Op de boerderij is het heel druk, ik start om 9 uur en normaal gezien mag ik om 11u30 stoppen, maar er zijn in de ochtend ontzettend veel eieren en dus werk ik wat langer door tot rond 12 u à 12u30. Ik heb het zo druk met in deze tijd alle eieren van de jonge kippen te rapen en te kuisen dat ik niet kan helpen bij de oudere kippen, in tegendeel soms komt Aladji mij ook een beetje helpen. Tegen de middag heb ik al een 1200 à 1300 eieren verwerkt, tijdens mijn pauze doet Aladji nog een ronde, ik doe dan de rest in de namiddag. Per dag hebben we nu een 1850 eieren, best wel de moeite als je er mee rekening houd dat we elk ei , één voor één ook nog moeten afkuisen. Dit is het resultaat van 2 dagen werk.

In de namiddagen is het iets rustiger op de boerderij, alhoewel er is altijd wel iets te doen, de drinkbakken helpen wassen en vullen van de oude kippen, helpen met eten geven, Ik doe ook wat werkjes die mij niet gevraagd worden, de vloer vegen, de bassins om de voeten af te vegen verversen, als je je ogen de kost geeft zie je wel wat werkjes om te doen.

Nu en dan kan ik in de namiddag en paar minuutjes pauze nemen en wat uitblazen en afkoelen in de schaduw in de moestuin. Soms komen Aladji en Francoise erbij zitten, ze hebben me al duizend maal uitvoerig bedankt voor mijn vele hulp, ze gaan mij missen als ik weg ben, ik ga hen ook missen dat is zeker. Ze hopen oprecht dat ze ooit nog eens zulke vrijwilliger als mij gaan krijgen. Ik probeer hen uit te leggen dat het normaal is dat ik hen help, dat ik veel werk, ik ben naar hier gekomen om te werken dus doe ik dat ook, ik zet mij in – ik werk alsof het voor mezelf is, ik weet wat werken is, wat werken op een boerderij of tuinbouwbedrijf is heb er ervaring in. En toch vinden ze dit bijzonder zeggen ze me dat niet iedereen is zoals ik, als jij er bent zijn we gerust – we zijn op ons gemak – we weten dat jij ondertussen weet wat je moet doen, zonder woorden doe ik mijn werk, we zijn een team geworden. Ik begrijp wel dat niet iedereen werkt zoals ik, zonder te stoefen over mezelf, ik heb deze opmerkingen al nog gehoord, vorig jaar kreeg ik ook deze reactie in Ghana, ook hier in de school zeggen ze hetzelfde. Tja, kan ik dit uitleggen, niet echt, misschien een beetje. Een mogelijks verschil met de anderen is mijn leeftijd, ik heb al ervaring met werken, en het ligt ook in mijn aard als ik voor iets ga, iets doe, zet ik me geen 100% in maar 200 %. (de Duitse vrijwilligsters zegden op een bepaald moment, jij hebt meer energie dan wij 2 samen). Het zit misschien ook wel in de natuur van de Belgen en zeker in de natuur van de West-Vlamingen we zijn werkers, stille noeste werkers, we zeggen niet veel maar we werken naarstig voort. Een mogelijks ander verschil is dat ik er heel bewust voor gekozen heb om hier te komen werken, vrijwilligers uit sommige andere landen krijgen geld van de overheid om dit werk te doen, als je er zelf voor betaalt (ja ik heb betaald om hier te komen werken) is dit een heel bewuste keuze en ga je er dan ook ten volle voor. Het doet wel goed om deze oprechte waardering en dankbaarheid te horen, dat is één van de redenen waarom ik het doe.

Ik help niet alleen fysiek maar probeer ook wat tips te geven om zaken te verbeteren, wanneer ik merk dat er op bepaalde plaatsen in het kippenhok veel gebroken en vuile eieren zijn, geef ik dat door, we kijken dan of we iets kunnen veranderen om dit te vermijden. Zo hebben we ook de ruimte voor de zieke kippen aangepast, een hoger net er rond want ze ontsnapten vaak en probeerden dan de eieren die ik aan het kuisen was te pakken.

De moestuin die ziet er heel goed uit, ze zaaien wat plantjes en zijn deze momenteel aan het uitplanten in de bedden. De sla groeit heel goed, mede dankzij de kippenmest die ze krijgen.

Deze week zijn er terug dames bezig met het maken van bloem van manioc, ze schillen de manioc, waarna ze deze dan wat persen, drogen in een oven in de grond en zeven, een heel karwei om te doen, maar blijkbaar levert het wel wat geld op en het zorgt voor extra werkgelegenheid voor de locale bevolking van het dorp. Dit is één van de zaken die ik echt waardeer op deze boerderij, ze proberen er alles uit te halen, gebruiken alle ruimte en mogelijkheden.

Ik kan niet zo veel vertellen over de boerderij, het is allemaal al gezegd, misschien kan ik mijn dag verloop eens neerpennen. 's morgens om 8 uur krijg ik mijn ontbijt, ik moet niet zelf koken, in mijn gastgezin hebben ze een werksters die kookt, poets en allerlei zaken doet. Het ontbijt bestaat uit koffie (oploskoffie), brood met choco en nu en dan krijg ik er een omelet bij. Heel vaak krijg ik wat fruit of eieren mee van de boerderij, een omelet van de eigen kippen smaakt lekker.

Om 9 uur begin ik te werken, ik werk tot mijn werk gedaan is, rond 12 u à 12u30. Het is hier bloedheet en immens vochtig, dus zweten doe je hier constant, als ik 's middags thuiskom zijn mijn kleren kletsnat van het zweet (soms kan ik ze letterlijk uitwringen), dus een douche is nodig, ik hang mijn kleren dan buiten om te drogen zodat ik ze in de namiddag terug kan aandoen. Het ondergoed mag niet buiten gehangen worden, dus in mijn kamer hangt er ook altijd wel iets te drogen, je moet hier per dag minstens 3 keer veranderen van ondergoed omdat het kletsnat is van het zweten. Na het eten neem ik een korte siësta, met deze temperaturen is het wel nodig, het is vermoeiend.

Om 3 uur begin ik terug te werken tot 5 uur. Het eerste dat ik doe als ik thuis kom is nog eens een douche nemen, ja hier heb je wel een 3-tal douches per dag nodig. Na mijn douche kuis ik mijn badkamer wat, de douche is niet afgesloten dus alles is nat, met de borstel veeg ik mijn kamer, ik wil niet dat iemand anders dit moet doen, ik vind het normaal dat ik deze zelf proper hou. 's avonds voor het eten, geniet ik soms van een biertje terwijl ik de bedrijvigheid op straat gadesla, ik geniet van de ondergaande zon op het dakterras …

We eten rond 19 uur à 20 uur, en daarna heb ik nog wat tijd om op mijn gemak te zijn, soms gaan we met de andere vrijwilligers nog iets drinken of ik geniet van het warme zalige afrikaanse leven op mijn dakterras. Ik geniet met een fris biertje, dat haal ik in de cafe recht over mijn huis, ik drink het op mijn dakterras daar is het wat rustiger, in de cafe staat de muziek nogal luid, op mijn dakterras kan ik ook van de muziek genieten. Hier is het toegelaten dat je een biertje koopt om dit mee naar huis te nemen, de volgende dag breng ik dan het leeggoed terug, ondertussen kennen ze me daar al. Het gebeurt regelmatig dat ze geen klein geld hebben om terug te geven, omdat ze me kennen en vertrouwen kan ik dan de 100 of 200 FCFA de volgende dag geven, of zeg ik geef me dan morgen het geld terug. Het leven hier is zo eenvoudig en ò zo zalig, wat zal ik het missen. Als ik 's avonds op mijn gemakt op het dakterras zit, staar ik naar de mooie sterrenhemel, denk na over mijn voorbije sabbattijd en begin nu ook echt wel te beseffen dat deze bijna voorbij is, echt voorbij, ik zal terug moeten gaan werken.

's avonds op mijn dakterras met mijn biertjes heb ik genoeg tijd om over de toekomst na te denken, meer en meer besef ik dat ik me hier echt wel thuis voel (hier = Afrika), ik waardeer het eenvoudige leven hier, ik voel met hier goed – op mijn gemak gewaardeerd geaccepteerd …. Ik voel me hier echt wel gelukkig … het zal waarschijnlijk niemand verwonderen als ik zeg dat ik zeker nog terugkeer naar Afrika, waar – wanneer – hoe – om wat te doen, daar ben ik nog niet helemaal aan uit, er broeien wat ideeën – dromen in mijn hoofd.

29-12-2019, 22:26 geschreven door Veerle Devlieghere  

Ik begin mijn dag met de wekelijkse was, een uurtje vroeger opstaan zodat ik klaar ben tegen het ontbijt. Niet dat het echt vroeg op staan is, ik ontbijt om 8 uur, dus vandaag ben ik om kwart voor 7 opgestaan om de was te doen. Maandag is mijn wekelijkse schooldag, ik help bij de oudere kinderen. Er zijn 3 leerkrachten (in het begin waren er maar 2) bij de kleinsten is er één juffrouw, bij de grootsten is er één juffrouw en één meester, dit is wel nodig want ze zijn soms met 40 kinderen in één klas. De grootsten krijgen vandaag mijn hulp, de meester is er niet in de voormiddag, dus goed dat ik er ben om wat te helpen. Er wordt gezongen en gedichtjes opgezegd, de juffrouw verdwijnt eventjes, dit gebeurt hier wel meer, dus neem ik over en laat de kinderen één voor één naar voren komen om hun gedichtje op te zeggen. Al snel is het tijd voor de plaspauze, mooi in 2 rijtjes, jongens en meisjes apart, stappen ze naar de “toiletten” waar de leerkracht hen in een rij zet. Mijn taak is om ze 2 per 2 naar het toilet te laten gaan, jongens en meisje apart. In een rij blijven staan is voor elk kind moeilijk, ongeacht waar ter wereld, het is niet evident om erop toe te zien dat het ordentelijk gebeurt maar het lukt me wel, ik weet ondertussen welke kindjes de deugnieten zijn en op wie ik wat meer moet letten.

De handen worden gewassen, bij de grootste kinderen worden er 2 aangesteld om het water over de handen te gieten. De handen worden niet in een teil gewassen want het water wordt echt wel vuil van de vieze handjes, ze gaan hier echt wel goed hygiënische te werk.

Eén van de kindjes is wat ziek, ik had het in de klas al opgemerkt, hij was stil en huilde wat. Ik haal een stoeltje zodat hij buiten in de schaduw wat kan bekomen, ietsje later moet hij overgeven, de leerkracht perst een citroentje uit in zijn mond, hij moet dit opdrinken, het zou helpen tegen de misselijkheid. En inderdaad het helpt wel, als de kinderen een half uurtje later eten, merk ik tot mijn verwondering dat ook hij iets eet.

Telkens sta ik nog versteld van de discipline die deze kleine kinderen hebben, iedereen wacht mooi met hun bord voor zich, tot de juffrouw zegt dat ze mogen beginnen met eten.

In de pauze na het eten zetten we de schommel op zodat de kindjes wat kunnen spelen, ze worden het schommelen al wat gewoon en helpen elkaar met duwen. Toch hebben ze nog veel toezicht nodig en moet ik ze regelmatig verplichten om te verwisselen.

Na de speeltijd, echte uren hiervoor zijn er niet, wordt er nog een klein beetje gezongen waarna het tijd is voor de kinderen om naar huis te gaan voor de middagpauze. De kinderen wachten in de schaduw tot hun ouders of broer of zus hen komen ophalen.

Na de middagpauze is de meester terug aanwezig, ik heb nog wat ballonnen meegebracht zodat we ook het klaslokaal van de groten kunnen versieren. Ondertussen krijgen de kinderen nog een oefening, ze moeten een banaan in het geel inkleuren, een aantal kinderen had dit de vorige dagen al gedaan, het neemt veel tijd in beslag omdat ze dit maar 2 per 2 mogen doen, als ze iedereen een blad en stift zouden geven (er zijn trouwens geen stiften

genoeg voor elk kind) zou het veel te chaotisch zijn, op deze manier kunnen we de kinderen goed individueel begeleiden met hun oefening.

Het valt me op dat er sommige kinderen in de namiddag moe worden, een paar liggen er te slapen met het hoofd op de tafel, ééntje valt rechtop zittend in slaap, ik verplaats haar op een ander plekje zodat ze niet kan omvallen en ook met haar hoofdje op de bank kan slapen.

Nog een klein beetje buiten spelen en het is al weer tijd om naar huis te gaan, ik doe nog een poging om wat leuke foto's van de kids te nemen, niet evident maar heb toch een paar mooie.

Volgende week vrijdag is het mijn laatste werkdag en het is ook de laatste schooldag voor de kerstvakantie, ik spreek af met de leerkrachten dat ik vrijdag in de voormiddag ook naar school kom en elke kindje een ballon kan geven om mee te nemen naar huis.

'S avonds na het eten ga ik met de broers van het Immobiliënkantoor nog iets drinken, het wordt een gezellig avond, ze vragen honderd uit over Europa en hoe ons leven daar is.

29-12-2019, 19:11 geschreven door Veerle Devlieghere  

Een weekendje relaxen aan de oceaan in Grand Popo, dit is gelegen in het zuidwesten van Benin, dicht bij de grens met Togo. Om er naartoe te gaan moet ik eerst een Zem nemen tot in Pahou, daar een bus of een taxi-brousse vinden en dan nog een Zem tot aan mijn hotel. Ik vind snel een Zem die me naar Pahou kan brengen, onderweg vraagt de chauffeur waar ik naar toe ga, naar Grand Popo, geen probleem ik wil je daar wel naartoe brengen. Niemand gaat met de Zem naar Grand Popo, dat is te ver om met de Zem te doen, en een taxi-brousse (een auto waar je kan meerijden) is goedkoper, kost 2000 per persoon. Ik zeg hem dat ik de normale prijs wil betalen, uiteindelijk gaan we akkoord dat hij me tot aan mijn hotel brengt voor 2500 Fcfa. Net voor we in Pahou aankomen zegt hij dat hij de olie van zijn motor nog moet verversen, ze zijn niet gewoon om zulke lange afstanden af te leggen. We stoppen bij een stalletje waar hij een fles olie koopt, ik wacht terwijl hij zijn olie ververst.

Na een grote 15 minuten kunnen we terug vertrekken, wat me opviel was dat de mensen die de olie verkochten nogal raar keken als hij hen vertelde dat hij mij naar Grand Popo zou brengen, ze vonden dat nogal ver om te doen, tja voor een Yovo doen ze soms wel iets speciaals. Het is een behoorlijke lange rit, maar ik heb een goeie frisse arico, rijden in open lucht is hier zalig. Onderweg stoppen we nog om te tanken, een paar flessen benzine worden in de tank gegoten.

Na een goed uur en ter plaatse wat zoeken wordt ik aan mijn hotel afgezet, de chauffeur zegt dat hij veel kosten gemaakt heeft en wil meer geld, neen deze vlieger gaat niet op, hij bood me zelf aan om me tot hier te brengen, ik had het niet gevraagd, prijsafspraak is prijsafspraak, dus geef ik hem het afgesproken bedrag. Als ik later aan een paar mensen zeg dat ik met de Zem gekomen ben, bekijken ze me allemaal vreemd aan, jij bent wel moedig om dat te doen, was het niet te vermoeiend, neen ik vond het eigenlijk wel leuk, een stuk trager dan met de auto, maar je ziet meer.

Het hotel wordt uitgebaat door een local, die ook excursies organiseert, hij is al vaak in Europa op vakantiebeurzen geweest en heeft zelfs een huisje of appartement in de Brusselse Matongewijk. Heel toepasselijk krijg ik de kamer Belgique toegewezen, uitzicht op het strand en de zee, heerlijk.

Ik maak een wandeling langs het strand, tussen 11 uur en 12 uur komen de vissers terug van hun nacht vissen, ze vertrokken rond 2 uur 's nachts. Met de kano's varen ze op zee om te vissen, ze hebben zeilen die hen tot aan de kust terug brengen, waarna ze met de roeispanen, super hard moeten roeien om het strand te bereiken, door de hoge golven klieven, de branding en stromingen trotseren, het ziet er een hele klus uit. De uren van de visvangst zijn afhankelijk van de uren van de getijen, het is niet altijd mogelijk om de golven te trotseren, enkel bij laagtij kunnen ze terugkeren.

Nadat ze het strand bereikt hebben, worden de netten naar het strand gebracht, de boot wordt met touwen en boomstammen uit het water getrokken. Ondertussen zijn de vrouwen al aangekomen om de vis te verzamelen en deze dan op de markt te verkopen. De netten worden uitgerold, en mooi opgeplooid waarbij ze tegelijkertijd de vis in de bassins leggen, de vangst is echt maar schamel, heel kleine visjes en niet veel, hard labeur voor heel weinig resultaat. Voor ik vertrok had de eigenaar van het hotel heel duidelijk gezegd, als je de vissers ziet moet je vooraf vragen om een foto te maken, ze zijn niet zo vriendelijk.

Ik merk daar niets van, ik kijk wat rond, zeg goeiendag, vraag hoe hun vangst was, kijk een beetje en vraag dan of ik een foto mag maken, niemand weigert me dit, er zijn er zelfs die me zelf aanspreken om een foto te maken zonder dat ik er een praatje mee maak. Ik heb al vaak gemerkt dat als je je gewoon gedraagt, vriendelijk goedendag zegt en zwaait naar de kinderen, kortom hen met respect behandelt, dit veel deuren opent, en iedereen dan ook vriendelijk voor jou is. Je oogst wat je zaait, misschien gedraag ik me niet (meer) als een gewone toerist, ik voel me hier thuis tussen de locals, behandel hen als gelijken en ben er steeds vriendelijk tegen, dat levert mooie ontmoetingen op.

Over de middag eet ik in het hotel, een heerlijke verse vis, zal volgens de afmetingen wel niet vandaag gevangen zijn, met aardappeltjes.

Na het eten neem ik een siësta in de hangmat aan mijn kamer, heerlijk in de schaduw met het geruis van de zee, genieten is dit, wat wil je meer.

Ondertussen komen er nog toeristen toe, een groep jongeren uit Frankrijk.

Na mijn siësta wil ik nog wat gaan wandelen door het dorp, als ik vertrek spreekt er me iemand aan, het blijkt de gids van de groep toeristen te zijn. Hij is eigenaar van een lokaal reisbureau, met ook vestiging in Frankrijk waar hij soms ook verblijft. Het zijn niet enkel klassieke reizen die hij organiseert maar met een humanitair luik, je kan stages doen als jongere, of tijdens de reis meehelpen als vrijwilliger in verschillende projecten. Ik vind dit wel een mooi initiatief, reizen in combinatie met een humanitair luik, dat tilt een klassieke reis tot een hoger niveau. Hij biedt me aan om het dorpje te tonen met de auto, waarom niet, ik kan zo meer zien dan als ik te voet ga, een aantal kilometer buiten het dorp zijn er lagunes die bijna de zee raken, men is er bezig met baggerwerken en oeverversterkingen om te vermijden dat de zee en de lagunes in elkaar kunnen overlopen, dit zou een catastrofe zijn voor de natuur, het zoute zeewater mag niet in contact kunnen komen met het zoete water van de lagunes, dit zou voor afsterven van fauna en flora zorgen en hierdoor ook de inkomsten en het werk van de locale bevolking in het gedrang brengen. Goed om te zien dat ook hier aan gedacht wordt. Blij dat ik de kans kreeg om dit te zien, zonder de auto en de gids was dit onmogelijk is wat ver om te voet te gaan, ik heb tijdens mijn reizen al vaak gemerkt dat als je alleen reist je vaak heel mooie en onverwachte zaken en ervaringen kan opdoen, je komt altijd wel iemand tegen die je speciale zaken kan tonen, die je niet in een gids vind of niet op je eentje zou vinden, je moet ervoor openstaan en durven ja zeggen tegen zo'n voorstel.

Op de terugweg wordt het al wat donker, de zon gaat onder, idyllisch, paradijselijke beelden langs de kust.

's avonds wordt er life muziek gespeeld, na mijn avondeten, een lekker slaatje en pannenkoek met chocolade (ik mag me ook eens verwennen), geniet ik vanuit de hangmat van de life muziek met een fris biertje.

De zondag is een luie dag, ik slaap uit, neem een lekker ontbijtje met zicht op zee, ga nog wat wandelen langs het strand, lees wat, maak kruiswoordraadsels, praat met de lokale bevolking, kortom een ontspannen en zalige rustige dag.

Iets voor 16 uur vertrek ik, ik moet een taxi-brousse zien te vinden en wil voor het donker thuis zijn. De gids die me gisteren een rondleiding gaf, biedt me aan om me met de auto naar de hoofdstraat te brengen en er een auto te zoeken, je krijgt als blanke alleen altijd wel hulp aangeboden, iedereen wil zeker zijn dat je een veilig vervoersmiddel vindt. Een locale Zem-chauffeur helpt om een auto te doen stoppen, ik dacht, deze zit al vol ik kan daar niet meer bij, maar hier in Afrika is er altijd wel een plaatsje voor nog iemand extra, we zitten met 4 volwassen op de achterbank, op de voorbank zitten er 2 mannen, ze moeten bijna op elkaars schoot zitten, een volgepropte auto, maar hij rijdt goed het is deze keer geen wrak.

Na een groot half uur ben ik al in Pahou, ik drink er nog iets en maak dan aanstalten om een Zem te zoeken die me naar huis kan brengen, ik moet niet zoeken, er spreek er mij al één aan, jij gaat naar Kvovie, ik breng je wel. Na 2 maand kent iedereen je wel, ze weten allen waar ik verblijf, best wel makkelijk.

Mijn gastouders zorgen nog voor een lekkere avondmaaltijd en ik kruip vroeg in bed, de zeelucht maakt je moe. Het was een mooi, relaxt en verrassend weekend, op een paradijselijke plaats.

28-12-2019, 20:21 geschreven door Veerle Devlieghere