Een halve dag werken vandaag want rond 14 vertrekken we naar Savalou La Belle, de geboorteplaats van mijn gast-mama voor de begrafenis van haar tante.

Naar goede gewoonte start ik met het rapen van de eieren om ze daarna netjes te kuisen voor ik ze in de plateaus leg.

Plots begint het water te gieten behoorlijk hevig, de kippenhokken hebben uiteraard geen vensters en zijn gedeeltelijk open aan de zijkant, wel afgesloten met gaasdraad, noem het de natuurlijke- Afrikaanse airco. Maar wanneer het water giet kan het binnen regenen en dit maakt de houtsnippers op de vloer nat en vies, dus is er een systeem van enkele doeken om de open ruimte wat af te dichten.

Er zijn behoorlijk wat eieren om te kuisen en als ik ermee klaar ben kan ik terug herbeginnen met het rapen van de volgende reeks eieren, het neemt heel mijn voormiddag in beslag.

Rond 14u30 vertrekken we voor een rit van 258 km richting het noorden, ze hebben een auto met chauffeur gehuurd, ook hun “huishoudster” Justine en nog een dame gaan mee. Hier en daar wordt efkes halt gehouden voor diverse redenen. Onder andere een stop bij de apotheek (niet voor mij), benzine tanken, wat bananenchips kopen,….

Uren aan een stuk rijden we, we passeren vele dorpjes en wat grotere steden, het landschap wordt wat heuvelachtiger, hier en daar doemt een eenzame heuvel of bergje op.

De wegen liggen er behoorlijk goed bij en zijn geasfalteerd, met hier en daar een kleine uitzondering, heel raar maar op een paar plaatsen is er een kort stuk van ongeveer een halve kilometer niet geasfalteerd, het is een hobbelig stuk met putten en bulten door het bruine zand. Mijn gast-papa zegt noteer dat maar goed en zeg het in Frankrijk dat ze deze weg moeten komen maken, het gekoloniseerd geweest zijn door Frankrijk ligt bij hem heel gevoelig. Hij zegt ze hebben dit zo achtergelaten ze moeten ons komen helpen. De mening van mijn gast-mama is er heel anders over, zij vind dat dit het verleden is, we zijn nu onafhankelijk en moeten zelf onze handen uit de mouwen steken en werken voor vooruitgang we mogen niet steeds hulp vragen aan de blanken, verwachten dat zij alles voor ons gaan doen, dit is nu onze taak. Het is duidelijk een dame met een open geest en met een grote ondernemingszin.

In de steden die we passeren zie ik de Afrikaanse bedrijvigheid, overal verkoopstandjes en verkoopsters langs de weg, de Zem-taxichauffeurs hebben in elke regio een ander kleur van hemd aan, in dit stadje was het paars.

We houden nog een pauze om iets te drinken en onze chauffeur wat rust te gunnen, mijn gast-ouders zijn keurig uitgedost, ze passen mooi samen.

Rond 19u30 na 5 uur gedaan te hebben over 258 km arriveren we, we verblijven in het huis van mijn gast-mama waar nu een familielid van haar woont.

Justine en de andere dame beginnen direct met allerlei taken, afwassen, eten prepareren. Er arriveren nog wat familieleden, de drank wordt letterlijk en figuurlijk van onder het stof gehaald. Ik wordt naar een restaurant gebracht waar ik moet eten, ondertussen gaan mijn gast-ouders nog het een en ander ophalen. Terug in onze verblijfplaats blijkt het een leuk weerzien te zijn met de familie er wordt volop gepraat. Ik heb er mijn eigen kamer, ze hebben er een bed geplaatst met muskietennet, ik wordt duidelijk behandeld als een VIP, voelt wat onwennig.

Wij mogen buiten in de tuin meehelpen met het onkruid wieden of neen het is onkruid kappen. Best wel een zwaar werk, gebogen staan in de blakende zon, temperaturen van boven de 30 graden en de luchtvochtigheid is hier steeds boven de 90%, ik moet niet uitleggen dat al na 5 minuten het zweet van me afloopt. Maar op zich gaat dit werk best wel vlot, we zijn met een 7 personen eraan bezig. De nodige pauzes worden ingelast wat echt wel nodig is.

Bij vele Europeanen is het cliché beeld van de Afrikaan, de mannen die lui op hun gat zitten, men doet nooit iets, als ze stappen is het op een slakkentempo. Wel ik begrijp perfect waarom alles hier aan een ander tempo gaat en men veel zit en pauzes neemt. Als het bij ons meer dan 30 graden is, zegt men op het nieuws blijf binnen vermijd zware inspanningen, want het is ongezond. Wij hebben bij ons de mogelijkheid om dan even niet te werken want deze temperaturen komen gelukkig niet vaak voor, maar hier niet deze weersomstandigheden zijn hier elke dag dus moet men ze wel trotseren, bovendien is het werk hier nog veel handenarbeid. Dus neen ik kan bevestigen ze zijn absoluut niet lui, het is de enige manier om het zware werk in de tropische omstandigheden vol te houden.

Een grote 2 uur later hebben we een terrein van ongeveer 50 op 50 meter gewied, best wel indrukwekkend dat het zo snel ging. De paar tomatenplanten hebben we laten staan in het stukje moestuin.

Na het wieden mogen we onze middag pauze al nemen, een half uur vroeger dan normaal maar het werk zit erop en was behoorlijk lastig.

Voor de lunch snel een nodige en verkwikkende douche, er staan bonen met groenten op de menu.

In de namiddag staat het verzamelen van het onkruid op het programma, toch als het niet regent en dat doet het niet. In tegendeel het is snikheet van de korte wandeling naar de boerderij ben ik al aan het zweten. We krijgen te horen dat het veel te heet is om in de zon te werken, ik vermoed dat hij niet nog eens durft zeggen we gaan niet werken, dus mogen we terug de rechthoeken op de stenen markeren, gelukkig in de schaduw.

Ondertussen is men nog bezig met het maken van de goot, een jongen van amper een 12 jaar oud is bezig de aarde in een kruiwagen te scheppen en naar buiten te voeren, best wel een zware klus voor zo’n kereltje.

Ondertussen is het iets drukker geworden op mijn logeeradres, het appartement op het eerste verdiep is verhuurd aan Nigerianen, ze zijn hier voor een landbouwproject, en blijven er 3 maand. De voertaal in Nigeria is Engels, ze spreken geen Frans, dus als mijn gast-mama hen iets wil zeggen vraagt ze mij als tolk.

In de vooravond gaan we met de vrijwilligsters een biertje drinken, plots zie ik de ijskar passeren, het voor mij vertrouwde fan-ijs dat ik in Ghana ook vaak at, heerlijk verfrissend en ik leer de anderen hun eerste Afrikaans ijsje eten, je bijt een stukje van het zakje en duwt het ijs (het is geen roomijs maar vruchtenijs) tot het smelt waarna je het uit het gaatje opdrinkt.

Morgen werk ik maar tot de middag, in de namiddag vertrekken we naar de geboorteplaats van mijn gast-mama, overmorgen is er de begrafenis van haar tante en het is een lange reis ernaartoe.

’s Middags hebben we pauze van rond 11u30 tot 15u, dit lijkt lang maar zo wordt vermeden dat er op het heetst van de dag gewerkt wordt, ik wordt al gewoon aan mijn dagelijkse siësta.

De lunch vandaag bestaat uit gefrituurde Yam (een Afrikaanse wortel een beetje aardappel – achtig) met gefrituurde bakbanaan en groeten. Frituren doen ze hier met bijna alles, begrijpelijk want het is moeilijk om te koken zonder een kookvuur of oven, alles wordt op houtskool vuurtjes klaargemaakt.

In de namiddag ga ik toch werken, ik ben hier gekomen om te werken te helpen waar ik kan, dus na het weekend maar een halve dag werken lijkt me niet ok. Bij de kippen is er altijd wel iets te doen en mijn hulp maakt het werk van de anderen iets lichter. Ik ben er een aantal dagen niet geweest, er staat al een hele rij eieren te wachten om op de markt verkocht te worden.

Ik verzamel en kuis er nog wat meer, daarna wassen we de drinkbakken in de schaduw want het is ondertussen gloeiend heet in de zon. We vullen ze met een mix van water met vitaminen het water kleurt hierdoor roze.

Iets voor 17 uur komt de baas de eieren ophalen met een bestelwagen, geïmporteerd uit Duitsland, de auto’s en bestelwagens die bij ons afgeschreven zijn of niet meer door de autokeuring raken worden naar Afrika geëxporteerd en doen hier nog goed dienst, zo mocht ik vorig jaar in Ghana ook ondervinden.

We dragen de eieren naar buiten, ik doe het rustig aan en neem maar 5 plateaus in plaats van 10, de weg is hobbelig, we moeten over een paar muurtjes stappen en ik wil niet struikelen met al de eieren in mijn handen. Dan is de vraag hoe krijgen ze al de eieren in de bestelwagen. Op zijn Afrikaans en het werkt wel goed, de koffer wordt volgepropt, veiligheidshalve plaatst men wat lege zakken van het voeder om de eieren te beschermen. Dan gaan er nog een paar stapels op de achterbank, maar er blijven er toch nog wat over. De laatste plateaus worden op de schoot van de 3 passagiers gezet, de chauffeur krijgt er gelukkig geen op zijn schoot.

Uiteindelijk worden alle eieren meegenomen en verkocht op de markt in Cotonou. Per week gaat men een 2 à 3 keer naar de markt afhankelijk van het aantal eieren.

Eens de regen over was ben ik nog een wandelingetje in het dorp gaan maken om de benen toch wat gestrekt te hebben.

Het dorp Kpovié is langs een “grote weg” gelegen, dat wil zeggen dat de weg geasfalteerd is, alle kleinere lokale wegjes die erop toekomen zijn uiteraard niet geasfalteerd maar zijn zand-aarde wegjes.

Niet ver van mijn verblijfplaats is er een Afrikaans landmeters – immobiliënkantoor, ik heb er nog nooit iemand gezien, misschien moet ik er solliciteren naar een job, het kantoor heeft een overdekt terras, wat wil je meer ….

Daar ik niet veel gedaan heb, heb ik ook niet veel te vertellen, maar toch wat sfeerbeelden van mijn Afrikaanse wandeling in het dorp.

De katholieke kerk waar het huwelijk gisteren plaats vond.

Aanmoedigingen voor de leerlingen bij een school.

Typisch dorpshuis met waterput.

Lokale weg naar de boerderij Pelle.

Net als vorig weekend is het vandaag ook een regendag, de hele voormiddag valt de regen met bakken uit de lucht, rond de middag klaart het wat op, tis maar te hopen dat het om 16 uur niet regent voor het huwelijk. Ik vul mijn tijd wat met lezen en sudoku’s, één van mijn favoriete bezigheden ik kan er uren mee vullen.

Tijdens de lunch die ik in de pergola nuttig met mijn gast-papa zegt hij me dat ik stipt om 15u30 klaar moet zijn. Dus ben ik als Europeaan stipt op tijd klaar. Justine zegt dat ik met de Zem naar de kerk moet gaan en doet er één stoppen, mijn gast-mama is daar, dus met de taxi-brommer op weg naar de kerk, een grote ander halve km ver, ik kan dat wel te voet doen, maar daar is het al wat te laat voor. Het ritje kost 100 Cfa = 0,15 euro.

Ik ben nog ruimschoots op tijd, zelfs veel te vroeg er is bijna nog niemand, dus nog efkes wachten, wie in Afrika verblijft leert wachten en geduld hebben.

Net voor 16u begint het volk toe te komen, de bruidegom wordt door zijn moeder naar de kerk gebracht de bruid door haar vader.

In de kerk is het verboden om foto’s te nemen, ik weet dat je in Benin (en in veel Afrikaanse landen) niet ongevraagd foto’s mag nemen, ik had vooraf geïnformeerd bij mijn gast-mama of ik foto’s kon nemen en was op de hoogte dat je dit in de kerk niet mag doen. Er waren 2 fotografen aanwezig die blijkbaar wel de toelating hadden. Op een gegeven ogenblik zie ik iemand met een gsm foto’s nemen, onmiddellijk wordt ze door veel mensen erop gewezen dat dit niet mag.

De ceremonie is zoals bij ons in de katholieke kerk, alleen begrijp ik er niet zo veel van want het is in het Fon, nu en dan korte stukjes in het Frans (en dat is voor mij ook lastig om goed te begrijpen als het snel gaat). Er wordt gepreekt over het huwelijk in het Fon, en plots zegt de priester “ik zie dat er iemand aanwezig is die geen Fon spreekt dus zal ik de preek in het Frans samenvatten. Echt wel vriendelijk dat men dit speciaal voor mij doet, mijn aanwezigheid wordt echt wel geapprecieerd. Kort samengevat ging het erover dat het huwelijk geen gevangenis is, maar een geven en nemen, en beide partners gelijk zijn, ik ben een beetje verbaasd of eerder aangenaam verrast van wat men zegt omdat er hier in veel gezinnen nog een groot onderscheid is tussen man en vrouw, de emancipatie van de vrouw is niet zoals bij ons.

We krijgen waar voor ons geld, de bruid is niet gedoopt dus krijgen we er een doopsel en heilig vormsel bovenop, zonder dit kan het sacrament kan het huwelijk niet voltrokken worden. Een doopvont is er niet, wel een plastic teiltje met water om te dopen.

En dan volgt de eigenlijke trouw, met alles erop en eraan zoals wij het kennen, jawoord – ringen – kus…. Met een groot applaus en gejoel bovenop.

Vanaf dat ogenblik valt het me op dat de bruidegom zijn kersverse bruid telkens heel attent bij de hand – arm neemt als ze moeten rechtstaan of naar het altaar gaan. In Afrika wordt veel gesproken over uithuwelijken en dat het huwelijk een praktische aangelegenheid is omdat het hier gewoon zo hoort dat je huwt, soms of vaak is er van vrije keuze of liefde weinig sprake. Maar ik mag nu getuige zijn van het tegendeel, ze zien er beiden gelukkig uit, ik heb er een beter gevoel bij dan het huwelijk dat ik in Ghana mocht meemaken.

Na de kerkdienst is er een feest dit vind plaats in een school, samen met mijn gast-mama en haar collega’s van het kerkbestuur ga ik er naartoe, er is een tafel voor ons gereserveerd. Bij aankomst mogen we een drankje kiezen, er staan verschillende soorten drank (gin, whisky, soort baileys… ) een ijsblokje hoort erbij, ik hoor jullie nu al denken neen in Afrika mag je zeker geen ijsblokjes gebruiken, maar als mijn gast-mama me dit geeft weet ik dat het ok is. Iets later merk ik de plastieken zakken met drinkwater op, net zoals ze deze in Ghana overal gebruiken en ik vorig jaar ook deed, het zijn deze zakken die men uit een diepvries haalt als ijs, dus het is wel degelijk drinkbaar, en ik ben niet ziek geworden. Een potje nootjes – koekjes hoort erbij.

Iets later arriveert het bruidspaar, en net zoals vorig jaar in Ghana doen ze de toer van de zaal en wordt er geld op het hoofd van de bruid geplakt.

Ik wil uiteraard ook iets bijdragen voor het pas gehuwde paar en hun gastvrijheid, mijn gast-mama zegt me dat ik dat persoonlijk bij hen kan afgeven niet in het tumult van de rondgang, dus als het wat rustiger is wens ik hen proficiat en geef ze mijn bijdrage.

Aansluitend volgt een buffet met rijst, kip, of de lokale specialiteiten van Benin, ik hou het veiligheidshalve bij rijst met kip.

Daarna komen ze rond met een drankje, een flesje sprite of bier, ik zie hoe ze dit in één keer uitdrinken, echt genieten van een biertje doen ze niet. Ik moet het mijne ook snel opdrinken want we vertrekken terug al naar huis, tegen 8u30 zijn we terug, een dansfeest tot in de late (vroege) uurtjes zoals bij ons is het niet geworden, misschien wel voor de andere gasten, de kerkgemeenschap vertrok allen vroeg want morgen is het zondag en gaan ze naar de mis.