Na 6 maanden wachten op haar verblijfsvergunning voor België, kon ze eindelijk België weer verlaten, op bezoek bij haar kinderen in Thailand voor enkele weken. Dus een trip richting Thailand werd geboekt, vertrek 18 november 2017. Een glaasje cava mocht hierop gedronken worden. Na 2 jaar van onzekerheden (het huwelijk werd eerst beoordeeld als een schijnhuwelijk en werd geweigerd en dus hebben we dit eerst via de rechtbank moeten afdwingen), konden we eindelijk gelukkig samen genieten van het leven...

Tot half oktober mijn lieve Ratree (dat is dus haar voornaam) me op een ochtend wakker maakte met de vraag: "schat, voel hier eens in mijn buik, er zit hier precies een harde bol". Met de ervaring van mijn eerste liefde Carine, maakte ik me direct ongerust en werd nog dezelfde dag een afspraak met de huisarts geregeld. Van daar werden we toch naar het ziekenhuis AZ St. Jan te Brugge verwezen voor een echo en eventueel supplementair een CT-scan. En jawel, er werd een darmtumor gevonden op de dikke darm. Omdat de reis naar de kinderen (na acht maanden van gescheiden leven) toch zeer snel dichtbij kwam, overlegden we met de artsen wat de mogelijkheden waren en of we alsnog konden afreizen vooraleer er kon geopereerd worden. Dat kon, op voorwaarde dat de reis ingekort werd tot 2 weken. In de week voor afreis werden nog snel alle onderzoeken gedaan die nodig waren en 2 dagen voor vertrek was er nog een coloscopie, op donderdagavond 16 november rond 18.00 uur. Eerst zag alles er goed uit tot de camera de tumor liet zien. Deze blokkeerde bijna de hele dikke darm en de arts vond het aangewezen om geen risico's te nemen. Een darm-obstructie in de komende weken was niet uit te sluiten omdat het niet te voorzien was hoe snel de tumor zou groeien en/of er geen stukje onvoldoende verteerde voeding de nauwe doorgang zou blokkeren. Bovendien bleek op de CT-scan dat de tumor nu nog welomschreven was. De chirurg werd gecontacteerd, de beelden werden doorgestuurd en er werd beslist om te gaan opereren op vrijdag 17 november. Dus geen afreis naar Thailand, het aftellen naar het terugzien van de kinderen werd afgestopt, uiteraard met de nodige teleurstelling en de bijhorende tranen en protesten. Bovendien had ik haar al van voordien beloofd dat ze over een 1-persoonskamer zou beschikken maar er was geen plaats op de afdeling heelkunde en ze moest de kamer delen met 3 luidruchtige oudere dames (die allen de volgende dag naar huis mochten). Maar het ging hier over "het beste gezien de omstandigheden" en misschien wel over een kwestie van leven of dood. 

Vrijdag 17 november: Mijn schatje werd op de middag 12.00 u. van de kamer weggehaald naar het operatiekwartier en een assistent komt mij wat uitleg over de operatie geven. Het betreft een vrij zware operatie die normaal steeds goed verloopt. De tumor is afgetekend en kan dus gemakkelijk weggenomen worden door gewoon het stuk darm waarop die zit, weg te halen en de darm weer aan elkaar te zetten. Alles kan via een kijkoperatie tegenwoordig. Alleen moest hij me er wel op wijzen dat in 1 % van de gevallen er sprake is van een lek na de operatie en dan moet er opnieuw geopereerd worden. Het was wel maar 1 % kans, maar ik moest het toch weten. Mijn lieveling zou ongeveer een 3 à 4 uur weg zijn en naar de Midcare gebracht worden. Ik kon dus gerust naar huis om wat te werken want op de Midcare was er pas om 18.30 u. bezoek toegestaan.

20.30 u. :Mijn schatje is op de midcare na een ongelooflijke dag. Ik was hier om 18.20 u. Na de operatie wist geen mens waar ze lag en ze hadden zelfs geen kamer voorzien op deze afdeling. Het heeft een 2-tal uren geduurd vooraleer men mij kon zeggen dat ze gevonden was (lag nog in de ontwaakkamer) en dat ze effectief toch zou overgebracht worden naar de midcare-afdeling. Dat was mogelijk omdat een andere patiënt uit de spoed het niet gehaald had en er dus een kamer vrijgekomen was. 

Zaterdag 18 november: Mijn schat werd overgedragen aan de afdeling heelkunde, waar ze in een gewone 2-persoonskamer werd ondergebracht. Ze kon nog gebruik maken van een pijnpomp, wat geen overbodige luxe was. De dokter kwam in de namiddag even gedag zeggen en me verzekeren dat de operatie voor 100 % geslaagd was. Ze zou na een dag of 6 het ziekenhuis mogen verlaten. Alleen moest men dan de resultaten van het labo afwachten omtrent het type tumor en eventuele uitzaaiingen. Dat zou 2 à 3 weken duren. Daarna zou er afspraak gemaakt worden voor een opvolgingsgesprek.

Klonk allemaal heel positief. "Me happy"...