aangepast, een hoger net er rond want ze ontsnapten vaak en probeerden dan de eieren die ik aan het kuisen was te pakken.

De moestuin die ziet er heel goed uit, ze zaaien wat plantjes en zijn deze momenteel aan het uitplanten in de bedden. De sla groeit heel goed, mede dankzij de kippenmest die ze krijgen.

Deze week zijn er terug dames bezig met het maken van bloem van manioc, ze schillen de manioc, waarna ze deze dan wat persen, drogen in een oven in de grond en zeven, een heel karwei om te doen, maar blijkbaar levert het wel wat geld op en het zorgt voor extra werkgelegenheid voor de locale bevolking van het dorp. Dit is één van de zaken die ik echt waardeer op deze boerderij, ze proberen er alles uit te halen, gebruiken alle ruimte en mogelijkheden.

Ik kan niet zo veel vertellen over de boerderij, het is allemaal al gezegd, misschien kan ik mijn dag verloop eens neerpennen. 's morgens om 8 uur krijg ik mijn ontbijt, ik moet niet zelf koken, in mijn gastgezin hebben ze een werksters die kookt, poets en allerlei zaken doet. Het ontbijt bestaat uit koffie (oploskoffie), brood met choco en nu en dan krijg ik er een omelet bij. Heel vaak krijg ik wat fruit of eieren mee van de boerderij, een omelet van de eigen kippen smaakt lekker.

Om 9 uur begin ik te werken, ik werk tot mijn werk gedaan is, rond 12 u à 12u30. Het is hier bloedheet en immens vochtig, dus zweten doe je hier constant, als ik 's middags thuiskom zijn mijn kleren kletsnat van het zweet (soms kan ik ze letterlijk uitwringen), dus een douche is nodig, ik hang mijn kleren dan buiten om te drogen zodat ik ze in de namiddag terug kan aandoen. Het ondergoed mag niet buiten gehangen worden, dus in mijn kamer hangt er ook altijd wel iets te drogen, je moet hier per dag minstens 3 keer veranderen van ondergoed omdat het kletsnat is van het zweten. Na het eten neem ik een korte siësta, met deze temperaturen is het wel nodig, het is vermoeiend.

Om 3 uur begin ik terug te werken tot 5 uur. Het eerste dat ik doe als ik thuis kom is nog eens een douche nemen, ja hier heb je wel een 3-tal douches per dag nodig. Na mijn douche kuis ik mijn badkamer wat, de douche is niet afgesloten dus alles is nat, met de borstel veeg ik mijn kamer, ik wil niet dat iemand anders dit moet doen, ik vind het normaal dat ik deze zelf proper hou. 's avonds voor het eten, geniet ik soms van een biertje terwijl ik de bedrijvigheid op straat gadesla, ik geniet van de ondergaande zon op het dakterras …

We eten rond 19 uur à 20 uur, en daarna heb ik nog wat tijd om op mijn gemak te zijn, soms gaan we met de andere vrijwilligers nog iets drinken of ik geniet van het warme zalige afrikaanse leven op mijn dakterras. Ik geniet met een fris biertje, dat haal ik in de cafe recht over mijn huis, ik drink het op mijn dakterras daar is het wat rustiger, in de cafe staat de muziek nogal luid, op mijn dakterras kan ik ook van de muziek genieten. Hier is het toegelaten dat je een biertje koopt om dit mee naar huis te nemen, de volgende dag breng ik dan het leeggoed terug, ondertussen kennen ze me daar al. Het gebeurt regelmatig dat ze geen klein geld hebben om terug te geven, omdat ze me kennen en vertrouwen kan ik dan de 100 of 200 FCFA de volgende dag geven, of zeg ik geef me dan morgen het geld terug. Het leven hier is zo eenvoudig en ò zo zalig, wat zal ik het missen. Als ik 's avonds op mijn gemakt op het dakterras zit, staar ik naar de mooie sterrenhemel, denk na over mijn voorbije sabbattijd en begin nu ook echt wel te beseffen dat deze bijna voorbij is, echt voorbij, ik zal terug moeten gaan werken.

's avonds op mijn dakterras met mijn biertjes heb ik genoeg tijd om over de toekomst na te denken, meer en meer besef ik dat ik me hier echt wel thuis voel (hier = Afrika), ik waardeer het eenvoudige leven hier, ik voel met hier goed – op mijn gemak gewaardeerd geaccepteerd …. Ik voel me hier echt wel gelukkig … het zal waarschijnlijk niemand verwonderen als ik zeg dat ik zeker nog terugkeer naar Afrika, waar – wanneer – hoe – om wat te doen, daar ben ik nog niet helemaal aan uit, er broeien wat ideeën – dromen in mijn hoofd.

29-12-2019, 22:26 geschreven door Veerle Devlieghere  

Ik begin mijn dag met de wekelijkse was, een uurtje vroeger opstaan zodat ik klaar ben tegen het ontbijt. Niet dat het echt vroeg op staan is, ik ontbijt om 8 uur, dus vandaag ben ik om kwart voor 7 opgestaan om de was te doen. Maandag is mijn wekelijkse schooldag, ik help bij de oudere kinderen. Er zijn 3 leerkrachten (in het begin waren er maar 2) bij de kleinsten is er één juffrouw, bij de grootsten is er één juffrouw en één meester, dit is wel nodig want ze zijn soms met 40 kinderen in één klas. De grootsten krijgen vandaag mijn hulp, de meester is er niet in de voormiddag, dus goed dat ik er ben om wat te helpen. Er wordt gezongen en gedichtjes opgezegd, de juffrouw verdwijnt eventjes, dit gebeurt hier wel meer, dus neem ik over en laat de kinderen één voor één naar voren komen om hun gedichtje op te zeggen. Al snel is het tijd voor de plaspauze, mooi in 2 rijtjes, jongens en meisjes apart, stappen ze naar de “toiletten” waar de leerkracht hen in een rij zet. Mijn taak is om ze 2 per 2 naar het toilet te laten gaan, jongens en meisje apart. In een rij blijven staan is voor elk kind moeilijk, ongeacht waar ter wereld, het is niet evident om erop toe te zien dat het ordentelijk gebeurt maar het lukt me wel, ik weet ondertussen welke kindjes de deugnieten zijn en op wie ik wat meer moet letten.

De handen worden gewassen, bij de grootste kinderen worden er 2 aangesteld om het water over de handen te gieten. De handen worden niet in een teil gewassen want het water wordt echt wel vuil van de vieze handjes, ze gaan hier echt wel goed hygiënische te werk.

Eén van de kindjes is wat ziek, ik had het in de klas al opgemerkt, hij was stil en huilde wat. Ik haal een stoeltje zodat hij buiten in de schaduw wat kan bekomen, ietsje later moet hij overgeven, de leerkracht perst een citroentje uit in zijn mond, hij moet dit opdrinken, het zou helpen tegen de misselijkheid. En inderdaad het helpt wel, als de kinderen een half uurtje later eten, merk ik tot mijn verwondering dat ook hij iets eet.

Telkens sta ik nog versteld van de discipline die deze kleine kinderen hebben, iedereen wacht mooi met hun bord voor zich, tot de juffrouw zegt dat ze mogen beginnen met eten.

In de pauze na het eten zetten we de schommel op zodat de kindjes wat kunnen spelen, ze worden het schommelen al wat gewoon en helpen elkaar met duwen. Toch hebben ze nog veel toezicht nodig en moet ik ze regelmatig verplichten om te verwisselen.

Na de speeltijd, echte uren hiervoor zijn er niet, wordt er nog een klein beetje gezongen waarna het tijd is voor de kinderen om naar huis te gaan voor de middagpauze. De kinderen wachten in de schaduw tot hun ouders of broer of zus hen komen ophalen.

Na de middagpauze is de meester terug aanwezig, ik heb nog wat ballonnen meegebracht zodat we ook het klaslokaal van de groten kunnen versieren. Ondertussen krijgen de kinderen nog een oefening, ze moeten een banaan in het geel inkleuren, een aantal kinderen had dit de vorige dagen al gedaan, het neemt veel tijd in beslag omdat ze dit maar 2 per 2 mogen doen, als ze iedereen een blad en stift zouden geven (er zijn trouwens geen stiften

genoeg voor elk kind) zou het veel te chaotisch zijn, op deze manier kunnen we de kinderen goed individueel begeleiden met hun oefening.

Het valt me op dat er sommige kinderen in de namiddag moe worden, een paar liggen er te slapen met het hoofd op de tafel, ééntje valt rechtop zittend in slaap, ik verplaats haar op een ander plekje zodat ze niet kan omvallen en ook met haar hoofdje op de bank kan slapen.

Nog een klein beetje buiten spelen en het is al weer tijd om naar huis te gaan, ik doe nog een poging om wat leuke foto's van de kids te nemen, niet evident maar heb toch een paar mooie.

Volgende week vrijdag is het mijn laatste werkdag en het is ook de laatste schooldag voor de kerstvakantie, ik spreek af met de leerkrachten dat ik vrijdag in de voormiddag ook naar school kom en elke kindje een ballon kan geven om mee te nemen naar huis.

'S avonds na het eten ga ik met de broers van het Immobiliënkantoor nog iets drinken, het wordt een gezellig avond, ze vragen honderd uit over Europa en hoe ons leven daar is.

29-12-2019, 19:11 geschreven door Veerle Devlieghere  

Een weekendje relaxen aan de oceaan in Grand Popo, dit is gelegen in het zuidwesten van Benin, dicht bij de grens met Togo. Om er naartoe te gaan moet ik eerst een Zem nemen tot in Pahou, daar een bus of een taxi-brousse vinden en dan nog een Zem tot aan mijn hotel. Ik vind snel een Zem die me naar Pahou kan brengen, onderweg vraagt de chauffeur waar ik naar toe ga, naar Grand Popo, geen probleem ik wil je daar wel naartoe brengen. Niemand gaat met de Zem naar Grand Popo, dat is te ver om met de Zem te doen, en een taxi-brousse (een auto waar je kan meerijden) is goedkoper, kost 2000 per persoon. Ik zeg hem dat ik de normale prijs wil betalen, uiteindelijk gaan we akkoord dat hij me tot aan mijn hotel brengt voor 2500 Fcfa. Net voor we in Pahou aankomen zegt hij dat hij de olie van zijn motor nog moet verversen, ze zijn niet gewoon om zulke lange afstanden af te leggen. We stoppen bij een stalletje waar hij een fles olie koopt, ik wacht terwijl hij zijn olie ververst.

Na een grote 15 minuten kunnen we terug vertrekken, wat me opviel was dat de mensen die de olie verkochten nogal raar keken als hij hen vertelde dat hij mij naar Grand Popo zou brengen, ze vonden dat nogal ver om te doen, tja voor een Yovo doen ze soms wel iets speciaals. Het is een behoorlijke lange rit, maar ik heb een goeie frisse arico, rijden in open lucht is hier zalig. Onderweg stoppen we nog om te tanken, een paar flessen benzine worden in de tank gegoten.

Na een goed uur en ter plaatse wat zoeken wordt ik aan mijn hotel afgezet, de chauffeur zegt dat hij veel kosten gemaakt heeft en wil meer geld, neen deze vlieger gaat niet op, hij bood me zelf aan om me tot hier te brengen, ik had het niet gevraagd, prijsafspraak is prijsafspraak, dus geef ik hem het afgesproken bedrag. Als ik later aan een paar mensen zeg dat ik met de Zem gekomen ben, bekijken ze me allemaal vreemd aan, jij bent wel moedig om dat te doen, was het niet te vermoeiend, neen ik vond het eigenlijk wel leuk, een stuk trager dan met de auto, maar je ziet meer.

Het hotel wordt uitgebaat door een local, die ook excursies organiseert, hij is al vaak in Europa op vakantiebeurzen geweest en heeft zelfs een huisje of appartement in de Brusselse Matongewijk. Heel toepasselijk krijg ik de kamer Belgique toegewezen, uitzicht op het strand en de zee, heerlijk.

Ik maak een wandeling langs het strand, tussen 11 uur en 12 uur komen de vissers terug van hun nacht vissen, ze vertrokken rond 2 uur 's nachts. Met de kano's varen ze op zee om te vissen, ze hebben zeilen die hen tot aan de kust terug brengen, waarna ze met de roeispanen, super hard moeten roeien om het strand te bereiken, door de hoge golven klieven, de branding en stromingen trotseren, het ziet er een hele klus uit. De uren van de visvangst zijn afhankelijk van de uren van de getijen, het is niet altijd mogelijk om de golven te trotseren, enkel bij laagtij kunnen ze terugkeren.

Nadat ze het strand bereikt hebben, worden de netten naar het strand gebracht, de boot wordt met touwen en boomstammen uit het water getrokken. Ondertussen zijn de vrouwen al aangekomen om de vis te verzamelen en deze dan op de markt te verkopen. De netten worden uitgerold, en mooi opgeplooid waarbij ze tegelijkertijd de vis in de bassins leggen, de vangst is echt maar schamel, heel kleine visjes en niet veel, hard labeur voor heel weinig resultaat. Voor ik vertrok had de eigenaar van het hotel heel duidelijk gezegd, als je de vissers ziet moet je vooraf vragen om een foto te maken, ze zijn niet zo vriendelijk.

Ik merk daar niets van, ik kijk wat rond, zeg goeiendag, vraag hoe hun vangst was, kijk een beetje en vraag dan of ik een foto mag maken, niemand weigert me dit, er zijn er zelfs die me zelf aanspreken om een foto te maken zonder dat ik er een praatje mee maak. Ik heb al vaak gemerkt dat als je je gewoon gedraagt, vriendelijk goedendag zegt en zwaait naar de kinderen, kortom hen met respect behandelt, dit veel deuren opent, en iedereen dan ook vriendelijk voor jou is. Je oogst wat je zaait, misschien gedraag ik me niet (meer) als een gewone toerist, ik voel me hier thuis tussen de locals, behandel hen als gelijken en ben er steeds vriendelijk tegen, dat levert mooie ontmoetingen op.

Over de middag eet ik in het hotel, een heerlijke verse vis, zal volgens de afmetingen wel niet vandaag gevangen zijn, met aardappeltjes.

Na het eten neem ik een siësta in de hangmat aan mijn kamer, heerlijk in de schaduw met het geruis van de zee, genieten is dit, wat wil je meer.

Ondertussen komen er nog toeristen toe, een groep jongeren uit Frankrijk.

Na mijn siësta wil ik nog wat gaan wandelen door het dorp, als ik vertrek spreekt er me iemand aan, het blijkt de gids van de groep toeristen te zijn. Hij is eigenaar van een lokaal reisbureau, met ook vestiging in Frankrijk waar hij soms ook verblijft. Het zijn niet enkel klassieke reizen die hij organiseert maar met een humanitair luik, je kan stages doen als jongere, of tijdens de reis meehelpen als vrijwilliger in verschillende projecten. Ik vind dit wel een mooi initiatief, reizen in combinatie met een humanitair luik, dat tilt een klassieke reis tot een hoger niveau. Hij biedt me aan om het dorpje te tonen met de auto, waarom niet, ik kan zo meer zien dan als ik te voet ga, een aantal kilometer buiten het dorp zijn er lagunes die bijna de zee raken, men is er bezig met baggerwerken en oeverversterkingen om te vermijden dat de zee en de lagunes in elkaar kunnen overlopen, dit zou een catastrofe zijn voor de natuur, het zoute zeewater mag niet in contact kunnen komen met het zoete water van de lagunes, dit zou voor afsterven van fauna en flora zorgen en hierdoor ook de inkomsten en het werk van de locale bevolking in het gedrang brengen. Goed om te zien dat ook hier aan gedacht wordt. Blij dat ik de kans kreeg om dit te zien, zonder de auto en de gids was dit onmogelijk is wat ver om te voet te gaan, ik heb tijdens mijn reizen al vaak gemerkt dat als je alleen reist je vaak heel mooie en onverwachte zaken en ervaringen kan opdoen, je komt altijd wel iemand tegen die je speciale zaken kan tonen, die je niet in een gids vind of niet op je eentje zou vinden, je moet ervoor openstaan en durven ja zeggen tegen zo'n voorstel.

Op de terugweg wordt het al wat donker, de zon gaat onder, idyllisch, paradijselijke beelden langs de kust.

's avonds wordt er life muziek gespeeld, na mijn avondeten, een lekker slaatje en pannenkoek met chocolade (ik mag me ook eens verwennen), geniet ik vanuit de hangmat van de life muziek met een fris biertje.

De zondag is een luie dag, ik slaap uit, neem een lekker ontbijtje met zicht op zee, ga nog wat wandelen langs het strand, lees wat, maak kruiswoordraadsels, praat met de lokale bevolking, kortom een ontspannen en zalige rustige dag.

Iets voor 16 uur vertrek ik, ik moet een taxi-brousse zien te vinden en wil voor het donker thuis zijn. De gids die me gisteren een rondleiding gaf, biedt me aan om me met de auto naar de hoofdstraat te brengen en er een auto te zoeken, je krijgt als blanke alleen altijd wel hulp aangeboden, iedereen wil zeker zijn dat je een veilig vervoersmiddel vindt. Een locale Zem-chauffeur helpt om een auto te doen stoppen, ik dacht, deze zit al vol ik kan daar niet meer bij, maar hier in Afrika is er altijd wel een plaatsje voor nog iemand extra, we zitten met 4 volwassen op de achterbank, op de voorbank zitten er 2 mannen, ze moeten bijna op elkaars schoot zitten, een volgepropte auto, maar hij rijdt goed het is deze keer geen wrak.

Na een groot half uur ben ik al in Pahou, ik drink er nog iets en maak dan aanstalten om een Zem te zoeken die me naar huis kan brengen, ik moet niet zoeken, er spreek er mij al één aan, jij gaat naar Kvovie, ik breng je wel. Na 2 maand kent iedereen je wel, ze weten allen waar ik verblijf, best wel makkelijk.

Mijn gastouders zorgen nog voor een lekkere avondmaaltijd en ik kruip vroeg in bed, de zeelucht maakt je moe. Het was een mooi, relaxt en verrassend weekend, op een paradijselijke plaats.

28-12-2019, 20:21 geschreven door Veerle Devlieghere  

19-12-2019, 22:50 geschreven door Veerle Devlieghere  

17-12-2019, 12:51 geschreven door Veerle Devlieghere  

%

15-12-2019, 17:18 geschreven door Veerle Devlieghere  

14-12-2019, 11:40 geschreven door Veerle Devlieghere  

03-12-2019, 21:01 geschreven door Veerle Devlieghere  

03-12-2019, 20:55 geschreven door Veerle Devlieghere  

01-12-2019, 17:08 geschreven door Veerle Devlieghere  

27-11-2019, 22:46 geschreven door Veerle Devlieghere  

27-11-2019, 22:15 geschreven door Veerle Devlieghere  

25-11-2019, 22:09 geschreven door Veerle Devlieghere  

25-11-2019, 22:07 geschreven door Veerle Devlieghere  

23-11-2019, 20:45 geschreven door Veerle Devlieghere  

23-11-2019, 13:10 geschreven door Veerle Devlieghere  

22-11-2019, 07:50 geschreven door Veerle Devlieghere