|
Dag allemaal,
Zondag was de dag van de hereniging met de kroost. Het was
een blij weerzien van beide kanten, allédat hoop ik toch :-). Op het
verjaardagsfeestje heb ik mij dan weer volop kunnen uitleven met de oudste
dochter. Het leek wel of ik hen een jaar heb moeten missen. Je beseft pas wat
je hebt, als het er even niet meer is. Zo, nu kan het gewone leven weer
hervat worden.
Vanaf zondag vielen een deel van de medicatie weg, zoals ook
Medrol (cortisonen). Dat heb ik wel gemerkt doorheen de week, ik was enorm
vermoeid. Van de gelegenheid gebruikt
gemaakt om maar toch maar voldoende te rusten. Ik was tegen Karolien aan het
vertellen dat de vermoeidheid deels te maken had met het stoppen van Medrol en
Julie had dit gehoord. Haar reactie was dan ook hilarisch: Mama, papa noemt
mij een drol.
Vorige donderdag was het D-day, t is te zeggen: dat hoopten
we toch. Niets was minder waar. Aangezien mijn witte bloedcellen maar op 600
stonden (uitzonderlijk laag, nog de nasleep van de chemo), kon de
beenmergpunctie niet doorgaan. Het zal een weekje moeten wachten. Verder had ik
geen transfusies nodig. Wel kwam er dan toch ook goed nieuws. Ze hebben een
match gevonden voor mij, één die voor 100% compatibel is! Het is wel nog in de
opstartfase. De donor is gecontacteerd en heeft gerespondeerd. Dit was al een
goed teken. Nu zal de donor nog een bloedstaal moeten afgeven om zeker te zijn
dat hij of zij geschikt is. Misschien heeft er iemand dezer dagen telefoon
gehad? Alles verloopt uiteraard anoniem, dus ik zal het nooit weten. Ik ben wel
opgelucht, zeker omdat het een 10 op 10 is. Nu nog gaan voor een zuiver
beenmerg en we zijn al weer een stap dichter bij de genezing. Ik zal heel
waarschijnlijk nog een chemokuur moeten krijgen om de tijd te overbruggen.
Stap voor stap komen we er wel uit.
Stijn
|
