Vandaag ga ik naar Ganvie, een dorp in het meer, ik blijf er overnachten en ga zondag terug naar mijn huis. Het is het grootste Afrikaanse dorp in een meer en één van de zaken die op de lijst van de te bezoeken plaatsen van de toeristen staat, voor zover er hier al toeristen zijn.

Na het ontbijt vertrek ik, mijn gast-mama doet een auto stoppen, ik mag een stuk mee, zo werken de “taxi brousse “ hier, je zwaait naar een auto die passeert, als ze de goede richting uitgaan en er is plaats voor jou, dan kan je mee, uiteraard moet je er wel voor betalen. Deze keer is er nog een echte zitplaats voor mij, wat wil zeggen niet met zijn 4 of 5 op de achterbank. Nadien moet ik nog een stuk met de “zem” ik weet dat de prijs hiervoor ongeveer 500 fcfa is, van zodra ik uitstap komt er een zem-chauffeur naar me toe, over de prijs moet je steeds onderhandelen, hij zegt dat het 1500 kost, ik begin te lachen, ben je gek ik ken de prijzen dat is veel te veel, ik geef je 400, hij zakt naar 1200 en ik zeg neen en ga weg. Een volgende komt en zegt ook 1500, weer lach ik er mee, ik zeg dat ik hier al 2 maanden ben en de prijs ken, eerst zeg ik 300, dan zeg ik dat ik niet meer dan 500 betaal en maak terug aanstalten om weg te gaan, hij kijkt me aan, zegt “jij kent de prijzen veel te goed” en knikt naar zijn motor, wat wil zeggen ok stap maar op. Het is duidelijk dat Ganvie een toeristen bestemming is als ze “yovo prijzen “ hanteren, maar ik ben geen echte toerist en trap er niet in, ik wil correct betalen soms is het wat meer dan de locals maar ze mogen niet overdrijven.

Om naar het dorp te gaan heb je een boot nodig, wat logisch is voor een dorp in het meer, het hotel waar ik gereserveerd heb zal me komen ophalen. Van zodra ik bij de “haven” aankom roepen er een paar mensen naar mij, hier kan je je tickets kopen, als ik uitleg dat ik dat niet nodig heb omdat ik opgehaald zal worden door mijn hotel, blijkt dat één van de mannen er voor werkt, hij regelt alles en belt zodat ze een boot kunnen sturen. Ondertussen wacht ik en kijk en geniet van de bedrijvigheid in “de haven”.

Er wordt vis verkocht, het is een komen en gaan van kano’s. Er komen 2 kano’s aan, de mensen zijn in een wit gewaad gekleed en zingen, plots merk ik op dat ze een doodskist vervoeren, ook dat hoort bij het leven op het meer, je kan er niet begraven worden.

Na een kleine 45 minuten kunnen we vertrekken naar het dorp, er zitten nog 2 toeristen in de boot. De tocht duurt een kwartiertje, het is genieten van alle moois op het meer, de verschillende kano’s, sommige met een zeil, de vissers zijn in de verte bezig me het vangen van de dagelijkse vis, mooie zichten,….

In het hotel geniet ik op het terras van een Béninoise (versta me niet verkeerd dat is het lokale bier) en het drukke leven op het water. In de namiddag maak ik een tocht door het dorp, uiteraard met de kano, de lokale gids vertelt me veel over het dorp.

Het dorp is ontstaan in de 18e eeuw, tijdens de razzia’s van de slavendeportatie. De mensen sloegen op de vlucht en verschuilden zich in de moerassen en op het meer, de bevolking van Ganvie zijn overlevers van de slavendeportatie, hun vlucht naar het meer heeft hen gered. De naam van het dorp Ganvie betekent dan ook “de geredden – de overlevers”. Er zijn nog dorpjes waar men in paalwoningen leeft, deze zijn aan de rand van de meren of rivieren en niet midden op het meer, deze hebben ook geen historische link met de slavenhandel. In totaal zijn er rond het meer 11 dorpen met paalwoningen, er leven 30000 mensen. In het dorp is alles aanwezig, winkels (sommige hebben een mobiele winkel met de kano), kappers, kleermakers, kerken, medische dienst, school, bars, hotels….

De woningen zijn gebouwd op palen die diep in de bodem van het meer geheid worden, vroeger waren de daken uit stro nu meestal met platen, als een woning goed gebouwd is en goed onderhouden wordt gaat ze 30 jaar mee. Ik merk op dat de vloer van de woningen een behoorlijk stuk boven het water is, dit is blijkbaar echt nodig, nu is er ongeveer 2m water in het meer, in het regenseizoen stijgt het water soms met 1m, op sommige huizen kan je een kleurmarkering zie tot waar het water al gekomen is, ja hier en daar stonden ze met hun voeten in het water.

Elektriciteit is er niet in het dorp, sommigen hebben zonnepanelen, enkele een generator, in het hotel is er enkel ’s avonds elektriciteit zodat er wat verlichting is.

Toiletten … alles loopt in het meer…. Zwemmen zou ik hier dus niet doen, ik zie ook geen locals zwemmen…

Drinkbaar water kunnen ze op 2 plaatsen gaan ophalen, er is een diepe boorput, met emmers en tonnen in de kano komen ze dagelijks hun water ophalen, betalen is niet echt verplicht, iedereen geeft iets – wat hij kan geven, met dit geld wordt de generator betaald en het loon van de mannen die de emmers vullen.

De verplaatsingen in het dorp gebeuren uiteraard allemaal met de kano, ook om naar je buur te “gaan” moet je via het water. Iedereen heeft zijn kano, afhankelijk van de kwaliteit gaan die 8 tot 15 jaar mee. Meestal gebruiken ze een roeispaan, soms ook een lange stok die in de bodem gestoken wordt, enkelen hebben een motor, dat is dan vooral de grote kano’s of de taxi’s en toeristen boten.

 Bij een paar huizen en ook de school hebben ze aarde aangebracht en een tuintje gemaakt, zo kunnen de kinderen leren lopen en wat spelen, als ze dit niet hebben leren ze niet echt goed stappen. Elk kind kan vanaf zijn 3 jaar zwemmen, ook het roeien met de kano kunnen ze van jongs af, om naar school te gaan hebben ze die nodig.

  Bijna iedereen leeft van de visvangst, elk heeft zijn eigen plaats om te vissen, er wordt op verschillende manieren gevist, met netten, vislijn of ook met manden : s avonds duwen ze de manden in het water, ’s ochtends halen ze de vis op.

’s avonds geniet ik van de ondergaande zon op het meer, van alle passanten. Ook hier zijn de kinderen dezelfde, ze roepen naar je, als je vriendelijk terug roept en zwaait verschijnt er een lach op hun gezicht. Sommigen staren je bedeesd aan, als ik ook naar hen zwaai verschijnt hun glimlach, ook de ouders zijn blij – trots als ik naar hun kinderen zwaai en goeiedag zeg, een klein gebaar, die veel deuren opent, ik merk dat veel blanke toeristen die hier langskomen dit niet doen, de locals negeren….