Ik ben ondertussen één maand terug in het Belgenland, deze keer was het toch een ander gevoel, het is tijd om een bladzijde om te slaan en een nieuw hoofdstuk aan te vatten. Toen ik van mijn vorige avonturen terugkwam had ik telkens al een vooruitzicht op een nieuw avontuur, onvermijdelijk komt er aan alle mooie zaken ook een eind, maar ieder eind is op zich weer een nieuw begin.

We zijn ook een nieuw jaar ingestapt, bij deze wens ik iedereen een schitterend 2020 toe, haal er het beste uit, jaag je dromen na, probeer er stukjes van te verwezenlijken.

Voor ik mijn nieuw hoofdstuk aanvat, of misschien moet ik zeggen een nieuw boek aanvat, wil ik toch nog even terugblikken op een onvergetelijke tijd en belevenissen die ik mocht meemaken, het was een voorrecht om dit te mogen en kunnen doen.

Ik besef heel goed dat ik me uiterst gelukkig en bevoorrecht moet voelen dat ik dit kon doen, dat ik dit mocht doen, ja ik weet wel ik heb er zelf voor gewerkt – zelf de stap durven zetten – het zelf gedaan heb, maar toch ben ik immens dankbaar dat het me gelukt is – dat ik het deed – dat het meeste heel vlot en zonder noemenswaardig problemen verliep.

Alles begon met mijn pelgrimstocht naar Santiago en nog ietsje verder naar Finesterre, ik besef dat dit geen eindpunt was, maar eerder een beginpunt, Santiago was geen doel op zich , het was de weg ernaar toe, het op pad zijn, alles achter me laten en stappen zetten, een nieuw pad inslaan. Op vandaag ben ik nog steeds op pad nog steeds nieuwe wegen aan het inslaan, het leven is een pelgrimstocht …

In Finisterre eindigde ik aan de Oceaan …

ik zie in het woord 2 betekenissen, FINI – einde, het was een eindpunt van een tocht, een tocht waar ik mezelf leerde kennen - mezelf terug vond, dingen achter me kon laten, symbolisch kledij verbranden liet me dat inzien.

een 2e betekenis is fenêtre = venster. Ik stond aan de oceaan, ik keek ernaar en een venster ging voor me open, ik kreeg er een andere kijk op veel zaken, een nieuwe wereld opende zich voor mij, ik stapte door het venster recht naar de zee. Sindsdien heb ik aan vele zeeën , oceanen, rivieren, stromen gestaan, voor mij is het water - de zee een symbool geworden. Ik ben de zee opgevaren met zijn oneindige vertes, zichten, mogelijkheden, ongekende horizonten tegemoet gegaan. Me met de golven van de zee laten meevoeren, golven getrotseerd, zachte kabbelende golven, woelige golven, onneembare golven waar je terug afvalt, hoge en lage golven, telkens komen er weer golven op me af waar ik een stukje op meedein, ik laat me meevoeren met de ongekende stroom van het water, ook nu nog steeds doe ik dit.

Na mijn pelgrimstocht heb ik verschillende mooie dingen mogen meemaken, kleine en grote reizen gemaakt, klein en grote trektochten gemaakt, vrijwilligerswerk gedaan in voor mij het warmste continent dat er bestaat – Afrika.

Het warme Afrika, letterlijk bloedheet, maar ook figuurlijk warm, warme mensen die je met een stralende glimlach en met open armen ontvangen.

Ghana en Bènin, 2 landen waar ik een tijdje mocht vertoeven, mocht samenleven met de mensen in hun dorp, van hun cultuur mocht proeven. Ik liet me er onderdompelen in hun rijke leven , probeerde er op mijn manier mijn steentje bij te dragen.

In Afrika zag ik zoveel gemotiveerde jonge mensen die iets van hun leven wilden maken, plannen hadden om een beter leven voor hen – hun naasten en de dorpsgenoten te creëren . Dit gaf me zo veel voldoening om te zien, ook veel hoop. Uiteraard is er veel armoede, hebben ze heel weinig tot niets, is het voor velen eerder overleven dan leven. Het liet met ook realiseerde hoe gelukkig wij Europeanen moeten zijn, we hebben alle luxe, staan er niet meer bij stil dat het eigenlijk luxe is dat het geen basisbehoeften zijn, en toch zijn we vaak aan het klagen en het zagen, willen we meer, beoordelen en veroordelen we anderen, er is altijd wel iets. Om eerlijk te zijn, zijn we nogal individualistisch – egoïstisch zelfs.

In Afrika zijn de mensen oprecht vriendelijk, ze spreken nog met elkaar, ze leven samen met elkaar, en leven niet naast elkaar zoals wij doen.

Soms krijg ik de vraag, wat vond je nu het leukste, wat is je het meeste bijgebleven. Tja wat sprong er voor mij uit, wat wil ik zeker nog meer doen.

Het zal niemand verbazen als ik zeg Afrika, ik voelde me daar echt thuis en gelukkig, dus daar wil ik zeker nog naar terug, het is het continent waar ik mijn hart verloor, hoe meer keer ik er naartoe ga hoe duidelijker dit voor mij wordt.

Anderzijds hield ik ook enorm van mijn rugzak pakken met het klein beetje dat ik echt daadwerkelijk nodig heb, mijn tentje erop binden, en op mijn eentje op pad gaan, stappen en aan niets hoeven denken, alles achter me laten, slow travel, een rustig plaatsje zoeken voor de nacht, in mijn kleine tentje – mijn kleine cocoon tot rust komen en 's ochtends wakker worden op het ritme en de tonen van de natuur, ze noemen dat onthaasten – tijd voor je zelf nemen, zaaaaalig.

Ik wens iedereen toe dat jullie ook eens een tijdje kunnen onthaasten, dat jullie een manier vinden om dit te doen, het maakt je een ander mens, het verrijkt je. Het hoeft geen maanden te zijn, je hoeft geen lange trektocht met rugzak en tent te maken, ieder kan zijn eigen manier vinden om te onthaasten, het is de moeite waard om het even te proberen, te ontdekken, ik wens je het jullie allen toe.

Dan is de ultieme vraag EN WAT NU …

Na zolang niet gewerkt te hebben en geleefd te hebben van mijn spaarboek, is het tijd en nodig om die terug wat aan te vullen, werken dus maar wat …

Ik heb van de vrijheid geproefd, de rust gevonden, van het reizen en de wereld te zien genoten, ik wil dit alles niet helemaal loslaten.

Mijn droom is om ergens in het verre buitenland een job te vinden, omdat deze niet voor het rapen liggen en het niet evident is om dit snel te vinden, ga ik tijdelijk wat interim werk doen, wat maakt me niet uit, bezig zijn en wat centen verdienen. Ondertussen kan ik op zoek gaan naar de droom-job in het buitenland. Ik heb me ingeschreven in enkele interim-kantoren en kan nu maandag al aan de slag.

Maar dit is niet alles, in mijn blog heb ik al een paar ballonnetjes opgelaten, op mijn facebook heb ik al een paar tipjes van de sluier gelicht, ja ik ga ook nog een paar andere zaken ondernemen – steunen in mijn favoriete continent Afrika. In de maand dat ik ondertussen terug in België ben, heb ik niet stil gezeten, ik heb dagelijks contact gehad met een aantal mensen in Bénin en beslist om een paar zaken te steunen – te helpen opstarten. Het worden 2 verschillende projecten, een boerderij en iets toeristisch, beiden met een humanitair doel.

De boerderij – sociaal project

Op mijn laatste dag in Bénin heb ik met dierenarts Edmond een site bezocht waar er een mogelijkheid is tot de opstart van een boerderij. Na rijp beraad heb ik beslist om erin mee te stappen en hen te steunen en helpen met een lening en advies.

We gaan er een boerderij opstarten waar er legkippen gekweekt worden en een moestuin, althans om te beginnen, we beginnen kleinschalig en willen dan na verloop van tijd wat uitbreiden.

Het wordt niet enkel een boerderij, er is ook een sociaal project aan verbonden, we willen er jongeren uit de armste klasse opvangen en een opleiding geven. Jongeren die nu op straat leven, weeskinderen, jongeren die nooit naar school gingen. Ze een opleiding geven, leren lezen en schrijven, ze het werken op de boerderij aanleren, een stiel leren, ze op deze manier een kans op een (beter) leven te geven. Na verloop van een paar jaar is het de bedoeling dat ze op eigen benen staan, een job vinden met hun ervaring die ze bij ons opdeden, en een eigen leven kunnen opbouwen.

De eerste jaren beginnen we niet te groot maar willen dan langzaam aan uitbreiden, een eigen terrein vinden en aankopen, het gamma van dieren en gewassen uitbreiden, misschien wel toeristen en/of vrijwilligers ontvangen, … onze dromen en ideeën krijgen vorm, maar we blijven realistische en gaan niet te hard van stapel lopen, stap voor stap gaan we te werk.

We laten er geen gras over groeien, we gaan direct van start, op 18 februari worden de eerste 750 kuikens al geleverd, geen groot aantal, genoeg om een eerste cyclus op te starten.

Toerisme

Op mijn voorlaatste dag in Bénin heb ik met gids Josias een site aan het meer bezocht, het was een kleine site nog maar net opgestart maar met heel veel potentieel. Josias is eigenaar van een reisbureau die reizen met humanitaire missies combineert. Je kan het land bezoeken en humanitaire projecten bezoeken, een dag of enkele dagen meehelpen in één van de projecten. Een andere manier van reizen in een heel mooi land, een reis met een meerwaarde.

Wat wordt mijn missie hierin, het is tweeërlei.

Enerzijds wordt de site aan het meer uitgebreid – uitgebouwd tot een mooi vakantie-resort. We doen dat door het bijbouwen van paal-bungalows in het meer, er wordt een bar-restaurant gebouwd, er worden een paar eilandjes gemaakt waar de bezoekers kunnen relaxen, de toegang tot de site wordt begaanbaar gemaakt. Mijn taak is het verstrekken van een lening hiervoor en reclame maken.

Anderzijds ga ik proberen wat mensen warm te maken voor een reisje naar Bénin, ik wordt het aanspreekpunt voor de Vlamingen die naar Bénin op reis willen.

Aan dit project hoop ikzelf een centje te kunnen verdienen, ik kan een procentje meepikken voor de eventuele klanten die ik aanbreng.

Dus wie geïnteresseerd is in een reis naar Bénin, mag mij steeds contacteren voor meer info hieromtrent, alles kan op maat samengesteld worden volgens ieders interesses.

Jullie zien het, ik zit vol met plannen en dromen die ik zal proberen waar te maken, ik ga ervoor. Misschien denken jullie nu, is dit wel verstandig, is het niet riskant, zal het wel slagen, zijn deze mensen te vertrouwen, ….

Ik heb mij dat ook afgevraagd, me afgevraagd waarom doen ze mij dit voorstel, waarom vragen ze het aan mij, ik heb hen zelf ook deze vraag gesteld.

Beide projecten zijn ontstaan door heel toevallige ontmoetingen, maar is dat niet altijd zo, een ontmoeting is toevallig, je leert mensen kennen en soms vloeit er iets uit voort. Ik heb er voldoende over nagedacht, weet dat mijn hart in Afrika lig, de voorstellen kwamen voor mij op het juist moment in mijn leven, ik ben een vrije ongebonden persoon, ik weet en voel dat ik ervoor moet gaan, als ik het niet doe zal ik er zeker spijt van hebben. En ja, ik weet dat het een risico is, maar ik heb er vertrouwen in, ik denk te weten wat ik doe en ben overtuigd dat het ons zal lukken, we zetten ons alvast voor de volle 200% in

Nu heb ik een reden om terug te gaan naar Afrika …

In de eerstkomende dagen zal ik een mailing rondsturen met mijn plannen, ik voorzie ook om op regelmatige basis wat nieuws over mijn projecten te mailen. Niet alle bloglezers zitten in de mailinglijst, mochten jullie geïnteresseerd zijn en verder op de hoogte willen blijven van mijn Afrikaanse projecten – kindjes, kan je mij een mailtje sturen via de knop “E-mail mij!” op deze blog.

Dit is mijn laatste schrijfsel in deze blog, ik wil iedereen bedanken voor het volgen ervan.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn schrijfsels, en jullie misschien wel geïnspireerd heb of jullie kijk op Afrika en de wereld verruimd heb.

Graag geef ik jullie nog een belangrijke opdracht mee, geniet van het leven van de kleine dingen, probeer overal het positieve in te zien, oordeel of veroordeel niet, besef dat wij Europeanen het echt wel goed hebben, maar vooral : PROBEER JE DROMEN NA TE JAGEN

24-01-2020, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere