Ik ben er even niet. Laat een bericht achter na de piep!
Beoordeel dit blog
Ik versus TALL
Mijn verhaal
17-09-2013
Het begin
Dag allemaal,
Mijn naam is Stijn, 28 jaar en vrachtwagenchauffeur als beroep.
Even een korte geschiedenis van mijn verhaal.
11 augustus 2013: de geboorte van onze prachtige dochter Julie 20 augustus 2013: afspraak bij de huisdokter vanwege kortademigheid 28 augustus 2013: doorverwezen naar de longarts in Mol voor een eerste onderzoek. Deze bleek niet zo gunstig te zijn. Uit een aantal tests van onder andere een echo aan de halsklieren en longfoto werden een paar vreemde zaken ontdekt. Een groot 'gezwel' tussen mijn longen. Dit kon van alles zijn maar ze dachten toch eerder aan lymfeklierkanker. Eventjes op controle en dan loop je zo een ziekenhuis uit met deze informatie. Toch een grote klap in het gezicht. Die avond hebben we het laten bezinken en doordringen maar ons nog niet te veel zorgen gemaakt. Ten slotte wisten we ook nog niet de exacte diagnose.
Wat volgt zijn een aantal onderzoeken zoals bloednames, ct-scan, klierbiopsie (operatief verwijderen van een klier in de hals voor onderzoek), beenmergpunctie, hartecho en als laatste een petscan in het UZA. Een hele boterham aan onderzoeken. Willen of niet, ik moet het toch allemaal ondergaan.
Dinsdag 10 september D-day: de diagnose is gekend.
We mogen al vroeger bij de dokter op bezoek komen omdat alle resultaten bekend waren en er zouden nog een aantal zaken besproken moeten worden wat niet echt zo goed klonk. Vol spanning vertrokken we op weg naar het ziekenhuis in Geel. Uiteindelijke diagnose: acute lymfatische leukemie! In mijn beenmerg waren voor 85% blasten (kwaadaardige leukemiecellen) ontdekt. Grote paniek dus. Gevolg: direct moest ik opgenomen worden in een universitair ziekenhuis, samen met Karolien hebben we besloten om naar Leuven te trekken. Eventjes naar huis om een valiesje te maken voor 4 weken. Zolang zou de eerste kuur duren in Leuven op een isolatiekamer. Verslagenheid alom. Hoe kon dit nu toch zo gebeuren? Waarom nu? Niemand kon er een antwoord op geven. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar Leuven dan maar, wat moet dat moet!
Het is nu dinsdag 17 september. Ik verblijf nu momenteel al een week in Leuven. De dagelijkse routine van de verpleging moet ik stilaan gewoon worden en ook de strenge regels omtrent hygiëne in acht nemen. Elke dag een nieuwe tandenborstel, heel veel de handen wassen, niet drinken uit een flesje maar uit een bekertje, niet met de blote voeten op de grond, bezoek van maar max 3 personen per keer, bezoek moet ook voor het binnengaan altijd eerst de handen wassen en ontsmetten. Kinderen onder de 7 jaar mogen ook niet binnen, gelukkig mag mijn eigen dochter nog wel binnen (opluchting). Een hele reeks aanpassingen die toch zwaar doorwegen.
De eerste week word ik ook serieus op de proef gesteld. Woensdag 11 september word er een port catheter geplaatst, een buisje wordt rechtstreeks in een groot bloedvat boven het hart aangesloten waar aan de andere kant het infuus kan aangesloten worden. Hier had ik veel schrik voor maar al gauw blijkt dat het allemaal wel meevalt. Alleen de vieze gedachte dat het maar plaatselijk verdoofd wordt en dat je alles kan horen. Gelukkig heb ik er niks van gezien. Eerste test geslaagd. Donderdag 12 september weer een nieuwe verrassing er bij: opnieuw een beenmergpunctie maar deze keer ook weer plaatselijk verdoofd. Paniek in de keet! Wederom vlekkeloos verlopen, blijkbaar ben ik toch ergens tegen bestand :-).
De professor komt die dag ook langs om toch eens wat positief nieuws te brengen. In mijn bloed was nog niets te zien, enkel in het beenmerg wat er op wees dat we er toch redelijk vroeg bij waren. Ook werd uitgemaakt dat het ging om een acute lymfatische t-cellige leukemie, die toch wel wat gunstiger bleek om te behandelen. Met deze positieve noot bouw ik verder aan mijn strijd tegen deze vervelende ziekte.
Donderdag begint ook de kuur met wat cortisonen om het gezwel in de longen te doen afnemen en ik krijg ook al veel vocht om mijn nieren te beschermen. We zijn vertrokken. Maandag 16 september zal dan de eerste echte chemo van start gaan. Voorlopig heb ik er nog niet veel last van.
Nog nooit in mijn leven ben ik zo optimistisch geweest als nu. Ik ben strijdvaardiger als nooit te voren. Dankzij de vele steunbetuigingen en bezoekjes besef ik dat ik er niet alleen voor sta. Ik haal enorm veel kracht uit de steun van familie, vrienden en kennissen. Ze staan allemaal klaar voor mij en mijn gezinnetje. Dit geeft een gevoel van 'ik kan nu alles aan'. Hun steun zal ik zeker kunnen gebruiken want de weg is nog lang en zal nog zwaar worden.
Ook nog een woordje van dank aan het geweldige personeel van het UZ Leuven. Ik ben hier in goede handen.
