Vandaag nog eens met Steven en de kindjes bij mama geweest. Tante Martine en nonkel Danny waren er ook net. Het leek vandaag iets beter te gaan met de pijn. Ik hoop voor haar dat de medicatie wat begint te werken en we de pijn zo goed mogelijk onder controle krijgen. Het is voor niemand fijn om haar zo te zien afzien en niet weten wat te doen om haar te helpen. Kon ik maar voor even haar pijn overnemen. Zodat zij weer weet wat het is om gezond te zijn. Want momenteel kan ze haar niet eens meer voorstellen wat het is om niet ziek te zijn...
Ik vond dat ze het moeilijk had met het bezoek vandaag. Ze was moe en wou liefst van al slapen, maar iedereen bleef zitten. Ze mengde zich ook niet in de gesprekken en luisterde gewoon naar wat iedereen zei... En ineens legde ze haar op haar zij en deed haar ogen dicht. Het interesseerde haar niet meer wie er wel of niet bij haar zat. Nonkel Danny was een beetje verschoten dat ze haar aflegde, het was de eerste keer dat ze dat deed. Wat dus nog maar eens bewijst dat ze compleet op is.
Morgen ga ik papa nog eens gaan aflossen. Want hij zit momenteel opgesloten tussen vier muren. Er moet altijd wel iemand langskomen voor haar te wassen, of een verpleegster, of iemand die haar komt bezoeken, ... dat hij zelfs niet meer tot in de tuin geraakt, want dan hoort hij de bel niet. Ik voel me soms zo schuldig dat ik wel de mogelijkheid heb om er even onderuit te komen, om met mijn gezin op stap te gaan. Hij zit daar heel de tijd en kan niks anders meer doen dan voor haar zorgen.
Vandaag weer een namiddag bij mama doorgebracht. Net zoals woensdagnamiddag. Ik zie haar alleen maar verder achteruit gaan. Maandag zei ze nog veel tegen mij, woensdag en vandaag zogoed als niks meer.
Vandaag heeft papa terug de huisdokter moeten bellen voor dat brandend maagzuur dat ze heeft. Ze heeft opnieuw medicatie gekregen hiervoor en zou op drie dagen moeten beter zijn anders moet hij terugbellen.
Vandaag had ze het emotioneel heel zwaar. Ze huilde en zei dat ze niet meer kon. Haar lichaam was op. Ik vroeg haar wat ze wou dat we deden maar ze wist het zelf niet. Ik zei dat wij ook niet wilden dat ze zo bleef afzien en ze antwoordde: "ik ook niet, maar sterven doe je zomaar niet".
Ik durfde haar niet vragen of ze voor euthanasie wou kiezen, maar het lag wel op het puntje van mijn tong.
Ik vind het zo verschrikkelijk haar zo te zien afzien.
Ik ben gisteren naar een lezing geweest over "een waardig levenseinde". Echt heel interessant. Iedereen zou moeten weten dat je op voorhand documenten kan invullen waarop bv staat welke behandelingen je niet meer wil als je levenseinde nadert (negatieve wilsverklaring), dat je aan orgaandonatie kan doen, alles opschrijven hoe je uw begrafenis wil en dat artsen euthanasie mogen toepassen als je later in een coma ligt. Als deze documenten zitten in het LEIF- blad. Gratis te verkrijgen bij apotheek, bibliotheek,...
Papa stuurde mij deze avond nog een bericht dat mama ligt af te zien van dat zuur en dat hij haar alles gegeven heeft wat kon. Ik weet ook niet meer wat we moeten doen. Dokter zei dat we het drie dagen moeten geven, maar moeten we haar dan eerst drie dagen laten afzien...
En toch al ze haar kleinkinderen ziet probeert ze al die pijn te verbijten! Dat bewijst deze zeldzame foto
Vandaag heel de dag bij de mama geweest. Samen met haar tv gekeken, veel gebabbeld, tussendoor wat gestreken... Zalig om zoveel tijd bij haar te kunnen doorbrengen. In de voormiddag ging er normaal iemand langskomen om haar te wassen, maar om 11.30h was die er nog niet. Papa heeft gebeld en ze zeiden dat de ronde nog steeds bezig was en er zeker iemand ging komen. Toen er om 16h nog niemand geweest was heeft hij nogmaals gebeld en dan bleek dat die verzorger gezegd had dat hij aan de deur geweest was, maar dat mama gezegd had dat ze al gewassen was! Papa heeft de samenwerking direct stop gezet en heeft via mijn meter contact genomen met een zelfstandige verzorgster. In de namiddag is er iemand langs geweest van palliatieve thuiszorg. Een hele lieve mevrouw die ons de komende weken/maanden gaat bijstaan in deze moeilijke periode. Het eerste gesprek was vooral gericht op ons leren kennen, administratief alles in orde brengen, en eens horen hoe mama hier mee omgaat. Ze had snel begrepen dat mama nog altijd positief is ingesteld en niet wil denken aan het feit dat ze er binnenkort niet meer zal zijn. Ze vroeg aan mama als het zover was of ze dan wou thuisblijven, of dat ze naar een palliatieve eenheid van het ziekenhuis wou gaan. Mama zei dat ze daar nog niet over had nagedacht. Ze vroeg haar waarom niet, omdat je bang bent om daaraan te denken? En mama begon te wenen. Ja zegt ze, ik ben bang en wil daar nog niet aan denken. Ik wil mijn kinderen en kleinkinderen zien opgroeien. Ik wil hier nog niet weg. Maar ze herpakte zich snel en begon weer te lachen. We moeten optimistisch blijven zegt ze, we moeten geloven dat die pillen mij nog kunnen helpen. Ik vroeg aan die vrouw wat ze zou doen als mama binnen enige tijd weer door haar benen zakt omdat ze niet genoeg eet. En ze zei: "Ik zou haar zeker niet naar het ziekenhuis brengen. Dat wil zeggen dat haar lichaam het niet meer aan kan en wil opgeven". Met andere woorden: we moeten haar laten doodgaan van de honger... Wat een enge gedachte! Volgens de verpeegster in het ziekenhuis zou mama het verschil tussen sterven van haar ziekte, en sterven van de honger niet anders ervaren. Maar hoe kan zij dit nu weten?! Hier heb ik het toch heel moeilijk mee. Maar zover zijn we nog niet, wie weet herpakt ze zich wel en begint ze weer wat te eten. Laat ons alleszins hopen...
Vandaag weer een namiddag bij mama doorgebracht. Net zoals woensdagnamiddag. Ik zie haar alleen maar verder achteruit gaan. Maandag zei ze nog veel tegen mij, woensdag en vandaag zogoed als niks meer. 
