van asgrauwe hemel tot een zonnige gloed over het Brugse landschap.

Zo ook mijn dag vandaag.

Na een 'bevredigende' nacht (goed kunnen slapen niettegenstaande slechts in blokjes van 2u door het overvloedige vocht dat mijn aderen wordt ingepompt) deze morgen even de balans opgemaakt na het 1e dagje chemo gisteren.

Mond voelde nog vrij normaal aan...toch al een zekere opluchting dat de caphosol (een speciaal niet goedkoop spoelmiddel dat ons riziv helaas niet terugbetaalt) enig nut bewijst! De vorige keer was mijn mond al op dag 2 een burning hell....

Tweede checkpoint: de maag/darmen....tjah, daar was het beeld iets genuanceerder. De eetlust was alleszins niet meer van de partij en de misselijkheid beperkte zich nog tot een zwaar gevoel, maar de onweders leken toch niet zo ver weg. Tijd dus om een luchtkanon in te schakelen en bijkomende medicatie te vragen. Je weet maar nooit dat een fikse windhoos plots opduikt en me verrast.

Deze namiddag rond de klok van 14u had het goudgele methotrexaat zijn weg gevonden in mijn aderen, druppelgewijs over 24u. Kort daarna nog een shot asparaginase die over 1u aan goeie vitesse in mijn lichaam gestuwd wordt. Een formaliteit leek het op voorhand, want dit had ik al gekregen.....tijdens mijn 1e chemoblok van 4 weken zelfs 2 weken elke dag!

Maar na een half uur liep het plots volledig mis. Een heldere hemel die plotsklaps veranderde in een tropische orkaan. Of Bertha er iets mee te maken had, weet ik niet...maar dat het er behoorlijk heftig aan toe ging, dat weet ik wel. Vanuit het niets was plots een olifant lekker aant springen op een of andere beat op mijn borstkas, terwijl een branderig gevoel zich nestelde in mijn slokdarm/keel. Liggen, staan, zitten...ik wist het even niet meer. Alles speelde zich af in luttele minuten. Mijn ademhaling begon plots ook te piepen. Al snel had ik door dat er iets ferm verkeerd ging en de alarmknop werd dan ook bijna verbrijzeld om hulp. Valérie stormde de gang op om zich te verzekeren dat er snel hulp kon komen (godzijdank dat ze hier net was.)

Ik had nog geluk bij een ongeluk dat mijn arts net zijn ronde aan het doen was zodat hij ook snel ter plaatse was. Mijn bed werd onmiddellijk in een onnatuurlijke houding gezet (hoofd naar beneden/ voeten naar boven). Pols werd gemeten...waaruit bleek dat die aan het verzwakken was. Bloeddruk en EKG werden ook afgenomen. Geen speciallekes te zien. De arts sommeerde direct zijn hulptroepen om Solumedrol toe te dienen..."onze Sven heeft een anafylactische shock mevrouw", zei hij op een heel rustige manier tegen Valérie. "Je hoeft je geen zorgen maken, we keren dit proces snel om. Het is niet ongewoon dat iemand na verschillende vroegere toedieningen antistoffen begint aan te maken tegen deze asparaginase"

Nadat alle troepen mijn kamer verlieten, viel ik in foetushouding uitgeteld in slaap om terug wakker te worden als Valérie zo goed als op punt stond om terug naar huis te vertrekken om onze 2 jonge spruiten op te vangen. Het was eens een andere invulling van een namiddagje bezoek...niet voor herhaling vatbaar, maar eind goed al goed !

Na alle chemo binnen te hebben, is het nu wachten tot er weer voldoende van dat spul mijn lichaam verlaten heeft om koers naar huis te mogen zetten. We mikken op donderdag....

Tot zover het relaas van een bewogen dagje....alweer een ervaring rijker!