Moedertjesdag...maar Moeder Natuur heeft het duidelijk niet begrepen op haar feestdag en trakteert ons complex landje op een grauwe, regenachtige zondag.
En toch zijn we dag niet slecht begonnen vandaag! Eindelijk werd mijn lijf wat nachtrust gegund....de afbouw van Medrol heeft zijn effect en deze keer een leuk neveneffect!!! Je zou bijna vergeten dat dit ook bestaat: aangename bijwerkingen !! Even word ik wakker om 2u30...maar al snel dommel ik terug in om rond 6u wakker gemaakt te worden voor het verplichte nummertje. Even wat spanning....maar geen probleem, vlotte bloedafname !! Ideaal om daarna terug wat te soezen en wat in te dommelen.
Het eerste ochtendgloren komt reeds mijn kamer binnen...ik realiseer me plots terug dat gisterenavond de elektrische zonnewering het liet afweten. Tja, rien à faire....dit herstellen is niet aan de orde zolang je in isolatie ligt. Gelukkig heb ik hier nog niet zo'n last van...
Rond 9u rol ik uit mijn bed...autch, rechterkuit voelt allesbehalve aangenaam. Men had het voorspeld...afkickverschijnselen van de Medrol geeft mogelijks spierpijnen, gewrichtspijnen en botpijnen. Mijn arts vermeldt niet veel bijwerkingen, maar als hij toch waarschuwt dat dit kan optreden en ik hier niet moet van verschieten, dan weet ik ondertussen al dat de kans heel groot is dat je prijs hebt.
Zoals al een weekje aan de gang is, voel ik terug ambetante steken achter rechter schouderblad die uitstraalt bij diep inademen. Ik besluit het toch nog even te melden aan de arts straks...In het verleden werd reeds paar maal dit als niet ernstig beoordeeld maar even extra melden, kan geen kwaad denk ik bij mezelf.
Terwijl ik rustig mijn ontbijt naar binnen werk (5 lekkere sneetjes rozijnenbrood, vezelrijk fruitsap, tasje koffie, yoghurt en appel --> Tis toch zondag e? ;-) komt de arts binnen. Mooi rapport terug zegt hij. Fibrinogeen nu op 97 (gisteren op 90)...dus net onder de norm van 100 ---> plasma wordt terug besteld. Ik meld hem even mijn klachten rond spierpijn/ ademhaling...hij vermoedt al snel dat dit een motorische oorzaak heeft en niet bij de longen gezocht moet worden. Maar een dokter is ook wat een psycholoog (of zou toch idealiter deze gave wat moeten ontwikkeld hebben)...en hij ontwaart wat ongerustheid in mijn stem. "Ik zal voor alle veiligheid en om je opt gemak te stellen een thoraxfoto laten maken", is zijn wijs besluit
Ik moet beamen: op hematologie in Brugge hechten ze wel belang aan een gerustgestelde patiënt!
Even later wordt een mobiele hoogtechnologische robot de kamer binnengerold. Millimeterwerk om het gedrocht de isolatiekamer binnen te loodsen. Ok, ik hoef hier zelfs niet voor de uit de kamer! Even gepiept en hop, het zit er weer op. De arts zal je foto beoordelen, zegt de verpleegster en there she goes.
Nu afwachten dus wat dat plaatje oplevert....hoewel ik me geen grote zorgen maak, is er toch wat gezonde nervositeit. De laatste weken merk je dat je telkens uitkijkt naar het resultaat van elke test...of het nu bloedstaal, beenmergpunctie, bloeddruk, temperatuur of thoraxfoto is. Meten is weten..en laat dat nu net één van de grootste slogans zijn in deze wittejassenwereld!
Bij het aansluiten van het plasma pols ik even bij de verpleegster: krijg ik vandaag nog nieuws over foto? Normaal wel hoor...ze zullen eens bellen voor resultaat en me iets laten weten in de loop van de dag. Even wachten dus...
Het kondigde zich al weinig belovends aan....2u en ik kon de slaap niet vatten. Alweer, dacht ik...Laat die Medrol maar snel afbouwen.
Om 5u30, wanneer ik even leek te slapen (zo voelde het toch) werd ik wakker gemaakt voor de obligate bloedafname.
Tiens, geen bloed te bespeuren....dat komt ervan, dacht ik bij mezelf, als jullie elke dag zoveel aftappen!!
Gezien ik het geluk heb van 2 kraantjes te hebben in mijn nek (hickman catheter) werd ook even het 2de (blijkbaar heb je een groot en klein buisje, in medisch jargon lumen genoemd). Helaas ook daar niets te rapen. Ik ontwaar een lichte vloek bij de verpleegster...doorspoelen lukt wel, maar aspireren van bloed niet...
Ze besluit haar collega nachtverpleegster er bij te halen. Misschien heeft zij meer succes. Terug worden beide lumen gespoeld....ik begin me wat ongemakkelijk te voelen. Slikken wordt precies wat ongemakkelijk....nervositeit neemt toe. Wat is hier aan de hand. Verschillende trucjes worden geprobeerd: recht zitten, bed kantelen zodat mijn hoofd lager dan de benen ligt, hoesten, diep in- en uitademen...maar neen, geen rood levensvocht te te ontdekken. Ik hoor ze tegen elkaar zeggen dat ze kunnen middel inspuiten om evt klonter te laten oplossen...tot plots de andere opmerkt: "Meneer heeft al drie dagen plasma gekregen...dus we gaan dit zeker niet doen, want zijn bloed zal niet meer stollen. Dat moet morgen met de arts besproken worden!"
Mooi, dat hoefde ik net nog te horen na 30 min gesukkel en ongemak midden de nacht. Er zit niets anders op dat bloed via klassiek weg te prikken...want bloedstalen elke dag zijn absoluut noodzakelijk. Ook deze banale prik wordt terug flink in scène gezet...er wordt zelfs even een afspanriem rond injectiepunt gespannen want dit kan sterk nabloeden in mijn geval. Een joekel van een pleister valt me nadien te beurt. Heel wat circus dus (zo kan ik nu noemen...meer dan 12u na de feiten) maar resultaat was wel een opgefokte Sven opgezadeld met de nodige zorgen en twijfels. Wat is er nu aan de hand? Toch geen nieuwe catheter? Ik herinnerde me nog levendig de onaangename plaatsing hiervan de 1e dag. Angstvallig kijk ik de volgende uren nog paar keer naar het joekelverband rond mijn elleboog...geen druppel bloed te zien. Zo erg zal het wel niet zijn, denk ik....wanneer ik finaal rond 7u moegestreden in slaap mijmer.
Rond 9u kom ik ietwat suf uit mijn bed....regent valt met bakken uit de lucht. Het totaalbeeld van een miezerige dag....
Ik was nog bezig met mijn ontbijt toen de arts van wacht reeds de kamer binnenkwam. Mooi, hoe vroeger hoe beter.
Rode bloedcellen en bloedplaatjes mooi op peil, begon hij. Zelfs behoorlijk wat witte bloedcellen, je beenmerg herstelt heel goed. En plasma vroeg ik direct? Ja, terug wat plasma vandaag....maar niets alarmerend. Je hebt een fibrinogeen van 90, verklaarde hij zich nader. Asparaginase verstoort de aanmaak hiervan (in plus of in min). Wij streven steeds een gehalte van 100 na. Dus net eronder zei hij...maar wees gerust als we niets doen nu, stolt je bloed ook nog goed genoeg. Aha...een eerste opklaring aan de hemel. Dus kan het product perfect gebruikt worden om catheter terug vrij te krijgen? Natuurlijk--> geen probleem !
Even later komt een verpleegster binnen...we gaan eerst nog even proberen zegt ze. Kans is groot dat het gewoon niet lukte vannacht omdat je bijv lang in een bepaalde houding lag en daardoor het uiteinde van het lumen tegen een aderwand zat. Ze probeert eerst het grote lumen en zie eens daar...vlotjes een volle tube!! Niets aan de hand bij deze zegt ze....we kunnen dus straks al direct je dagelijkse dosis Asparaginase aansluiten. De regenwolken maken stilaan plaats voor wat zonneschijn.
Het kleine lumen weigert echter nog steeds....maar dat lossen we straks wel effe op met het preparaat dat we inspuiten.
Zo gezegd, zo gedaan.....in de namiddag krijgt het middel een uurtje de tijd zijn nut te bewijzen. Als dat nu ook nog kon lukken, dacht ik bij mezelf....en ja hoor, vlotjes kwam het bloed nadien in de tube! Mission acclompished !!!
In de namiddag wordt het me plots allemaal wat veel....hoofd begint te zeuren, spierpijnen duiken links en rechts op, linkerhand begint te tintelen, kaak voelt pijnlijk aan, tandpijn die precies piano speelt in mijn mond....daar is de fameuze zenuwpijn van de vincristine (één van de 2 chemo's op maandag) die de kop op steekt. Valérie moet noodgedwongen toekijken hoe ik de eerste maal hier s'middags in bed kruip en koortsachtig zoek naar de juiste houding om tot rust te komen.
We herinneren ons het gesprek van de arts één van de 1e dagen: "Mevrouw, het is best mogelijk dat uw man de eerste 2 weken toch nog vrij energiek en goed is. Niet iedereen is hier elke dag ziek. Maar ervaring leert wel dat de 3de week de zwaarste is". Ondanks de pijnscheuten links en rechts overvalt me toch nog gevoel van comfort. We zijn de 3de week zo goed als voorbij en dit is de eerste maal dat ik spontaan mijn bed moet opzoeken tijdens de dag.
We trekken ons op aan de medische resultaten die veelbelovend zijn en proberen de pijntjes en kwaaltjes die de kop op steken zo goed mogelijk te negeren. Nog even doorbijten en we kunnen recupereren.
Vandaag de eerste maal halve dosis Medrol (enkel 's morgens)....hopelijk brengt dit reeds wat soelaas vannacht en kan ik makkelijker de slaap vatten.
Op naar morgen...zondag en Moederdag!!
Bij deze alvast een gelukkige Moederdag vanop afstand !!!
Ik betrap me
er vaker op de laatste dagen We betrappen er ons vaker op tijdens onze
gesprekken.
We spreken
over vroeger hoe ons leventje toen liep druk, volgepropte dagen, focus steeds op
morgen vroeger en toen alsof het jaren achter ons ligt en toch is voor het ons
maar luttele weken geleden. Vroeger is perfect definieerbaar voor ons: alles voor die beruchte, gitzwarte 17 april.
We dromen
over ons gezinnetje morgen .over hoe we elk moment zullen koesteren en elke dag
zullen omarmen. Over hoe morgen zo contrasterend zal zijn tegenover vroeger.
Filosofisch voor velen, maar zo aards voor ons!
Witte
donderdag 17 april 2014 .een scharniermoment in ons leven.
De symboliek
valt me op .is wit niet de kleur van de hoop, het pure? Symboliek van
onbegrensde mogelijkheden, van onuitputtelijke energie en levenskracht? Ik
geloof het graag....neen, ik ben er zeker van !!
Vannacht
terug een robbertje gevochten met de zure maagsappen: ik schat dat het
gelijkspel was
Ik vrees dat
we dit even zullen moeten uitzweten de volgende dagen. Assistente raadde me hoofdeinde
nog wat hoger te plaatsen bij het slapengaan. Het bloed laat alvast niets van
ontstekingen zien, dus maag moet zich snel kunnen herstellen bij afloop van
chemo.
Vandaag ook
laatste dag waarop de volle dosis Medrol op mijn lichaam wordt losgelaten.
Morgen starten we reeds met de afbouw. Ik zal er niet rouwig om zijn .Medrol
bezorgt me de slapeloze nachten en is hoogstwaarschijnlijk één van de grootste
kwelgeesten van mijn maag. Driewerf hoera dus!
Zoals
gebruikelijk overlopen we even de bloedwaarden en ja, terug was plasma op de
menu vandaag. We kijken er al niet meer van op en beschouwen het als dagelijkse
kost (sorry Jeroen ;-) dit is geen goed recept !) Andere bloedwaarden mooi op peil.
Als
uitsmijter nog voor vandaag: gisterenavond had mijn arts terug een leuk en
positief nieuwtje. De therapie valt blijkbaar bij mij heel gericht de
leukemiecellen aan waardoor mijn weerstand vrij goed blijft. In feite,
vervolgde hij zijn verhaal, zou ik je perfect naar huis kunnen laten gaan ..ware
het nier dat je nog tot en met zondag 18 mei een dagelijkse shot Asparaginase
krijgt. Mooi meegenomen dus!!
Bij veel
mensen is er blijkbaar een sterke depressie van het volledige beenmerg door de
chemo . Voor de leken onder ons (waartoe ik ook behoorde 3 weken geleden): de
chemo valt het beenmerg, de bloedfabriek va je lichaam, aan en kan geen
onderscheid maken tussen slechte cellen en goede cellen. Gelukkig zijn de goede
cellen vaak wat sterker. In mijn geval zijn die goede cellen klaarblijkelijk in
heel goede conditie en laten ze zich niet makkelijk uit hun versterkt fort
wegjagen.
Donderdag 17 april....3 weken geleden...zelfs hier gaat de tijd vooruit!!!
Vannacht lachte het zandmannetje toe....en werd mijn lichaam wat slaap gegund. Het innemen van de laatste Medrol op de middag werpt zijn vruchten af. Even lijkt een knagende buikpijn alsnog de pret te bederven, maar gelukkig gaat deze 'relatief' snel liggen...Relativiteit...een begrip die je hier ontdekt, omarmt en koestert! Niet abnormaal de buikpijn.....is 1 van de oeverloze bijwerkingen die je hier kan oplopen van de "medicijnen"
Als een "geplavloviseerde" hond wacht ik de komst van de assistente af....maar geen beloning. De verpleegster komt de kamer binnen: er is wat misgelopen in het labo...mijn bloedstalen van deze morgen zijn zoek geraakt. Dus nieuwe af te nemen. Dat verklaarde onmiddellijk de afwezigheid van de assistente.
Terwijl het mooi gefileerde kabeljauwhaasje me toelacht, druppelt de Asparaginase 's middags terug binnen. Even later komt een me nog onbekende persoon met gedecideerde tred de kamer binnen (na 21 dagen toch een rariteit). Ze stelde zich tevens voor als "de assistente"...(mijn arts heeft hier duidelijk een harem aan vrouwelijke assistentes). Mijn "gebruikelijke" assistente, zoals ze het wat knullig verwoordt, was deze nacht onverwacht opgeroepen waardoor zij even overneemt.
Rode bloedcellen en bloedplaatjes mooi op peil. Stollingsfactoren terug wat verstoord waardoor deze namiddag terug wat plasma op de menu staat! Terug krijgen we de boodschap: "niet ongewoon! Asparaginase gaat bij de ene de rode bloedcellen, bij de andere de bloedplaatjes en bij nog andere de stollingsfactoren beïnvloeden. Bij jou dus de stollingsfactoren." Vanmiddag gewoon wat bijtanken.
Leverwaarden zijn mooi OK, wat me toch het meest pleziert. Ik herinner dat mijn arts zei dat vooral de impact op de lever mogelijks de duur van toediening Asparaginase kan beïnvloeden. Goed zo.. dan hebben we nog wat buffer en ziet het ernaar uit dat we dit zeker al een week zullen kunnen verdragen.
Voor de rest loopt alles zijn gewone gangetje hier in mijn nieuw leven: de digitale krant kleurt mijn ontbijt, Joe fm zorgt voor een vrolijke noot in de kamer, panini stickers worden zorgvuldig ingekleefd, mijn uitgebreide fanclub wordt up-to-date gehouden via de blog. Tussendoor een videogame, een online fotoalbum in elkaar flansen en de digitale snelweg verkennen op zoek naar leuke trips en to do's. In de namiddag, in gezelschap van de vrouw, wat verder dromen over wat komen gaat. De vooravond vliegt voorbij met bezoek. En voor je het weet...lig je terug in bed...kijkend naar een filmpje of zappend door het interessante TV aanbod ;-).
Nu ik je allemaal heb laten wegdromen van een luxe wellness verblijf op het 6de van AZ Sint Jan, wens ik jullie nog een fijne dag en tot morgen!!!
We zijn reeds woensdag....morgen, 3 weken na mijn aankomst!
Het einde komt stilaan in zicht
Vannacht nogmaals de sterkte van het paardenmiddel Medrol gevoeld...hier slaap je dus echt niet van!! Wederom na 3u pas met moeite de slaap kunnen vatten, om even terug bij positieven te komen bij bloedafname om 5u30 en vervolgens in blokjes van 30 min tot 8u30 te soezen. Arts heeft deze morgen dan ook beslist om de dosis Medrol van 16u te vervroegen naar 12u zodat het effect s' avonds al wat milder is. En vanaf maandag wordt sowieso de Medrol afgebouwd....lijkt me geen slecht plan!
Vanmiddag spaghetti op de menu! Reeds deze morgen bij het ontbijt keken mijn smaakpapillen verlangend uit naar hun middagmaal...strange wat chemo met een mens doet! De middagmaaltijden zijn tot nu toe steeds een plezier....en worden traag (met opzet) en met veel smaak verorberd. Je leert hier al snel genieten van banale zaken en futiliteiten.
Terwijl ik rustig als Brugse Italiaan mijn pasta bolognese al dente naar binnen werk, druppelt mijn dagelijkse dosis Asparaginase naar binnen. Tis eens iets anders. Het hoeft niet altijd steak frites met frisse pint te zijn e. Alhoewel....de drang om na deze kuur als een rasechte Belg een frituur te bezoeken wordt met dag groter
De 1e bijwerking van Asparaginase manifesteert zich al in mijn bloedwaarden....geen drama's, zelfs vrij normaal, weet de arts me te vertellen: bloedstolling verlaagd. Deze namiddag mag ik dus was plasma bijtanken om dit weer mooi op peil te krijgen. Hoogstwaarschijnlijk zal dit vaker de volgende dagen op de menu staan.
Voor de rest weinig te melden op een wat druilerige dag in Brugge.
Deze namiddag terug bezoek van mijn lieftallige kroost...in vol ornaat. Lena druk aant kijken vanachter de glazen deur. Noora op de schoot van haar papa, kijkend naar één of ander tekenfilmpje. Altijd een leuk moment!!
Als afsluiter van deze dagelijkse update: zoals gebruikelijk op woensdag komt een collega arts langs (voor de trouwe volgers: de arts die tevens consultaties heeft in Kortrijk). Hij zag me voor het eerst na de punctie van vorige maandag en herbevestigde nogmaals het uitstekende resultaat hiervan. "Dergelijk resultaat na 2 weken verhoogt heel sterk je kans om de ziekte op langetermijn volledig kwijt te raken".
Ja, er bestaat nieuws in deze wereld die je nooit beu gehoord bent ;-)
Om de één of andere reden kon ik vannacht de slaap moeilijk vatten. Geen noemenswaardige kwaaltjes die me teisterden...maar de ogen weigerden de zalige duisternis op te zoeken. De adrenaline van het goede nieuws die nog nazinderde? Ongetwijfeld...
Het viel me gisterenavond al op, maar ook vandaag: het verplegend personeel is duidelijk op de hoogte van het uitstekende nieuws die ik gisteren gekregen heb. Best wel leuk....dergelijke betrokkenheid en empathie! Tot nu toe kan ik enkel bevestigen dat ik (en bij uitbreiding mijn gans gezin) hier perfect wordt opgevangen op de dienst Hematologie van AZ Sint Jan te Brugge !!
Vanmorgen terug het obligate bezoekje van de assistente.
De bloedwaarden werden even overlopen. Bloedplaatjes ruim OK, Hemoglobine op peil, 1700 witte bloedcellen. Prima dus --> geen interventies nodig. Eetlust blijft goed, geen maaglast na de Asparaginase van gisteren, dus we zijn weer goed gestart.
Ik vraag nog even bevestiging van goede nieuws gisteren...(geloof me: je hoort dit graag nog eens bevestigd !!).
Zonder aarzeling antwoordde ze: "je kon bijna geen beter resultaat hebben !!" Ook via de MRD hebben ze moeite om er nog vast te stellen. Dus dik OK !!!
"Bien compris !", denk ik bij mezelf, en met een heus zondagsgevoel nip ik van mijn glaasje vers fruitsap en glijdt de met de speculoospasta belegde boterham binnen terwijl ik de digitale krant lees. Niet als God in Frankrijk....maar als een West-Vlaming in zijn hoofdstad Brugge start ik met een goed gevoel de dag!
Deze namiddag terug tijd om even weg te dromen wat we terug kunnen plannen met het gezin....voorzichtig plannen, met het nodige voorbehoud want de behandeling zal nog ettelijke maanden duren, maar wel met een heel positieve kijk dat het enkel vooruit gaat !!! Elke dag een stukje beter, elke dag terug een stapje dichter bij mijn normaal leven! Elke dag terug wat meer genieten en dromen van wat allemaal nog komen zal!! En geloof me...elk moment zal ik veel intenser en bewuster beleven dan vroeger het geval was!!!
Als iemand van jullie leuke bestemmingen weet voor een geslaagde citytrip, laat ons die gerust weten !!
Bij voorkeur wel in Europa en geen urenlange vluchten! We zoeken een leuke stad met veel sfeer waarin je gezellig kan rondkuieren! Zeker niet de bedoeling om onze kennis over cultureel erfgoed bij te schaven...if you know what i mean ;-)
De volgende bestemmingen zijn al even door onze gedachten gedwarreld: Boedapest, Oslo, Kopenhagen, Tallin, Riga.
Het heeft even op zich laten wachten...maar wordt het beste niet steeds voor het laatst gehouden?
In de loop van deze namiddag kwam het bericht binnen dat de HLA typering van mijn zus niet identiek was. De kans op perfecte match was 25%.
Dit betekent dat indien een stamceltransplantatie zich zou opdringen, ik een beroep moet doen op de wereldwijde donorbank. Geen hip hip hoera nieuws, maar ik laat me niet uit mijn lood slaan. Ik herinnerde me nog de woorden van de arts dat in mijn geval het nog bijlange niet zeker was dat een stamceltransplantatie nodig zou zijn.
De namiddag duurde langer dan anders....en hoewel we wisten dat het resultaat van de punctie nog niet allesbepalend was en slechts een momentopname inhield, heerste er toch enige nervositeit.
Iets voor 19u (het leek uren te duren) kwam de arts en assistente binnen.
Mijn blik naar hem moet veelzeggend geweest zijn. "Goed nieuws", stak hij van wal.
Onder de microscoop kunnen we niets meer terug vinden van de leukemie.
Via de MRD test (Minimal Residual Disease) wordt veel dieper gekeken (tot 10-4) en zelfs daaruit bleek nog amper cellen te vinden.
"Een heel goed resultaat na slechts 2 weken", was zijn conclusie !!
De kans is heel groot dat ik nu volledige remissie bereik na deze 4 weken en we de ziekte klein kunnen krijgen zonder stamceltransplantatie!
De gewone chemo die ik nu 2 maal heb gekregen, lijkt dus reeds heel doeltreffend te zijn voor mijn type ALL.
Vanaf vandaag elke dag Asparaginase die ook heel goed werkt op de leukemie. Dus elke dag dat mijn lichaam dit medicament verdraagt, is een bijkomende troef om het beestje uit te roeien.
Een ideale afsluiter dus na een toch wel emotionele dag:
YES I CAN...of (om mee te zijn met de nieuwe quotes: CTRL + ALT + DEL + LEUKEMIE !!!!
Vannacht moeilijk de slaap kunnen vatten. Een branderig gevoel achter het borstbeen speelde me parten....maar anderzijds wist ik nu wel waaraan ik dit te danken had: brandend maagzuur !! De cocktail pillen wordt aangepast: Pantomed komt het team vergezellen, het zwakkere broertje Zantac verlaat de ploeg. Naderhand eigenlijk niet verwonderlijk dat dit benauwd gevoel te wijten was aan maagzuur....dit was vroeger (ja, je noemt hier snel alles "vroeger") al een gevoelig punt. De overvloedige medicatie die je lichaam hier moet verwerken, is verre van bevorderlijk voor de maag.
Na een Riopan kunnen we dan toch de slaap vatten en hebben we al bij al een redelijke nacht.
8u....ik betrap mezelf op enige nervositeit bij het wakker worden. Een belangrijke dag vandaag.
Een frisse lentezon priemt reeds door de zonnewering.....laten we maar snel het zonnetje binnenkomen !!
Ik zie het als een goed teken om deze dag aan te vangen!!!
We schrijven 9u en mijn arts komt reeds de kamer binnengewandeld...gevolgd door een gezelschap assistenten en verpleegsters. De beenmergpunctie komt eraan. OK, dan hebben we dit toch al achter de rug! Hij stond erop dit 's morgen uit te voeren zodat hij in de loop van vandaag reeds resultaat kan komen brengen. Hij tempert vooraf de verwachting: "op basis van deze resultaten wordt de therapie de volgende 2 weken niet aangepast. Dit is een standaardcontrole die ons iets zal zeggen hoe effectief de chemo op jouw leukemie inwerkt".
De punctie zelf verloopt wat moeilijker...."verdorie, ik zit niet echt goed", "Hmm, de naald schiet makkelijk weg van je bot"....Hij vraagt me verschillende keren of ik pijn voel. Neen, alles loopt goed. Mijn botten laten duidelijk niet zo makkelijk een indringer toe, denk ik bij mezelf. Uiteindelijk zit de naald goed en kan het beenmerg dat zich diep in mij verschuilt, opgezogen worden. De ingreep wordt beëindigd met de woorden: "Je kan misschien nadien wat meer last ondervinden". We zijn nu 4 later en het valt heel goed mee!!
De bloedwaarden worden nog even overlopen. Alles OK. Blijkbaar zit de weerstand ook vrij goed en heeft mijn lichaam mezelf al terug wat beter beschermd tegen infecties. Zoveel te beter !!
Ik lig nog op bed na de punctie of een nieuwe bezoeker dient zich al aan: de testdosis Asparaginase wordt aangevoerd!
Mijn tikker schakelt een tandje hoger, de nervositeit neemt wat toe. Een kleine dosis wordt in de arm onder de huid toegediend. Een cirkel wordt getrokken rond de plaats van injectie. Een branderige vloeistof sluipt mijn lichaam binnen. Nu ca. 30 min wachten of ik niet zwaar allergisch reageer. Naderhand waren dit misschien wel een van de meeste bewuste 30 min uit mijn leven....elke kriebel, zenuwprikkel of spiersamentrekking word ik gewaar. Geen allergische reacties !!! Oef....een zucht van opluchting overheerst de kamer.
10u30 en reeds heel wat gebeurd. De verschillende chemo's worden toegediend: de Asparaginase bijt de kop eraf en wordt gevolgd door de 2 chemo's die mijn lichaam al 2 maal heeft mogen verwelkomen tijdens mijn verblijf hier.
De dosis Zofran (middel tegen misselijkheid die wordt toegediend samen met de chemo) wordt nu meerdere keren de volgende dagen toegediend.
Tegen 16u moet ik terug het juk van de baxters van me af kunnen gooien en ben ik weer een vrij mens....toch binnen deze ruimte van 16m² ;-)
....mijn territorium waar je je gaandeweg heerser van voelt.
Een gevoel van opluchting overheerst. Een nieuwe hindernis is genomen.
Het vertrouwen is nog wat bijgetankt! Laat de strijd maar verder gaan!
