Na meer dan 1 jaar was het dan terug zover. Jasje goed, dasje goed, en hop daar gingen we .... richting Brussel...op naar de 1 werkdag.
Het zag er nochtans even niet zo rooskleurig uit. Begin mei zijn we gestart met de laatste fase van mijn therapie: de onderhoudsbehandeling. Deze bestaat uit dagelijks nemen van chemopilletjes, voor de meer gevorderde lezer: purinethol (elke dag) en 1x per week methotrexaat. De 1e week verliep allesbehalve ok....hoewel de dosissen meer dan een 100-voud lichter zijn dan wat mijn lichaam het voorbije jaar mocht incasseren, toch wist ik enorm van misselijkheid. Om dan nog maar te zwijgen van de allesbeheersende vermoeidheid die als een tsunami over mij rolde. Ook wat gewrichts- en spierpijnen staken de kop op.
De combinatie van dit alles, en vooral het verrassingseffect waarbij me dit oververvallen was, zorgde voor grote angst en twijfels. Was de ziekte daar nu al terug? Was ik nu al hervallen? De punctie een drietal weken daarvoor was nochtans 100% zuiver.
Wat vroeger dan gepland trok ik richting Brugge voor een check up en vooral zoekend naar een antwoord op mijn vragen. Hoed af trouwens voor mijn behandelend hematoloog die heel begripvol was en me trouwens persoonlijk had teruggebeld toen ik telefonisch mijn bezorgdheden had gemeld aan de hoofdverpleegkundige.
Je lichaam tijd geven om te wennen...dit was zowat de conclusie. Spier- en gewrichtspijnen komen klaarblijkelijk nog vaker voor bij mensen op het eind van een intensieve chemotherapie. "Daarenboven kon de ziekte onmogelijk terug zijn"....de woorden echoën nog na in mijn hoofd en susten mijn twijfels. Weer vertrouwen krijgen in je lichaam....geen makkelijke zaak als je het mij vraagt. En toch ligt hier waarschijnlijk de sleutel voor het wel en wee van de volgende 2 jaar. Ik schreef het reeds eerder op deze blog maar vandaag is het moeilijk te zeggen wat het hardst te bekampen is: de lichamelijke impact van de ziekte en haar therapie of de psychologische impact van dit hele gebeuren.
Zoals bij goede momenten het geval kennen ook slechte momenten een einde. Oef ! Na ruim een week klaarde de hemel op. De vermoeidheid werden stukken beter en de misselijkheid verdween en ruimde plaats voor een vol gevoel. Best te doen dus! Net op tijd om na het verlengde Hemelvaartweekend de 1e werkdag met alle energie aan te vatten.
Een nieuwe bladzijde is omgedraaid. Nieuwe werkschema's van Valerie en mij vanaf nu...wat indirect ook een nieuw ritme van leven impliceert. Het Hemelvaartweekend was een mooie afsluiter van een intense periode...en we profiteerden ervan! Onbewust voelde je in ons huis dat maandag de start van een nieuw leven was en we het einde van de vorige periode moesten vieren. Een bezoekje Plopsaland (altijd goed voor onvergetelijke momenten met de kindjes), familiebezoekjes en lekker eten & drinken...het verlengde weekend was goed gevuld!
En dan gisteren was het van dat...het pak en das pasten me nog, alsof ik het gisteren de laatste keer aan had. De nodige proviand werd ingeslagen om de dag goed door te komen. Het was een leuk maar toch emotioneel weerzien met de collega's. Hun ontvangst was super! Bedankt voor het lekkere ontbijt! Ook "oud-collaga's" hadden met stip mijn 1e werkdag aangeduid in hun agenda, zo bleek op het einde van de dag! Ook jullie dikke merci! Voldaan, maar heel moe keerde ik huiswaarts. De kop is er af. Nu rustig maar gedecideerd door de volgende 2 jaar cruisen.
