Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
19-11-2012
spanning...
Morgen is het dus zover, geen weg terug meer. Vandaag ben ik de dag goed doorgekomen tot op het ogenblik dat ik de trein terug naar huis nam. Het lijkt wel of mijn werkplek in Brussel zich bevindt in een ander leven waar het allemaal zijn gewone gangetje gaat en ik pas na een klein dutje op de terugweg ontwaak in een verschrikkelijke nachtmerrie. De angst besluipt me langzaam maar zeker, maar ik wordt zo'n beetje naar huis - lees naar de problemen - toe gezogen. Ik kom thuis en vind er een vrij rustige Carine terug die zich al helemaal bij de zaak neergelegd heeft. Ze heeft immers geen keuze en laat het gewoon over zich komen. Ze slaagt er zowaar in door haar eigen rustige uitstraling ook bij mij de rust terug te brengen. We hebben een aangenaam gesprekje tijdens de maaltijd over wat komen moet, alles op een nuchtere en rustige manier.Onvoorstelbaar!
Vorige week vrijdag had ik gebeld naar de psychologisch verpleegster, Katrien, om te vragen hoe wij best tegen de kamerkeuze en zo aankijken. Er is namelijk nergens duidelijkheid over wat een éénpersoonskamer aan extra's kan gaan kosten. Daar heb ik tenslotte al die jaren al mijn hospitalisatieverzekering voor betaald. Ze zou het uitzoeken en terugbellen. Gisterenmorgen heeft ze laten weten dat er iemand van de sociale dienst van het ziekenhuis zou terugbellen om één en ander uit te leggen. De telefoon gaat vanavond omstreeks half acht. De informatie van de sociale dienst komt er aan. Een vriendelijke mevrouw zegt me onmiddellijk dat ik beter geen kamer alleen neem, want dat kost stukken van mensen en we kunnen er nadien beter een reisje voor ons twee mee gaan doen, als het eenmaal weer beter gaat. Ze weet me te vertellen dat Carine toch enkele dagen op "intensive care" zal doorbrengen en dat we het daarna maar even moesten uitkijken bij wie ze op dezelfde kamer komt te liggen. Want, als je éénmaal voor de kamer alleen gekozen hebt voor de operatie, dan komt op alle extra zorg weer dat artsensupplement bovenop, op de operatie, de medicatie, de foto's... "Ik zou het écht niet doen, meneer" klinkt ze gemeend bezorgd. Ik snap waar ze naartoe wil, maar dan zegt ze welke het supplement is: 100 % extra, maar geplaffoneerd. Maar zulke operatie kost gemakkelijk 2000 EUR voor de operatie alleen, dus dat kan tellen. Als ik het supplement hoor, vertel ik haar dat 100% geen probleem is, want dat dat ingedekt wordt door de hospitalisatieverzekering. Oooo, maar ik had van Katrien begrepen dat je geen extra verzekering had. In dat geval ligt het natuurlijk anders, dan ga je voor het beste. Dacht ik ook, voor mijn vrouwtje "only the best". Maar misschien zal de verzekering ook wel beperkingen hebben, dus doe ik er volgens haar goed aan om Carine bij opname morgen in te schrijven voor een tweepersoonskamer en als ze van de intensive af komt, kan ik nog altijd een éénpersoonskamer vragen. Dan is alvast de kostprijs van de operatie en onmiddellijke nazorg in intensive alvast beperkt. Het is trouwens ook niet zeker of er een éénpersoonskamer vrij is. Kan ik inkomen. Dat zal het dan ook worden. Carine gaat morgen in een tweepersoonskamer en vandaar naar intensive. Ondertussen kijk ik wat verder mogelijk is. Tijdens het gesprek is helaas nog eens aan bod gekomen hoe zwaar de operatie wel is en dat ze toch wel enkele dagen op intensive zal verblijven en ten vroegste tegen het weekend of zo op kamer mag. Mijn angst is terug, ik zie het weer zoals het is. Ik neem een pilletje tegen paniekaanvallen en ga bij Carine zitten. Ze verzekert me dat het wel goed komt, maar dat ik haar eigenlijk zou moeten gerust stellen. Klopt, maar ik ben nu eenmaal zo'n klein hartje en zo hulpeloos als het over mijn liefste gaat. De vragen spoken weer door mijn hoofd: "hoe zal ze het ervaren", "hoe krijg ik haar terug", "komt het wel weer goed"? Carine vergelijkt het met haar operatie van juni, maar ze onderschat het schromelijk. Ofwel doet ze dat omdat het zo voor haar meer aanvaardbaar lijkt. Ik weet zeker dat ze doodsbang is, maar het om mijnentwil niet wil tonen. Ze is bijlange niet zo sterk als ze zich voor doet, maar het is zo'n schat. Zelfs nu denkt ze vooral aan mij... We gaan beiden enkele slapeloze nachten tegemoet, maar ik weet vrijwel zeker dat ze morgen zegt dat ze vannacht goed geslapen heeft...
Een korte maar toch vrij rustige nacht achter de rug. Ik heb gedroomd ja, maar het was mijn zoon die de hoofdrol speelde. Ik moest pas op om 7.45 u. (wat een luxe!), maar was al wakker om kwart voor zes. Pas wakker voelde ik de spanning zo weer op me vallen. Carine lag nog rustig te slapen. Ze was tegen me aangevleid, dit voor het eerst sinds de operatie van juni. Ze lag met haar hoofd tegen mijn arm, knelde zachtjes mijn schouder tussen haar handen. Het leek alsof ze me op deze manier wilde geruststellen en te kennen gaf van "het komt goed, hier gaan we samen door". Vroeger waren we gewoon om heel dicht tegen elkaar aan te slapen, maar sinds enige tijd niet meer. Vraag me niet waarom. Wilde ik haar voldoende rust geven, had ik schrik haar wonden na haar operatie gewoon zelfs nog maar aan te raken, bang om haar pijn te doen...? Maar nu voelde dit zo goed aan. Vanalles spookte er door mijn hoofd. Doe ik er wel goed aan haar in dit "avontuur" te duwen, is dit wel haar keuze of doet ze alleen maar zo om me gerust te stellen, hoe loopt dit af, waar staan we zelfde tijd volgende week...? Hier zit op het ogenblik een heel klein mensje vol verscheurende gevoelens dit neer te pennen. Zou ik dit wel op het net zetten? Ach natuurlijk wel. Het kan immers herkenbaar zijn voor zovele mensen in een gelijkaardige situatie. En misschien is het dan wel een steun voor deze onbekenden dat ze hier lezen dat ze niet de enige zijn die het hier moeilijk mee heeft.
Om 07.30 u. gaat mijn telefoon. Een vriendin uit Caïro laat ons weten dat de ganse familie ginder ons steunt in deze moeilijke dagen. Ze is diepgelovig en belooft dezer dagen iedere gebedstonde voor Carine te bidden. Oke, het is vroeg in de morgen, maar ginder is het al een uurtje later en dat heeft ze uit het oog verloren, dus het is haar vergeven. Carine is hierdoor ondertussen ook wakken. Als ik het gesprek beëindigd heb, wil ik graag weten hoe ze geslapen heeft. Ze heeft vast geslapen, geen last gehad van mijn gesnurk maar voelt zich vrij ontspannen. Straks neemt ze een douche en ze is er min of meer klaar voor. Ze stelt me gerust, laat me toe om haar een knuffel te geven... Acht uur, tijd om aan het werk te gaan. Ik zou liegen als ik zeg dat ik me nu kan focussen op het werk, maar ik doe mijn best. Zo goed en kwaad als het mogelijk is. Ik neem er best geen moeilijke dossiers bij deze morgen. Om de vijf minuten kijk ik naar het uurwerk. De tijd tikt weg en mijn dossiers gaan niet verder... Sorry baas, ik heb nu echt wel andere zorgen aan mijn hoofd. Ik weet het later goed gemaakt, eens deze crisis bedwongen is. Ik ben eigenlijk echt wel een softie, maar voor deze periode in ons leven schaam ik me er niet voor. Het sterke geslacht, zei u ?
Gisterennamiddag vrouwlief begeleid bij de opname in het ziekenhuis. Een paar standaardonderzoekjes zoals electrocardiogram en bloedafname, gesprek met de anesthesist en de chirurg. Alles ziet er vrij positief uit en we gaan ervoor.
Vandaag om 08.30 u. het "grote moment". Carine wordt naar de operatiekamer gebracht. Het duurt een goed half uurtje vooraleer de operatie kan beginnen en men voorziet een tijdspanne van ongeveer 8 uur. Dus principieel belt de chirurg me op rond de avond als de operatie afgelopen is.
11.00 u. de telefoon rinkelt, chirurg aan de lijn. De operatie is stopgezet... De dunne darm is helemaal bezaaid met kleine tumorcellen en op de dikke darmen zitten een paar grotere die niet zo 1, 2, 3 weg te nemen zijn. Er is geen dwingende reden om de volledige dunne darm en de dikke darm gedeeltelijk weg te nemen en een stoma te plaatsen. De andere organen zoals maag, pancreas, lever, blaas, eierstokken en baarmoeder zijn niet aangetast. Het wegnemen van de darmen zou een te zware impact hebben op de levenskwaliteit van Carine, en dus is er op vandaag geen reden om daar in te grijpen.
Carine is relatief goed op het moment, de kanker is onder bedwang - niet innovatief - en dus wordt geopteerd om de zaken anders te gaan aanpakken. Er moet op gelet worden dat er zich geen darmobstructie voor doet en indien wel kan er dan nog gekeken worden wat er moet weggenomen worden, liefst zo minimaal mogelijk. Er moet overlegd worden met de oncologe. Er is ook geen drain geplaatst om vanaf nu met lokale spoelingen te werken. Dat was even aan bod gekomen maar daar was de oncologe op voorhand al niet voor te vinden vanwege de kans op ontstekingen en zo. Er moet gekeken worden naar alternatieve producten voor verdere chemo.
Ik wou niet vragen naar levensverwachtingen, want daar kunnen ze niet zo maar op antwoorden aan de telefoon, maar ik vraag het via een omweg en vraag of mijn vrouwtje nu als terminaal te beschouwen is. Het antwoord is nee, ze is niet terminaal maar de nadelen van chirurgisch ingrijpen wegen te zwaar door op de levenskwaliteit.
We zullen deze nieuwe wending eerst samen moeten verwerken en nuchter blijven. Ik ga er van uit dat Carine alvast niet oud zal worden, maar misschien ben ik weer te pessimistisch. Onlangs had ze immers een dame bij zich op de kamer in de dagkliniek die reeds twaalf jaar chemo krijgt vanwege borstkanker. Het blijft natuurlijk leven met onzekerheden en met het advies: "pluk de dag". Het wordt afwachten of dit een bloemetje wordt met mooie stralende blaadjes of eerder een troosteloos margrietje of chrisantje met veel te weinig groen eronder om het mooi te omkaderen.
Straks komt mijn schat uit de ontwaakkamer en ga ik snel naar haar toe om te helpen het nieuws te verwerken. Ze gaat niet naar de Intensive Care, want uiteindelijk is er buiten een snee op haar buik maar weinig gebeurd.
Vanavond op bezoek geweest in de ontwaakzaal van het UZ. Carine zal er deze nacht onder permanente controle verblijven. De epidurale verdoving bevat stoffen die de bloeddruk doen dalen, en nu heeft Carine dus nog steeds last van lage bloeddruk waardoor er extra bloeddrukverhogende stoffen moeten toegediend worden. Het spreekt vanzelf dat Carine op het ogenblik meer lijkt op een blootgelegd zenuwcenter dan op een mens van vlees en bloed. Slangetjes alom, zuurstof, maagsonde, blaassonde, controleapperatuur voor hart en bloeddruk, epidurale met pijnpomp, product voor bloeddrukverhoging, voeding, ... je zou er de draad letterlijk bij kwijt raken. Onze patient ligt er ontspannen bij en zegt dat ze bijna geen pijn heeft. Sinds de operatie heeft ze nog maar één keertje de pijnpomp gebruikt en dat is ondertussen in een periode van 9 uur. Het valt dus erg mee. Ze heeft alleen geen benul van tijd en denkt dat ze ondertussen een uur of twee van de operatietafel is. Ze vraagt of ik de chirurg al gesproken heb. Fanny - dochterlief - is meegekomen en zowel zij als ik proberen de vraag te negeren en zoeken beiden naar een manier om Carine op een aanvaardbare manier te vertellen dat er niets verwijderd werd. Fanny doet een kleine poging met te zeggen dat mama uiteindelijk vroeger terug thuis zal zijn dan verwacht. Eerst gaat Carine aan deze informatie voorbij maar plots komt ze daar toch op terug. Er zit niet anders op dan te zeggen dat niets verwijderd is en dan komt de situatie van eerst het goede en dan het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat ze de eierstokken, baarmoeder en vetkwab niet hebben weggenomen. Dat lijkt Carine eerst niet te vatten en ze kijkt me vragend aan. Dus zit er niets anders op dan te vertellen wat de chirurg verteld heeft, inclusief het slechte nieuws van de volledig bezaaide dunne darm en deels aangetaste dikke darm. En dat de chirurg al eind augustus gezegd had dat hij gaat voor levenskwaliteit en dat hij dus niets verwijderd heeft. Dat er in geval van een darmobstructie dan nog steeds een gedeelte kan weggenomen worden in de mate van het nodige. Jamaar, reageert ze, dan heb ik een grote snee in mijn buik voor niets?! Dat is er dus een ereteken bij , reageer ik, maar we moeten nu wachten tot er overlegd is met de oncologe. Ondertussen noteren we dat ze sneller terug naar huis kan omdat er uiteindelijk niets weggenomen is en dat de chirurg ook al eerder aangehaald had dat er vermoedelijk wel een nabehandeling zou nodig zijn. Afwachten, afwachten, afwachten dan maar. Uiteindelijk legt ze er zich bij neer, maar ik ben zeker dat dit zeker zal blijven hangen eenmaal Carine zich wat beter voelt. Dat ze dan echt wel zal willen weten waar ze voor staat. Alles voor niks, besluit ze. En Fanny en ik reageren er op met: stapje terug naar eind augustus... De korte bezoektijd (die ondertussen toch al een kwartier te lang uitgelopen was, met dank aan de verpleging) zit er min of meer op, er komt nog een verpleegster wat uitleg geven over de huidige situatie en we zien dat de verzorging pico bello en zeer vriendelijk is. Hier ben je geen robot of een nummer, dit stelt gerust. Tijd voor afscheid, Carine kan de rust trouwens goed gebruiken. Morgen is er weer een dag. Ik beloof Carine dat ik er tussen 3 en 4 uur zal zijn om haar gezelschap te houden.
Net terug van het ziekenhuis. Carine was vanmorgen rond 9 uur al op de kamer. Weg van de overbodige slangetjes van de ontwaakzaal, maar met toch nog genoeg slangetjes om een klein kind niet mee te brengen én met een zuurstofmasker. De zuurstoftoevoer gaat om één of andere reden nog niet echt goed en later op de avond zal men nog nakijken of het zogeheten "brilletje" (slangetje met zuurstof in de neus) het al kan over nemen. Deze namiddag was daar in elk geval nog geen sprake van. Toen we Carine rechtzetten om een kleinigheidje te kunnen eten had ze onmiddellijk zuurstof te kort, dus dat zit nog niet goed. Ondertussen heb ik ook eens kunnen kijken hoe hoog (niet hoe laag...) de wonde komt, en de naad is echt wel tot vlak onder het borstbeen. Ze krijgt constant pijnstillers en in tegenstelling met gisteren maakte ze nu ook wel af en toe gebruik van de verdovingspomp die nog steeds via de epidurale in haar rug aangesloten is.
Helaas heb ik de chirurg niet gezien, die is deze morgen al langs gekomen. Carine herinnert zich niet te veel van de gekregen uitleg omdat ze nog een beetje "high" blijkt te zijn en het nog niet allemaal tot haar door dringt. Jammer dus, ik had hem graag enkele vragen gesteld die nu wel door mijn hoofd gaan. Volgens de buurvrouw komt de hoofdchirurg, Dr. Pattyn, morgen op de afdeling en dit zou eens het uitgelezen ogenblik kunnen zijn voor enkele gerichte vragen. Alleen werk ik morgen de ganse dag en kan ik pas rond vier uur in het ziekenhuis zijn. Hopelijk ben ik nog op tijd, maar ik vrees dat die mannen hun ronde in de voormiddag doen. Carine herinnerde zich wél dat dr. Ceelen haar gezegd had dat ze met een beetje geluk na het weekend al naar huis mag. Als ik ze zo zie geloof ik daar dus helemaal niks van, tenzij je natuurlijk denkt dat volgende vrijdag ook "achter het weekend" is. Nu, we zien wel. Vanavond heeft Carine een half beschuitje gegeten zonder nare bijwerkingen en ik heb de andere helft en een potje youghurt achtergelaten binnen handbereik. Je weet nooit dat ze nog wat meer trek krijgt. Ik heb er veiligheidshalve ook een "braakbakje" bij gezet, al hoop ik dat ze dat echt niet nodig zal hebben.
Ik las deze namiddag nog een artikel in de krant over een Brits meisje, nu ja vrouw, van 27 jaar die opgegeven was in Groot-Brittanië maar waar dr. Ceelen nog kansen voor zag met HIPEC. Het ging over een kanker die zich in haar appendix genesteld had en van daaruit uitgezaaid was op haar buikvlies. Artsen herkenden de kankersoort als een heel zeldzaam ding met een ingewikkelde naam die wel in de krant opgenomen was. De dame heeft in de gauwte nog 30.000 EUR verzameld om de behandeling in Gent te kunnen betalen, maar het heeft niet meer mogen zijn. Ze is gestorven vooraleer de operatie kon door gaan. Jammer, vond dr. Ceelen, maar de chemo die nodig was om de operatie te laten doorgaan, was niet aangeslaan en ze had dus eigenlijk heel weinig kans gehad. Met wat ik gisteren van dr. Ceelen vernomen heb, ben ik wel heel benieuwd hoe het verder met Carine moet. Straks dus met nog heel wat vragen naar bed en morgen is er weer een dag.
Gisterenavond na het ziekenbezoek heb ik nog even wat boodschappen gedaan. Nadien nog even voor de hondjes en de kat gezorgd en dan uitgeput in mijn zetel doorgezakt. Deze situatie is slopend. Ik heb ook al even overwogen om Carine voortaan in Brugge te laten verder behandelen. De voordelen tegen de nadelen afgewogen en ja, ik ga even voor een tweede opinie, denk ik. Enerzijds is het verplegend personeel in Gent veel meer betrokken bij de patiënt dan in Brugge waar je meer een nummer lijkt en de koele Westvlaamse houding speelt. Maar anderzijds houdt men je in Brugge beter op de hoogte van de klinische kant van de zaak. In Gent moet je smeken om wat uitleg en als die dan al komt, gebeurt dat rechtstreeks met de patiënt tijdens de ochtend (geen bezoekuur). Carine zit nu niet echt te wachten op een massa medische informatie. Ze heeft niet de "puf" om het allemaal op te nemen maar voor mij mag het gerust wat meer zijn. Het lijkt wel of de artsen zich verstoppen en dan vraag je je af waarom. Deze middag zag ik een iets frissere patiënte in bed. Ze was meer bij de les maar ligt nog steeds met de pijnpomp. Ook het zuurstofmasker was er terug. Het gaat nog niet goed met de zuurstof, dus moet er nog even wat zuurstof bij. Voor de rest voelde ze zich al weer wat beter, kon wat verder rechtop zitten en had 's middags een boterhammetje met confituur op, zonder maaglast. Oké, ziet er goed uit. Ik help haar tijdens de verdere namiddag met verandering van zithouding, aanvoer van wat drank en zo. Daags voordien vond ik wel dat Carine er wat opgeblazen uit zag maar ik heb er niets over gezegd. Vandaag is ze nog steeds wat opgeblazen en ze wijst me op haar arm. Die staat nogal gezwollen maar er is geen sprake van een ontsteking. Men heeft wel de baxter en de paracetamol weggehaald omdat ze vermoeden dat daar de oorzaak ligt. Het valt me wel op dat Carine af en toe wat sneller en minder intens gaat ademen nadat ze ook maar de kleinste inspanning heeft gedaan. Maar Carine is geen klager. Tot rond half zes de kinesiste zich aanmeldt. Men had haar gevraagd langs te komen voor wat oefeningen om de borstkas wat open te maken. Ze kijkt naar het zuurstofapparaat en haar reactie was: "oei oei, je krijgt wel veel zuurstof hé. Het is de bedoeling dat we dat snel wat kunnen afbouwen. Naar het schijnt heb je ook last van fluimpjes. Die moeten er uit hé, want anders krijgen we moeilijkheden". Carine zegt dat ze inderdaad wat last heeft van slijm dat precies blijft zitten. Ze had deze morgen moeten hoesten en toen was de wond weer gaan bloeden en had ze echt wel enorme pijn. Mijn "voelprietjes" zeggen dat er hier meer aan de hand is. Ze sturen niet zomaar een kinesiste om je opnieuw te leren goed ademen na een operatie. Het slijm baart hen volgens mij zorgen en ik moet gelijk denken aan de mogelijkheid dat een longontsteking zich aanmeldt. Maar goed, we kunnen weer niet anders dan wachten tot iemand het in zijn hoofd haalt om ons wat meer informatie te geven. Carine zegt aan de kinesiste dat ze nog nooit voordien kortademig geweest is en vraagt hoe dat nu kan aangezien de operatie eigenlijk niet eens grondig doorgegaan is. De kinesiste zegt dat dit wel eens kan door de verdovingsproducten maar dat het wel niet van permanente aard zal zijn. Ze wijst ook naar de epidurale en zegt dat het ook kan doordat in de verdoving producten verwerkt zitten die je zuurstof wat omlaag kunnen halen. Dus zou het goed kunnen dat de kortademigheid ook snel verdwijnt nadat ze de pijnpomp weg halen. Ze bekijkt de saturatie en ziet dat Carine 82% haalt, dat is wel erg weinig. Er is dus werk aan de winkel. Ze leert Carine enkele ademhalingsoefeningen en na tien minuutjes is de saturatie "al" 84%. Ze leert Carine ook nog een truukje om fluimen boven te halen zonder echt te hoesten, een oefening die Carine behoorlijk wat pijn bezorgt. Maar weer enkele minuten later - de kinesiste is ondertussen vertrokken met belofte om morgen terug te komen - kan Carine inderdaad enkele minieme fluimen boven halen. Maar wat net voorbij is, heeft me vooral weer ongerust gemaakt. Carine houdt de moed er in en houdt zich vast aan de mededeling van de chirurg, daags na de operatie, dat ze na het weekend naar huis mag. IJdele hoop als je 't mij vraagt, maar ik krijg het niet over mijn hart om haar op de logica te wijzen. Laat haar maar even gerust, ze is van oordeel dat "het" snel kan veranderen en blijft erin geloven dat ze hier nog maar enkele dagen moet blijven. Hoop doet leven. Ik vraag me af wanneer er eindelijk eens een bericht zal zijn van de oncologe, mevrouw, sorry, prof. dr. Denys. Het gaat hier toch uiteindelijk om hààr patiënte? Oke, UZ Gent is een klein dorp en ze zit in een ander gebouw, maar een bezoekje aan haar patiënte om haar op de hoogte te houden en te vragen hoe het met haar gaat, is toch niet teveel gevraagd? Bovendien kan ze er nog een consult voor aanrekenen. Ik had het al niet erg hoog met haar op en de geloofwaardigheid van deze dame zakt in mijn ogen onder nul. Duidelijk tijd voor een "second opinion".
Toen ik vandaag in het ziekenhuis kwam, zag ik een veel frissere vrouw dan gisterenavond. De zwelling in haar gezicht was weg en ze keek me met frisse ogen aan. Het ging duidelijk beter met Carine vandaag. De epidurale was weg, het zuurstofmasker had weer plaats gemaakt voor een "brilletje" (toestelletje dat zuurstof geeft via de neus), de blaassonde was weg en toen ik er pas enkele minuutjes was wilde Carine zowaar opstaan om naar het toilet te gaan. Wat haar met de nodige concentratie en tussenstops nog lukte ook. Om tot aan het toilet te geraken moest het zuurstofbrilletje even af en Carine was ronduit buiten adem eenmaal ze op het toilet geraakt was. Ik mocht haar niet helpen, ze wou alleen dat ik bij haar was voor ingeval ze het evenwicht zou verliezen of zo. Maar alles ging goed en na een kleine 10 minuten lag ze terug op bed. Later op de dag zou ze dit herhalen en nog even een ommetje maken tot aan het raam, kwestie van grenzen te verleggen. Haar kamergenote was vanmorgen vroeg ontslagen, na een drukke nacht. Een drukke nacht? Ja, ze waren vannacht bij Carine gekomen om nog enkele foto's te maken. 's Nachts enkele foto's maken? Ja, ze waren aan haar bed geweest met het toestel en hadden haar een plaat achter haar rug geschoven. Ook de "dokter van wacht" was erbij geweest en een kinesist had haar nog wat verder geholpen om haar slijm kwijt te raken. Nu ging het stukken beter. En waarom hadden ze dat vannacht dan gedaan? De dokter had uitgelegd dat ze vreesden dat er bloedklontertjes in de longen zaten en dat het daardoor was dat ze niet voldoende zuurstof kreeg. Dus hadden ze het zekere voor het onzekere genomen, maar op de foto's hadden ze geen bloedklontertjes gezien. Het kwam dus allemaal wel goed. Ja hallo? En daar komen ze midden in de nacht op? Dit leek me echt niet zomaar een toevallige tussenkomst. Iemand moet alarm geslagen hebben.
Deze morgen hadden ze ook gemerkt dat de epidurale uit haar rug geschoven was. Nog een geluk dat mijn vrouw een taaie is, want aan haar pijnpomp zou ze niet veel meer gehad hebben. Ze vermoedden dat de epidurale uit haar rug geschoven was bij het plaatsen of wegnemen van de plaat voor de foto's vannacht. Bijkomend probleem is dat het wegnemen van de epidurale eigenlijk begeleid moet worden en de verdoving eerst moet afgebouwd worden. Niets van dat alles dus, de zoveelste onvoorzichtigheid op rij. Ik begin me van langsom meer vragen te stellen over dit ziekenhuis. De dokter had Carine op het hart gedrukt dat ze haar spuit tegen flubitis pas om 21:00 u. mag krijgen omdat dit verkeerd zou kunnen werken na het verwijderen van de epidurale. Tot de verpleegster om half zeven de koorts kwam opnemen, haar medicatie kwam brengen (de eerste keer deze week, nochtans was de medicatie bij opname doorgegeven) en gelijk vroeg of ze haar spuitje tegen flubitis nu mocht zetten. Toen Carine zei dat ze dat pas om 21 uur mocht krijgen, droop de verpleegster af met de opmerking dat Carine gelijk had. Wat gebeurt hier toch allemaal? Bij de opname van de saturatie van de zuurstof werd een waarde van 90% gemeten, heel wat beter dan de 84% van vannacht... Gisteren was het nog 82% en toen werd geen alarm geslagen... Carine had een licht verhoogde temperatuur, dus werd haar aangeraden om toch maar een Dafalgan te nemen voor het slapengaan. Vraag me af waar die temperatuurverhoging nu weer op slaat. Die komt er toch niet zomaar? Mijn vertrouwen had al een deuk gekregen en het gaat steeds verder bergaf. Wordt hier niet gecommuniceerd in dat ziekenhuis? Oops, ja, daar heb ik het antwoord al op. Ik vraag me af wanneer we dan eindelijk eens de "behandelende geneesheer" zullen te zien krijgen, wie dat dan ook mag wezen...
Voor ik naar huis vertrok heb ik Carine dan nog maar eens naar het kleinste kamertje geholpen en haar spankousen weer aan gedaan. Deze mochten vanmiddag af, maar om te slapen moest ze die weer aandoen. Ik herinner me dat ze bij haar operatie van 3 juni ongeveer een maand die kousen dag en nacht moest aan houden, om bloedklonters te vermijden. Het verwondert me dat die kousen nu dus af mochten, om het de patiënt comfortabel te maken. Als dat maar goed afloopt...
maar voelt zich vrij ontspannen. Straks neemt ze een douche en ze is er min of meer klaar voor. Ze stelt me gerust, laat me toe om haar een knuffel te geven... Acht uur, tijd om aan het werk te gaan. Ik zou liegen als ik zeg dat ik me nu kan focussen op het werk, maar ik doe mijn best. Zo goed en kwaad als het mogelijk is. Ik neem er best geen moeilijke dossiers bij deze morgen. Om de vijf minuten kijk ik naar het uurwerk. De tijd tikt weg en mijn dossiers gaan niet verder... Sorry baas, ik heb nu echt wel andere zorgen aan mijn hoofd. Ik weet het later goed gemaakt, eens deze crisis bedwongen is. Ik ben eigenlijk echt wel een softie, maar voor deze periode in ons leven schaam ik me er niet voor. Het sterke geslacht, zei u ?
