Deze morgen op bezoek geweest bij de mama. Ze lag nog in bed maar kwam naar beneden van zodra ze ons hoorde binnen komen. Ze voelde haar goed, en eigenlijk zag ze er ook wel goed uit. Ze keek met plezier naar Yente en schaterde het uit bij alles wat Yente aan het vertellen was. Ik vroeg haar of ze al iets beslist had wat ze nu verder ging doen. En zij zou kiezen voor de verdere behandeling met de lichte vorm van de chemo. Want ze is bang dat, als ze niks doet, de tumor des te sneller zal terug beginnen groeien. Ik zei haar dat ze vroeger altijd zei als er geen genezing meer mogelijk is, dat ze dan geen behandeling meer moeten doen. Maar ze antwoordde: "maar hier is er nog altijd een behandeling mogelijk e, ze kunnen hem wel niet meer weg krijgen, maar ze willen toch nog altijd behandelen" Daaraan hoor je dat ze nog steeds hoopt op goed nieuws. Maar wie kan het haar ook kwalijk nemen e.. Als er geen hoop meer is, dan is het niet meer de moeite om verder te leven. En dat is nu juist wat wij haar wel willen geven. De zin om verder te leven... En we gaan daar zondag eens werk van maken. We maken er een supergezellige familiedag van. Vanavond mag ze bij Davy en Katrien gaan eten, en ook daar kijkt ze erg naar uit! Verzorg ze broer, ze verdient het!
Een uur later dan voorzien mogen we binnen bij dr. Vercauteren. Hij vraagt haar hoe ze zich voelt en hoe de derde en vierde chemokuur verlopen is. Ze zegt hetzelfde als anders. Alleen heb ik nu een maagvliesontsteking en een darmontsteking gekregen zegt ze.
Hij noteert alles en laat ons dan de scans zien. Hij vertelt dat de tumor weer een deel verkleind is en dat hij nu al zeker 60% kleiner is dan in begin.
Nu heeft ze twee opties volgens hem.
Ofwel voorlopig niks meer doen, en om de zes weken op controle. En als ze dan zien dat hij terug begint te groeien, starten met een tweede chemokuur.
Ofwel een verdunde versie van de chemo blijven geven om de drie weken en ook terug met een tweede chemokuur (andere producten) starten als ze zien dat hij terug groeit.
Voordeel daarvan is dat hij misschien niet zo snel zal terug groeien. Nadeel is dan ze dan wel terug ziek zal zijn.
Door mijn volgende vraag aan de dokter heb ik een beetje uitgelokt dat ze eindelijk ging weten wat er echt aan de hand is. Ik vroeg hem dat welke optie ze ook kiest, er zowieso een tweede chemokuur gaat volgen. Ja zei hij, je moet dat bekijken als een chronische ziekte die een tijdje stabiel kan zijn maar die ooit weer de kop zal opsteken. Dan vroeg ze zelf: dus eigenlijk kan ik niet meer genezen, wat ze ook doen?
Nee zei hij, daarvoor is het al te ver gevorderd. In de toekomst kijken kan ik niet, dat moeten we altijd afwachten...
Het werd muisstil in de kamer, en zij kreeg tranen in haar ogen.
Dan vroeg ik hem of bestralen geen optie was en hij zei dat da een goeie vraag is en dat da te overwegen is. Het is wel een agressieve behandeling, in de zin van vier à vijf weken elke dag naar het ziekenhuis komen. En ze zal daar waarschijnlijk ook ziek van zijn omdat de kans groot is dat ze haar darmen of slokdarm raken ofzo...
Hij stelde voor af te wachten op de uitslag van de hersenscan en dan de knoop door te hakken. Maar de beslissing is uiteraard aan mama.
13 november: mr van de hersenen
19 november: uitslag van de hersenscan
20 november: afspraak met dr. Vercauteren om te zien wat we gaan doen.
We kwamen buiten bij de dokter en ze zei tegen mij: ik had het gedacht dat ze da nooit meer kunnen weg krijgen e. Ik ga daar heel mijn leven mee zitten. Ale ja, wat er nog overschiet van mijn leven...
Eens thuis gekomen is ze volgens papa hard beginnen huilen en zat ze weer in de put. Als ik haar daarnet hoorde zei ze dat het al wat beter was en dat ze hoopt dat ze toch nog wat beter gaat worden zodat ze nog kan genieten van de leuke dingen die nog moeten komen.
Wij hopen allemaal heel erg mee!
Zondag komen mama en papa voor mijn verjaardag bij ons eten en gaan we er een echte familiedag van maken!
Mama en papa hebben, net zoals wij, een fantastisch verlengd weekend achter de rug.
Mama voelde zich heel goed en is bij tante Martine op bezoek geweest en heeft bezoek ontvangen van meter Rita. Ze heeft ervan genoten. Net zoals ze genoten heeft van het feit dat ze haar eigen ramen terug kon wassen
Papa stuurde mij zelfs een bericht dat hij het heel fijn vindt en dat hij hoopt dat dit sprookje mag blijven duren. Hij zegt er ook wel bij dat hij bang is voor maandag. En dat ben ik ook...
Morgen moet ze opnieuw een ct scan van de longen laten maken. En dan weer twee dagen bang afwachten.
Laten we hopen op het beste. Wat dat ook moge zijn...
Wij hebben even onze zinnen kunnen verzetten in movie park. Ondanks de regen hebben we er erg van genoten.
...niet alleen dat. Ook een dag om extra stil te staan bij de mensen die er wel nog zijn. Die je nog kan vastpakken, kusjes geven en zeggen hoe graag je ze ziet. Want je moet niet naar iemands begrafenis gaan om te tonen hoe graag je hem/haar zag...
Vandaag dus ook op bezoek bij de mama. Ze was in de wolken toen ze de kids terug zag. Het is zo fijn haar met hen bezig te zien. Ze geniet er zo van.
Ze voelde zich zelf ook terug goed. Had gestreken en eten gemaakt. Je voelt aan alles dat het weer de goede richting uitgaat!
Maandag moet ze terug een foto van de longen laten maken en woensdag om de uitslag. Dit worden weer enkele spannende dagen. Ik hoop dat ze haar geen chemo meer moeten geven, dat ze toch even de tijd heeft om terug te genieten.
Zondag zijn papa en mama 40 jaar getrouwd. Wie had ooit gedacht dat ze het zo lang zouden volhouden. Water en vuur... En zie ze nu... Papa beseft ineens dat ze veel jaren verloren zijn aan onnozele ruzies en dat wil hij nu goedmaken. Alleen spijtig dat het eerst zover moest komen...
Ik zie je graag mams! En papa, en mijn ventje, en mijn kids, en mijn familie en vrienden... Ja ne mens zegt dat soms te weinig
Het gaat al iets beter met mama haar maag. Ben blij dat de medicatie haar werk doet, want ik zag haar steeds weer verder weg zakken.
Gisteren is ze met papa naar de action geweest en vandaag naar de makro. Al is dat laatste haar niet zo goed bevallen. Ze had bij haar terugkomst veel hoofdpijn en een algemeen ziektegevoel, alsof ze griep krijgt.
Laat ons hopen dat da niet het geval is want dat kan ze nu echt wel missen.
Ik heb al vaak gedacht aan de komende 'feestdagen'. De Sint komt even vrolijk als altijd pakjes brengen bij de kleine spruiten, haar kleinste engel wordt alweer 2 jaar, Kerstmis het feest van de vrede, nieuwjaar het feest van de goeie voornemens en de 'goeie gezondheid wensen'...
Moeten we die wel allemaal vieren? Kunnen we ze niet gewoon een jaartje overslaan? Want ik heb zo een klein vermoeden dat ik dit jaar niet helemaal in feeststemming zal zijn...
Anderzijds denk ik dan dat we er net daarom het grootste feest van moeten maken dat er is. Want dit zouden wel eens mama haar laatste kunnen zijn...
Gisteren een bezoekje gebracht aan de mama. Ze deed wel alsof ze zich goed voelde maar ik voelde dat het niet zo was. Ze at nog steeds niet en kon ook ni drinken. Ik neep haar vel in haar hand bij elkaar en zag dat ze aan het uitdrogen was.
Ik heb dan maar zelf de huisdokter gebeld...
En maar goed ook, want bleek dat ze een maagontsteking had. Waarschijnlijk door de vele medicatie en de chemo. Natuurlijk kreeg ze ook hiervoor medicatie (weer 3 erbij).
Vandaag stuurt ze mij dat het al iets beter is. Ze ging naar de winkel met papa. Dat wil toch zeggen dat het wat beter is. Nu hopen op elke dag beterschap!
Volgende scan van de longen staat gepland op 5 november.
Tegen mij doet mama precies of het aan het beteren is en doet ze haar goed voor...
Tegen Davy zegt ze da ze met moeite nog een vierde van een boterham en 1 blik cola binnen krijgt op een dag. Ze voelt dat haar lichaam vocht nodig heeft maar ze krijgt het echt niet binnen. Ze heeft steken overal in haar lijf.
Als ik zou zeggen wat er allemaal scheelt, zegt ze, dan doe je mij direct terug naar spoed
Je zou voor minder de moed verliezen zegt ze dan.
Ik ga straks naar daar en als het nog niet beter is ga ik voorstellen om de huisdokter te bellen. Misschien luistert ze voor 1 keer naar mij...
Vandaag de mama bezocht en ben eigenlijk wel blij dak da gedaan heb. Ik had schrik voor hoe ik haar ging aantreffen maar ze zag er al bij al goed uit.
Het was iets beter zei ze. Ze had vandaag nog maar een uurtje geslapen en had al wat geholpen met patatjes schillen en zo kleine dingen.
Ze zei ook dat misschien alles wel voor niks geweest was. En dat ze soms denkt dat ze beter zoals hunne vriend gedaan had (geen behandeling meer). Maar, zei ze, ik heb nu een kans gekregen en dan moet ik ze maar nemen zeker...
Sinds zondag gaat het weer bergaf met mama.
Ze klaagt veel over buikpijn (maar steekt het dan op haar maag), heeft nog steeds hoofdpijn en kan niks meer eten. Zelf het kleinste beschuit krijgt ze niet binnen. Kracht is terug weg en ze slaapt ook weer heel veel. En misschien maar goed ook, want hoe zou ze haar anders voelen...
Gisteren kreeg ik van papa een bericht dat het achteruit gaat met mama en dat hij zich zorgen maakt. Ik wou dat ik hem kon helpen, want dit moet voor hem ook enorm zwaar zijn. Ineens moet hij thuis alles zien gedaan te krijgen van koken tot strijken en wassen. Terwijl vroeger alles voor hem klaar stond. Ik bewonder hem, het moet gezegd.
Davy wou mama vanavond bezoeken, maar ze sliep. Hij zag ook wel dat papa er wat door zat.
Papa wou deze morgen bellen naar het ziekenhuis om te vragen of al haar klachten wel normaal waren. Maar hij mag niet van mama. Zou ze een slecht gevoel hebben? Zou ze voelen dat haar toestand verre van goed is?
Hopelijk keert het tij snel en kan ze nog wat genieten van haar man, kinderen, kleinkinderen,...
Vandaag exact drie maanden geleden dat die vreselijke diagnose werd gesteld. Ik herinner mij nog zo goed dat we op de terugweg van Frankrijk waren toen Davy mij stuurde dat er een hersentumor bij mama gevonden was. Ik barste in tranen uit en was zo kwaad dat ik niet binnen de vijf minuten bij mama kon zijn. Ze had mij nodig en ik stond op meer dan 700 km van bij haar in de file...
Toen ik haar de eerste keer ging bezoeken in het ziekenhuis voelde ik al meteen dat het niet goed was. We kregen geen of heel weinig uitleg van de dokters.
Mama bleef ten alle tijde positief ingesteld. Net zoals nu blijft ze geloven dat alles goed komt. Ik blijf hopen op een mirakel. Ik weet dat ze bestaan, dus waarom niet met mama. Zij verdient dit!
Het is ook alweer 7 dagen geleden dak haar gezien heb. Ik voel mij schuldig en schaam me. Dinsdag wou ik bij haar gaan maar ze had gevraagd om niet langs te komen. Gisteren hetzelfde, ze was te moe. En ben weeral bang van hoe ik haar vandaag ga aantreffen, want nu beginnen de zware dagen alweer. T'is gelukkig een ijzersterke, ik kan alleen maar hopen dat ik daarin een beetje op haar gelijk. Want ik zal het nog nodig hebben...
Avond:
Ik ben haar gaan bezoeken en was een vreemd moment. Ze had haar pruik niet op en thibo zag haar voor de eerste keer zonder haar. Hij ging drie stappen achteruit van het verschieten en stak zich achter de papa weg. Het duurde wel niet lang voor hij zich herpakte en terug 'normaal' deed. Mama geneerde haar heel erg en vroeg om in het vervolg te verwittigen.
Er kwamen onderwerpen ter sprake zoals dat koppel die deze week in de krant stond waarvan de man ook longkanker had en hij en zijn vrouw samen uit het leven zijn gestapt en afscheidsbrieven en geld enzo hadden klaargelegd. Mama vond dit mooi zei ze, als er dan toch niks meer aan te doen is...
Dat ze dit zei maakte mij bang. Want als ze zou weten dat er niks meer aan te doen is zou dit waarschijnlijk ook in haar gedachten zitten.
Misschien maar goed dat we haar niks verteld hebben denk ik dan...
Toen ik nadien in de auto aan Thibo vroeg wat hij vond van tita zei hij dat hij dat vies vond en niet meer naar haar wou kijken. Ik zei hem dat dat is omdat ze ziek is dat haar haar uitvalt en dat zijn haar toch ook kort is en dat da mooi is. Dan zei hij dat we er bij haar ook gel moeten in doen, dat het dan mooier zou zijn
Mama en papa waren compleet ondersteboven. Papa heeft hem zo goed als zien sterven en mama besefte heel goed dat dit even goed zij had kunnen zijn. Ze is heel erg beginnen wenen. Ze hoopt uiteraard dat dit voor haar niet het geval zal zijn, en wij hopen allemaal mee op een mirakel.
Ondertussen is de laatste chemo door haar aderen aan het lopen en mag zij morgen al terug naar huis.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het vandaag mama haar laatste chemokuur mag zijn. Nadien zullen ze hoogstwaarschijnlijk nog moeten bestralen, maar daar is ze niet ziek van. Hooguit een beetje moe...
Mama heeft ook vernomen dat een goede vriend van vroeger ook uitgezaaide kanker heeft en hij wil geen behandeling meer. Ze is daar zo van geschrokken dat ze hem wou gaan bezoeken in het ziekenhuis. Dat bewijst nog maar eens wat voor een goed hart ze heeft. Zelfs in haar situatie meer inzitten met een ander dan met haarzelf.
