Mijn eerste dag op de kleuterschool, ik ben benieuwd hoe het er hier aan toe gaat. Om 9 uur arriveer ik, de kinderen zitten al in de klasjes. Er zijn 2 groepen, de kleinsten, ik schat een stuk of 15 en de grotere die zijn met 40 in een behoorlijk klein lokaal.

Er zijn geen middelen om meer klassen te maken. Ik wordt gevraagd om bij de grote kinderen te helpen, één leerkracht voor 40 kinderen is niet echt veel, ze kunnen wel wat hulp gebruiken. De kinderen mogen één voor één naar voor komen en hun schoolliedje met gebaren te berde brengen, nadien krijgen ze een applaus van iedereen.

Iets later is het plaspauze, ze moeten allen in een rij gaan staan, jongens en meisjes apart, de handen op de rug.

De school heeft “toiletten”, ik vind dit heel positief in vergelijking met de school vorig jaar in Ghana, ze zijn weliswaar wat primitief maar het werkt goed, beter dit dan niets. Met lage muurtje is de ruimte afgebakend, er zijn per ruimte (één voor de jongens en één voor de meisjes) twee putjes met een klein muurtje errond, in het putje liggen kiezels. De leerkracht vraagt een kindje om voor te tonen hoe ze moeten plassen, ze zijn hier goed getraind. Mijn taak is om hen dan 2 per 2 naar het toilet te laten gaan, zonder begeleiding zou het nogal wat chaos zijn. Als ze klaar zijn worden de handen met zeep gewassen in een teil, ook daarmee help ik wat. Het water van het wassen van de handen wordt in de toiletten gegoten, goed om de geur wat te neutraliseren.

Aansluitend wordt er gegeten, rijst met een saus en een stuk vlees, een paar kinderen eten geen vlees (zijn ze vegetarisch of hebben ze niet betaald voor vlees, ik weet het niet). Ik zie dat er één kindje geen eten krijgt, ik vraag waarom, blijkbaar heeft hij niet betaald, maar uiteindelijk krijgt hij toch een bord met rijst, gelukkig maar ik vond het nogal zielig hoe hij aan het kijken was terwijl de rest at. De leerkracht zegt een paar keer dat ze proper moeten eten dat er niets op de tafel mag achterblijven en ze zegt ook “een mond die eet, die praat niet”. Verbazend hoe gedisciplineerd de kinderen hier eten, in Ghana was dat één en al chaos. Ik zie de kinderen nu en dan hun bord opheffen om te zien of er geen korreltje rijst naast gevallen is. Als ze klaar zijn weten ze zonder dat men hen dit moet zeggen wat ze moeten doen. Ze zetten hun leeg bord in een grote teil, gaan naar buiten om hun handen te wassen (ze eten met de hand zonder bestek, alle Afrikanen eten met de hand).

 Na het wassen van de handen krijgen ze een beker water en dan mogen ze wat buiten spelen. Er worden voetballen buiten gehaald, en ik speel wat met hen, elk kind vindt de extra aandacht leuk.

Nog wat naar de klas om te zingen en dan is het al middag pauze. Een aantal kinderen mag reeds vertrekken, de rest blijft buiten in de schaduw bij de leerkracht wachten tot de ouders of een broer of zus hen komt ophalen. Voor ze vertrekken moeten ze de leerkracht, mij en de medeleerlingen tot ziens wensen.

Om 15 uur begint de school terug, als ik 10 minuten ervoor arriveer zijn de kinderen aan het spelen, er zijn vrachtwagen banden in de grond geplaatst wat een leuk speeltoestel is, ik zet er een paar op, met als gevolg dat iedereen mij vraagt om ze te helpen. Ze spreken me ondertussen aan met “tata” wat tante betekent, ik vind dat wel leuk, beter dan yovo of madame.

In de namiddag krijgen ze les over het kleur groen, dit zowel in het Fon als in het Frans, de leerkracht heeft verschillende voorwerpen in diverse kleuren, ze moeten de groene er uit halen.

Daarna mogen ze met een krijtje op een soort leitje schrijven en een aantal mogen een groente in het groen inkleuren. Ik sta verbaasd van het verschil met de kinderen in Ghana, ze kunnen hier echt wel mooi en binnen de lijntjes kleuren, wat de meesten in Ghana niet konden, het niveau van de kinderen hier ligt een stuk hoger.

En dan is het al tijd voor de kinderen om naar huis te gaan, ik help de leerkracht nog het lokaal en materiaal opruimen en de vloer vegen. Dan rest er nog het wachten op de ouders of familieleden die de kinderen ophalen. Ondertussen vragen de leerkrachten naar mijn leeftijd, tja er zijn niet veel vrijwilligers van mijn leeftijd, het overgrote deel zijn jongeren tussen 18 en 20 jaar, maar ze zijn heel blij met mijn hulp, ik merk ook vaak dat ze het interessant vinden om met een “oudere” blanke te praten.

De school heeft me echt wel positief verrast, wat een discipline heerst er hier onder de leerlingen, ze behandelen de volwassenen met heel veel respect. Ik kijk er al naar uit om de komende weken telkens een dagje te helpen.

Iets voor 9 uur is het voorbij, we moeten nog in een rij gaan staan, blijkt dat dit is om een nek-en rug massage te geven aan de persoon voor je, best wel origineel.

We krijgen nog wat water om te drinken en dan zit het sporten erop, ik krijg bewonderde commentaar en wordt uitgenodigd om de komende weken opnieuw mee te doen. Tijdens het sporten heb ik geen foto’s, kan geen 2 dingen tegelijk doen, misschien een volgende keer wel.

Voor we terugkeren naar Kpovie stoppen we nog om iets te eten en te drinken, we hebben dit verdient na de inspanning.

Thuis ligt er nog vuile was op me te wachten, door het vele zweten, ik leef hier in een sauna, moet ik mijn was toch wekelijks doen.

In de namiddag nuttig ik een biertje en praat wat met de dierenarts van de boerderij.

Ik heb nog geen foto’s van mijn verblijfplaats getoond bij deze nu wel, dit is het gebouw waar ik op het gelijkvloers een kamer heb, op het dakterras is er vaak wat wind en is het aangenaam vertoeven, het is ook de plaats met de meeste kans op wat ontvangst voor internet.

In dit huis wonen mijn gast-ouders en eet ik ’s avonds samen met hen in de eetkamer.

Eén van de dochters komt met haar 2 zonen op bezoek, ze vinden het leuk om wat aandacht van mij te krijgen en schrijven in mijn boekjes.

De ceremonie is in de namiddag of de avond, in de voormiddag lees ik wat, schrijf wat in de blog en maak wat kruiswoordpuzzels, lekker rustige voormiddag.

Rond kwart voor 3 vertrek ik te voet naar het huis van Kristof, daar verneem ik dat we pas rond 16uur of 16u30 gaan vertrekken, we spelen wat met de kinderen die daar wonen en gaan een lekker ijsje eten.

Uiteindelijk rond 17u30 komt de auto ons ophalen en gaan we op weg naar Cotonou waar de man die de bruidsschat zal geven woont. Het is een groot huis dat nog niet helemaal afgewerkt is, het heeft een schitterend zicht.

We krijgen een biertje aangeboden en dan is het terug wachten, de ceremonie start blijkbaar maar rond 20 uur. De man zal met zijn 4e vrouw huwen, niet dat de andere gestorven zijn, neen polygamie bestaat hier nog, toch voor de mannen, de vrouwen mogen maar met één man trouwen. Velen vinden dat één vrouw genoeg is, of kunnen zich er maar één permitteren, blijkbaar zijn het vooral de rijken die met meerdere vrouwen trouwen, of moet ik eerder zeggen, die meerdere vrouwen kunnen kopen, als ik ze bekijk zien ze er niet echt gelukkig uit.

Er wordt drank bovengehaald en daar hoort uiteraard de lokale “african gin” bij, een drankje dat ze zelf maken met verschillende kruiden, dit keer zit het in een mooie fles, die ook praktisch is om uit te schenken, de drank is behoorlijk sterk maar smaakt wel lekker.

Uiteindelijk begint de ceremonie, het koppel gaat in een zetel zitten, een familielid houdt een toespraak en daarna begint het geven van de “bruidsschat”. Een heel vreemde en bizarre bedoening. Eerst wordt gezegd dat de man zijn toekomstige vrouw – haar familie 100.000 cfa geeft. Daarna is het de bedoeling dat de aanwezigen ook geld doneren. Een man, noem hem de ceremoniemeester haalt het geld op en roept dan luid van wie het komt en hoeveel het is. De ceremoniemeester kan je ook “de coach” noemen, hij is in trainingspak en heeft een fluitje om zijn nek.

Het geven van het geld gaat uren door, het voelt vreemd aan te meer daar zijn aanstaande en hijzelf er niet echt blij uitzien. Op een bepaald moment denk ik, dit is hier precies een opbieding bij een verkoop, het doet me een beetje aan de slavenhandel denken, misschien wat cru gezegd maar wij voelen er ons niet zo comfortabel bij en zouden niet graag in haar plaats zijn, het voelt aan of ze moet trouwen en dit zeker niet uit liefde of uit vrije wil doet. Tja, als je dan toch moet trouwen is het misschien wel beter om dit dan met een rijke te doen en hem te moeten “delen” met anderen, je moet dan niet elke dag de “huwelijksplichten” vervullen.

Het leuke was dat er plots ook iemand een zak rijst gaf en een mega-fles Ricard.

Alle gasten krijgen nog een bord met rijst en kip en rond 23 uur vertrekken we huiswaarts. De totaal gegeven bruidsschat is 1.800.000 cfa, dit zal nog vermeerderen tot bijna 2 miljoen, naar het schijnt is dit echt wel extreem veel, in euro is het ongeveer 3000 €.

Ondanks het ons een raar gevoel gaf, was het toch wel heel interessant om mee te maken.

In de namiddag is het wat rustiger, de kippen leggen hun eieren meestal ’s morgens of in de voormiddag. Er kan dan al eens een pauze genomen worden, om wat te praten en rond te kijken op de boerderij. Françoise heeft dezelfde leeftijd als mij en vertelt me dat ze de zondagochtend meestal gaat sporten, ze nodigt me uit om eens mee te gaan, dus komende zondag gaan we samen sporten, benieuwd wat dit inhoud.

Op de deuren staat het aantal kippen vermeld, nu en dan moet dit aangepast worden, het is normaal dat er nu en dan een kip sterft. Ik had al gezien dat ze die soms opeten en informeer toch naar de veiligheid hiervan. Het blijken enkel de kippen te zijn die sterven door de hitte dat ze opeten, de kippen die door ziekte sterven worden in een put begraven, hier bestaat er geen dienst die de gestorven dieren ophaalt en vernietigt. In de bijna 5 weken dat ik hier ben, heb ik nog maar weinig gestorven kippen gezien het valt dus wel mee dankzij de goede zorgen, het doet wel raar om er nu en dan eentje te zien, maar dat hoort bij het leven op een boerderij, dus mogen jullie dit ook zien.

Op de deuren staat ook vermeld hoeveel drinkbakken en eetbakken er per ruimte zijn.

Voor we het kippenhok ingaan moeten we de voeten (de laarzen die we krijgen om aan te doen) afspoelen in een teil met water.

Het zit hier vol van de gekko’s, ik kijk er al niet meer van op als er eentje vlak naast mij over de muur loopt.

In de namiddag heb ik nu en dan een beetje tijd over en kan ik wat afkoelen in de schaduw in de moestuin. Ondertussen leer ik wat bij over de lokale plantjes en zie ze dagelijks veranderen, alles groeit hier heel snel.