Mijn ontbijtje nuttig ik op het terras met zicht op het meer.

De rest van mijn verblijf hier in Ganvie geniet ik van de bedrijvigheid, lees wat, amuseer me met kruiswoordpuzzels,…..

2 jongens van één van de werknemers van het hotel komen er even bijzitten, ze zijn van Nigeria en spreken nog niet zo goed frans (niet dat het mijne goed is, verre van….), ze lezen luidop in mijn gids, grappig om te zien en te horen, ook zij zijn blij met wat extra aandacht.

%

Het is zondag, velen gaan (of neen roeien) naar de kerk, mooi uitgedost in hun zondagse tenue, één van de kerken is niet ver van mijn hotel, ik kan op mijn terras de mis meevolgen zo luid zijn de micro’s, de mis duurt meer dan 3 uur, voor mij een beetje van het goede te veel….

Er passeren ook verschillende kano’s met mensen die speciaal uitgedost – verkleed zijn, ik vermoed dat het één van de vele lokale voodoo feesten zijn.

Rond 15 uur vertrek ik terug naar huis, een boot brengt me naar het vaste land, de echte toeristenboten zijn overdekt en geven wat schaduw, ik ben hier geen echte toerist en heb een boot zonder afdak.

In Abomey-calavi, de plaats waar ik aanmeer kuier ik nog wat rond, overal zijn er winkeltjes ze verkopen echt van alles. Eén van de meest opmerkelijke dingen is dat er een winkel is die lege flessen van water en frisdrank en dergelijke verkoopt. Dit zijn hier heel waardevolle zaken, niet iedereen heeft de mogelijkheden om een flesje frisdrank te kopen, het leeggoed gebruiken ze voor van alles en nog wat, je vind hier langs de straten ook nergens een leeg flesje…. Dit zijn kleine zaken die me toch wel duidelijk maken wat het verschil is tussen leven in een rijk welstellend land en een land waar het soms eerder overleven is dan leven. Door veel te reizen en hier eventjes te wonen besef ik maar al te goed wat een luxe wij hebben, vele Europeanen beseffen dit niet, we hebben alles, zelfs veel meer dan we nodig hebben en toch klagen en zagen we steeds, ok er zijn uitzonderingen ook bij ons zijn er mensen die het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen en zijn er mensen die wel onze welstand waarderen, maar de meesten bij ons hebben een heel goed leven. Stiekem hoop ik door mijn verhalen, mijn ervaringen, mijn blogs, toch hier en daar wat ogen geopend te hebben, wat blikken op de wereld verruimd te hebben, wat waardering en besef voor ons “luxeleven” losgeweekt te hebben… het is misschien een ver van onze bed show, maar toch leven we samen op dezelfde wereldbol, en zo ver is het niet als je er voor open staat.

Terug naar huis, normaal heb ik daarvoor 3 verschillende zem’s nodig, ik vind een zem-chauffeur die bereid is om me in één keer thuis af te zetten, yovo zijn heeft soms ook wel zijn voordelen, ze willen je allen helpen, ik betaal er een eerlijke en faire prijs voor, misschien een paar honderd fcfa te veel maar ik heb wel de luxe niet meer te moeten onderhandelen en zoeken voor een volgende Zem. Wanneer we arriveren is de chauffeur toch een beetje moe, hij is niet gewoon om ritten van 45 minuten in één keer te doen.

In mijn dorpje koop ik nog vers geroosterde mais, heerlijk.

’s avonds ga ik nog iets drinken met de collega’s van de boerderij, op mijn kosten, ze moeten veel werken voor niet zoveel geld, ze verdienen ook eens een momentje rust met een drankje. Op weg naar de bar mag ik een brandende hemel aanschouwen.