Vandaag is het exact 1 maand geleden dat je de harde strijd moest opgeven. Pas een maand later vind ik de moed om hier nog eens een berichtje te posten.
Alles ging zo snel ineens. De avond voor je dood kon je nog iets zeggen tegen ons. Veel was het niet maar je kon zeggen dat je pijn had. Elke keer als ik op de morfinepomp duwde zag je na een paar minuten de pijn uit je ogen gaan. 'S nachts kon je niet meer zeggen dat je pijn had maar wij konden dit gewoon zien aan jou. 'S morgens toen de dokter er was werd duidelijk dat je niks meer zag. Hij zwaaide vlak voor je ogen en je reageerde niet meer. Papa, Davy en ik zijn geen seconde van je zijde geweken. We zaten te luisteren naar je steeds zwaarder wordende ademhaling. We telden de seconden die er tussen zaten. En toen we om 10.50h ineens niets meer hoorden konden we het niet geloven. Nadien ging alles in een snelvaart vooruit.
De dokter kwam nogmaals langs om de dood vast te stellen en de nodige documenten in te vullen. De lieve thuisverpleegsters kwamen je nog een laatste keer wassen en ze deden je mooie kleedje aan die je nog voor nieuwjaar gekocht had. De begrafenisondernemer kwam toe en stak je, heel cru gezegd, ik een witte zak. Ik dacht dat zoiets alleen in de films bestond...
En plots was je bed leeg, was er geen ademhaling meer die we konden tellen, stond er heel veel volk in ons huis, moesten we teksten voor doodsbrieven kiezen,...
De dagen nadien hield ik me vooral bezig met het in elkaar steken van de dienst. Dit was het laatste wat ik voor jou kon doen en ik wou dat het perfect was. Net zoals jij!
29 mei was het zover. Toen ik vroeger naar andere begrafenissen ging zei ik altijd: "als dit bij mijn mama voorvalt zal het me nooit lukken om vooraan te zitten, alle blikken op mij gericht. Ik zou dit emotioneel niet aan kunnen." Maar ik heb gedurende deze verschrikkelijke maanden meermaals moeten ontdekken dat eens mens sterker is dan hij zelf denkt. De dienst verliep zoals ik hem gepland had. Sylvia en tante Martine lazen allebei heel mooie teksten. Er kwam ontzettend veel volk langs om afscheid te nemen van mama. Zoveel volk hadden we nooit verwacht. Ze was zo geliefd...
Waar ik vooral heel veel spijt van heb is het feit dat we haar nooit eerlijk verteld hebben wat de dokters tegen ons gezegd hebben. Geen van ons vond ooit de kracht om haar te zeggen dat ze ging sterven. Misschien had ze de dingen heel anders aangepakt en had ze nog wat kunnen genieten. Ipv nu tien zieke maanden gehad te hebben.
Anderzijds heeft ze ook wel tien maanden langer haar kleinkinderen kunnen zien en zien opgroeien.
Waar ik dan weer heel 'blij' mee ben is dat ik de kans gekregen heb om voor haar te zorgen en er voor haar te zijn op de momenten wanneer het echt belangrijk was. Ze was bang om achter gelaten te worden heeft ze altijd gezegd. Maar we zijn bij haar gebleven tot het einde. Alleen het laatste stukje, dat moest je alleen...
Mamsie ik ga echt nooit vergeten hoe een fantastische mama je was. En met jou in mijn achterhoofd ga ik ook mijn kinderen proberen groot brengen. Met evenveel liefde en plezier. Ik hou van je, je bent voor altijd in ons hart!
Om 8h deze morgen is de verpleegster mama nog een beetje komen verfrissen. Haar morfine werd verhoogd en er werd wat slaapmiddel bij gegeven. Er werd een product besteld om de reutel in haar keel te verbeteren. We mochten dit om 14h vandaag gaan halen. De dokter is geweest en zei dat haar bloeddruk al erg gedaald was, nog 8 over 4. We merkten ook dat ze begon blauwe vlekken op haar knieën en benen te krijgen.
Papa ging naar de bank om nog wat cash geld af te halen en tegen de tijd dat hij terug was voelden haar vingertoppen en tenen al koud aan. Hij zei dat het niet waar was maar hij had zelf koude handen dus hij kon dat niet voelen. Kwartier later voelde hij het wel. Ondertussen was ook Davy toegekomen en zijn we geen seconde van haar zijde geweken. Ze werd kortademig en had steeds meer moeite met ademen. Tante Martine kwam binnen, streelde haar wang en toen liet ze haar laatste adem. 10.50h sloten we haar ogen en kon ze voor eeuwig naar een plek gaan waar er geen pijn meer is. Terug bij haar ouders en haar broer. En ooit komen we haar vervoegen. Maar zolang blijft ze voor altijd in onze herinneringen en diep in ons hart.
Het was een zeer harde strijd, maar ik troost me met de gedachte dat we alles voor haar gedaan hebben die we konden. En ook zij heeft tot de laatste snik gevochten.
Het ga je goed hierboven mams!
Ik zie je graag, voor eeuwig en altijd!
Vannacht bij mama doorgebracht. Ze heeft zo afgezien ocharme. Toen ik om 22h wou gaan slapen kreeg ze ineens weer veel pijn. Ik heb twee keer op de morfine pomp gedrukt, het meeste wat mag in 1 keer.
Ze heeft ook nog wat water gedronken via een klein sponsje op een stokje, want slikken kan ze niet meer.
Na 10 min viel ze opnieuw in slaap. Met een zware ademhaling en een diepe reutel door de slijmen in haar keel.
Heel de tijd heb ik naar haar ademhaling geluisterd. Bang dat het elke keer de laatste ging zijn.
3.15h werd ze opnieuw wakker van de pijn. Nogmaals op de pomp geduwd en haar lippen eens nat gemaakt.
5.15h voor de derde keer wakker van de pijn en opnieuw hetzelfde ritueel.
Nu hebben ze weer morfine bijgegeven, slaapmiddel verhoogd en is het weer wachten...
Mama heeft deze morgen een morfinespuit gekregen en ook een lichte dosis slaapmiddel. Hierdoor bestaat de kans dat ze niet meer bij bewustzijn komt. Volgens de mensen van palliatieve zijn het haar laatste dagen.
We waren hier zo erg op voorbereid en als het moment daar is, is het nog steeds heel erg verschieten.
Er is een liedje dat zegt: "mijn hoofd weet ti's ok, maar mijn hart kan daar niets mee".
Dat is zo mooi gezegd hoe ik me nu voel. Ik kan het nog altijd niet geloven.
Beetje minder bedrijvig geweest de voorbije dagen omdat ik zelf ziek ben. Geveld door een angina, maar ondertussen heb ik de nodige antibiotica dus zal snel beter moeten gaan...
Met de mama niet zo goed. Tot waar ze voor kort geen pijn had, heeft ze nu dagelijks veel pijn. Voorlopig volstaat 1 pijnstiller met morfine maar dat zal alleen maar meer worden waarschijnlijk. Vrijdag voelde ze haar zo slecht dat ze vroeg aan papa of ze niet mocht sterven.
Het wordt allemaal zo zwaar voor haar. Ze kan zich zelf niet meer van haar zij naar haar rug draaien, als ze op toilet wordt gezet heeft ze zoveel pijn omdat we serieus moeten wringen aan haar om haar erop te krijgen. Morgen gaat papa aan de dokter vragen of ze geen sonde willen steken zodat ze niet meer uit bed moet. Anders zullen het pampers worden. Daar zijn we vanavond al mee begonnen. Moet zo vreemd zijn voor haar...
Zaterdag gingen we op bezoek en wou ze perse een glaasje porto meedrinken met tante Martine en nonkel Danny. Iets wat ze vroeger nooit dronk omdat ze het niet lekker vond. Ze heeft er 1 slokje van gedronken en spuwde het bijna allemaal weer uit zaterdag had ze een beter dagje. Ze maakte grapjes en had geen pijn. Ze herkende papa, Steven en mij wel niet. Maar tante Martine en nonkel Danny wist ze direct. Vreemd hoe ze de mensen die het dichtst bij haar staan het minste herkend...
Mama is rond middernacht uiteindelijk in slaap gevallen nadat papa haar een zware pijnstiller had gegeven. Die dafalgan heeft niet geholpen.
Ze heeft een goeie nacht gehad en haar pijn is ook minder nu zegt ze...
Deze namiddag bij mama geweest maar heb ze maar tien minuutjes wakker gezien. Ik ging vertrekken en papa heeft haar wakker gemaakt omdat hij het zielig vond dat ik daar al zoveel uur zat zonder dat ze wakker was. Ze herkende mij en de kids en deed Yente nog even lachen door haar te kietelen.
Gisteren was ik mama moeten gaan helpen met het plassen omdat het voor 1 persoon niet meer mogelijk is haar te helpen. Papa kwam net van bij de dokter en bleek dat hij een dubbele navelbreuk heeft. Hij moet dus heel erg opletten. En aangezien het zelfs met twee personen heel moeilijk was stelde ik voor om aan de dokter een blaassonde te vragen. Mama zag zelf in dat er iets moest gedaan worden, want zelf zei ze dat ze dan maar naar de kliniek moest.
Papa heeft het deze morgen gevraagd aan de thuisverpleegster en ze ging eens bespreken met haar collega.
Deze avond liet papa me weten dat mama al heel de avond klaagt van pijn aan haar schouders en benen. Hij heeft haar een dafalgan gegeven maar het is niet over gegaan. Ze is ook steeds kleine beetjes beginnen overgeven, had kou en vroeg zelf of ze mocht sterven
Ik vroeg aan papa of hij wou dat ik daar kwam slapen maar hij zei dat ik niks meer kan doen dan hij. Hij ging bij haar blijven tot ze sliep. Ik heb gevraagd mij iets te laten weten als ze sliep...
Ik ben zo bang...
Mama werd vandaag pas voor de eerste keer wakker om 15h. Ze sliep al van 9h als ze haar komen wassen zijn. Ik heb haar twee tassen soep en een boterham gegeven. Ze heeft die met veel smaak op gegeten. Het was heel vreemd om tegen haar te praten. Ze leek goed bij haar verstand tot ik vroeg wie ik was. Ze bekeek me en trok haar schouders op. Ze wist niet meer wie ik was. Uiteindelijk zei ze dat ik thibo was.
Ik vertelde dit tegen papa en hij geloofde het niet. Hij vroeg haar wie hij was. En na lang nadenken zei ze ook dat hij thibo was. We waren er allebei erg van gedaan. We hebben haar uitgelegd wie we waren en haar 10 min later dezelfde vraag gesteld. Ze zei opnieuw dat we Thibo waren.
We vroegen haar de namen van haar kinderen en dat waren Thibo en Yente.
Als haar beste vriendin iets later aankwam vroegen we haar ook wie ze was. En dat wist ze vreemd genoeg wel...
Die hersentumoren zijn vreemde dingen aan het doen met haar. Straks weet ze helemaal niet meer wie we zijn of wat we daar doen.
Vandaag terug een dagje met mama doorgebracht. En ze was eigenlijk vrij goed. Ze is twee keer drie kwartier wakker geweest en er kon zelfs een grapje aan af. Ze heeft twee tassen soep met veel smaak opgegeten en een boterham.
Wat wel heel erg opvalt is het feit dat ze niks meer onthoudt. Ze blijft steevast beweren dat ze drie kinderen heeft maar kan de namen niet zeggen als we ernaar vragen. Als we haar 's avonds vragen wie er allemaal op bezoek geweest is dan weet ze het niet meer. Af en toe begint ze ook wartaal te vertellen.
Maar wat ze wel elke keer nog vraagt als ze wakker wordt is waar haar beertje is. Het heeft haar dus blijkbaar wel plezier gedaan. Ze weet wel niet meer van wie ze het gekregen heeft en wat er op staat, maar ze weet wel dat ze het heeft. En dat doet plezier!
zaterdag had ze een beter dagje. Ze maakte grapjes en had geen pijn. Ze herkende papa, Steven en mij wel niet. Maar tante Martine en nonkel Danny wist ze direct. Vreemd hoe ze de mensen die het dichtst bij haar staan het minste herkend...
