Priet, pret, prot zijn de gevleugelde woorden van Willem Vermandere Cuissons, gaartijden en aciditeit zijn het speelterrein van de Sergio Hermans van deze tijden veni vidi vici, dixit Caesar ad Rubicon.
Erytrocyten, trombocyten en leukocyten bepalen mijn dag. Letterlijk zelfs! Rode bloedcellen, bloedplaatjes en witte bloedcellen voor de leek onder ons. Rode goed voor het transport van zuurstof naar je organen, bloedplaatjes voor de stolling en witte voor je afweersysteem. Pas wanneer deze 3 bloedcomponenten SAMEN voldoende hoog zijn, voelt een mens zich terug ok...en kan per definitie ook een nieuwe chemokuur aangevat worden. It takes 3 to tango !
Zoals verwacht heeft de vorige chemokuur er grondig ingehakt (zoals vorige keer) en heb ik toch 3 weken recup nodig gehad om er weer bovenop te komen. Het leek eindeloos lang te duren... drie volle weken...en toch, in the end, is het volledig volgens de verwachtingen.
Deze week is mijn beenmerg goed terug in gang geschoten (volgens de laatste controle afgelopen maandag). Tevens het sein om de volgende kuur in te plannen....de beruchte Methotrexaat met als toetje Asparaginase die me 4 dagen in het ziekenhuis houdt.
Aanstaande maandag 24/11 beginnen we eraan....met enige terughoudendheid. De vorige 2 sessies zorgden steeds voor het nodige spektakel. Sessie 1 --> zware mondvliesontsteking waardoor eten een eindje een ware beproeving was Sessie 2 --> allergische shock op de Asparaginase die me een 4 tal uur tegen het canvas hield;
Los daarvan betekent deze kuur ook even terug afscheid nemen van de kids en de vrouw, alsook trachten overeen te komen met je kamergenoot. Niet altijd evidente zaken....
Afhankelijk van hoe ik deze kuur overleef, is er nog een (water)kans dat we een 2de kuur (identiek aan deze) nog kunnen ondergaan voor eind dit jaar.
Neen, ik sta er zeker niet om te springen maar ja, al wat voorbij is, is voorbij. Het mag vooruit gaan, want anders draait de molen door.
Tis het vallen van het blad zeggen ze wel eens, als ze iemand willen opbeuren die een mindere dag heeft. Naarmate het einde van de intensieve chemokuur nadert, vallen er af toe eens bladeren in mijn hoofd. De minste tinteling van een zenuw, onwillekeurige samentrekking van een spier of pijnlijk gewricht zijn al goed om de mallemolen op gang te draaien.
Dat het maar vooruit gaat.....dan weet je ook waar je aan toe bent en hoe het met je lichaam gesteld is.
Tot volgende week meer dan waarschijnlijk met hopelijk geen spectaculaire verhalen !!!!!
