Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
19-11-2012
spanning...
Morgen is het dus zover, geen weg terug meer. Vandaag ben ik de dag goed doorgekomen tot op het ogenblik dat ik de trein terug naar huis nam. Het lijkt wel of mijn werkplek in Brussel zich bevindt in een ander leven waar het allemaal zijn gewone gangetje gaat en ik pas na een klein dutje op de terugweg ontwaak in een verschrikkelijke nachtmerrie. De angst besluipt me langzaam maar zeker, maar ik wordt zo'n beetje naar huis - lees naar de problemen - toe gezogen. Ik kom thuis en vind er een vrij rustige Carine terug die zich al helemaal bij de zaak neergelegd heeft. Ze heeft immers geen keuze en laat het gewoon over zich komen. Ze slaagt er zowaar in door haar eigen rustige uitstraling ook bij mij de rust terug te brengen. We hebben een aangenaam gesprekje tijdens de maaltijd over wat komen moet, alles op een nuchtere en rustige manier.Onvoorstelbaar!
Vorige week vrijdag had ik gebeld naar de psychologisch verpleegster, Katrien, om te vragen hoe wij best tegen de kamerkeuze en zo aankijken. Er is namelijk nergens duidelijkheid over wat een éénpersoonskamer aan extra's kan gaan kosten. Daar heb ik tenslotte al die jaren al mijn hospitalisatieverzekering voor betaald. Ze zou het uitzoeken en terugbellen. Gisterenmorgen heeft ze laten weten dat er iemand van de sociale dienst van het ziekenhuis zou terugbellen om één en ander uit te leggen. De telefoon gaat vanavond omstreeks half acht. De informatie van de sociale dienst komt er aan. Een vriendelijke mevrouw zegt me onmiddellijk dat ik beter geen kamer alleen neem, want dat kost stukken van mensen en we kunnen er nadien beter een reisje voor ons twee mee gaan doen, als het eenmaal weer beter gaat. Ze weet me te vertellen dat Carine toch enkele dagen op "intensive care" zal doorbrengen en dat we het daarna maar even moesten uitkijken bij wie ze op dezelfde kamer komt te liggen. Want, als je éénmaal voor de kamer alleen gekozen hebt voor de operatie, dan komt op alle extra zorg weer dat artsensupplement bovenop, op de operatie, de medicatie, de foto's... "Ik zou het écht niet doen, meneer" klinkt ze gemeend bezorgd. Ik snap waar ze naartoe wil, maar dan zegt ze welke het supplement is: 100 % extra, maar geplaffoneerd. Maar zulke operatie kost gemakkelijk 2000 EUR voor de operatie alleen, dus dat kan tellen. Als ik het supplement hoor, vertel ik haar dat 100% geen probleem is, want dat dat ingedekt wordt door de hospitalisatieverzekering. Oooo, maar ik had van Katrien begrepen dat je geen extra verzekering had. In dat geval ligt het natuurlijk anders, dan ga je voor het beste. Dacht ik ook, voor mijn vrouwtje "only the best". Maar misschien zal de verzekering ook wel beperkingen hebben, dus doe ik er volgens haar goed aan om Carine bij opname morgen in te schrijven voor een tweepersoonskamer en als ze van de intensive af komt, kan ik nog altijd een éénpersoonskamer vragen. Dan is alvast de kostprijs van de operatie en onmiddellijke nazorg in intensive alvast beperkt. Het is trouwens ook niet zeker of er een éénpersoonskamer vrij is. Kan ik inkomen. Dat zal het dan ook worden. Carine gaat morgen in een tweepersoonskamer en vandaar naar intensive. Ondertussen kijk ik wat verder mogelijk is. Tijdens het gesprek is helaas nog eens aan bod gekomen hoe zwaar de operatie wel is en dat ze toch wel enkele dagen op intensive zal verblijven en ten vroegste tegen het weekend of zo op kamer mag. Mijn angst is terug, ik zie het weer zoals het is. Ik neem een pilletje tegen paniekaanvallen en ga bij Carine zitten. Ze verzekert me dat het wel goed komt, maar dat ik haar eigenlijk zou moeten gerust stellen. Klopt, maar ik ben nu eenmaal zo'n klein hartje en zo hulpeloos als het over mijn liefste gaat. De vragen spoken weer door mijn hoofd: "hoe zal ze het ervaren", "hoe krijg ik haar terug", "komt het wel weer goed"? Carine vergelijkt het met haar operatie van juni, maar ze onderschat het schromelijk. Ofwel doet ze dat omdat het zo voor haar meer aanvaardbaar lijkt. Ik weet zeker dat ze doodsbang is, maar het om mijnentwil niet wil tonen. Ze is bijlange niet zo sterk als ze zich voor doet, maar het is zo'n schat. Zelfs nu denkt ze vooral aan mij... We gaan beiden enkele slapeloze nachten tegemoet, maar ik weet vrijwel zeker dat ze morgen zegt dat ze vannacht goed geslapen heeft...
