|
Dag allemaal,
Mijn naam is Stijn, 28 jaar en vrachtwagenchauffeur als beroep.
Nog nooit in mijn leven ben ik zo optimistisch geweest als nu. Ik ben strijdvaardiger als nooit te voren. Dankzij de vele steunbetuigingen en bezoekjes besef ik dat ik er niet alleen voor sta. Ik haal enorm veel kracht uit de steun van familie, vrienden en kennissen. Ze staan allemaal klaar voor mij en mijn gezinnetje. Dit geeft een gevoel van 'ik kan nu alles aan'. Hun steun zal ik zeker kunnen gebruiken want de weg is nog lang en zal nog zwaar worden.
Zo begon deze fantastische blog van Stijn.
Zondag 19 maart, het begin is gemaakt! We zijn dolgelukkig te horen dat er bij Stijn 260 witte bloedcellen aanwezig zijn. Het zijn er nog niet veel, maar het is een stap in de goede richting. We hopen dat ze snel stijgen en dat hij zijn eigen weerstand weer kan opbouwen en zo de infecties beter onder controle kan krijgen.
Woensdag 23 maart brengen mijn ouders en ik een bezoekje aan Stijn. Het is zoals de laatste keren, altijd opnieuw een beetje verschieten. We krijgen te horen dat Stijn geen tot weinig progressie maakt. Hij blijft stabiel dankzij de medicatie en alle toestellen die aan hem gekoppeld zijn. De gehoopte stijging van de witte bloedcellen blijft achterwege en de bilirubinewaarde blijft hoog. We blijven hem goede moed inspreken en in hem geloven. Hoewel hij het graag zou willen kan hij zich niet verstaanbaar maken, noch reactie geven.
Verslagen keren we terug naar huis. Alle hoop gaat naar morgen, want dan hebben Karolien, haar ouders en mijn ouders om 15.00u een gesprek met de prof. Eerder deze week heeft hij bij Stijn een beenmergpunctie gedaan en hij gaat dan het resultaat hiervan meedelen.
Tijdens het gesprek op donderdag vertelt de prof dat de transplantatie technisch gezien geslaagd is: Stijn maakt zelf witte bloedcellen aan en het hele kleine aantal leukemiecellen dat nog was achtergebleven, is na de transplantatie vernietigd door de donorcellen. Leuk om te horen! Maar hier stopt helaas het goede nieuws voor Stijn
De rest van wat we toen te horen krijgen komt hard aan. Het gaat niet goed met Stijn: ze krijgen de infecties niet onder controle, Stijn is enorm verzwakt en zijn organen beginnen te falen. De medicatie om zijn bilirubine naar beneden te krijgen wordt stopgezet. Wat we nu nodig hebben is een mirakel, anders ziet de prof het niet meer positief in voor Stijn en zal er een beslissing moeten gemaakt worden. De prof stelt voor om morgen opnieuw af te spreken.
Vrijdag 24 maart 2017, een dag die we nooit zullen vergeten. We laden ons allemaal op met goede moed om af te zakken naar Leuven, UZ Gasthuisberg. We worden door de prof, een arts en een verpleegkundige ontvangen in het gesprekslokaal op de dienst Intensieve Zorgen. Daar zitten we dan, met een bang hartje. We krijgen te horen dat Stijn zijn toestand onveranderd blijft. Even wordt het heel stil en dan begint opeens de vragenronde. Ik hoor alleen maar: WAAROM? WAT NU? GEEN KANS? ALLES GEPROBEERD! De tijd stond stil
We hebben allen uitgebreid afscheid genomen van Stijn, de man, zoon, schoonzoon, broer, schoonbroer, vriend, die hij voor ons was, en zoveel meer dan dat.
Om 15.40u is Stijn zachtjes ingeslapen, omringd door ons allen.
We zijn enorm blij dat Stijn deze blog is begonnen. Het blijft voor ons een grote bron van inspiratie en doorzetting in alles wat we willen verwezenlijken. Enorm veel respect en bewondering voor wat hij hier heeft nagelaten!
We willen nog graag iedereen bedanken die Stijn heeft gesteund in zijn strijd tegen leukemie.
Aan zijn liefste vrouwtje Karolien: 1000x dankjewel voor alles wat je voor Stijn hebt betekend. Je was er elke dag opnieuw, dag in dag uit. Je was onmisbaar en ondenkbaar in zijn leven. Nooit hebben wij zon sterke vrouw gekend, waar we ons allen aan konden optrekken. Stijn heeft zich een topvrouw gevonden die hem lief heeft gehad tot het bittere einde. Elke dag opnieuw positief vooruitkijken en er voor de volle 100% voor gaan. Je bent het beste wat hem ooit is overkomen!
|
