Ik ben er even niet. Laat een bericht achter na de piep!
Beoordeel dit blog
Ik versus TALL
Mijn verhaal
23-09-2013
een bewogen dagje
Dag allemaal,
Gisterenavond heb ik toch maar weer mooi mijn bordje leeggegeten. Die spaghetti heeft goed gesmaakt. Daarboven op nog leuk bezoek ontvangen. Avond weer top.
De nacht heb ik niet zo goed geslapen. Kwam er nog bovenop dat ze in de ochtend weer in mijn arm moesten prikken, omdat ze via de catheter weer geen bloed konden nemen (blijkbaar een stollingsprobleemke). En ik ben niet happig op bloed prikken, weg humeur. In de loop van de middag hebben we daar natuurlijk weer om gelachen samen met de verpleegster (gij chagrijn :-) ). Deze ochtend was er ook een stagiair bij die zijn eerste dag maakte. Beetje versuft na het prikken, keek ik eens om omdat het stil was. Hij stond daar klaar met een spuit en de verpleegster was even weg. Ik vroeg hem wat hij mij ging geven en hij kon er geen antwoord op geven. Ah zo, gij weet niet wat gij mij gaat geven, best maar even wachten dan op de verpleegster (haha toch leuk zo even aanpakken). Bleek gewoon om vitamine k te gaan.
In de namiddag weer even op de wandel en richting de cafetaria waar Karolien en schoonmoeder iets wouden gaan eten. Ik mocht nog mee, 1380 witte bloedcellen (onder de 1000 niet meer van de kamer). Maar dit tripje was niet zo goed afgelopen. Het was extreem druk in de eetzaal en toen ze me achterlieten voor eten te gaan halen, werd het mij te veel. Die drukte kon ik blijkbaar niet meer aan en mijn hartslag sloeg de hoogte in. In paniek heb ik snel Karolien gebeld die gelukkig had opgenomen en zag dat er iets mis was. Ik kon ook niet alleen weg want Julie was ook bij mij gebleven. Nog extra druk op de ketel. Maar al snel naar buiten gevlucht en even op adem komen. Een verpleegster in de gang heeft dan mijn dienst gebeld en ze zijn een rolstoel komen brengen. Ik zei dat het ging en wou naar een andere cafetaria waar er meer ruimte en lucht was, maar ik moest terug naar mijn kamer. Willen of niet, ik moest van de chef! Eens terug op de kamer was de rust wedergekeerd. Ik vond het wel beangstigend dat dit gevoel mij kon overkomen. De lage witte bloedcellen zullen ook wel in mijn hoofd hebben meegespeeld.
Afscheid genomen van het bezoek en even later kwam de professor langs. Hij had een lading positieve berichten bij. Dat zie ik graag. Ten eerste een foto van mijn longen: de klier die tegen mijn long aandrukt, is flink afgenomen. De cortisonen en chemo hebben effect. Ten tweede: de chemo die ik heb misgelopen, moet ik normaal gesproken niet meer inhalen. En ten derde: de ruggenprikchemo zou ik ook niet meer nodig hebben deze kuur. Wa was da jom! Zoveel goed nieuws, ik leek al genezen te zijn. Die energie moest ik weer kwijt. Ja ja de hometrainer heeft weer 20km afgezien :-) en ik een beetje.
Dan wil ik iedereen nog eens bedanken voor de massa's steunbetuigingen en hulpaanbiedingen. Het doet me enorm deugd dat er zoveel mensen achter mij staan en mijn gezin willen helpen. Dank u, dank u!
Ook ben ik super blij met mijn zonnebloemen, dat fleurt de kamer serieus op. Merci aan de schenkers ;-). Check de foto!
