Na het installeren eerst nog wat les, een paar liedjes zingen en daar horen ook dansjes bij.

De kinderen leren vervolgens wat een horizontale lijn is, mogen in de klas voorbeelden zoeken en daarna moeten ze op een leitje de horizontale lijnen tekenen. Ze zijn trots op hun werkje, alhoewel er sommige zijn die het ondersteboven houden, met wat hulp begrijpen ze hoe ze het moeten doen.

Daarna is het plaspauze en worden de handen gewassen, bij de grote kinderen wordt er iemand aangesteld om het water te geven. De uitleg hoe het moet is echt wel goed, men hamert sterk op de hygiëne wat supergoed is.

Na het eten mogen de kinderen de rest van de voormiddag spelen, ik probeer mijn aandacht te verdelen over alle speeltuigen en ieder kindje wat aandacht te schenken. Ook vandaag staan er 2 kinderen afzijdig bij en probeer ik ze bij het spel te betrekken, de lach die hierdoor op hun gezichtje verschijnt doet me veel deugd.

Na de middagpauze mogen ze nog een uurtje spelen, 60 kinderen op de speeltuin begeleiden is best wel pittig, ze hebben mijn hulp wel nodig, de leerkrachten kijken voornamelijk gewoon toe, ik zet de kinderen op de toestellen en help ze duwen, zonder mijn hulp of wat aansturing bij de kinderen loopt het wat in het honderd.

Het is druk en lastig, dus nu en dan neem ik een paar minuutjes rust, voor zover je dit rust kunt noemen, de kinderen blijven rond je hangen, wat mooie foto’s oplevert.

Nog wat les om de dag af te sluiten, ze leren een gedichtje over de appelsien en mogen dit één voor één opdragen. Ook de les over de horizontale streep wordt via een oefening herhaald, ze maken onder mijn begeleiding een taakje, in het begin moet ik wat helpen om de stift vast te houden en tonen hoe ze moeten schrijven, maar het lukt hen aardig.

De dag vliegt voorbij, de leerkrachten bedanken me uitvoering voor mijn hulp vandaag en de kinderen komen me een knuffel geven.

Ik wordt hartelijk verwelkomt door de leden van de sportclub, iemand zegt me, je hebt je woord gehouden, je beloofde vandaag terug te komen en je bent er, ze appreciëren dit wel. De oefeningen zijn terug heel bijzonder, moeilijk uit te leggen. Eén van de oefeningen was, je “staat” op handen en voeten met de buik naar boven, de andere persoon gaat op je buik zitten, met de voeten van de grond, dit moet je dan 12 tellen volhouden, als je dit moet doen met een “welgeschapen” Afrikaanse dame, kan ik je verzekeren dat je het voelt. Sporten is wat afzien. We sluiten af met een groepsfoto, en ik wordt uitgenodigd om nog te komen en lid te worden van hun whatsapp groepje. Ze zijn trots dat de enige Yovo op het hele sportterrein meedoet met hun club.

Na het sporten nemen we ons ontbijt in een lokaal stalletje en dan terug naar huis voor een verkwikkende douche.

Ik plan om de rest van de dag wat te bloggen en te relaxen, plannen zijn er om te wijzigen, Johanna en Anna (de Duitse vrijwilligsters) komen langs en we gaan iets fris drinken want het is echt bloed heet. Eén van de zussen van hun gast-mama is gestorven en dit weekend is het de begrafenis, wat inhoudt dat het toch wel een paar dagen “feest” is. Gisteren was de begrafenis zelf en vandaag is er het feest, ja zo noemen ze dat hier, ik wordt uitgenodigd om ook te gaan. We maken eerst nog een wandeling door de achterliggende kleine wegjes en palmtuinen. Ik kende deze paadjes nog niet, ik woon langs de hoofdweg en moet hier nooit zijn, nu ik ze ken zal ik er nog wel wandelen.

Hun gast-mama maakt nog wat “pâte rouge” voor het feest straks.

Rond 16u30 gaan we naar het feest, eerst stoppen we nog bij de plaats waar de vrouw begraven is. Best wel bizar, in een gebouwtje in oprichting naast andere huizen, als we informeren wat er met het gebouw zal gebeuren, horen we dat ze het gebouw verder gaan afwerken tot een huisje – kamer en dat er daar iemand gaat wonen, oeps nogal bizar, we vragen ons af wie of wat er onder onze vloer van de kamer ligt. De dame was nog niet oud, slechts 58 jaar, het is niet dat iedereen hier jong sterft, leeftijd tot 90 of 100 jaar kent men hier ook.

Dan is er het feest, in een grote tent wordt er gegeten, wat gedronken, er is een DJ en er wordt gedanst, vergelijk het met een trouwfeest bij ons. De familie heeft allemaal nieuwe kleren laten maken, met dezelfde stof, je herkent ze dus vlot. Uiteraard willen ze allen dat de Yovo ook dansen en worden er veel foto’s en films van ons gemaakt, het Afrikaanse dans ritme dat kennen we niet, dus lachen geblazen wanneer we een poging doen. Een onverwachte en leuke dag.

Al snel loopt het zweet van me af, ik ben blij als ik de “ijskar” zie passeren, een Afrikaans koud ijsje doet deugd.

Net voor het dorp Pahou is er de halve kilometer onverharde weg naast de lak, de voertuigen hobbelen er vlot door.

Als je als blanke wil wandelen langs de weg, zeg je best dat je sport aan het doen bent, ze begrijpen hier niet zo goed dat je gewoon voor je plezier wandelt, waarom niet met de Zem. Ik krijg ook nu en dan een lift aangeboden maar deze sla ik af, het is mijn wandeling ik ga te voet.

In Pahou ga ik wat geld afhalen in de bank, bij alle banken staat een security agent, die waar nodig komt uitleggen hoe je geld moet afhalen, niet dat ik dat niet kan, maar het lukte niet echt. De security agent zei me dat er geen reçus gegeven kunnen worden, het papier is op, bij de 3e poging zonder reçu lukte het me. Men is hier echt wel begaan met de veiligheid van iedereen, niet enkel hier in Bénin, vorig jaar in Ghana stond er ook altijd een veiligheidsagent bij de bank of belangrijke plaatsen.

Na de wandeling in het hete weer heb ik dorst gekregen, wat relaxen in een bar met uitzicht op de straat, genieten van de drukke Afrikaanse bedrijvigheid en ondertussen wat lezen en schrijven.

In de bar – restaurant “la liberté” eet ik een spaghetti met ei, dat kost toch wel een volle euro. Een passend beeld siert de ingang.

De terugweg doe ik met de Zem, het is te warm om in de blakende zon 7 km te stappen. De rest van de dag hou ik het rustig, wat kruiswoordpuzzels oplossen, schrijven, lezen, een siësta….

Het is hier momenteel de tijd van de mais, overal langs de straat kan je geroosterde maïs vinden, Justine bezorgt me een lekker tussendoortje. Morgen ga ik terug naar de sportclub, vroeg opstaan, dus vroeg in bed.

Wat me hier sterk opvalt, in vergelijking met vorig jaar in Ghana, ze willen ook allemaal hun geluk of droom zoeken in Europa, maar ze hebben een concreet plan een toekomstbeeld – een droom voor ogen, en dat is niet in Europa blijven, neen het is er ofwel gaan studeren ofwel gaan werken voor een tijdje, maar allemaal willen ze na de studie of na een paar jaar werken terug naar Benin om hier een project te starten, een betere toekomst – leven voor hen en hun familie en ook voor de andere jongeren te creëren. Ik vind dit heel mooi, het heeft me hoop dat er iets aan het bewegen is onder de jongeren de jong volwassenen, ze willen hun land niet de rug toe keren maar het helpen evolueren, het beter maken. Er is hoop, dat voelt goed, en hier dan te zijn, het te mogen zien – ervaren en toch ook een klein beetje mijn steentje bij te dragen geeft me een goed gevoel.

Terug naar mijn kippenvriendjes, en hun dagelijkse eitjes. In het begin hadden we bij een raapbeurt geen volle emmer, nu kom ik niet meer toe met een emmer. Dit is het resultaat van één ronde bij de 2250 kippen (enkel de jonge kippen), in de voormiddag raap ik een 4 keer de eieren.

Omdat ze allemaal op dezelfde paar plaatsen hun eieren leggen, breken er regelmatig wel wat, de kippen pikken de gebroken eieren dan helemaal stuk en eten ze op, met als gevolg dat het soms een plakkerig en vuil boeltje is om de eieren te kuisen.

De oude kippen beginnen minder en minder eieren te leggen, als ik er Françoise over aanspreek zegt ze dat ze binnenkort in de kookpot gaan belanden, met Kerstmis eet men hier veel kip, dus zullen de oudere kippen, die door het gebrek aan eieren niets meer opleveren, op de menukaart staan met Kerstmis in Bénin. Dit hoort bij het leven op een boerderij, eens de kippen bijna geen eieren meer leggen, is het tijd voor nieuwe.

Mijn gast-papa heeft de boerderij nog nooit gezien en vraagt er wel regelmatig naar, deze namiddag heeft hij me een bezoekje gebracht en heb ik hem een rondleiding gegeven.

 Omdat de kippen bijna al hun eieren in de voormiddag leggen, kan ik in de namiddag ook een luchtje scheppen in de moestuin.

Toen ik in Bénin aankwam koste de benzine die je in een stalletje langs de straat kan kopen 400 Fcfa, de prijs is de voorbije weken enorm gestegen, vandaag koste een liter 850 Fcfa, meer dan het dubbele. Blijkbaar zijn de grenzen met Nigeria gesloten, of meer gesloten en kunnen ze bijna geen benzine meer “importeren” naar hier. Volgens wat mijn gast-papa op de radio hoorde, wil de president verbieden dat er nog benzine langs de straat verkocht wordt, maar dan gaan ze eerst veel benzinestation moeten bouwen want die zie je hier maar sporadisch. De mensen klagen steen en been over de dure benzine en terecht, straks kan niemand dit nog betalen.

Vrijdag krijg ik wat hulp met het rapen van de eieren, Françoise helpt me wat, waardoor het nog maar net na 12u is als ik klaar ben, gisteren was het bijna 12u30, in de voormiddag raap en kuis ik een grote 1200 eieren.

Ondertussen ken ik de gewoonten van de kippen al wat, ik zie het verschil als een kip gewoon rust of als er eieren onder haar vleugels zitten, sommige zijn broeds en dan kan je er niet naast kijken, de veren en staart wijd open gespreid.

Vrijdag namiddag heb ik nog wat geholpen met het geven van eten aan de kippen, 100 kg eten gegeven. Wanneer ze honger hebben komen ze allemaal op je af, het is niet evident om een weg te banen tussen 850 kippen met een emmer voeder in de hand.

Om te vermijden dat de kippen allemaal hun eieren in dezelfde hoek leggen hebben ze een zone wat afgebakend, benieuwd of het zal werken.

Het rapen zelf is ook wat lastiger geworden, de kippen willen allemaal op dezelfde plaats hun ei leggen, maar als er 850 in één plaats zijn is dat uiteraard onmogelijk, dus zitten ze samengedromd in hetzelfde hoekje, ondertussen ook in verschillende etages, ze kruipen gewoon boven op elkaar, en daartussen moet je de eieren zoeken. Ik ben al behoorlijk behendig geworden in het uiteenhalen van de kippen, ik vond ook al een vastgekleefd ei op de rug van een kip. Nu en dan proberen ze een keer naar je te pikken of soms komt er eentje aangevlogen en op je rug landen, één keer is er een kip op mijn hoofd komen vliegen, ondertussen ben ik er al in getraind om ze op tijd op te merken en ze weg te duwen voor ze op me landen.

Omdat er zoveel eieren zijn, zouden ze wat meer naar de markt moeten gaan, woensdag hadden we geen plateaus genoeg, dus gebruikten we ook deze van de oudere kippen en zelfs kartonnen plateaus. ’S Ochtends was het behoorlijk druk, Françoise en Aladji hebben zelfs geholpen met het kuisen van de eieren, het was te veel werk om het alleen te doen.

Elke avond noteren ze netjes het aantal eieren, ook het aantal gebroken eieren wordt bijgehouden, dit is het resultaat van 3 dagen.

Regelmatig ga ik naar huis met wat extra’s, geven ze me papaya, eieren of soms ook guave.

Aks ik tussen de kippen aan het werken ben, heb ik niet zoveel foto’s, het is niet evident om tussen de drukke kippen en het vele werk een foto te nemen, nu en dan poseert er toch een kip.

Nu en dan wordt het zaagsel in de hokken vervangen, dit weekend zal men het doen in één van de hokken, het oude zaagsel dat ondertussen meer mest dan zaagsel is gebruikt men in de moestuin, dus wordt het in zakken verzameld, Aladji start al een beetje met het opscheppen ervan.

Wanneer ik woensdag middag naar huis fiets, wordt ik aangesproken door 2 jonge mannen op een scooter, ze willen wat praten met mij. Blijkt dat ze info zoeken om in Europa te gaan studeren, ze vragen me of ik ze kan helpen, of het mogelijk is,… en weerom moet ik ze teleurstellen en proberen uit te leggen dat het voor hen zo goed als onmogelijk is om naar Europa te komen, al hebben deze echt wel goede bedoelingen, ze willen in Europa studeren en dan met hun diploma hier in Bénin een zaak beginnen. Ze “kennen” mij, ze hebben in het dorp een immobiliën kantoor en hebben me al vaak zien passeren vandaar dat ze me aanspraken, we spreken af dat ik ’s avonds na mijn werk hun kantoor ga bezoeken. Als ik rond 17u15 arriveer staan ze me buiten al op te wachten, waarschijnlijk bang dat ik mijn woord niet zal houden en hen geen bezoekje zal brengen. We praten nog wat over Europa en blijkt dat ze al bij de Franse ambassade geïnformeerd hebben over studeren in Europa, het kost heel veel geld zeggen ze, in Euro een 15.000, ik probeer uit te leggen dat dit wel klopt want het leven in Europa is duur, naar de universiteit gaan kost ook voor ons veel geld…. Ik vrees dat het voor velen hier bij een onrealiseerbare droom zal blijven, maar het siert hen echt wel dat ze blijven hopen, blijven proberen en ondertussen hier toch een klein bedrijfje hebben.

Dan is het mijn beurt om te informeren naar hun werk hier, het verkopen van gronden. Het is hier veel eenvoudiger dan bij ons, met heel veel vrijheid en zo goed als geen regels. Je kiest zelf hoeveel grond je koopt, een vergunning om een grond op te splitsen is niet aan de orde, de verkoop wordt in het gemeentehuis geacteerd en dat is het, daarna kan je doen wat je wil met de grond. Een vergunning om een huis te bouwen dat kennen ze niet, alle vrijheid hebben ze om te doen wat ze willen. Wat een luxe, toch in mijn ogen, als ik dit vergelijk met de lijdensweg dat het bij ons soms is om een vergunning te bekomen, tja ze hebben hier maar één probleem, het gebrek aan geld om iets te kopen, het is niet voor iedereen weggelegd om een groot stuk grond te kopen voor bv een boerderij.

’s Avonds voor het eten praat ik nog wat met mijn gast-papa, hij stelt me heel veel vragen over diverse onderwerpen, het leven in Europa, ziektes, ouderen en bejaardenhuizen, politiek, vliegen, ….

Soms als hij lokaal nieuws op zijn radio gehoord heeft, vertelt hij me dit, of vraagt me er dingen – info over. Ik heb de indruk dat hij het leuk vind om met een volwassen – iets oudere persoon te kunnen praten, de meeste vrijwilligers zijn jongeren rond de 18 – 20 jaar, met mij kan hij over andere zaken praten. Hij had gehoord dat de president de Fcfa wou afschaffen, dit is de west Afrikaanse frank die in een 12-tal landen gebruikt wordt, hij vroeg me of ik er iets van wist, of ik er info kon over vinden. Blijkt dat de munt gekoppeld is aan de Franse Frank en de Euro, men wil zich van deze koppeling losmaken en zo meer vrijheid hebben en meer kansen. De munt zal niet afgeschaft worden, als ik hem dat uitleg is hij toch wel opgelucht.