|
Toen ik deze ochtend naar het werk fietste stopte er een jonge man op een brommer, hij wou een praatje met me maken, dat gebeurt hier wel meer – tot vaak. Blijkt dat ook hij graag in Europa zou willen studeren, in een land waar ze Frans spreken, dus ook in België, om dan met zijn diploma hier een betere kans te hebben om een zaak te beginnen. Opnieuw probeer ik hem duidelijk te maken dat de kans dat hij dit zal kunnen doen klein is, dat ik niet weet hoe hij het kan doen, dat mocht het lukken het heel duur is. Hij heeft er goed over nagedacht, wil aan de open universiteit van Brussel gaan studeren of in Luik, als ik hier in Bénin iemand hoor zeggen dat hij naar de unief in Luik wil gaan studeren, dat hij Luik kent, wil toch wel zeggen dat hij het meent, dat het niet zomaar een excuus is om naar Europa te gaan. En uiteraard vraagt hij of ik hem niet kan helpen of hij mijn contactgegevens mag hebben, maar ik kan die niet zomaar aan iedereen geven, zeker niet een toevallige passant. Hij begrijpt dat ik om veiligheidsredenen mijn telefoonnummer niet mag geven en vraagt dan naar mijn mailadres, ook dat weiger ik. Hij kijkt me zo hulpeloos, teleurgesteld, verdrietig aan … soms is het wel lastig, moeilijk om telkens neen te moeten zeggen, ik voel me er soms wat schuldig over… dat is het harde leven hier, als ze een blanke zien, zien ze een sprankeltje hoop om wat hulp te krijgen om hun droom te realiseren, maar jammer genoeg kan ik niet iedereen helpen, hoe graag ik het ook zou willen doen…. Hen dit proberen duidelijk te maken op een vriendelijke niet kwetsende manier is niet altijd evident, soms moet je van je hart een steen maken.
Wat me hier sterk opvalt, in vergelijking met vorig jaar in Ghana, ze willen ook allemaal hun geluk of droom zoeken in Europa, maar ze hebben een concreet plan een toekomstbeeld – een droom voor ogen, en dat is niet in Europa blijven, neen het is er ofwel gaan studeren ofwel gaan werken voor een tijdje, maar allemaal willen ze na de studie of na een paar jaar werken terug naar Benin om hier een project te starten, een betere toekomst – leven voor hen en hun familie en ook voor de andere jongeren te creëren. Ik vind dit heel mooi, het heeft me hoop dat er iets aan het bewegen is onder de jongeren de jong volwassenen, ze willen hun land niet de rug toe keren maar het helpen evolueren, het beter maken. Er is hoop, dat voelt goed, en hier dan te zijn, het te mogen zien – ervaren en toch ook een klein beetje mijn steentje bij te dragen geeft me een goed gevoel.
Terug naar mijn kippenvriendjes, en hun dagelijkse eitjes. In het begin hadden we bij een raapbeurt geen volle emmer, nu kom ik niet meer toe met een emmer. Dit is het resultaat van één ronde bij de 2250 kippen (enkel de jonge kippen), in de voormiddag raap ik een 4 keer de eieren.
Omdat ze allemaal op dezelfde paar plaatsen hun eieren leggen, breken er regelmatig wel wat, de kippen pikken de gebroken eieren dan helemaal stuk en eten ze op, met als gevolg dat het soms een plakkerig en vuil boeltje is om de eieren te kuisen.
De oude kippen beginnen minder en minder eieren te leggen, als ik er Françoise over aanspreek zegt ze dat ze binnenkort in de kookpot gaan belanden, met Kerstmis eet men hier veel kip, dus zullen de oudere kippen, die door het gebrek aan eieren niets meer opleveren, op de menukaart staan met Kerstmis in Bénin. Dit hoort bij het leven op een boerderij, eens de kippen bijna geen eieren meer leggen, is het tijd voor nieuwe.
Mijn gast-papa heeft de boerderij nog nooit gezien en vraagt er wel regelmatig naar, deze namiddag heeft hij me een bezoekje gebracht en heb ik hem een rondleiding gegeven.
Omdat de kippen bijna al hun eieren in de voormiddag leggen, kan ik in de namiddag ook een luchtje scheppen in de moestuin.
Toen ik in Bénin aankwam koste de benzine die je in een stalletje langs de straat kan kopen 400 Fcfa, de prijs is de voorbije weken enorm gestegen, vandaag koste een liter 850 Fcfa, meer dan het dubbele. Blijkbaar zijn de grenzen met Nigeria gesloten, of meer gesloten en kunnen ze bijna geen benzine meer “importeren” naar hier. Volgens wat mijn gast-papa op de radio hoorde, wil de president verbieden dat er nog benzine langs de straat verkocht wordt, maar dan gaan ze eerst veel benzinestation moeten bouwen want die zie je hier maar sporadisch. De mensen klagen steen en been over de dure benzine en terecht, straks kan niemand dit nog betalen.
Vrijdag krijg ik wat hulp met het rapen van de eieren, Françoise helpt me wat, waardoor het nog maar net na 12u is als ik klaar ben, gisteren was het bijna 12u30, in de voormiddag raap en kuis ik een grote 1200 eieren.
Ondertussen ken ik de gewoonten van de kippen al wat, ik zie het verschil als een kip gewoon rust of als er eieren onder haar vleugels zitten, sommige zijn broeds en dan kan je er niet naast kijken, de veren en staart wijd open gespreid.
Vrijdag namiddag heb ik nog wat geholpen met het geven van eten aan de kippen, 100 kg eten gegeven. Wanneer ze honger hebben komen ze allemaal op je af, het is niet evident om een weg te banen tussen 850 kippen met een emmer voeder in de hand.
Om te vermijden dat de kippen allemaal hun eieren in dezelfde hoek leggen hebben ze een zone wat afgebakend, benieuwd of het zal werken.
|
