Dit weekend geen toerisme gepland, ik plan een rustig weekendje, wat lezen, proberen wat achterstallige blog in te halen, genieten, ik heb niet veel concreets gepland.

Ik slaap wat langer, ontbijt op het gemak en hou me dan wat bezig met kruiswoordraadsels en schrijf wat in mijn blog, om eerlijk te zijn, daar kruipt wat tijd in, dus als ik slechts een kwartiertje heb is het de moeite niet om er aan te beginnen, vandaag lukt het me wel. Het internet is niet overal even goed, Wifi dat is er hier uiteraard niet, het mobiele internet werk maar niet altijd snel of niet op alle plaatsen, de beste plaats is op het dakterras. Wanneer ik dan op het dakterras zit om te internetten kan ik het niet laten om overal rond te kijken en te genieten van de mooie zichten die ik hier heb.

Aan de ene kant de straat met alle bewegingen en in de verte de lagune, aan de andere kant, de lokale huizen en de bomen en struiken van de brousse.

Kort voor de middag komt een van mijn lokale kennissen / vrienden langs, één van de 2 broers van het immobiliënkantoor, we spreken af om in de namiddag iets te gaan drinken en wat te praten, hij heeft een paar vragen voor mij.

Tijdens de lunch vertelt mijn gast-mama me de grootmoeder van Jocelyne (het meisje dat hier in het begin ook woonde) gestorven is, ze gaat deze namiddag haar medeleven aan de familie gaan betuigen en zou graag hebben dat ik mee ga, dus doe ik dat, voor de mensen hier betekent het veel als er een Yovo bij is.

Rond 2 uur vertrekken we op de brommer van mijn gast-mama, de plaats waar de kinderen van de dame wonen is behoorlijk ver, het is dieper het binnenland in, kleine wegjes de brousse in. Hier de weg vinden is niet evident, nu en dan stoppen we om te vragen waar ze wonen. Uiteindelijk komen we aan maar het blijkt niet het juiste huis te zijn, 2 dames gaan ons voor om de weg te wijzen, we rijden langs een minipaadje , als je niet weet dat dit een paadje is dan zie je het niet, dit bleek de kortste weg te zijn.

Ik zie hier meer oudere typische Afrikaanse woningen, minder gebouwd uit bakstenen

Uiteindelijk komen we aan, er wordt wat gepraat, handen geschud, ze halen wat koekjes voor ons en we krijgen een slok water aangeboden, ik vind het onbeleefd om er niet van te drinken en hoop dat ik hier al lang genoeg ben om tegen het water te kunnen.

Mijn gast-mama komt hier niet zo vaak, ze kent er wel behoorlijk wat mensen dus we stoppen nog op verschillende plaatsen om dag te zeggen.

Voor we naar huis gaan stoppen we nog bij een fruitwinkel om wat bananen te kopen.

Het is al bijna 5u30 als we terug zijn, ik ben al wat later dan gepland om iets te gaan drinken met de broers van het immobiliënkantoor, maar niemand in Afrika vind het raar of erg als je niet op tijd bent.

We gaan iets drinken en praten wat, de gesprekken hier gaan meestal altijd over dezelfde zaken, we zouden graag naar Europa gaan om te studeren of om te werken, hoe kunnen we dit doen, kan je ons hiermee helpen. Telkens moet ik iedereen teleurstellen, voor hen is het zo goed als onmogelijk om naar Europa te komen, ik probeer hen dat dan ook met handen en voeten uit te leggen, de meesten begrijpen het wel. Wat me ook opvalt in tegenstelling tot in Ghana vorig jaar, iedereen heeft wel een plan of visie wat ze willen, ze willen naar Europa om wat geld te verdienen of te studeren maar willen er niet blijven, als ze wat geld of een diploma hebben willen ze terugkomen naar hun land en hier iets opstarten. Velen willen dit op ongeacht welke manier doen, een gearrangeerd huwelijk heb ik ook al een paar keer gehoord, ze zouden me er zelfs voor betalen … neen toch niet, ik moet binnenkort weer geld verdienen maar toch niet op deze manier, ik hou het legaal.

Maar ik kan ze wel begrijpen dat ze alle mogelijkheden willen proberen om een beter leven te hebben, wat hebben ze te verliezen. Bovendien vind ik het ook iets positiefs dat de jongeren vooruit willen en niet enkel zomaar het land willen ontvluchten maar er ter plaatse iets willen van maken, dat leert me dat er zeker hoop is op een beter leven, het zal lang duren, maar er is hoop.

Ik kan ze niet helpen met naar Europa te komen maar ik kan ze wel helpen met mijn advies, ik had al gezien dat ze in hun kantoortje gewoon zitten te wachten op eventuele klanten die komen, zijn er geen klanten dan doen ze niets, volgens mij is dit geen kantoor voor 2 personen, zelfs niet echt voor één persoon. Dus ik kaart dit subtiel aan en probeer ze uit te leggen dat alle tijd dat ze niets aan het doen zijn, zitten te wachten dit verloren tijd is waar ze niets verdienen, verloren tijd die niet meer terug komt, ik zeg hen dat ze serieus moeten nadenken om naast hun immobiliënkantoor nog iets anders te doen, want op deze manier is het niet rendabel en kunnen ze er niet van leven. Ze geven toe dat ze er niet echt kunnen van leven, ze waarderen mijn eerlijkheid mijn kijk op de zaken, het is niet bedoeld als kritiek maar als advies, als een duwtje in de rug. Dit is ook iets wat hier vaak ontbreekt, men moddert wat aan, werkt het niet zo goed, dan zij het zo, ze denken niet altijd verder, hebben er geen kijk op zoals wij in Europa. Dus nu gaan ze er echt serieus over nadenken wat ze in de toekomst nog kunnen doen, ik beloof ze dat ze me mogen contacteren en dat ik ze met veel plezier mijn visie en advies wil geven.

Dit is ook een manier van helpen, het kost me geen geld, enkel wat tijd, en het helpt hen vooruit, ze zeggen dat ze eigenlijk wel een duwtje in de rug nodig hebben, een open kijk op de zaken kunnen gebruiken. Als je wat rondkijkt kan je meer helpen dan gedacht.

Ondanks ik niets gepland had vandaag werd het toch een drukke en aangename dag.