Mijn werkuren starten om 9uur, het eerste dat ik meestal mag doen is de eieren rapen. We doen dit met een emmer, voorzichtig leg ik ze erin want ik wil er niet te veel breken. De kippen kunnen de eieren leggen in bakken die aan de rand staan, maar ze luisteren niet al te goed, de eieren liggen een beetje overal verspreid, soms zelfs in de voerderemmers.

Wie bang is van kippen moet hier niet komen werken want het is echt wel tussen de kippen dat je moet gaan, meestal zitten er ook een 2 à 3 kippen boven op de eieren doen moet je ze proberen weg te duwen, aan hun staart trekken is voor mij het makkelijkst. Nu en dan pikt er wel eens eentje in mijn vingers maar zonder erg. Ik moet ook goed op mijn emmer letten want ze durven al eens te proberen om in een ei te pikken.

Er zijn 5 aparte ruimtes, 3 met de jonge kippen die nog niet zo lang begonnen zijn met leggen en 2 met al wat oudere kippen. Eens ze beginnen te leggen houden ze de kippen nog 18 maand. De komende weken zal het aantal eieren nog sterk vermeerderen, dus nog meer werk.

De eieren moeten dan in een plateau gelegd worden, één voor één leggen we ze erin en kuisen ze netjes af met een sponsje. De kapotte eieren leggen we apart. Van de jonge kippen moeten we per ruimte de eieren apart houden zodat ze weten hoeveel er zijn en indien ze zien dat ze plots sterk minderen dan weten ze dat er mogelijks iets aan de hand is.

Van de oudere kippen (2 ruimtes) mogen ze samen maar moeten we de grote en kleine eieren in een aparte plateau houden.

Bij de deur van elk kippenhok staat een bak water, we moeten onze laarzen (die we hier krijgen om aan te doen) in het water wat afspoelen. Het is ook niet toegestaan dat iemand die in het kippenhok van de jonge kippen komt ook bij de oudere kippen gaat. Men schenkt wel behoorlijk wat aandacht aan hygiëne en het vermijden van ziektes.

Toch zijn er wel een paar kippen ziek, deze worden dan in een apart afgebakende zone gehouden, waar we de eieren kuisen.

We rapen een 3 keer per dag de eieren, de vaste werknemers ook nog een paar keer, ze doen dit om te vermijden dat er veel eieren gebroken worden als ze lang blijven liggen tussen de kippen.

Een andere taak is het wassen van de drinkbakken, dat is wel een leuk werkje, met de handen in het water, buiten in de schaduw, afkoelend voor zover dat hier kan. Bij al het andere parelt het zweet van ons, en ik ben iemand die niet snel zweet, tropisch klimaat = sauna.

Na het wassen vullen we de drinkbakken , geen gewoon water maar water waar ze wat vitaminen aan toegevoegd hebben, deze worden nauwkeurig tot op de gram afgewogen. De drinkbakken die dichtst tegen de buitenkant hangen worden meer gevuld dan de andere omdat de zon daar soms in het hok schijnt, dus er wordt meer verdampt en de kippen drinken daar meer.

Dagelijks worden de voederbakken ook gevuld, per hok 50 kilogram voeder die we met emmers en een plastieken bord in de hangende voederbakken gieten.

Ze hebben heel veel honger, het is niet evident een weg te banen met een emmer voeder als er honderden kippen rond je staan en proberen om uit de emmer te eten, na de eerste voederbakken iets gevuld te hebben lukt het al wat beter. Maar ik vergat de deur goed dicht te doen dus mocht ik een 15 kippen terug in het hok jagen, je beleeft altijd wel iets.

Na het werk doet de koude verkwikkende douche deugd, ik geniet ’s avonds van mijn welverdiend biertje, ik word een goede klant bij de bar, deze week was hun Beninoise uitverkocht, ben dan maar overgeschakeld op Flag, ook een lokaal bier.

In Benin mag je het vrouwen ondergoed niet buiten hangen, uit respect voor de vrouw en omdat bepaalde vrouwendelen heilig zijn en niet gezien migen worden, dus was ik mijn ondergoed in de badkamer. Na al mijn wandeltochten ben al wat geroutineerd in het ophangen van een wasdraad in de kamer, ik was erop voorzien en had mijn waslijntje mee, het roept wat herinneringen op. De was droogt niet zo snel als buiten maar na een paar dagen is alles toch terug proper en droog.

Mijn kamer is behoorlijk ruim, met een groot bed, geen hemelbed maar een broodnodig muskietennet om me ’s nachts te beschermen tegen de muggen, die kunnen hier ziektes veroorzaken, er is een tafel – bureau, en badkamer met stromend water, geen emmerdouche dit jaar, wat een “luxe”.

Een nieuwe job vandaag, op de boerderij Pelle zijn er ook varkens en ik mocht daar deze voormiddag mee helpen. De stallen zien er netjes uit, een deel is overdekt een deel niet, ieder varken heeft zijn label en bij elke stal hangt een bord met info over het varken.

De biggetjes zijn er schattig uit, de verantwoordelijke is bezig met ze wat eten te geven, luxe eten, ze krijgen papaja, njam njam

Mijn taak, tja letterlijk een strontwerk, ik mag de kak opkuisen, dat hoort er nu eenmaal bij, bij het werken op een boerderij. De varkens zijn goed getraind, ze doen hun behoefte enkel in het niet overdekte deel van de stal, of toch zo goed als, er zijn een paar uitzonderingen bij. Het opkuisen van de stront (sorry voor mijn woordgebruik) gebeurt met een veegblik en borstel, wat ik opveeg dien ik in een “emmer” te deponeren. Zoals je kan zien alle materiaal zonder een echt handvat, dus geen al te proper werkje.

Ik kreeg wel laarzen, dus mijn schoenen blijven proper, de handen iets minder en het is snikheet (29 graden en een gevoelstemperatuur van 33 gr met een luchtvochtigheid van meer dan 90 procent) het spreekt voor zich dat het zweet er rap is, maar met de vuile handen veeg ik het toch maar niet van mijn gezicht.

De klus duurt niet lang, na een groot halfuur ben ik klaar en kan mijn handen wassen. Wat blijkt ik krijg een emmer met water en desinfecterende zeep, ze letten erop dat ik ook mijn armen goed was, dus geen zorgen er wordt goed voor ons gezorgd, en mijn weerstand zal er misschien nog iets op verbeteren.

De rest van de voormiddag werk ik nog in de steenzagerij, en weerom zegt men mij, doe het langzaamaan.

Het zaagwerk ziet er een hele karwei uit en blijkt ook wel lastig te zijn.

Het resultaat van het vele werk mag gezien zijn.

Omdat de machines in de namiddag een onderhoud krijgen wordt er niet gewerkt, men zegt mij om een halve dag vrij te nemen, maar ik doe daar niet aan mee, ik ben hier om te werken, dus ga ik in de namiddag helpen op de andere boerderij.

Terug iets anders, ik help bij de legkippen, eieren rapen tussen de kippen, de eieren kuisen met een schuursponsje, de drinkbakken wassen, voeder geven, heel veel te doen.

Tijdens een pauze praat ik wat met de vaste werknemer Aladji, we hebben het ook over het verschil in de smaak van het fruit hier ten opzichte van bij ons, hier is het fruit veel lekkerder, veel zoeter en sappiger, dit komt omdat aan de boom-plant in de zon gerijpt is.

Voor ik naar huis vertrek plukken ze nog wat verse papaja’s als dank voor mijn harde werk.

Mijn gast-mama is de lokale verantwoordelijke voor alle vrijwilligers in het dorp, de Duitse meisjes wonen in een ander gezin. Hun gast-papa plant om vandaag met hen naar een stad te gaan, gisteren kwam hij mij vragen of ik ook mee wou gaan, en zoals het hoort dient ook de gastfamilie op de hoogte te zijn.

Het plan is om rond 8u te vertrekken, dus ontbijt ik vroeger om 7u30. Al van 6u is het water aan her gieten en het ziet er niet naar uit dat het snel zal overgaan.

Om 9uur is er nog niemand, wat niet zo raar is, ik weet ondertussen dat men hier geen uren kent, als ze zeggen 8u kan het ook 9u30 zijn. Bovendien begin ik te vermoeden dat de uitstap misschien wel afgelast wordt door de regen, inderdaad rond 10 uur komt de chauffeur en hij zegt me dat de uitstap niet doorgaat omwille van de regen. Volgende zaterdag doen een nieuwe poging.

De familie Kokoun waarbij ik inwoon, is voor de Afrikaanse normen in het dorp een welstellende familie, ze hebben een “huishoudster “ in dienst, Justine 18 jaar oud en zij doet alle klussen, er woont ook nog een 14-jarig nichtje Jocelyn. Ze hebben ook een hoog aanzien in het dorp en worden voor veel zaken geraadpleegd en zijn voorzitters van diverse organisaties.

Nu we niet op uitstap gaan, het de ganse tijd regent hou ik me wat bezig met sudoku’s en kruiswoordpuzzels, eerst komt Justine er wat bijzitten en vraagt hoe het leven in België is en of wij ook huisbedienden hebben. Daarna komt Jocelyn er ook bijzitten, ze wil ook een puzzel in mijn boek maken, ik leer haar om de woordzoeker op te lossen, wat niet evident is als je de Nederlandse woorden niet kent, ze geeft niet op, uren en uren is ze bezig om de puzzel op te lossen.

In de vooravond is het uiteindelijk over met regenen en maak ik nog een kleine wandeling, Justine vergezelt me, onderweg sluiten er nog 2 familieleden van haar aan en wandelen we tot aan de rivier – lagune.

De zondag ziet het weer er wat beter uit, ik plan om mijn was te doen en tijdens het ontbijt vraag ik waar ik dit kan doen, het antwoord is niet wat ik verwachtte, Justine en Jocelyn zullen dit voor jou doen, ik voel me daar wat onwennig bij, de meisjes van 14 en 18 jaar zullen mijn was doen, ik probeer hen nog te overtuigen om te helpen om dit samen te doen, maar neen ze staan erop om dit voor mij te doen. Mijn ondergoed dien ik in de kamer zelf te wassen, in Benin is het niet gepast dat je vrouwen ondergoed buiten aan de waslijn hangt.

Mevrouw en meneer Kokoun gaan vandaag naar Cotonou, de tante van mijn gast-mama is gestorven en ze willen hun medeleven gaan betuigen aan de familie, en uiteraard is het de bedoeling dat ik meega.

Rond 10u30 vertrekken we met de auto, hun schoonzoon is chauffeur van dienst. Vanaf 60 jaar mag je in Benin niet meer met de auto rijden, mijn gast-ouders zijn in de 60 en mogen niet meer rijden, in de dorpen wordt het nog wel getolereerd maar in de grote steden niet en dus zijn ze verplicht om een chauffeur te nemen.

We pikken nog wat andere familieleden op en gaan naar het huis van de zoon van de tante, er worden vooral familie verhalen verteld, in het Fon, de lokale taal dus begrijp ik er niets van, nu en dan vertelt mijn gast-mama me wie er bij komt of wat ze vertellen.

Als er nog een familielid arriveert valt het me op dat iedereen voor hem buigt als ze dag zeggen, dus buig ik ook maar mijn hoofd als hij me een hand heeft. In Benin is het gebruikelijk als de ouders gestorven zijn dat er één familielid optreedt als hun vertegenwoordigers – hij wordt dan de belangrijkste persoon in de familie, hij wordt altijd geraadpleegd bij belangrijke zaken. Uit respect buigt men voor hem.

Ik merkte ook al op dat men soms ook een nederige buiging maakt als men goedendag zegt tegen een oudere persoon.

Na een tijdje vertrekken we en bezoeken nog een ander familie lid, telkens wordt er water aangeboden als we toekomen, ik sla dit af daar ik niet weet of ik het lokale water verdraag.

Nog een laatste bezoek aan het gezin van de 3e zoon van mijn gastouders, deze keer waag ik het er toch op en drink het water op, zal het de komende dagen wel merken of dit al dan niet een wijs besluit was.

De kleinkinderen komen dag zeggen, ook zij maken een buiging voor de oudere personen (ik bedoel hiermee niet oude mensen, maar personen die ouder zijn dan hen, volwassenen, ook voor mij buigen ze).

Een tijdje later komt er bier op tafel en nog wat later ook eten, een soort mais-puree / mais-deeg met groeten en een stukje vis.

De oudste kinderen leren op school ook Engels en komen een beetje bij mij oefenen eens ze begrepen hebben dat ik Engels ken.

Het is al late namiddag als we terug zijn. Boven op één van de gebouwen is er een dakterras, het is er lekker “koel” voor zover dat hier mogelijk is, het lichte briesje doet deugd. Recht over mijn logeeradres is er een bar, in Benin kan je er ook een bier kopen en meenemen, de prijs van een biertje in een bar of winkel is overal dezelfde. II vind dit uiteraard super praktisch, een gekoeld biertje kopen aan de overkant van de straat en dit thuis op het dakterras nuttigen, ideaal om de avond en het weekend af te sluiten, te genieten van de ondergaande zon en opkomende volle maan.

Ik start met het wassen van de drinkbakken van de konijnen en vul deze daarna met vers water. Ondertussen is Akim bezig met het wassen van de drinkbakken van de andere dieren. Wanneer ik klaar ben help ik hem met het vullen van de drinkbakken, best wel een hele karwei, uit een ton halen we met een emmer water en deze dragen we dan naar de drinkbakken om te vullen. Ik zie de geiten uit de emmer drinken en hoor Akim vloeken, om besmetting tegen te gaan mag dit water nu niet meer gebruikt worden als drinkwater voor de andere dieren, dus weggieten en een nieuwe vullen. Best wel interessant te zien en te horen hoe ze hier op bepaalde details letten en er alles aan doen om de dieren optimaal te behandelen.

Het is nog geen middag dus kan er nog een ander karweitje bij, ik vraag wat ik nog kan doen, straks gaan we het konijnen verblijf kuisen, eerst moet Akim nog wat kleine werkjes doen. Ik ben hier om te werken en niet om op mijn gat te zitten, dus begin ik alvast met het kuisen, konijnen keutels opvegen met een Afrikaanse borstel, niet de leukste bezigheid maar het hoort bij het dagelijkse werk op de boerderij. Hij is aangenaam verrast dat ik al zoveel gekuist heb en samen doen we de rest. Voor en na is toch een groot verschil.

Samen met Charlotte gaan we terug naar ons huis voor de lunch, het was haar laatste werkdag en daarom willen ze haar een cadeau geven als dank voor het werk : een karton kippeneieren, 3 doosjes kwartel eitjes en …. Een konijn, dit moet nog geslacht worden dus wordt het wachten.

Met het konijn en de eieren nemen we de Zim, met 2 en de bagage achter op de moto, we komen heelhuids aan, de eieren zijn nog geen omelet.

En wat we niet verwacht hadden, onze gast-mama zegt, de kwarteleieren zal ik goed inpakken en het konijn zal ik al braden zodat je dit mee kan nemen naar België in je valies. Of dit toegestaan is laten we in het midden, maar in ieder geval zal het wel smaken.

In de namiddag werk ik opnieuw bij de konijnen, en ja ik zie een lege kooi…. Hoef niet uit te leggen waar het konijn naar toe is.

Het water wordt in de namiddag ook ververst, ik zie in één van de kooien een nieuw baby konijn en in een andere kooi zie ik een dood konijntje. Leven en dood hoort bij de konijnenkweek. Dagelijks sterven er wel een paar konijntje, dit is niet uit gebrek aan goede verzorging, zeker niet, het is gewoon zo, niet alle kleintjes overleven. Akim legt me uit dat één van de dode konijnen ziek was bij de geboorte, de achterpoten waren verlamd en dan heeft het geen kans op overleven, ook zijn broertje staat hetzelfde lot te wachten. Blijkbaar was het vrouwtjes konijn wat te klein of te jong voor het mannetjes konijn. Dus volgende keer worden ze niet meer samen gezet.

Het wordt hier een les biologie…

Ik bespaar jullie de foto van het dode konijn…

Pas geboren konijnen zijn naakt en hebben nog geen pels.

Etenstijd voor de konijnen, we gaan de moestuin in om onkruid te trekken voor de konijnen, het moet wel het juiste zijn, welke plant het is weet ik niet, maar het lukt me wel om de juiste te helpen plukken.

Ondertussen vraagt Akim honderd uit over het leven in Europa en komen de klassieke vragen, heb je kinderen – ben je getrouwd…. En telkens moet ik proberen uit te leggen waarom ik op beide zaken neen antwoord. Niet trouwen en geen kinderen hebben is hier heel raar, ze kunnen dat niet begrijpen.

Naast de planten krijgen de konijnen vandaag ook nog wat korrels als bijvoeding.

Een dag hard werken vliegt voorbij.

S ‘avonds eten we frieten van zoete aardappel met salade kwarteleitjes en …. een stukje konijn… eerlijk het heeft me gesmaakt, verser kan niet, s ‘ochtends heb ik het nog water gegeven en s ‘avonds ligt het op mijn bord.

Misschien klinkt dit wat luguber, maar de meesten onder jullie eten wel een stukje vlees, en ja daarvoor moet er een dier geslacht worden.

Boven de deur van de eetkamer hangt passend de Belgische vlag.

Ik heb voor mijn gastgezin wat cadeautje mee, Brugse kant, een portemonnee van Brugge, een flesje Brugse Zot, wat pralines en koekjes, een strip….

Ze zijn er heel tevreden mee en samen drinken we de Brugse Zot op.