Maandag 15/12/2014 Terwijl het ganse land plat door de nationale staking ligt, ben ik terug gepakt en gezakt naar Brugge getrokken voor de beruchte methotrexaatkuur, nummer 4 van de 6!
Voor de trouwe volgers van mijn blog zal het geen verrassing zijn als ik zeg dat ik terug met een klein hartje naar het AZ Sint Jan ben getrokken. Ik zou graag eens passen voor de bijwerkingen van deze venijnige chemo. Donderdag / vrijdag zal ik veel wijzer zijn of mijn gebeden aanhoord zijn.
We zijn nu ca 8 maanden ver in de behandeling....een periode die zich laat voelen. De opeenvolging van chemo's lijkt ook voor een oerdegelijk West-Vlaams bastion een ware beproeving.
Maar we moeten doorzetten....het verhaal van de laatste loodjes, weet je wel. Zoals Karl Vannieuwkerke het mooi verwoordde: ik moet doorzetten want ik wil mijn 2 kleine spruiten zien uitgroeien tot prachtige volwassen meiden. Ik moet doorzetten want ik wil nog zoveel memorabele momenten beleven met mijn vrouwtje.....ik moet doorzetten omdat opgeven niet in mijn woordenboek staat.
Niettemin besluipt nu en dan een zwak moment mij...en slaan de grijze hersencellen op hol, wat als en wanneer...je kent dat soort hypothetische vragen wel. Het vreet energie om die aanvallen telkens weer zo snel mogelijk te onderdrukken. Maar het lukt....met de steun van iedereen.
Laat maar komen die methotrexaat.....veni, vidi,......,VICI !!!
