De natuurkundige gaat voort op de algemene relativiteitstheorie van Einstein. Met behulp van een systeem uit de mathematische fysica komt hij tot de vaststelling dat 3 verschillende lagen ruimtetijd aan elkaar grenzen zonder enige ruimte tussen hen in te laten. Het betreft het elektromagnetisch deel, de laag van de zwakke kernkracht en de laag van de sterke kernkracht. Einstein opperde in zijn algemene relativiteitstheorie het bestaan van 1 ruimtetijd, iets wat nu weerlegd wordt door Van Suijlekom. Hij bepaalde ook de afstand tussen de drie delen. Hieruit volgt dan dat de aarde 2 schaduwbeelden geniet en de mens leeft simultaan in de drie werelden.

Van Suijlekom bewees dat de gravitatie een product is van de buiging van de drie ruimtetijdlagen tezelfdertijd. 

Aan de hand van het criterium die de berekeningen bieden, valt het bestaan van een nieuw deeltje op te maken, het zogenaamde 'sigmadeeltje'. Het deeltje geniet als enige de mogelijkheden om te springen van de laag van de elektromagnetische kracht en de zwakke kernkracht naar de ruimtetijd van de sterke kernkracht. De kans is slechts zeer miniem dat het wordt gedetecteerd in een deeltjesversneller, maar Walter Van Suijlekom hoopt dat onderzoekers het waarnemen in het universum. Alleen het higgsdeeltje kan zijn locatie wijzigen van de elektromagnetische ruimtetijd naar die van de zwakke kernkracht. Alle dergelijke deeltjes doen zich voor in één laag of in alle drie de lagen tegelijk.

De hypothese van de Nederlandse fysicus werd op uiteenlopende commentaar onthaald.