Mijn laatste week hier in Afrika – Bénin – Kpovie, gaat in … zondagavond keer ik terug naar België.

Of toch voorlopig een laatste week in Afrika, ik ben zeker als ik de kans, de middelen, de tijd, de fysiek … heb nog terugkom naar Afrika …

Nog een laatste keer doe ik 's morgens voor het ontbijt al mijn was. Rond kwart voor 9 spring ik op mijn fiets en rijd naar de school. Ik help bij de jongste , vandaag zijn ze met 19 van de 26, er zijn altijd wel behoorlijk wat kinderen afwezig.

Er zijn nog een paar kinderen die hun oefening niet gemaakt hebben, het inkleuren van de banaan. Voordat ze mogen kleuren moeten ze eerst hun handen wassen, het blaadje met hun oefening wordt op een kartonnetje bevestigd, de leerkrachten letten er heel goed op dat alles proper en gedisciplineerd gebeurd.

Na nog wat te zingen is het tijd voor de plaspauze en de lunch, die wordt al geserveerd om 10 u à 10u30.

Dan is het tijd voor de kinderen om buiten te spelen en zich te amuseren, we plaatsen nog een keer alle speeltoestellen, de schommel, een draaimolen en de glijbaan. Behoorlijk wat werk maar het is de moeite waard als je ziet hoe blij ze zijn om erop te spelen.

Er wordt niet alleen met de grote speeltoestellen gespeeld maar ook met de bal en wat banden zijn voor hen een speeltoestel.

Ik probeer mijn aandacht over alles en iedereen te verdelen, de kinderen op de draaimolen wisselen, de kinderen op de schommel wisselen en helpen duwen, met de bal spelen … Best wel veel om te doen, maar ik vind het leuk, ik ben hier om te helpen, dus zet ik me 200 % in.

Elke dag fiets ik langs de school als ik naar de boerderij ga, elke dag hoor ik de kinderen roepen naar mij als ik passeer dat doet deugd. En wat me opvalt, ik heb nog geen enkele andere dag gezien dat de speeltoestellen opgezet werden, men doet dit blijkbaar alleen maar als ik er ben, ook niet als de andere vrijwilligers er zijn. Misschien moet ik toch geloven dat ik nogal een aparte en energieke persoon / vrijwilliger ben.

Rond 11u30 arriveren de dames van het gezondheidscentrum in het dorp. Alle kinderen krijgen een drankje en een pilletje, vitamine A en Abendazole. Ook wordt bij elk kindje de dikte en lengte van de arm gemeten, om na te gaan of ze niet ondervoed zijn. Dit gebeurt met een special lintmeter, als ze in het kleur groen zitten is alles ok, kleur geel is alarmerend, kleur rood is desastreus. Gelukkig zijn alle kinderen gezond en zitten in het groen.

Deze zorgen worden gratis aangeboden door de overheid.

In de namiddag vragen ze me om bij de grootste kinderen te helpen omdat de 2e leerkracht afwezig is. Ze krijgen nog een herhalingsles over de horizontale lijntjes en mogen dit elk op een leitje tekenen. Ik ga bij elk kindje persoonlijk langs om te kijken, te helpen, ze vinden deze persoonlijke aandacht wel leuk en roepen al om tot bij hen te komen.

De rest van de namiddag is er niet zo veel voorzien, er wordt wat gezongen en dan leer ik ze ook om per 2 samen in de handen te klappen, ze vinden dit wel leuk, sommigen zijn er snel mee weg.

Om 17 uur is de school gedaan en wachten de kinderen tot ze opgehaald worden, sommigen spelen ondertussen nog wat, anderen staan wat stilletjes tegen de muur, kinderen die nu en dan wat extra aandacht nodig hebben, die wat uit de boot vallen omdat ze wat verlegen zijn, of enkelen omdat ze een medische afwijking hebben en niet altijd kunnen meedoen. Ik heb toch gepoogd om gedurende mijn tijd hier ook genoeg aandacht aan hen te besteden, ervoor te zorgen dat ieder kindje zijn beurt kreeg om op de speeltoestellen te gaan.

'S avonds gaan we nog iets drinken en eten in een bar met de andere vrijwilligers, de gerant van de bar wil me een cadeau geven als dank voor mijn inzet hier in het dorp. Als hobby tekent hij portretten, dus maakt hij er eentje van mij, ik moet stil zitten, dat is niet eenvoudig, ik heb mijn hoofd toch nu en dan bewogen, als gevolg hiervan is mijn hoofd wat vervormd, maar op zich is het wel mooi gemaakt.

02-01-2020, 22:44 geschreven door Veerle Devlieghere  

Zondag voormiddag neem ik de tijd om wat te gaan wandelen, je moet niet ver gaan om mooie plekjes te ontdekken.

Kort voor de middag heb ik afgesproken met de dierenarts van de boerderij, ook hij wil wat met me praten, en zijn dromen vertellen. Mijn vertellingen over mijn voorbije sabbattijd, mijn doorzetting op mijn camino en mijn vrijwilligerswerk hier, heeft zijn ogen geopend, hij wil ook vooruit. Hij werkt heel hard als dierenarts voor een baas, 6 dagen in de week en soms moet hij de zondag ook wat werken, zoals deze ochtend, alles voor hetzelfde loon, overuren worden niet betaald. Zijn droom is om zelf een boerderij te beginnen met legkippen en konijnen, niet enkel voor zichzelf maar hij zou daarbij zijn kennis willen doorgeven. Hij wil jongeren een opleiding geven op de boerderij, hen het vak leren, geen gewone jongeren maar jongeren die nu geen enkele toekomst hebben, die op de straat leven of weeskinderen zijn. Hij toont me berekening om een boerderij op te starten, en heeft zelfs al een terrein op het oog waar een gebouw staat, zijn plan staat al ver, het ziet er echt wel doordacht uit, je kan er goed van leven. Er is maar één probleem, hij heeft het startkapitaal niet, hier in Afrika is het zo goed als onmogelijk om een lening bij de bank te krijgen, deze bestaan wel maar moeten na 1 jaar of maximaal 2 jaar al terugbetaald worden, de intrest is ook buiten proporties, 20 tot 25 procent, dus moet hij op zoek gaan naar andere opties voor een lening. We praten er wat dieper over en het spreekt me wel aan, het begint te kriebelen, ik ben wel geïnteresseerd om er meer over te weten zeker omdat het een project is met een humanitair luik. We spreken af dat we volgende week zondag samen naar de locatie gaan kijken, van mijn kant zonder enige beloftes, op zijn minst kan ik mijn advies geven.

Ik heb nog een paar baby kleertjes mee, gekregen van iemand tijdens mijn reis in Canada, mijn gast-mama kent iemand met een baby, de kleertjes passen perfect, mama en baby Marie Bion zien er gelukkig uit.

In de late namiddag krijg ik telefoon van collega Aladji, ik wordt uitgenodigd op de boerderij, er zal een fotograaf komen, ze willen een paar foto's laten nemen om als aandenken voor hen en mij te houden. Tot mijn aangename verrassing hebben ze ook voor mij gekookt, als dank voor al het gene ik voor hen gedaan heb, dit doet wel iets met je, ze zijn echt wel super dankbaar. Aladji vertelt me dat hij vandaag de hulp inriep van een locale jongen omdat er zoveel werk was, te veel voor hem, hij heeft deze jongen van zijn eigen loon betaald, toch wel heftig om te horen dat ze zoveel moeten doen. Ik ben echt wel blij en tevreden dat ik hier gedurende mijn verblijf toch efkes het verschil heb kunnen maken voor hen, daarvoor kwam ik naar hier, het voelt goed.

We eten rijst, eieren en een tomatensaus, appelsienen als dessert. Een mooi zicht in de tuin met de ondergaande zon, en uiteraard nemen we de nodige foto's.

Rond 8u30 vertrek ik terug naar huis, voor hen was het een drukke werkdag, en ze moeten ook nog wat werken vandaag. Akim en zijn collega moeten de konijnen nog voederen, Aladji moet 's nachts een paar keer opstaan om de lichten in het kippenhok aan en uit te doen, de kippen moeten ook 's nachts eten en drinken om een optimale opbrengst van eieren te hebben. Ik heb echt veel respect voor al het werk dat ze hier moeten doen, het is hard werk en toch zijn ze altijd super opgewekt, gemotiveerd en vriendelijk, klagen doen ze nooit, het enige dat ze zeggen is : “ we hebben geen keus, we moeten wel” en ze doen voort. Wij kunnen nog veel van hen leren.

31-12-2019, 00:14 geschreven door Veerle Devlieghere  

Dit weekend geen toerisme gepland, ik plan een rustig weekendje, wat lezen, proberen wat achterstallige blog in te halen, genieten, ik heb niet veel concreets gepland.

Ik slaap wat langer, ontbijt op het gemak en hou me dan wat bezig met kruiswoordraadsels en schrijf wat in mijn blog, om eerlijk te zijn, daar kruipt wat tijd in, dus als ik slechts een kwartiertje heb is het de moeite niet om er aan te beginnen, vandaag lukt het me wel. Het internet is niet overal even goed, Wifi dat is er hier uiteraard niet, het mobiele internet werk maar niet altijd snel of niet op alle plaatsen, de beste plaats is op het dakterras. Wanneer ik dan op het dakterras zit om te internetten kan ik het niet laten om overal rond te kijken en te genieten van de mooie zichten die ik hier heb.

Aan de ene kant de straat met alle bewegingen en in de verte de lagune, aan de andere kant, de lokale huizen en de bomen en struiken van de brousse.

Kort voor de middag komt een van mijn lokale kennissen / vrienden langs, één van de 2 broers van het immobiliënkantoor, we spreken af om in de namiddag iets te gaan drinken en wat te praten, hij heeft een paar vragen voor mij.

Tijdens de lunch vertelt mijn gast-mama me de grootmoeder van Jocelyne (het meisje dat hier in het begin ook woonde) gestorven is, ze gaat deze namiddag haar medeleven aan de familie gaan betuigen en zou graag hebben dat ik mee ga, dus doe ik dat, voor de mensen hier betekent het veel als er een Yovo bij is.

Rond 2 uur vertrekken we op de brommer van mijn gast-mama, de plaats waar de kinderen van de dame wonen is behoorlijk ver, het is dieper het binnenland in, kleine wegjes de brousse in. Hier de weg vinden is niet evident, nu en dan stoppen we om te vragen waar ze wonen. Uiteindelijk komen we aan maar het blijkt niet het juiste huis te zijn, 2 dames gaan ons voor om de weg te wijzen, we rijden langs een minipaadje , als je niet weet dat dit een paadje is dan zie je het niet, dit bleek de kortste weg te zijn.

Ik zie hier meer oudere typische Afrikaanse woningen, minder gebouwd uit bakstenen

Uiteindelijk komen we aan, er wordt wat gepraat, handen geschud, ze halen wat koekjes voor ons en we krijgen een slok water aangeboden, ik vind het onbeleefd om er niet van te drinken en hoop dat ik hier al lang genoeg ben om tegen het water te kunnen.

Mijn gast-mama komt hier niet zo vaak, ze kent er wel behoorlijk wat mensen dus we stoppen nog op verschillende plaatsen om dag te zeggen.

Voor we naar huis gaan stoppen we nog bij een fruitwinkel om wat bananen te kopen.

Het is al bijna 5u30 als we terug zijn, ik ben al wat later dan gepland om iets te gaan drinken met de broers van het immobiliënkantoor, maar niemand in Afrika vind het raar of erg als je niet op tijd bent.

We gaan iets drinken en praten wat, de gesprekken hier gaan meestal altijd over dezelfde zaken, we zouden graag naar Europa gaan om te studeren of om te werken, hoe kunnen we dit doen, kan je ons hiermee helpen. Telkens moet ik iedereen teleurstellen, voor hen is het zo goed als onmogelijk om naar Europa te komen, ik probeer hen dat dan ook met handen en voeten uit te leggen, de meesten begrijpen het wel. Wat me ook opvalt in tegenstelling tot in Ghana vorig jaar, iedereen heeft wel een plan of visie wat ze willen, ze willen naar Europa om wat geld te verdienen of te studeren maar willen er niet blijven, als ze wat geld of een diploma hebben willen ze terugkomen naar hun land en hier iets opstarten. Velen willen dit op ongeacht welke manier doen, een gearrangeerd huwelijk heb ik ook al een paar keer gehoord, ze zouden me er zelfs voor betalen … neen toch niet, ik moet binnenkort weer geld verdienen maar toch niet op deze manier, ik hou het legaal.

Maar ik kan ze wel begrijpen dat ze alle mogelijkheden willen proberen om een beter leven te hebben, wat hebben ze te verliezen. Bovendien vind ik het ook iets positiefs dat de jongeren vooruit willen en niet enkel zomaar het land willen ontvluchten maar er ter plaatse iets willen van maken, dat leert me dat er zeker hoop is op een beter leven, het zal lang duren, maar er is hoop.

Ik kan ze niet helpen met naar Europa te komen maar ik kan ze wel helpen met mijn advies, ik had al gezien dat ze in hun kantoortje gewoon zitten te wachten op eventuele klanten die komen, zijn er geen klanten dan doen ze niets, volgens mij is dit geen kantoor voor 2 personen, zelfs niet echt voor één persoon. Dus ik kaart dit subtiel aan en probeer ze uit te leggen dat alle tijd dat ze niets aan het doen zijn, zitten te wachten dit verloren tijd is waar ze niets verdienen, verloren tijd die niet meer terug komt, ik zeg hen dat ze serieus moeten nadenken om naast hun immobiliënkantoor nog iets anders te doen, want op deze manier is het niet rendabel en kunnen ze er niet van leven. Ze geven toe dat ze er niet echt kunnen van leven, ze waarderen mijn eerlijkheid mijn kijk op de zaken, het is niet bedoeld als kritiek maar als advies, als een duwtje in de rug. Dit is ook iets wat hier vaak ontbreekt, men moddert wat aan, werkt het niet zo goed, dan zij het zo, ze denken niet altijd verder, hebben er geen kijk op zoals wij in Europa. Dus nu gaan ze er echt serieus over nadenken wat ze in de toekomst nog kunnen doen, ik beloof ze dat ze me mogen contacteren en dat ik ze met veel plezier mijn visie en advies wil geven.

Dit is ook een manier van helpen, het kost me geen geld, enkel wat tijd, en het helpt hen vooruit, ze zeggen dat ze eigenlijk wel een duwtje in de rug nodig hebben, een open kijk op de zaken kunnen gebruiken. Als je wat rondkijkt kan je meer helpen dan gedacht.

Ondanks ik niets gepland had vandaag werd het toch een drukke en aangename dag.

31-12-2019, 00:12 geschreven door Veerle Devlieghere