Dag allemaal,

Is er nog iemand aanwezig ? Ja, het is weer even geleden dat ik iets van mij heb laten horen. De tijd vliegt ook als je thuis bent.

Sinds ik gestopt ben met de cortisonen, heb ik dagen gehad dat ik zo vermoeid was dat ik niks kon. Van bed naar tafel, van tafel naar zetel en soms terug in bed, … Heel frustrerend als je niks kan. Zeker met onze kleine spruit in huis. Als Karolien dan bezig was met de was of de opkuis en Julie was niet content, moest ik altijd Karolien roepen want zelf had ik de fut niet om ze te pakken of er mee rond te stappen. Op zo’n momenten voel ik me dan zo schuldig aan de ene kant dat ik niet voor mijn dochter kan zorgen en gefrustreerd aan de andere kant dat ik geen kracht en energie heb. Maar in de loop van de dagen heb ik gemerkt dat het met ups en downs is. De ene dag voel ik mij goed en kan ik weer goed rondgaan, dan is het weer zetel liggen en commanderen (sorry liefje). Maar ik geniet nog volop van het thuis zijn. Die wolk waar ik over sprak, is dus eerder een wolkje bij Janneke maan . Ik kan het ook vergelijken met dat konijntje van Duracel, maar dan ben ik wel diegene met de witte-producten-batterijen: snel uitgeput. Ik kan goed begrijpen waarom die cortisonen op de doping lijst staan.

Gisteren nog eens op onderzoek geweest. UZ Leuven had een afspraak gemaakt voor een PET-scan in het UZ Antwerpen. Dat wil weer zeggen dat ik ingespoten word met nucleair suiker en dat ik dan weer radioactief ben. Dus uit de buurt blijven van baby’s en zwangere vrouwen. En dat op Haloweenavond, griezelen maar. Dus alle taken omtrent Julie waren weer voor Karolien haar rekening. Ik moest afstand houden en heb ook op een aparte kamer geslapen voor de zekerheid. Ik zou niet willen dat Julie iets zou overkomen. Vandaag is het gevaar weer geweken. Gelukkig maar. Ik voel me dan ook weer wat fitter.

Dinsdag zal ik terug naar Leuven moeten, op controle, en ook in de namiddag een beenmergpunctie. Ik beef nu al. Maar geen paniek, ik heb nu de juiste kalmeerpillen om mij er op voor te bereiden en in het achterhoofd houd ik ook vast dat het de vorige keer ook was meegevallen, maar toch. Ik heb de naald gezien, brrr! Dinsdag zullen zij mij ook weten te vertellen wanneer ik weer opgesloten word in Leuven. Het zal waarschijnlijk in de week van 11 november zijn. Het zal met gemengde gevoelens zijn. Enerzijds zit ik weer safe in Leuven en word ik op de voet gevolgd door het geweldige personeel daar, anderzijds zit ik weer vast en kan ik niks doen, moet ik alles op afstand volgen wat er weer gaande is in de wereld. Maar hé, ik heb mijn muziek en de steun van iedereen dan weer bij de hand om mij er door te sleuren.

Maar nu geniet ik nog van het thuis zijn, niks moet, alles mag (als het lichaam mee wil tenminste). Ik apprecieer nog meer wat Karolien allemaal voor mij doet: een zieke man onderhouden, een baby verzorgen en alles wat er bij komt en dan ook nog het huishouden. Ik probeer dan ook voor de verlichting te zorgen en neem dan meestal het koken ‘s avonds voor mijn rekening. Soms alledaagse kost en soms iets nieuws haute cuisine proberen. Slecht hebben we nog niet gegeten, als zeg ik het zelf.

Tot binnenkort!

Stijn