Dag allemaal,

Op vrijdag 2 december heb ik de deur dicht getrokken in Leuven in de hoop dat ik veilig thuis kon zijn. Mijn witte bloedcellen stonden nog op 10000 en ik had nog een spuitje gekregen om ze te stimuleren wanneer ze zouden beginnen zakken, dit zou nog een tijdje duren. Ik was gemakkelijk safe tot aan de controle van de donderdag erna. Maar dat was buiten de wil van mijn lichaam gerekend. Na 2 dagen begon ik mij toch wel wat warm te voelen en de schrik van koorts maken zat erin. Maar dit zou verrassend zijn aangezien het enorm aantal witte bloedcellen dat ik nog zou hebben. Zondagavond heb ik dan toch lichte koorts gemaakt en ik heb me zo opgejaagd van het kan niet meer. Met dafalgan en een kalmeerpilletje ben ik dan maar gaan slapen in de hoop dat het zou beteren de volgende dag.

Na een verschrikkelijke nacht was de koorts toch gezakt. Ik dacht dat het wel voorbij zou gaan. Niks was minder waar, in de middag kwam de koorts terug. Karolien vond het verstandig om toch naar Leuven te bellen. Ik moest naar de spoed om daar mijn bloed te laten nemen. Het verdict was weer dat ik daar moest blijven, mijn witte waren gezakt en ze moesten nu gaan kijken vanwaar de koorts kwam. Sinterklaas zou ik missen, de eerste verjaardag van mijn tweede dochter misschien ook wel.

Op dinsdag wou ik graag antwoorden waarom dit nu weer moest gebeuren. Gelukkig werd er gehoor gegeven en kwam de prof langs. Met een verrassende wending. Dat mijn witte zo gezakt waren, was puur van de chemo, alleen hadden ze dit niet zo snel verwacht. Maar als er niks uit de kweken kwam van mijn bloed, zou ik op woensdag met antibiotica naar huis kunnen. En dit was gelukkig ook het geval. Woensdag ben ik dan nog opgelapt met twee zakken bloedplaatjes en mocht ik naar huis.

Donderdag heb ik dan gelukkig de eerste verjaardag kunnen meevieren met een zieke dochter, niet ideaal voor mij aangezien ik heel goed moet opletten met de lage wittekes. Maar ik sta gelukkig onder zware antibiotica, in de hoop dat ik de volgende controle van maandag haal zonder nog eens een tussenstop in Leuven. Maar dat ziet er voorlopig nog goed uit, hoewel de schrik er blijft inzitten.

Stijn