Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
29-03-2013
Voor mijn vaste blogvolgers even tussendoor dit bericht.
Bij de ziekenhuiscontrole van vorige week leek er niks nieuws onder de zon. De toestand van Carine is voor het ogenblik zelfs zo dat de oncoloog er geen noodzaak in ziet om ons in de volgende week te zien. Er werd dus een nieuwe afspraak gemaakt voor dinsdag 2 april. Daar kun je dus moeilijk negatief over doen.
We hebben ondertussen een bevredigende week achter de rug. Tot gisteren liep alles nogal vlot, met uitzondering dan met de activiteiten van mijn meisje die zich echt wel tot een minimum beperkten. Vandaag was het echter weer een beetje mis en maak ik me weer zorgen. Vandaag heeft Carine vrijwel niks gedaan, lag de ganse dag met de ogen dicht in de zetel en had ook weinig behoefte aan eten en drinken. Het is de eerste keer sinds ze terug thuis is dat ze de 1000 calorieën niet haalt, normaal houdt ze het rond de 1300 en af en toe gaat ze zelfs even over de 1500 (wat eigenlijk het minimum zou moeten zijn). Ook het drinken vlotte niet zo en ze heeft amper een halve liter gedronken, te vermeederen met twee glazen groeimelk (waarvan de calorieën reeds meegeteld waren). Haar lichaamstemperatuur hangt al de ganse week rond de 36.2°, maar vandaag ging het weer richting 37°. Misschien is er weer een probleemsituatie op komst. Afwachten en "cross fingers" maar. Als je er rekening mee houdt dat ze haar in het UZ Gent 2 maanden geleden al zo goed als opgegeven hebben, zijn we uiteindelijk ondertussen eind maart en kregen we dus al behoorlijk wat tijd bij. Helaas is er met deze tijd niet zoveel uitgevoerd. Maar goed, zolang ik niets post, is alles verder normaal, of zo goed als...
Vandaag na een onwaarschijnlijke zeven uurtjes slaap - een luxe in de laatste maanden - weer in volle spanning wakker geworden. Zij die het kennen, weten wel hoe dat voelt: onaangenaam, misselijk, inwendig beven,... Vraag me niet waarom. Carine zoals gewoonlijk uit haar bed via de keukentafel terug op de divan beland. Ze is wel ietsje levendiger dan gisteren of eergisteren. Gisteren had ze alvast weer 1300 calorieën verwerkt. Misschien dat dit haar wat allerter maakt vandaag, ik weet het niet. Maar voor het ogenblik gaat het alweer niet denderend wat het eten betreft. Het is nu 14.30 u. en we halen ongeveer 600 calorieën. Er is dus nog een moeilijke weg af te leggen vandaag. Bij de boodschappen ben ik op haar lievelingssnoep gestoten: nougat. Ik merkte dat ieder stukje goed is voor 70 calorieën, dus meenemen die handel. En het blijkt nog raak te zijn ook. Niet dat ze er al eentje genomen heeft, maar het geeft hoop.
Daarnet heb ik mijn mailtjes doorgenomen en ik kreeg een berichtje uit het zonnige Spanje. Van iemand die mijn blog leest en er een herkenbare situatie terugvindt. Ik vermoed dat het gaat over mijn bericht van 19 maart. Het is fijn te lezen dat er iemand wat steun heeft aan wat je neerpent, ook al zijn het je diepste roerselen. Alleen jammer dat het een niet zo zonnig bericht uit een heerlijk zonnig land is. Maar ja, kanker is nu eenmaal iets wat overal gemakkelijk zijn weg vindt, ijzig koud of drukkend warm. Heel af en toe komt er een berichtje binnen. Dan heb je de neiging om te reageren, maar je stelt je onmiddellijk de vraag of dit wel wenselijk is. Misschien zijn het gewoon mensen die niet zo snel in de pen kruipen maar toch wel eens willen laten weten dat je hen toch ook onrechtstreeks een hart onder de riem steekt. Nu ja, hoe dan ook, nobele schrijfster, het heeft me ook goed gedaan een bericht van je te ontvangen. Ik lees ook dat haar man reeds een lijdensweg achter de rug heeft die men mij en mijn meisje heeft afgeraden. God weet welke de juiste weg is geweest, die van jou of die van ons. Carine heeft het geestelijk heel erg zwaar, maar lichamelijk is ze toch grotendeels van ellende gespaard. Niet dat het niks is geweest, maar de vraag is steeds of je gaat voor levensduur of levenskwaliteit. Als je de twee kunt combineren, is het natuurlijk - rekening houdend met de problematische situatie - fantastisch. Maar zelden gaan de twee samen en is de keuze dus niet evident. Het blijft verscheurend, zowel voor de patiënt als voor de partner. En steeds hoop je dat het morgen weer goed gaat. Ook al weet je dat het einde nadert en dat je er behoorlijk gebukt onder gaat, toch steeds weer is er een gevoel van rust als je samen weer een dagje verder bent.
Gisteren moest ik even langs bij de dokter voor enkele voorschriften voor o.a. de zuurstofapparatuur die we thuis hebben. Hij vroeg me hoe het met Carine ging, want hij heeft haar al langer dan een week niet gezien. Toen ik hem vertelde over het dipje van de dag met veel te weinig calorieën en ik hem zei dat ik het gevoel had dat het kaarsje langzaam maar zeker dooft, vroeg hij me nog of ze nog wel iets doet thuis. Op mijn antwoord dat ze eergisteren de ganse dag met haar ogen dicht in de zetel had gelegen en niet meer geïnteresseerd was in wat op de televisie te zien was en dat ze op mijn vraag reageerde dat haar lichaam gewoon heel moe aanvoelde, bevestigde hij me dat het leek of het kaarsje inderdaad langzaam uitdooft. Geen prettige gedachte maar toch, liever zo dan een plotselinge zware aanval waarbij mijn schat nog enkele dagen zou moeten vechten tegen de vreselijkste pijnen en rekenen op hulp om het haar alsnog dragelijk te maken. Nee, laat haar dan maar zachtjes uitdoven, daar heb ik vrede mee en daar kan ik al bij al mee leven...
