Een korte maar toch vrij rustige nacht achter de rug. Ik heb gedroomd ja, maar het was mijn zoon die de hoofdrol speelde. Ik moest pas op om 7.45 u. (wat een luxe!), maar was al wakker om kwart voor zes. Pas wakker voelde ik de spanning zo weer op me vallen. Carine lag nog rustig te slapen. Ze was tegen me aangevleid, dit voor het eerst sinds de operatie van juni. Ze lag met haar hoofd tegen mijn arm, knelde zachtjes mijn schouder tussen haar handen. Het leek alsof ze me op deze manier wilde geruststellen en te kennen gaf van "het komt goed, hier gaan we samen door". Vroeger waren we gewoon om heel dicht tegen elkaar aan te slapen, maar sinds enige tijd niet meer. Vraag me niet waarom. Wilde ik haar voldoende rust geven, had ik schrik haar wonden na haar operatie gewoon zelfs nog maar aan te raken, bang om haar pijn te doen...? Maar nu voelde dit zo goed aan. Vanalles spookte er door mijn hoofd. Doe ik er wel goed aan haar in dit "avontuur" te duwen, is dit wel haar keuze of doet ze alleen maar zo om me gerust te stellen, hoe loopt dit af, waar staan we zelfde tijd volgende week...? Hier zit op het ogenblik een heel klein mensje vol verscheurende gevoelens dit neer te pennen. Zou ik dit wel op het net zetten? Ach natuurlijk wel. Het kan immers herkenbaar zijn voor zovele mensen in een gelijkaardige situatie. En misschien is het dan wel een steun voor deze onbekenden dat ze hier lezen dat ze niet de enige zijn die het hier moeilijk mee heeft.

Om 07.30 u. gaat mijn telefoon. Een vriendin uit Caïro laat ons weten dat de ganse familie ginder ons steunt in deze moeilijke dagen. Ze is diepgelovig en belooft dezer dagen iedere gebedstonde voor Carine te bidden. Oke, het is vroeg in de morgen, maar ginder is het al een uurtje later en dat heeft ze uit het oog verloren, dus het is haar vergeven. Carine is hierdoor ondertussen ook wakken. Als ik het gesprek beëindigd heb, wil ik graag weten hoe ze geslapen heeft. Ze heeft vast geslapen, geen last gehad van mijn gesnurk  :oops: maar voelt zich vrij ontspannen. Straks neemt ze een douche en ze is er min of meer klaar voor. Ze stelt me gerust, laat me toe om haar een knuffel te geven... Acht uur, tijd om aan het werk te gaan. Ik zou liegen als ik zeg dat ik me nu kan focussen op het werk, maar ik doe mijn best. Zo goed en kwaad als het mogelijk is. Ik neem er best geen moeilijke dossiers bij deze morgen. Om de vijf minuten kijk ik naar het uurwerk. De tijd tikt weg en mijn dossiers gaan niet verder... Sorry baas, ik heb nu echt wel andere zorgen aan mijn hoofd. Ik weet het later goed gemaakt, eens deze crisis bedwongen is. Ik ben eigenlijk echt wel een softie, maar voor deze periode in ons leven schaam ik me er niet voor. Het sterke geslacht, zei u ?