Donderdagmorgen, dag van onze terugkeer, gaf mijn schatje aan dat ze een lichte pijn op de borst had. Maar goed, vandaag deden we het rustig aan en vanavond waren we weer veilig thuis. Morgen was het immers weer werkdag. Bij aankomst in het station te Brugge viel het me wel op dat mijn vrouw kortademig was en naar lucht hapte, gewoon door de korte afstand van het perron naar onze auto. Ik maak me steeds veel te snel zorgen en dacht dat het een momentopname was, gevolg van een vermoeiende 3-daagse Parijs.

Vrijdagmorgen liep niet zoals verwacht. Vrouwlief maakte zich klaar om te gaan werken tot ze plots in de zetel ging liggen en zei dat ze te veel pijn in de borst had en ze liever niet ging werken. Dus maakte ik een afspraak voor haar met de huisarts om 10.15 u.. Deze onderzocht haar zorgvuldig, nam een bloedstaal en stuurde ons door naar een klein ziekenhuis uit de regio voor een foto van de longen en een echo van haar nek. Hij dacht in de richting van een longembolie en wou geen risico nemen. Hij zou me contacteren van zodra hij alle resultaten had. Bij het echo-onderzoek liet de dokter van dienst me al weten dat er inderdaad in haar nek sprake was van een gezwollen lymfeklier. Dezelfde avond, vlak voor 19 u., kreeg ik een telefoontje van hem met verzoek om bij de spoeddienst van het AZ St.Jan langs te gaan om nog dezelfde avond een CT-scan te nemen... 

19.45 u.: komen we op de spoed van het ziekenhuis met een verwijsbrief die de huisarts ondertussen naar mij doorgemaild had. Na 3 - 4 stagiars spoedarts, specialist en verpleegkundigen met telkens dezelfde vragen, kregen we rond 22.30 u. eindelijk groen licht voor een CT-scan. Nog een uurtje later werd mijn schatje opgehaald en tegen middernacht was ook de scan achter de rug. Om 01.00 u. kwam dan uiteindelijk de spoedarts van dienst, zeer vriendelijke man van vreemde origine die zich beter kon duidelijk maken in het Engels dan in het Nederlands (ik vermoed Hollands van Suriname), die uiteindelijk meldde dat er geen reden was om mijn schat in het ziekenhuis te houden, dat het geen longembolie was en dat dr. Bols, de oncoloog waar we volgende donderdag afspraak mee hadden, wel wat meer uitleg zou kunnen geven. Rond 02.00 u. waren we terug thuis... 

2 weken vroeger dan voorzien maar gezien de bijkomende klachten werden we ontvangen door de oncoloog, dr. Bols. Deze dokter is iemand die de kunst verstaat om op een rustige manier ook het slechtste nieuws te brengen, afhankelijk van wat je van hem verlangt: "heb je liever de waarheid of wil je enkel het betere deel horen?". Van mij weet hij dus dat ik liever de waarheid hoor maar ik kan me nu niet van de indruk ontdoen dat hij het er zelf een beetje moeilijk mee heeft, misschien omdat ik al de 2e keer bij hem beland ben.

Deze keer ging hij voor de volledige waarheid en viel meteen met de deur in huis, een draai rond onze oren: "het is niet goed en dit maal kan ik jullie geen keuze geven, indien we de chemo niet opstarten, heeft mevrouw geen 6 maand meer te leven. De tumoren vergroten en verspreiden zich snel, wat we nu zien is vierdubbel van 6 weken geleden. De pijn op de borst komt van tumoren in de long, er zijn 26 kleine tumoren in de rechterlong." Op zo'n moment zakt de grond weg van onder je voeten. Mijn schat probeerde nog even van: "Kan ik nog een paar weken naar Thailand vooraleer we met de chemo beginnen?", waarop de dokter: "Als je nu nog naar Thailand wilt, weet ik niet hoeveel tijd je nog rest. Als de tumor op een dergelijke snelheid verder verspreid, dan moet je rekenen dat elke groei van die maal vier ook verder zijn ding doet. Nee, ik denk dat we zo snel mogelijk met de chemo moeten beginnen. De gemiddelde levensverwachting met dit type kanker is op vandaag 30 maanden maar er zijn kortere en veel langere situaties gekend." Er werd afspraak gemaakt om met de chemo te starten volgende woensdag 29 mei.

Zowel bij mijn schatje als bij mij heeft dit rusteloze dagen en nachten teweeg gebracht. Ik herbeleef de situatie van exact 7 jaar geleden, toen bij Carine ook uitgerekend in mei een zeer agressieve tumor werd vastgesteld en mijn schatje weet niet waar ze het heeft, hoe lang ze nog onder ons is, de onrust en zorg om de kinderen, het huis in Thailand...  En uiteraard zijn we beiden - elk op zich - gaan zoeken op het internet...