|
Ik ga vandaag nog eens sporten met Françoise, om 6u30 wacht ik haar op, 10 minuten later stopt er een auto voor me, bij ons zouden we dit een wrak noemen. Francoise had niet direct een Zem gevonden (met de dure benzine prijzen is het niet evident), ze had wel een auto gevonden waar we mee meekonden. Achteraan zitten ze met 4, de koffer is volgepropt met papayas, ook tussen de passagiers ligt allerlei koopwaar voor op de markt, ik mag vooraan zitten, er zit al een dame aan haar voeten ligt een tros bananen, ik pers me erbij en krijg de deur met moeite dicht. De auto rammelt hier en daar maar rijdt nog, dat is hier het enige belangrijke. Veel plaats heb ik niet, de dame naast me is een echte Afrikaanse dame, dus nogal breed geschapen, om wat ruimte te hebben hang ik mijn hoofd half buiten het raam, dat brengt ook nog wat verkoeling en we raken veilig op onze bestemming.
Ik wordt hartelijk verwelkomt door de leden van de sportclub, iemand zegt me, je hebt je woord gehouden, je beloofde vandaag terug te komen en je bent er, ze appreciëren dit wel. De oefeningen zijn terug heel bijzonder, moeilijk uit te leggen. Eén van de oefeningen was, je staat op handen en voeten met de buik naar boven, de andere persoon gaat op je buik zitten, met de voeten van de grond, dit moet je dan 12 tellen volhouden, als je dit moet doen met een welgeschapen Afrikaanse dame, kan ik je verzekeren dat je het voelt. Sporten is wat afzien. We sluiten af met een groepsfoto, en ik wordt uitgenodigd om nog te komen en lid te worden van hun whatsapp groepje. Ze zijn trots dat de enige Yovo op het hele sportterrein meedoet met hun club.
Na het sporten nemen we ons ontbijt in een lokaal stalletje en dan terug naar huis voor een verkwikkende douche.
Ik plan om de rest van de dag wat te bloggen en te relaxen, plannen zijn er om te wijzigen, Johanna en Anna (de Duitse vrijwilligsters) komen langs en we gaan iets fris drinken want het is echt bloed heet. Eén van de zussen van hun gast-mama is gestorven en dit weekend is het de begrafenis, wat inhoudt dat het toch wel een paar dagen feest is. Gisteren was de begrafenis zelf en vandaag is er het feest, ja zo noemen ze dat hier, ik wordt uitgenodigd om ook te gaan. We maken eerst nog een wandeling door de achterliggende kleine wegjes en palmtuinen. Ik kende deze paadjes nog niet, ik woon langs de hoofdweg en moet hier nooit zijn, nu ik ze ken zal ik er nog wel wandelen.
Hun gast-mama maakt nog wat pâte rouge voor het feest straks.
Rond 16u30 gaan we naar het feest, eerst stoppen we nog bij de plaats waar de vrouw begraven is. Best wel bizar, in een gebouwtje in oprichting naast andere huizen, als we informeren wat er met het gebouw zal gebeuren, horen we dat ze het gebouw verder gaan afwerken tot een huisje kamer en dat er daar iemand gaat wonen, oeps nogal bizar, we vragen ons af wie of wat er onder onze vloer van de kamer ligt. De dame was nog niet oud, slechts 58 jaar, het is niet dat iedereen hier jong sterft, leeftijd tot 90 of 100 jaar kent men hier ook.
Dan is er het feest, in een grote tent wordt er gegeten, wat gedronken, er is een DJ en er wordt gedanst, vergelijk het met een trouwfeest bij ons. De familie heeft allemaal nieuwe kleren laten maken, met dezelfde stof, je herkent ze dus vlot. Uiteraard willen ze allen dat de Yovo ook dansen en worden er veel fotos en films van ons gemaakt, het Afrikaanse dans ritme dat kennen we niet, dus lachen geblazen wanneer we een poging doen. Een onverwachte en leuke dag.
|
