Vannacht moeilijk de slaap kunnen vatten. Een branderig gevoel achter het borstbeen speelde me parten....maar anderzijds wist ik nu wel waaraan ik dit te danken had: brandend maagzuur !! De cocktail pillen wordt aangepast: Pantomed komt het team vergezellen, het zwakkere broertje Zantac verlaat de ploeg. Naderhand eigenlijk niet verwonderlijk dat dit benauwd gevoel te wijten was aan maagzuur....dit was vroeger (ja, je noemt hier snel alles "vroeger") al een gevoelig punt. De overvloedige medicatie die je lichaam hier moet verwerken, is verre van bevorderlijk voor de maag. 

Na een Riopan kunnen we dan toch de slaap vatten en hebben we al bij al een redelijke nacht.

8u....ik betrap mezelf op enige nervositeit bij het wakker worden. Een belangrijke dag vandaag. 

Een frisse lentezon priemt reeds door de zonnewering.....laten we maar snel het zonnetje binnenkomen !!

Ik zie het als een goed teken om deze dag aan te vangen!!!

We schrijven 9u en mijn arts komt reeds de kamer binnengewandeld...gevolgd door een gezelschap assistenten en verpleegsters. De beenmergpunctie komt eraan. OK, dan hebben we dit toch al achter de rug! Hij stond erop dit 's morgen uit te voeren zodat hij in de loop van vandaag reeds resultaat kan komen brengen. Hij tempert vooraf de verwachting: "op basis van deze resultaten wordt de therapie de volgende 2 weken niet aangepast. Dit is een standaardcontrole die ons iets zal zeggen hoe effectief de chemo op jouw leukemie inwerkt".

De punctie zelf verloopt wat moeilijker...."verdorie, ik zit niet echt goed", "Hmm, de naald schiet makkelijk weg van je bot"....Hij vraagt me verschillende keren of ik pijn voel. Neen, alles loopt goed. Mijn botten laten duidelijk niet zo makkelijk een indringer toe, denk ik bij mezelf. Uiteindelijk zit de naald goed en kan het beenmerg dat zich diep in mij verschuilt, opgezogen worden. De ingreep wordt beëindigd met de woorden: "Je kan misschien nadien wat meer last ondervinden". We zijn nu 4 later en het valt heel goed mee!!

De bloedwaarden worden nog even overlopen. Alles OK. Blijkbaar zit de weerstand ook vrij goed en heeft mijn lichaam mezelf al terug wat beter beschermd tegen infecties. Zoveel te beter !!

Ik lig nog op bed na de punctie of een nieuwe bezoeker dient zich al aan: de testdosis Asparaginase wordt aangevoerd!

Mijn tikker schakelt een tandje hoger, de nervositeit neemt wat toe. Een kleine dosis wordt in de arm onder de huid toegediend. Een cirkel wordt getrokken rond de plaats van injectie. Een branderige vloeistof sluipt mijn lichaam binnen. Nu ca. 30 min wachten of ik niet zwaar allergisch reageer. Naderhand waren dit misschien wel een van de meeste bewuste 30 min uit mijn leven....elke kriebel, zenuwprikkel of spiersamentrekking word ik gewaar. Geen allergische reacties !!! Oef....een zucht van opluchting overheerst de kamer.

10u30 en reeds heel wat gebeurd. De verschillende chemo's worden toegediend: de Asparaginase bijt de kop eraf en wordt gevolgd door de 2 chemo's die mijn lichaam al 2 maal heeft mogen verwelkomen tijdens mijn verblijf hier.

De dosis Zofran (middel tegen misselijkheid die wordt toegediend samen met de chemo) wordt nu meerdere keren de volgende dagen toegediend. 

Tegen 16u moet ik terug het juk van de baxters van me af kunnen gooien en ben ik weer een vrij mens....toch binnen deze ruimte van 16m² ;-)

....mijn territorium waar je je gaandeweg heerser van voelt. 

Een gevoel van opluchting overheerst. Een nieuwe hindernis is genomen. 

Het vertrouwen is nog wat bijgetankt!  Laat de strijd maar verder gaan!

Tot blogs!