Een drukke dag voor de boeg, morgenavond vertrek ik terug naar België dus wil ik vandaag al van een aantal mensen afscheid nemen.

Voor het ontbijt was ik nog wat kledij, nu denken jullie waarschijnlijk waarom doe je dit nog met de hand binnen een paar dagen kan de wasmachine dit voor jou doen. Ik heb aan een aantal mensen beloofd om hen wat van mijn kledij en schoenen te geven, uiteraard wil ik geen vuile bezwete kledij geven, dus nog een laatste handwasje kan erbij.

Na het ontbijt is het tijd om mijn kamer te kuisen, dagelijks veegde ik die, maar een poetsbeurt met water en zeep is na 11 weken wel nodig. Ook het terras voor mijn kamer geef ik een goeie poetsbeurt.

Ik heb nog wat tijd om mijn kledij na te zien en de zaken die ik hier zal achterlaten / doneren apart te leggen.

Ik neem nog eens mijn fiets en peddel mijn ondertussen vertrouwde weg naar de boerderij, eerst een paar kilometer langs de hoofdweg in asfalt, daarna na een 400 m over een zandpad, ondertussen ken ik er elk plekje van en weet waar ik met de fiets kan rijden zonder vast te komen zitten, een beetje cyclo-cross.

Zoals afgesproken ben ik rond 9u45 op de boerderij, het verwondert me niet dat de kip nog niet geslacht is, Afrikanen en uur- afspraken dat gaat niet samen, geen probleem ze zullen de kip en het konijn zelf naar mijn huis brengen.

Het konijn is al geslacht en bijna kook-klaar gemaakt.

Dit weekend worden de meeste van de oude kippen verkocht, kip is hier het lokale kerstmenu. Het transport gebeurt met een “brommer-truck” waar de kippen wat afgedekt worden met bladeren van de bomen.

Terug naar huis zonder kip en konijn, nog even douchen want van de was te doen en het poetsen in een temperatuur van 35° ben je al snel bezweet.

Erna vertrek ik voor mijn volgende afspraak, ik ga naar Abomey waar ik door de gids die ik in Grand Popo ontmoette opgehaald wordt. Hij heeft een project – een klein vakantieresort in Calavi die hij me wil laten zien. Ik neem de Zem tot in Pahou en dan een locale bus – camionette (zoals de trotro in Ghana) tot in Abomey, de rit duurt wel even want op regelmatige basis wordt er gestopt om mensen op te laden, er blijven maar mensen instappen ook als je denkt dat de bestelwagen nu toch al meer dan vol zit.

In Calavi wordt ik rondgeleid in het project. Calavi is het dorp aan het meer waar men vertrekt om Ganvié te bezoeken. De site bestaat momenteel uit 3 bungalows op het water en een ruimte om te eten. Het ziet er echt wel mooi uit, je bent slechts op 300 meter van de drukke hoofdweg maar het is er o zo rustig aan het meer je ziet er wat vissers passeren en verder hoor je niets behalve de vogels een echt paradijs.

Zijn bedoeling is om de site wat uit te breiden met enkele extra bungalows, een bar-restaurant en enkel eilandjes om te relaxen. Er zit zeker potentieel in, met deze extra's en wat reclame kan dit een goed draaiend vakantie-oord worden, ideaal gelegen om de bezienswaardigheden van het zuiden van Benin te bezoeken. Ik ben onder de indruk en zeg dat hij zeker er mee verder moet doen als hij de middelen vindt.

We eten er een lunch en praten wat over zijn toerisme bureau. Reizen met een humanitair luik, je kan er een dagje meehelpen in een weeshuis, boerderij, medische sector, sensibilisering over gezondheid … en zo veel meer, aangepast op maat van de interesse van de klanten. Ook stages voor studenten kunnen georganiseerd worden. Best wel een mooi initiatief, een reis in een mooi land voor velen ongekend, maar wel het echte niet toeristische Afrika, waar je meerwaarde en goed doel aan koppelt, iIk ben onder de indruk.

De tijd vliegt en het is al wat later dan gepland als ik terug naar huis vertrek.

Ik vind een auto die me na wat discuteren voor 500 wil meenemen naar Pahou, maar ik ben de eerste en moet dus nog wachten tot de auto vol is, gezien ik al laat ben heb ik geen zin om lang te wachten, dus ik doe iets onbeleefd en stap terug uit, wat later stopt er een Zem en ik kan hem overtuigen om mij tot aan mijn huis te brengen voor een schappelijke prijs.

Terug in mijn dorpje Kpovie ga ik nog even dag zeggen bij mijn vrienden van het immobiliënkantoor en geef ze zoals beloofd wat van mijn kleren en schoenen. Ik druk ze op het hart dat ze zeker ernstig moeten nadenken over hun toekomst, op deze manier verder doen is geen goed idee, ze kunnen er niet van leven.

Rond 17 uur begin ik aan mijn eten, ik heb vanuit Belgie pruimen en bruine leffe meegebracht en hier zal ik een vlaamse stoofpot klaarmaken. Weliswaar op een afrikaans vuurtje. Mémé en Florence helpen me met koken, ze zorgen ervoor dat de Afrikaanse houtskoolvuurtjes goed branden. Een berg frietjes snijden en al een eerste bakbeurt geven, de 2e bakbeurt zal ik op de boerderij doen zodat ze echte goede belgische frietjes kunnen eten. Ik had nog geen dessert voorzien, ik geef Florence wat geld en ze koopt voor mij ananas , 4 heerlijke rijpe sappige zoete ananassen kosten hier 600 FCFA, iets minder dan een euro.

Mijn gast-mama is niet thuis, ze had nog een vergadering met een van haar vele verenigingen waar ze lid van is. Dus schep ik wat eten in afzonderlijke kommen en laat deze thuis achter voor hen. De rest neem ik mee naar de boerderij, of neen niet ik, Aladji komt het eten ophalen met de brommer, ik heb geen bagagerek op mijn fiets.

Op de boerderij vraag ik om een kookvuurtje, ik krijg eerst de bemerking, maar je frieten zijn al gebakken dat is toch genoeg, neen dat is afschuwelijk zo, echte frieten moeten goed gebakken worden. Eens ze ervan proeven bevestigen ze het. Konijn en kip met bier en pruimen, ze vonden het idee nogal raar, nog nooit gegeten, maar de pot was leeg dus ze vonden het echt wel lekker.

Het werd nog een gezellige avond, leuk om mijn voorbije avontuur op deze manier te kunnen afsluiten. Een drukke dag, ik heb van elk moment met volle teugen genoten.

Na het eten, koop ik nog een laatste keer mijn biertje in mijn café en sluit mijn avond en avontuur af genieten op mijn dakterras. Ik besef dat het mijn laatste avond hier is, ik denk na over mijn mooie tijd dat ik hier mocht beleven, de toffe ontmoetingen, het Afrikaanse leven waar ik zo van hou …. ik besef dat ik Afrika zal missen, ik voel me hier echt wel thuis en op mijn gemak, één ding weet ik zeker, als ik de middelen en de tijd heb kom ik zeker nog terug naar Afrika dat zal niemand verbazen.

Ook mijn voorbije sabbattijd (ja deze loopt nu echt wel op zijn einde) passeert door mijn hoofd, ik prijs me gelukkig dat ik in de mogelijkheid was om dit te kunnen doen, ik heb veel mooie zaken kunnen ondernemen, veel bijgeleerd goede en minder goede dingen, veel gezien, veel meegemaakt, het was een voorrecht om te te kunnen doen.

09-01-2020, 23:12 geschreven door Veerle Devlieghere  

Mijn laatste werkdag hier in Bénin, of toch voor deze trip, wie weet kom ik hier ooit wel eens terug …

Vandaag begint ook in Bénin de kerstvakantie, deze voormiddag is er nog school, dus ga ik voor de laatste keer naar school, ook Anna en Johanna komen naar school, extra aandacht van 3 vrijwilligers op hun laatste dag voor de vakantie, de kinderen worden verwend.

Bedoeling is dat we elk kindje een ballon meegeven naar huis, de ballonnen die ik meebracht van thuis, met dank aan mijn broer. Anna en Johanna willen ook iets geven als kerstcadeau, de kindjes zullen getrakteerd worden op een ijsje.

Wanneer ik naar school wil vertrekken stel ik vast dat mijn band plat staat, dus wordt het te voet en arriveer ik wat later dan gepland.

De kinderen zijn niet allen in uniform, velen onder hen hebben gewone kleren of hun mooiste kleren aan.

Er is geen les, de leerkrachten laten ons vrij om de kinderen te entertainen, we zingen wat, klappen in de handen. Uiteraard nog een laatste keer de speeltoestellen opzetten, ik hoop oprecht voor de kinderen dat ze deze in de toekomst met de andere vrijwilligers ook nog gaan opzetten.

Na het eten krijgt elk kindje een ijsje, ze zijn er blij mee en wachten geduldig in de rij.

Daarna is het tijd om de ballonnen op te blazen en aan elk kind ééntje te geven. De kinderen van de andere omliggende scholen mogen al naar huis, maar ze hebben door dat er hier iets speciaals staat te gebeuren en kijken met grote ogen en ook wel een beetje jaloers toe.

Voor de kinderen vertrekken wil ik graag nog een paar groepsfoto's met hen en de leerkrachten, het is niet evident om de gigantische massa andere kinderen op afstand te houden.

Maar het lukt wel en zo heb ik een mooi aandenken aan de verrijkende tijd met de kinderen en de leerkrachten.

We nemen afscheid van de kinderen en leerkrachten en ik stap te voet naar huis voor de lunch en mijn dagelijkse siësta.

Als ik door het dorp stap zie ik hier en daar één van de kindjes met hun ballon aan hun huis zitten, ze zwaaien en roepen met toe “tata” de schoolkinderen noemen met niet meer Yovo, ik vind dat wel leuk. Ik zie hoe ze iets tegen hun ouders zeggen, naar hun ballon wijzen en dan zie ik een glimlach op het gezicht van de ouders verschijnen en zwaaien ook zij naar me, het voelt goed om te merken dat een simpel cadeau als een ballon zoveel dankbaarheid en appreciatie met zich meebrengt.

In de namiddag help ik nog een laatste keer op de boerderij, wat eitjes rapen. Mijn fiets is bij de hersteller, het zou niet lang duren maar ik wil er niet op wachten, op mijn laatste werkdag wil ik op tijd komen en neem een Zem naar het werk.

Ik kan mijn namiddag goed vullen, poets nog wat vensters, veeg de vloer, ik vind genoeg dingen om te doen.

Morgenavond zal ik koken voor mijn gastgezin, de collega's van de boerderij en de andere vrijwilligers, er staat Vlaamse kost op de menu : konijn en kip met pruimen en echte Belgische frieten. Uiteraard koop ik de kip en het konijn in mijn boerderij, normaal verkopen ze de kippen niet per stuk maar enkel in grote hoeveelheden, maar voor mij maken ze wel een uitzondering, nog een uitzondering of extra service is dat ik toch wel vraag om de kip en het konijn kook-klaar te kopen, slachten en kuisen willen ze met veel plezier voor mij doen. Ik spreek af dat ik ze morgen rond 9u30 à 10uur ga ophalen.

Voor ik naar huis vertrek zeg ik nog eens dag tegen de konijntjes, een groot deel heeft het virus – de epidemie overleeft, en binnen een 3-tal maanden zouden ze terug de oorspronkelijke hoeveelheden konijnen hebben.

Akim biedt me aan om me met zijn brommer thuis af te zetten, ik hoef geen Zem te nemen.

Morgen en zondag heb ik nog een druk programma voor de boeg, ik wil nog een aantal mensen en plaatsen bezoeken als afscheid. 's avonds was ik nog een laatste keer mijn ondergoed en poets de badkamer alvast, morgen zal ik niet voldoende tijd hebben om dit alles te doen.

09-01-2020, 18:50 geschreven door Veerle Devlieghere  

Dinsdag ga ik terug werken op de boerderij, 's ochtends krijg ik nog een hartig ontbijt met bakbanaan, brood, choco en koffie.

Deze week helpt ook Anna, één van de Duitse vrijwilligsters, op de boerderij dat maakt het werk wat lichter en zorgt ervoor dat we nog wat me de anderen kunnen helpen om de drinkbakken te kuisen en te verversen.

Het valt me op als ik 's ochtends toekom dat er immens veel eieren staan, sinds vrijdag zijn ze niet meer opgehaald, blijkbaar is er momenteel een overaanbod op de markt en wachten ze wat met verkopen, hopelijk zijn er plateaus genoeg om de eieren in te leggen.

's middags maakt mijn gast-mama nog eens verse Yam Pilée, een hele karwei om dat vers te maken dus is de lunch wat later, maar wel lekker.

In de namiddag is het wat rustiger op de boerderij, de kippen zijn ochtendleggers dus nog weinig eieren te rapen, we helpen wat met de andere werkjes en poetsen de drinkbakken van de oude kippen.

's avonds ben ik moe en ga voor een keertje tijdig naar bed.

De woensdag zijn we opnieuw met 2 om alle eieren te rapen en kuisen, we vinden ook nog wat tijd om de eieren van de oude kippen te kuisen, maar ook met 2 personen moeten we wel doorwerken. Ondertussen kuist Aladji de drinkbakken en ik zoek de eieren tussen de kippen.

Er zijn wat extra plateaus geleverd om de eieren in te leggen, niet al te proper maar we kunnen er niet veel aan doen. Ze hebben een extra klant gevonden die wat eieren wil afnemen en we gebruiken de plateaus van de klant. Ondertussen staan er al heel wat eieren te wachten klaar om verkocht te worden.

's middags komen ze van Syto langs, om te zeggen dat ik bijna naar huis moet, snif snif …. Zondag komen ze me rond 17u30 oppikken om naar de luchthaven te voeren.

Het namiddagwerk is zoals gewoonlijk, de laatste eitjes rapen, vloer vegen, drinkbakken kuisen, eten geven ….

Voor ik 's avonds naar huis vertrek krijg ik nog wat eieren en salade uit de moestuin mee, ik krijg heel vaak wat eieren en fruit mee.

Nu mijn tijd hier op zijn einde aan het lopen is, wil ik uiteraard nog wel een aantal personen zien , deze avond ga ik nog wat drinken met Anna en Johanna, we verliezen de tijd uit het oog en het is al 20u45 als ik terug ben, mijn gast-mama staat met het eten op mij te wachten, ze vindt het niet erg dat ik laat ben, het zijn je laatste dagen hier, het is normaal dat je nog wat wil praten met de vrienden die je hier gemaakt hebt. Ik krijg echte frietjes (wel niet gebakken zoals bij ons) maar ze smaken me wel. Ik praat nog wat met mijn gast-mama, ze is heel blij met mijn verblijf hier, alleen maar lovende woorden. Alles is goed voor jou, je doet zelf je was, je poetst zelf je kamer, ik zie en hoor van de mensen in het dorp en de ouders van de kinderen op school dat ze je allemaal graag hebben, dat je vriendelijk en actief bent, dat ze blij zijn dat je er bent, ik zie dat niet altijd met de andere vrijwilligers ...

En ja ik heb me hier echt wel goed geamuseerd, veel gezien en ook dingen geleerd, het enige waar ik een beetje voor vreesde was de Franse taal absoluut niet mijn sterkste kant, maar dit verliep hier ook heel goed, veel beter dan in andere Franstalige landen, als ik dit tegen haar zeg ben ik aangenaam verrast als ze mij vertelt dat zij zelf de echte Franstalige mensen (uit Canada of Frankrijk) ook niet begrijpt, dat ze steeds moet zeggen dat ze traag moeten praten want anders hoort ze één lang woord in plaats van een zin, als het te snel gaat kan ze de woorden er niet uitfilteren, en dat is nu exact hetzelfde wat ik in sommige andere Franstalige landen ook ervoer. Hier in Bénin is het Frans niet hun moedertaal, dat is de lokale Afrikaanse taal Fon, hun Frans is ook minder geëvolueerd ze gebruiken minder moeilijke woorden en praten traag en dat maakt het voor mij verstaanbaar.

Na het diner en mijn praatje met mijn gast-mama ga ik nog een biertje kopen om de avond af te sluiten, de serveuse had een paar dagen geleden gezegd dat ze eens met mij wou praten, waarom weet ik niet, dus zeg ik haar dat ik nu wel tijd heb om wat te praten. Wat ze me toen vertelde maakte me heel boos, ik twijfelde eerst of ik het hier wel zou neerschrijven maar toch doe ik het, het is wat hier gebeurt en ook dit mag of moet verteld worden, ik verbloem niets en schrijf wat ik zie, hoor en meemaak.

In één van mijn vorige schrijfsels heb ik verteld dat ik tolk moest spelen tussen één van de Nigerianen die een appartement huren van mijn gast-ouders en de serveuse, het ging er toen over dat hij met haar wou trouwen. Een paar dagen later was hij “verdwenen” , blijkbaar werkt hij nu ergens anders aan het werk of is terug naar Nigeria, zonder iets te zeggen tegen “zijn verloofde”. Dit wist ik al ze had me al gevraagd waar hij was, maar wat ik niet wist is wat ze me nu vertelde – toevertrouwde. De Nigeriaan had gevraagd of ze naar zijn kamer wou komen, ze wou dit niet, maar hij heeft haar gesmeekt – aangedrongen, en uiteindelijk is ze toch gegaan, maar eigenlijk wou ze niet gaan. Wat er daar gebeurde hoeft ik niet echt te vertellen kunnen jullie wel raden – inbeelden, ja ze hebben het bed gedeeld, maar ze wou dat eigenlijk niet, of hij haar nu al dan niet met geweld gedwongen heeft weet ik niet, ik weet wel dat ze er nu grote spijt van heeft dat ze dit niet wilde, de dag nadien is hij vertrokken zonder iets te zeggen. Bovendien was het haar eerste keer...

Ze is heel verdrietig , ze was verliefd en nu is hij vertrokken zonder iets te zeggen, maar ze is ook heel bang, wat als ik zwanger ben, zegt ze mij … Hoe kan ik haar helpen … Ik heb haar proberen duidelijk te maken dat zij geen fout gemaakt heeft, zij is geen slechte persoon, hij is een slechte persoon, hij heeft een fout gemaakt. Ze is jong en naïef, heeft nooit geleerd dat je ook neen mag zeggen, men krijgt over dergelijke zaken zo goed als geen opvoeding, ik kan haar niets verwijten, het is uit onwetendheid. Ik probeer haar duidelijk te maken dat niet alle mannen hier (en ergens anders soms ook wel) oprechte en goede bedoelingen hebben, zij ziet het verschil niet. Ik prent haar in dat als ze ooit nog eens verliefd is en een man vraagt haar mee te gaan, dat ze moet zeggen dat hij eerst met haar ouders moet praten, als hij dit niet wil doen dan is hij niet oprecht en alleen uit op een nachtje of avondje “plezier voor hem”. Haar hart is gebroken, ze staat er met de tranen in haar ogen, ik probeer haar wat te troosten, geef ze een knuffel … meer kan ik niet doen, haar duidelijk maken dat zij niet de schuldige is, maar vooral dat ze het recht heeft om neen te zeggen ...

Ik hoop haar wat troost gebracht te hebben, ben op zich blij en vind het positief dat ze er over durfde praten, dat ze iemand vond om haar hart te luchten … en misschien heb ik op deze manier ook een beetje kunnen helpen, mijn hulp hier is van allerlei aard.

Best wel een zwaar gesprek, als ik terug thuis ben, ben ik boos op de Nigeriaan, ik heb zijn nummer en stuur hem een paar berichtjes, ik zeg hem dat hij onbeschoft is, dat hij “zijn verloofde” misbruikt heeft en geen respect heeft voor andere personen en vooral geen respect voor vrouwen … zal dit zijn gedrag veranderen, ik denk het niet, maar ik wou het hem toch wel zeggen.

Ik heb ook nog contact met de gids die ik in Grand Popo ontmoette, hij runt een reisorganisatie gekoppeld met humanitaire activiteiten , van hem verneem ik dat er in Bénin (en waarschijnlijk in veel landen in Afrika) nog veel misbruik gemaakt wordt van de vrouwen, niet alle mannen zijn zo, maar het gebeurt wel meer.

Er is wel een positieve noot die ik kan schrijven, langzaamaan is men bezig met de sensibilisering van de vrouwen – jongeren en ook de mannen. Een paar dagen geleden heeft hij met een groep toeristen dorpen bezocht en gesproken over “voorbehoedsmiddelen – geboorteplanning – misbruik van vrouwen”. Ik vind dat wel een mooi initiatief, er is hoop, het is goed om te horen dat eraan gewerkt wordt, er is nog een lange weg te gaan.

Ook van mijn gast-mama had ik een paar weken geleden gehoord dat ze een seminarie gevolgd heeft om in de dorpen te gaan spreken en leren over deze zaken.

Dit stemt me wel hoopvol dat ze op de goed weg zijn, ik zie een lichtpuntje aan de tunnel ...

Na een nogal zware, indrukwekkende woensdag avond, ben ik blij dat ik donderdag mijn zinnen kan verzetten met de kippen en de eieren, de dagelijkse routine doet met goed. 's morgens zijn we met 2 om te helpen, we hebben nog wat tijd over om wat extra's te doen. Het was mij al opgevallen dat het kippengaas die voor de openingen – vensters hangt vol zit met stof, dit mag dringend eens gekuist worden, dus kuisen we al een paar openingen met de afrikaanse borstel, het verschil is duidelijk zichtbaar.

In de namiddag ben ik alleen, ik heb veel werk want ik moet ook nog de drinkbakken kuisen en hervullen, het is al na 17 uur als ik klaar ben met alles.

Ondertussen zijn er werkers gearriveerd om verder te bouwen aan het prieeltje.

's avonds ga ik nog iets drinken met de broers van het immobiliënkantoor.

Morgen ga ik in de voormiddag naar school om afscheid te nemen van de kindjes, in de namiddag wil ik nog een laatste keertje helpen op de boerderij, daarna zit mijn werk er hier op.

09-01-2020, 17:23 geschreven door Veerle Devlieghere