Ondertussen al weer eventjes geleden....shame on me
5 januari werd groen licht gegeven voor de nieuwe chemokuur, goed voor 5 dagen op en af naar Brugge voor telkens een 2 tal uur chemo. Dinsdag 6 januari werden we daarenboven nog even getrakteerd op een chemo ruggemergprik alsook een beenmergpunctie (in de heup).
Het was alweer eventjes geleden dat een beenmergpunctie werd uitgevoerd. Hierbij controleert of de leukemie nog steeds weg blijft. Na ca 1 weekje waren ook de gevoelige testen (in het jargon MRD - minimal residual disease genoemd) gekend. Terug een volledige clean sheet !!!! Dat betekent dat men op 10 000 cellen niet 1 abnormale cel kan terugvinden.... een super resultaat natuurlijk en een bevestiging van het resultaat dat we begin mei 2014 al behaald hadden na 2 weken therapie. Het ziet er dus goed uit, vele hordes zijn al genomen en ook al lijkt de finish misschien stilaan in zicht, we mogen de laatste meters niet onderschatten en we moeten die evengoed lopen als de vorige!!!
Vandaag zijn we een kleine 10 dagen na de laatste chemo, wat men de "nadir" noemt...ofte in mensentaal "de dip" na de chemo. Zoals gekend hakt deze chemo er stevig in en heb ik vorige week reeds 2 maal dringend bloedplaatjes nodig gehad (amper 10 000 zaten er nog in mijn lichaam, waar een gezonde mens er min 150 000 heeft....). Ook mijn weerstand heeft de chemo volledig in de prak gereden. Amper 700 witte bloedcellen restten me nog vorige vrijdag. Maw de deuren in mijn lichaal staan op en voor elk virus en elke bacterie die langs komt. Ondanks de preventie antibiotica die we trouw slikken, is het onvermijdelijke toch geschied: een verkoudheid is mijn deel aangevuld met keelpijn dit weekend. In mijn toestand betekent dit ook dat de thermometer weer overuren klopt om toch maar te controleren dat we geen koorts maken. Koorts maken in mijn toestand betekent immers stante pede naar Brugge om de infectie te detecteren en onder controle te krijgen. Gelukkig zijn we tot nu toe daarvan gespaard gebleven en lijkt het ergste ook achter de rug...
Vorige vrijdag was ook de dag waarop ons oudste spruit Noora op 3,5 jarige leeftijd afscheid mocht nemen van haar amandelen en poliepen. Een emotioneel moment, zelfs voor de stoere papa die al zoveel meegemaakt heeft, als hij zijn dochter op de operatietafel mag leggen en dan haar oogjes ziet wegdraaien wanneer de kraan van het lachgas wordt opengedraaid. Een luttele 20 min later kreeg ik een andere Noora terug...vol paniek in de ogen, net wakker geworden met een onbeschrijfelijk gehuil, beseffend dat er gesneden, geknipt en toegebrand werd in haar mondje. Op de middag moest ik ze nog verlaten, zo slap als een vod om zelf richting Brugge te cruisen om haar luttele uren later thuis aan te treffen al spelend en reeds een "madeleine" naar binnen te werken. Papa is TROTS op zijn dochter !!!
