De vorige week hadden we een tekort aan plateaus om de eieren in te leggen, de productie van eieren heeft zijn top bereikt en dagelijks zijn er enkel bij de jonge kippen een 1850 à 1900 eieren. Het probleem met de plateaus zou deze week voorbij zijn, de baas was terug. Toen ik dinsdag toekwam zag ik tot mijn grote teleurstelling dat het probleem nog niet opgelost was, de eieren van gisteren stonden nog in de manden, veel plateau waren er niet. Ik vloekte en had eerlijk gezegd zin om weer weg te gaan toen ik dit zag.

Ik was boos, niet op de werknemers want zij kunnen er niets aan doen, maar boos op de baas, hij moet ervoor zorgen dat zijn personeel deftig kan werken, in mijn ogen is dit ook een gebrek aan respect voor de werknemers.

De eerste die ik zie is Aladji, hoe is het, de dagelijkse vraag, het was heel goed tot ik de eieren zag staan…. Ik zeg hem dat ik boos en teleurgesteld ben, dat dit geen manier van werken is, het is extra werk en er is er al zoveel (wat teveel volgens het aantal personen die er werkt), ook zorgt het voor meer gebroken eieren. Hij zegt dat hij geen chef is en er niets kan aan doen, ik moet met Françoise praten. Ik doe dat en zeg dat ik met de baas wil praten, ze kijkt me nogal vreemd aan, misschien wat geschrokken van mijn reactie. Ik doe dit voor hen, voor mij maakt het niet veel uit, binnen een paar weken ben ik weg en is het mijn probleem niet. Uiteraard wil ik hen ook niet in de problemen brengen door met de baas te praten, ze heeft liever dat ik het niet doe, dan maar niet, ik zie wel of ik iets subtiels kan duidelijk maken als ik er de kans toe krijg.

Na mijn middagpauze zie ik dat de eieren van gisteren al gekuist zijn, de baas is er om de eieren op te halen. Ik negeer hem, heb geen zin om er iets tegen te zeggen dus doe ik gewoon mijn werk, ik weet dat ik soms wel koppig kan zijn. Wat later komt hij naar me toe, Françoise heeft hem gezegd dat ik binnen een paar weken vertrek, ik mag van hem iets kiezen van de boerderij, een konijn – schaap… om het even wat. Ik bijt op mijn tong om niet te zeggen ik wil plateaus…. En lach met het schaap ik kan dat toch niet mee naar België nemen, jawel we zullen dat slachten voor jou en goed verpakken. Ik vrees dat dat een beetje te groot is om in mijn valies mee te smokkelen.

Mijn dagen op de boerderij zijn goed gevuld, ’s ochtends geven de kippen super veel eieren, tegen de middag heb ik er een 1200 à 1300 verzameld en gekuist. Het rapen van de eieren is vaak zoeken tussen de vele kippen, ze leggen hun eieren op hun favoriete plaatsjes.

We hebben ondertussen wel een paar hoekjes aangepast zodat de eieren minder gebroken en vuil zijn, ze zijn blij met mijn advies, daar ik bijna alle eieren raap, weet ik waar er vele gebroken en vuil zijn, we werken samen als een echt team. In de namiddag zijn er minder eieren, ik heb dan ook tijd om ze te rapen bij de oude kippen. Soms er zelfs wat tijd om een luchtje te gaan scheppen in de schaduw in de tuin, dit doet deugd want het is echt wel snikkend heet maar vooral ook een heel hoge luchtvochtigheid, van ‘s ochtends tot ‘s avonds ben je hier aan het zweten, zelfs als je niets doet.

Ik doe ook wat ongevraagde werkjes, regelmatig – dagelijks veeg ik de ruimte waar we de eieren kuisen. Om dit te doen kan ik kiezen tussen een Afrikaanse borstel met steel of zonder. Deze met steel is beter voor de rug, maar eerlijk gezegd de Afrikaanse borstel zonder steel werkt echt wel super goed. Een vuilblik dat maken ze van oude bidons, niets wordt weggegooid.

Wat doet men hier met het afval…. Een afval ophaaldienst zoals bij ons dat bestaat niet, er resten dan 2 oplossingen : verbranden of in een put dumpen, op de boerderij is het de 2e optie, een diepe put waar we alle afval in dumpen.

Is dit goed voor het milieu, neen, maar anderzijds heeft men hier zo goed als geen afval, ik zie ook heel weinig afval langs de straat liggen, in Ghana was dit heel anders daar lag het vol van het afval. Dus ondanks ze hun afval ofwel gewoon verbranden ter plaatse of in een put gooien, denk ik dat ze mogelijks minder vervuilend zijn dan bij ons, onze afvalberg is zooooo veeeel groter dan hier. Als de mensen niet veel hebben gebruiken ze alles en smijten niets weg, als je dus geen of weinig afval langs de weg ziet liggen is dat een teken van armoede. Ik stelde dat ook vast tijdens mijn reizen in andere Afrikaanse landen, voorbeeld in Ethiopië, van zodra je de hoofdstad naderde zag je overal afval liggen, in de rest van het land niets.

De rest van de week raap en kuis ik naarstig de eieren, en wonder boven wonder er zijn steeds voldoende plateaus voor handen, ze hebben er extra aangeschaft, hmmm zou mijn reactie toch wat geholpen hebben. Ja of neen het doet er niet toe, het belangrijkste is dat ze nu terug op een degelijke manier hun werk kunnen doen.

Justine, de huishoudhulp is vrijdag vertrokken, haar periode van 6 maand zat erop. Via een soort vrouwenorganisatie – coöperatieve worden de meisjes opgeleid in enkele huishoudens, gedurende 6 maand leren ze de belangrijkste zaken, waarna ze een aanbevelingsbrief krijgen om een job te vinden, ze krijgen ook een financieel steuntje in de rug om eventueel een eigen winkeltje te beginnen, Justine vertelde me dat het haar droom is om een eigen winkeltje (wat in feite een stalletje langs de weg is) te beginnen in etenswaren, ik hoop van harte dat het haar lukt, mijn kleine steun heeft ze in ieder geval gekregen. De nieuwe huishoudhulp, Florence komt uit Togo, en zal hier ook haar 6 maanden “opleiding “ krijgen. Wanneer ze me ziet met mijn was, zegt ze dat zij dit wel zal doen, ik weiger, ze hebben al genoeg werk te doen, ik kan dit wel zelf. Als ik bezig ben komt ze toch wat helpen, het zou echt heel onbeleefd zijn om ze weg te sturen, dus doen we samen mijn was.

Na het ontbijt vertrek ik naar school, om wat afwisseling te hebben voor mezelf en uiteraard ook om mijn aandacht aan alle kindjes te kunnen geven wissel ik af tussen de grote en de kleine, vandaag is het aan de kleintjes. Er zijn niet veel kindjes vandaag, blijkbaar zijn er veel ziek, de griep volgens de leerkracht, maar iets later komen er toch nog een paar extra opdagen. Ze leren wat frans, heel praktisch en makkelijk uit te leggen, “open de deur”, de klasdeur wort als lesmateriaal gebruikt. Iedere kindje mag dan naar voor komen om de deur te openen , een 2e kindje mag zeggen wat het moet doen. Simpel maar wel goed om hen wat basisbegrippen frans aan te leren.

Vorige week had ik een zak met ballonnen meegebracht voor de school, vandaag versieren we de klas ermee, de wind doet de ballonnen bewegen, de kinderen zijn er heel blij mee, vinden het mooi en zijn gefascineerd hoe de ballonnen kunnen bewegen door de wind. Een simpele ballon maakt hun dag speciaal, maakt hen blij.

Na de plaspauze en de handen gewassen te hebben wordt er gegeten, de kinderen moeten er voor betalen, niet veel maar toch iets (100 fcfa / 0,15€), ééntje heeft zijn eigen eten meegekregen. Het is voor mij fascinerend en indrukwekkend om te zien hoe gedisciplineerd de kinderen zijn, ze eten immens proper niets op de grond of tafel, ze wachten geduldig met eten tot iedereen zijn bordje heeft en ze hun liedje gezongen hebben.

Ze leren een gedichtje over de bal, leuk om hen bezig te horen.

In de speeltijd zetten we de schommel op, altijd een bijzonder moment voor hen om erop te mogen, en voor mij lekker druk, ik probeer ieder kind zijn beurt te geven.

Na de middagpauze spelen alle kinderen (de kleine en grote ) buiten op de schommel, ik probeer erop te letten dat niet altijd dezelfde kinderen erop zitten, allen komen ze vragen om hen erop te zetten, het is niet eenvoudig om elk hun beurt te geven, de kinderen lijken zo goed op elkaar, ik probeer ze te herkennen aan hun schoenen…

Communiceren met de kinderen is onmogelijk, ze spreken nog maar een paar woordjes frans, ik geen Fon, alhoewel ik ondertussen al begrijp wanneer ze zeggen, zet me erop…. We trekken onze plan, zonder veel woorden lukt het ook, de kinderen zeggen me soms al lachend na, of doen mijn gebaren na, het is de aandacht die telt, of we elkaar nu begrijpen of niet is bijzaak.

Na een tijdje komt er nog een moeder haar zoontje afzetten, hij wil duidelijkheid niet naar school, huilt en tiert, de leerkrachten zeggen er iets tegen, hij gaat al schreeuwend op de grond liggen – stampt met zijn voetjes, zoals elk kind dat boos en verdrietig is, ze laten hem gewoon doen, wat later loopt hij al huilend naar de straat, ik bezie het merk dat er niet gereageerd wordt, of enkel door de andere kinderen die achter hem lopen en lachen. Tijd om me ermee te bemoeien, ik ga ernaartoe, neem het jongetje op in mijn armen, in het begin roept – tiert – schopt hij, maar ik hou vol, ik spreek hem rustig toe en na een paar minuten kalmeert hij toch wat, ik hou hem een kwartiertje op mijn schoot tot hij de rust gevonden heeft en kan meespelen. Was dit een aanpak die ze hier doen, neen, veel affectie – troost bieden - kinderen op de schoot nemen, zie je niet in Afrika, kinderen moeten het zelf zien te redden. Maar als je het wel doet, merk ik toch dat ze het nodig hebben, er deugd aan hebben. Was mijn aanpak toegelaten volgens het schoolbeleid, geen idee, ze hebben er in ieder geval niets over gezegd, (misschien durven ze niet, ik ben een yovo die maar enkele jaren jonger is dan hen) het heeft gewerkt en ik heb er een goed gevoel bij, dat is wat telt.

Ze blijven de hele namiddag buiten, dat is goed want in de klasjes is het snikkend heet, veel te warm om er lang in te blijven.

De kinderen mogen elk een gedichtje voordragen aan de juffrouw.

Nog een vieruurtje verorberen en dan is het weeral tijd om naar huis te gaan.