Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
08-04-2013
de laatste rechte lijn?
Vandaag was weer een dag als alle andere van de laatste maanden, met andere woorden vol onaangename verrassingen. Het begon al vroeg deze morgen. Nog bij het opkomen van de zon had Carine alweer gal overgegeven, het was dus duidelijk dat de situatie er niet op verbeterde.
Ik wachtte tot negen uur vooraleer - zoals de thuisverpleegkundige gevraagd had - de huisarts te contacteren. De man heeft spreekuur van 8.30 u. tot minstens 10.00 u. maar ik wilde hem ook niet van de eerste minuut lastigvallen. En wat dacht je? "De dokter kan uw oproep op het ogenblik niet beantwoorden". Mja, van een dokter die een palliatieve patiënt in thuisverzorging opvolgt, verwacht je toch minstens dat hij tijdens de week én bovendien tijdens zijn spreekuur bereikbaar is. Of ben ik nu te veeleisend? Nu goed, hij zou toch maar weinig meer kunnen doen dan ons naar het ziekenhuis verwijzen. Dan maar onmiddellijk contact nemen met de oncoloog want het was overduidelijk dat we vandaag langs het ziekenhuis zouden passeren. En inderdaad, ook deze dokter had het reuzedruk, het secretariaat noteerde de klachten en zou me zo snel mogelijk terugbellen.
Nog geen tien minuten later (dat is service!) een telefoontje terug. De dokter vroeg om met Carine binnen te komen via de spoed. Dan konden ze daar sneller de onderzoeken laten plaats vinden en zou er dus al een en ander gedaan zijn tegen dat de dokter vrij was. Zo gezegd, zo gedaan. Ook op de spoed was het vrij druk maar we raakten snel bediend. De spoedarts zag dat Carine er zorgwekkend aan toe was, zelfs voor een leek viel het op dat mijn schat volledig aan het uitdrogen was. Dus werd meteen een baxter aangelegd. Er werd ook een echografie van het been en een foto van de buikholte aangevraagd. Ook de bloedonderzoeken werden onmiddellijk uitgevoerd. Omdat het uitgesproken druk was op de radiografie, duurde het toch wel anderhalf uur vooraleer mijn meisje aan de beurt was.
Toen we daarna terug op spoed kwamen, hoorden we dat de oncoloog reeds langs gekomen was en er een kamer aangevraagd maar nog niet bevestigd was. We schrokken er niet van dat er een opname voorzien werd. Ik had Carine thuis al verwittigd dat de dokter haar zou willen opvolgen in verband met de trombose en dat er ook zou moeten geprobeerd worden om de maag weer op gang te krijgen. Dus was het nu wachten op de resultaten en op de kamer. Kort na de middag kwam de oncoloog langs. Hij had reeds resultaten binnengekregen en vond dat er nu wel een "exessieve expansie" van het ziekteverloop te zien was en dat er inderdaad nog een bloedklonter in het been aanwezig was, iets wat dus bijkomend moest opgevolgd worden maar in de lijn van de evolutie van de ziekte lag. Carine had het niet zo door maar in mensentaal heet het dat het nu plots heel snel gaat dus. Het verwonderde mij wel een beetje dat hij in de loop van het gesprek zei dat hij mijn schat niet meer in het ziekenhuis verwacht had. Nochtans had hij een afspraak vastgelegd voor volgende week maandag... Vreemd... Uit de onderzoeken van deze morgen bleek dat de tumor zich nu wel erg snel verspreidt en ook het abces is groter geworden en duidelijk voelbaar ter hoogte van de navel, de plaats waar het abces naar boven drukt. Hij zei - wat hij reeds vroeger gezegd had - dat hij alles zou doen om het Carine zo comfortabel mogelijk te maken en wat ze nu in het ziekenhuis zouden doen even goed thuis zou kunnen gedaan worden. Maar eerst wilde hij verder evalueren en dus was een opname van enkele dagen wel nodig. Hij ging er wel van uit dat Carine nog terug naar huis zou gaan. Waar ik dan zelf bij dacht: met opvolging van de huisverpleegkundigen en tot Carine's lichaam het uiteindelijk op geeft. Volgens mij zitten we in de laatste rechte lijn naar het einde en is het wel de bedoeling dat mijn meisje thuis sterft.
Tegen half vier had Carine dan uiteindelijk haar kamer. Ondertussen was er ook al een tweede baxter met voeding aangelegd en was ook intraveneus gezorgd voor antibiotica en een vervanging van Clexane ingespoten. Carine kon eindelijk wat rusten, iets waar ze heel erg aan toe was. De oncologisch verpleegkundige Ann kwam langs voor een gesprekje en maakte voldoende tijd om heel wat gevoelsmatig te bespreken. Deze dame is echt wel "the right woman on the right place". Tegen een uur of vijf kwam dan het meest vervelende - maar reeds over de middag aangekondigde - gedeelte van de dag... een maagsonde inbrengen. De dokter vond het beter dat de gal op dergelijke manier uit de maag verwijderd werd dan dat Carine telkens opnieuw gal zou moeten overgeven. Het heeft wat voeten in de aarde gehad... maar nu ligt mijn meisje daar dus met dat buisje in haar neus en is er ondertussen toch al heel wat gal uit de maag getrokken en ook afgevloeid. Het verontrust me wel wat dat er nogal wat bloedsliertjes met de gal vermengd zijn, rood vers en zwart oud bloed. Heeft ze een maagbloeding gehad waar wij geen weet van hadden of is de tumor toch al tot in de maag binnen gedrongen? Misschien hoor ik daar morgen wat meer over, maar ach, wat zou het nog, volgens mij gaan we immers de laatste dagen in en kan in - tegenstrijdig met mijn gevoelens - alleen maar hopen dat het snel gaat. En als het even kan ook nog voor mijn meisje pijnloos, maar misschien is dat dan weer teveel gevraagd. Ik was samen met Ann uit de kamer gegaan toen de maagsonde geplaatst werd en in de gang hebben we nog kort verder gepraat, waarbij duidelijk werd dat ook zij er geen tijd meer wou op kleven en dat ze ook niet zo zeker was dat Carine eind van de week haalt...
Ik weet dat je dit niet leest, maar ik hou van je, schat. Ik zal aan je zijde zijn zolang je er bent en je me nodig hebt. En als je moet gaan, hoop ik dat ik bij je ben en dat je vrede genomen hebt met je lot en dat je mij hierover duidelijk een seintje geeft. Vergeet niet dat je ogen tegen mij niet kunnen liegen, dus zeg niet dat het oké is als je het anders aanvoelt, want ik zal het in je ogen lezen en zal het voor de rest van mijn leven als een mislukking aanzien dat ik je geen rust heb kunnen geven.
Men zegt altijd: "zeg nooit nooit", maar ik ben het zeker, nooit zal ik nog zo intens van een vrouw kunnen houden zoals ik van de moeder van mijn kinderen hou. Nooit...
Vandaag gebeld met de psychologe van de palliatieve eenheid. Kleinzoon Yannis raakt in de knoop. Gevraagd om bijstand van een kinderpsychologe want wij weten hier niet goed raad mee. Ann (psychologe) zal kijken of er vandaag een kinderpsychologe aanwezig is en regelt een afspraak. Ik heb de indruk dat het moet snel gaan, dus als het even kan vandaag nog...
Het regent. De natuur weent met me mee in dit kille lege huis. Dit huis mist vandaag duidelijk zijn hart. Dit lijkt niet mijn thuis... Benieuwd wat ik vanmiddag in het ziekenhuis zal horen. Nee, het gaat me duidelijk niet af vandaag.
Deze namiddag gesprekje gehad met de psychologe. Die was ondertussen langs geweest bij Carine en had een zinvol gesprekje gehad. Op één of andere manier heeft zij van mijn meisje kunnen horen wat voor haar belangrijk was ten aanzien van de kinderen en vooral van Yannis. Behoefte om iets op papier te schrijven voor later is er niet. Ze wil liever iets minder tastbaar voor hem achterlaten dat zinvol is voor hem. Ze heeft haar hobbykamer in de laatste zes maanden (ik wist al lang dat ze nooit geen hobby meer zou uitoefenen in de kamer) zo ingericht dat het tegelijk een studie -en slaapkamer kon zijn voor Yannis, voor als hij zin had om hier te komen logeren, in rust wilde studeren,... dergelijke dingen. Heel wat van zijn spel- en hobbyspulletjes bevinden zich nu al in deze kamer. Ook de kast waarin ze haar "reistrofeeën" bewaart wil ze graag bij wijze van spreken aan Yannis toevertrouwen. In deze kast staan herinneringen aan de mooiste momenten van haar leven, de reizen die we samen hebben gedaan, de "quality-time" die we samen genoten. Dàt wil ze aan Yannis overbrengen. Dat moeke toch ook gelukkige tijden heeft gekend. De psychologe denkt dat ze op ons rekent om de verhalen die bij die reisherinneringen horen aan Yannis te vertellen. Zo moet het Yannis later lukken om een goed beeld te krijgen van wie zijn moeke werkelijk was. Want geef toe, op je zes jaar kun je al veel herinneren over iemand, maar veel vervaagt toch. En dan zijn verhalen over zijn moeke belangrijker dan een briefje waar ze misschien wel tegen haar zin en niet recht uit haar hart iets op gekrabbeld heeft omdat ik erop aandrong. Die kamer zal Yannis later misschien nog moeten delen met een neefje of nichtje, wie weet, maar het is en blijft dus ZIJN kamer, wie ook later de familie mag vervoegen, dit blijft zijn domein.
Met dank aan psychologe Ann voor deze zeer belangrijke informatie.
Met mijn schat gaat het verder niet echt beter. Ze kreeg vandaag wel een kort bezoekje van twee collega's en ondanks het feit dat ze eigenlijk vooral wil rusten, heeft het haar plezier gedaan. Dit zijn nu de dingen die ze nog fijn vindt ondanks al het negatieve dat nu gebeurt en de vermoeidheid die onverbiddelijk en zeer snel toe slaat. Ze heeft nog steeds de maagsonde waar ze zo graag vanaf wil, maar de dokter heeft gezegd dat deze nog minstens tot morgen moet blijven zitten. Morgen krijgt ze weer een centraal infuus langs hetwelk de voeding en medicatie kan gebeuren. En dit kan dan thuis onder begeleiding van de thuisverpleging. In de latere namiddag kreeg ze weer twee zakjes bloed want haar bloeddruk stond weer zeer laag. Benieuwd waar die twee zakjes van vorige week dinsdag gebleven zijn... Ik heb haar niet onnodig extra vermoeid en mijn bezoek heeft zich vooral beperkt tot "aanwezig zijn" tot het bezoekuur afgelopen was. Tot onze verrassing heeft Fanny het toch gedaan gekregen dat Yannis meegekomen is naar het ziekenhuis. Eigenlijk was het de bedoeling dat hij bij een kinderpsychologe zou terecht komen, maar omdat volgens de kinderpsychologe de reacties van Yannis normaal zijn voor een kind op die leeftijd, had zij gevraagd aan Ann om deze boodschap over te brengen en hem vooral niet te dwingen om een knuffel of zoen aan moeke te geven als hij dat niet zelf wou. Het bezoek aan moeke is meegevallen. Yannis wist al van Fanny dat moeke met een buisje in haar neus zat en er weer nog wat andere buisjes ook waren. Yannis heeft zich geïnstalleerd aan de tafel in de kamer, op een veilige afstand van moeke, en heeft dan heel spontaan een mooie tekening voor moeke gemaakt. Het was grappig om te zien hoe hij de tekening aan zijn moeke gaf, arm zover mogelijk gestrekt om toch maar een veilige afstand tussen hem en moeke te bewaren. Niettegenstaande hij na een tijdje weer nogal actief werd, zijn probleempje, heeft moeke van het bezoek van Yannis genoten. Ze zei het niet, maar je leest dat allemaal in haar ogen. Die stonden weer ietsje klaarder dan de laatste dagen het geval was. Je kon het zo zien dat het haar deugd deed.
Toen ik vanavond vertrok vond Carine het niet nodig het licht in de kamer aan te steken of de tv te laten opstaan. Ze zou toch proberen wat te slapen, wat moeilijk gaat met die storende maagsonde. Op mijn vraag of het wel ging antwoordde ze dat ze zich liever beter zou voelen maar dat het er niet in zat, dus wat baat het. Zou ze dan toch beseffen dat het einde in zicht is? Ze hoopt wel nog thuis te zijn voor de verjaardag van Yannis, zondag is er dan taart bij ons thuis. Ook al zal ze geen taart kunnen eten en vermoedelijk zelfs niet uit haar zetel kunnen, ze wil er graag bij zijn. Volhouden schat !
En ik? Ik zit in mijn zetel en voel me schuldig dat ik hier bij wijze van spreken relax tv kijk terwijl mijn liefste ginds in het ziekenhuis in een uitzichtloze situatie ligt te vechten voor haar leven. Het doet me pijn, het is gewoon niet eerlijk... Alsnog, slaapwel lieve schat.
Vandaag ligt mijn schat er weer wat frisser bij dan gisteren. De dokter is deze morgen langs gekomen en moest haar helaas teleurstellen in verband met de maagsonde. Die moet er nog wel langer in blijven. En het hindert haar zo. Maar ondertussen heeft ze toch weer een tweetal cola's gedronken. Bij het nippen aan een derde in de loop van de namiddag was dat er echter teveel aan en ze moest weer gal overgeven, ondanks de maagsonde.
Het was voorzien dat ze in de loop van de dag terug een centrale catheder zouden inplanten, maar toen ik vanavond om 20 uur vertrok, was dat nog steeds niet gebeurd. Gisteren kon het niet omdat Carine nog bloedverdunners kreeg, maar vandaag zou het mogelijk zijn. Dit wordt gedaan op de spoed tussen de binnenkomende patiënten door, maar vermoedelijk was het daar te druk en werd het dus nog niet gedaan. Ik denk dat het iets voor morgen zal worden... De voeding die moet gegeven worden langs die catheder was in elk geval al aanwezig op de afdeling. Uithongeren dan maar???
Nu ja, ik was er van half drie en we hebben geen bezoekers gezien. Er zijn ook weinigen die weten dat mijn meisje opnieuw in het ziekenhuis ligt, maar ze heeft vooral behoefte aan rust, rust en nog eens rust. De helft van de namiddag heeft ze dan ook geslapen, ik heb de televisie niet opgezet vanwege het geluid. Ik las mijn krant en nadien heb ik wat aan het raam naar de torens van Brugge zitten kijken en ook heel veel gekeken hoe Carine aan het dromen was. Aan de bewegingen van haar armen, benen, gezicht... was te zien dat ze heel drukke dromen had. Toen ze wakker werd en ik vroeg waar ze over droomde zei ze: " ik weet het niet, misschien over de dingen die ik niet meer kan doen"... Ik heb dan maar geantwoord dat dat goed was en dat ze moest proberen daar zoveel mogelijk van te genieten.
Voor de rest was het een vrij rustige dag. Carine heeft enkel een weinig pijn als ze geeuwt, dan doet haar ganse buik pijn, alsof je stijf bent van te sporten, zei ze. Omdat de dokter er niets aan haar van gezegd had en dat ze blijkbaar geen haast hebben met voeding en zo, is het me niet duidelijk of ze nog naar huis komt of niet. We zien wel, ik weet alvast waar ik morgen te vinden zal zijn.
Gisteren in het ziekenhuis niks nieuws onder de zon. Mijn meisje ziet er ietsje frisser uit als ik aankom, en ze praat ook wat vlotter. Haar ogen staan ook weer wat frisser en het doet me goed haar zo te zien.
's Morgens om half elf hebben ze bij haar terug een centrale catheder geplaatst, iets wat niet zonder problemen is gegaan (tja, zo'n zaken zijn we ondertussen gewoon). Gisteren was het te druk op de spoedafdeling, waar dergelijke ingrepen gebeuren, en dus is het er niet van gekomen, ook al had men om half zeven nog bevestigd dat de spoedarts het zou doen van zodra ze terug uit pauze kwam. Niemand had het nodig gevonden om nog een seintje te geven en dus heeft mijn schat er een nerveuze avond en ochtend op zitten. Het lijkt wel of de catheder niet helemaal correct is geplaatst, want het indruppelen van voeding, pijnstiller, antibiotica, vocht... gaat niet vlotjes. We kregen vandaag ook de eerste verpleegster te zien die haar werk vandaag duidelijk niet graag deed en dan heb ik zoiets van: "mevrouw, als je voor de zorgsector kiest, doe dat dan met overtuiging of blijf thuis. De patiënten hebben er ook niet voor gekozen om hier te zijn". Toen ik haar met het doorvloei-probleem (of hoe noem je dat?) confronteerde was haar eerste reactie een poging om toch wat meer doorstroming te krijgen via het open en dicht draaien van de kraantjes van de aanvoer (nu snapt de lezer helemaal niet meer waar ik het over heb) maar toen dat niet echt succesvol was en ook haar collega het al opgegeven had, was haar reactie: "misschien blijf je best met je hoofd gedraaid naar één kant liggen en hou het in het oog als het doordruppelen doorgaat. Niet wachten om te bellen als het niet doordruppelt, want bloed stolt nu eenmaal. Toen ik er haar op wees dat je moeilijk kan verwachten dat de patiënt dag en nacht dat spul in het oog hield, droop ze gewoon af zonder commentaar. Wat later heeft ze dan toch weer een poging ondernomen en toen ging het ietsje beter als ze niet alle kraantjes tegelijk open zette.
De maagsonde kan niet verwijderd worden omdat er echt wel niks meer door de maag passeert, tot ergernis van mijn liefste. Niettegenstaande de maagsonde, moest Carine plots weer gal overgeven, wat mij niet zo normaal leek. Maar goed, ze had het al eens eerder gehad en de dokter had haar deze morgen gezegd dat dat toch wel nog eens kon gebeuren. Toen er een tweede gulp kwam na nog geen half uurtje, bekeek ik het eens van dichter en zag dat er een slijmerige sliert in het overgegeven vocht aanwezig was. Het was me ook al opgevallen dat er nog weinig beweging was in het buisje dat de afvoer moest regelen. Toen nog een kwartier later de derde gulp er aankwam, maar dit zich vrijwel uitsluitend beperkte tot slijm ging er bij mij een lichtje branden. Ik had er al op gelet dat Carine blijkbaar een hoofdverkoudheid heeft opgelopen en ermee verveeld zat dat ze haar neus niet kon snuiten door de aanwezigheid van de maagsonde. Ik lette er nu ook op dat er in het laatste half uur geen beweging meer was geweest in die sonde, dus vermoedde ik dat dat spul verstopt zat en de gal dus weer op een andere manier de weg naar buiten zocht. Ondertussen was Fanny met enkele collega's de kamer binnen gekomen en Fanny had plaats genomen op het "vrije" tweede bed in de kamer. Ze merkte op dat ik misschien toch maar eens mijn bevindingen aan de verpleging moest zeggen en vragen dat ze het even kwamen nakijken. Ik heb dus op de bel gedrukt... en dat heb ik geweten!
De dienstdoende verpleegster waaide de kamer binnen als een donderwolk, ging rond het bed, deed het alarmlichtje uit, nam het braakbakje over en ging dat ledigen... allemaal zonder een woord te zeggen. Toen ze terug kwam met een spuit om de sonde vrij te maken (en de maag wat te verlichten) kwam ze tussen de bedden instaan en vroeg kort en op onbeleefde toon aan Carine: "mevrouw, hebt u een éénpersoonskamer aangevraagd?". Het antwoord hierop was negatief. Dan draaide ze zich om en op bevelende toon naar Fanny: "mevrouw, dit is geen éénpersoonskamer, gaat u van het bed af dan?". We stonden allemaal sprakeloos aan de grond genageld, zo'n onbeschofte manier om "haar zaak" duidelijk te maken. Ze had ook op een beleefde manier kunnen vragen "mevrouw, zou u willen van het bed afgaan zodat het steeds klaar is als er een nieuwe patiënt zou moeten opgenomen worden?". Diplomatie was duidelijk niet haar beste kant. Het is ook de eerste keer dat wij in de ondertussen meer dan twee maanden ziekenhuis op een dergelijke manier aangepakt worden. Oké, misschien heeft ze gelijk, maar het gaat hier om de familie van een palliatieve patiënt die echt nog weinig tijd rest en die in de laatste maanden al heel wat heeft moeten incasseren. Een beetje menselijkheid ware hier op zijn plaats. Deze dame hoort niet echt thuis op deze afdeling.
Terwijl ze de voorbereiding voor het reinigen deed in een klein keukentje naast de inkomdeur van de kamer, kon ik het dan ook niet laten om mijn mening over haar brutale aanpak te uiten. Dat heeft ze vermoedelijk duidelijk gehoord. Eerst is ze effectief de verstopping van het buisje komen aanpakken, want het was wel degelijk verstopt. Op mijn aangeven heeft ze dan ook het opvangzakje en de buis die daaraan hing ook vernieuwd, en plots liep alles veel beter en voelde Carine zich duidelijk opgelucht en de druk op haar maag was verdwenen. Nee, hier schiet de verpleging echt te kort. Er waren duidelijke aanwijzingen en die hadden ze ook moeten zien als bleek dat mijn meisje nog overgaf ondanks de maagsonde. Toen ik vroeg om Carine een vers schortje aan te trekken omdat ze het hare ondergekotst had, vroeg de verpleegster aan de andere aanwezigen om de kamer te verlaten en toen ik met haar alleen was en een handje hielp vanwege alle buisjes, was ze plotseling weer de vriendelijkheid zelve. Misschien was het oplossen van problemen met de kervelsoepachtige gal niet echt haar ding, wat haar wat nukkig maakte. Maar dan had ze er beter aan gedaan om haar collega te vragen dit klusje voor haar te klaren. Is het nu toeval dat de jonge verpleegsters zoveel vriendelijker zijn dan deze naar schatting veertiger ?
Maar goed, dat zijn even iets mindere momentopnames. Wat me vooral getroffen heeft is dat Carine tijdens de gesprekken die we voerden, onderling en met de collega's, er blijkbaar nog steeds van uitgaat dat ze nog maanden, zelfs eventueel nog jaren te gaan heeft. Dat doet pijn. Enkele weken terug en ook zaterdag nog - na haar trombose - hadden Carine en ik het er nog over dat we echt van dag tot dag moeten gaan leven en dat ze het nù moet laten weten als ze nog bepaalde dingen gewenst had. Toen was ze het er volmondig met me over eens. Nu lijkt dat alweer niet doorgedrongen, mijn hart krimpt met de gedachte en ik heb al de moeite van de wereld om het te verbergen. De dokters hebben me ondertussen op het hart gedrukt dat sommige mensen het gewoon niet willen weten of weigeren het aan te nemen en dat ik er dan ook goed aan doe om het haar niet meer te zeggen of insinueren dat haar dagen geteld zijn.
Tegen de avond, vlak voor ik me klaar maakte om te vertrekken, zag ik dat Carine gewoon voor zich uit lag te staren, geen woord, geen gebaar, haar ogen knipperden niet, ze staarde in het ijle... Ik vroeg haar of het goed ging en kreeg een "ja hoor" als antwoord. Dan vroeg ik waar ze aan dacht en ze zei: "ik vraag me af wat me nog allemaal te wachten staat en waar ik het aan verdiend heb". Ik vond het niet zinnig om daar nog iets op te antwoorden, bij gebrek aan antwoord, heb haar een nachtzoen gegeven en afgesproken om vandaag weer op post te zijn van het begin van het bezoekuur.
Als het al niet eerder zo was, heb ik steeds meer het gevoel dat we met z'n twee dood gaan. Er blijft nog slechts een schijn over van mijn lieve, fijne, zorgzame meisje. Het wordt steeds moeilijker om nog tot haar door te dringen. Ze sluit zich van me af, misschien wel met de bedoeling om het uiteindelijke afscheid gemakkelijker te maken, maar het wordt hierdoor net moeilijker. Een maand terug nam ze nog mijn hand, kwam er sporadisch nog een knuffel... Maar nu zijn er nog enkel angstige doffe ogen. Wat zou ik graag horen dat ze rust vindt en zegt: "het komt wel goed,schat, maak je maar geen zorgen". Maar dat is teveel gevraagd en is egoïstisch. Zij heeft geen toekomst meer, alles is haar afgenomen. Ze had zo graag Yannis zien opgroeien en kunnen steunen als een zorgzame grootmoeder maar zelfs dàt wordt haar niet meer gegund. Er blijft alleen nog angst over voor wat komen moet. Moet ik dan klagen? Dacht het niet.
Vanmiddag mijn meisje rechtzittend op haar bed gevonden, bezig haar nagels te verzorgen. Beetje verrassing wel, maar dan voor een keertje aangenaam. Ze lijkt nog wat meer aangesterkt ten opzichte van gisteren. De dokter was vandaag nog niet langs geweest en ze ergerde zich enkel aan die maagsonde die er nog steeds zat. Ze had vanmorgen een heel klein beetje gal overgegeven, maar voor de rest ging het prima.
In de loop van de namiddag heb ik haar toch nog even geholpen toen ze weer maaglast kreeg. Ik mag zeggen dat ik nogal oplettend ben voor alles wat met Carine gebeurt en zo had ik al door dat de maagsonde alweer een tijdje zijn werk niet meer naar behoren deed. Ik heb dan aan de verpleging gevraagd om even langs te komen om het zaakje te regelen, maar zolang konden we dus vermoedelijk niet wachten en dus was ik al bezig met het ontstoppen van de sonde (op een niet zo conventionele manier) door tegen die sonde aan te tikken tot het slijm dat in de weg zat beetje bij beetje doorsijpelde. Net toen de verpleegster binnen kwam ging het zaakje weer goed schuiven en was een tussenkomst dus niet meer nodig. Ikke fier dat ik mijn schat had kunnen helpen natuurlijk...
Kort na het bezoek van mijn broer en zijn partner kwam de dokter buiten verwachting ook nog langs. Hij vroeg of Carine het zag zitten om op een dergelijke manier - zoals ze er nu bij zat, met sonde en al - naar huis te gaan. En nog voor Carine kon antwoorden, stelde hij dezelfde vraag aan mij. Van beide kanten kreeg hij meteen een ja, want mijn schat voelt zich uiteindelijk toch weer een stuk frisser dan vorige maandag en dinsdag. Ze probeerde ook nog even om van die maagsonde af te geraken, maar het antwoord van de arts was duidelijk. Er is niks met de maag aan de hand, die werkt normaal, maar het is vlak na de maag dat er een darmobstructie zit en dus moet alles wat er in komt er terug langs boven uit. Als de maagsonde er uit moet, zit er niet anders op dan frequent over te geven. Met andere woorden: laat maar zitten, het is de enige manier. De intraveneuze voeding kan beperkt worden tot 's nachts, niemand eet immers 24 uur aan een stuk. De pure medische tussenkomsten kunnen gedaan worden door de thuisverpleging en voor het onderhoud (spoeling, ledigen, ...) van de sonde en het aanleggen van de voeding krijg ik dan wel een spoedcursus. Zoveel houdt dat immers niet in. We konden dus het gesprek afsluiten met een afspraak om maandag nog enkele bloedcontroles te doen, eventueel moet er nog bloed gegeven worden en vermoedelijk kan Carine dan maandagavond of dinsdag naar huis. Een verrassende afronding van de namiddag en een zichtbaar gelukkige vrouw in bed, zo hebben we het graag. Fanny kwam ook nog even langs na het werk en we hebben nog wat plezier gemaakt, echt wel weer eens gelachen sinds lange tijd en de dag kon dus op een tamelijk ontspannen manier afgesloten worden. Maar we weten dat dit geluk van korte duur zal zijn en er wachten ons nog zware momenten. Maar goed, dat zien we dan wel weer...pffff
Welterusten schat, droom maar van je huisje, morgen is er weer een dag en er is ook mooi weer op komst.
Weer een dagje voorbij. Carine lag vreedzaam te slapen toen ik vanmiddag de kamer binnen kwam. Ze wist dat ik er aan kwam, ik had getelefoneerd toen ik van thuis vertrok. Ze had weinig geslapen vannacht en zocht gauw nog wat rust vooraleer de kinderen er aan kwamen om toch wat speciaals te doen voor Yannis' verjaardag.
Na enige tijd stond ze op van haar bed en ging door het raam turen. Ze genoot blijkbaar van het zicht op de torens van Brugge en het zicht op de tuin. Alles ging heel gemoedelijk en het leek me dat ze op het ogenblik min of meer vrede had met de situatie. En dat bleek even later ook toen ze er zelf plots over begon dat haar leven ten einde was en dat ik nog een heel leven te gaan had. Dat ze niet verwachtte dat ik alleen zou blijven, het ook niet wou, ik ben immers niet iemand om alleen te zijn. Ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat dit niet zomaar vanzelfsprekend is, maar dat ik eerder zou uitzien naar een gezelschapsdame dan naar een nieuwe levenspartner. Haar antwoord hierop verraste me eigenlijk een beetje. Dat zijn dingen die je moet afwachten, die moeten groeien, je weet dat nooit van voordien. Maar je moet me beloven dat je deur altijd voor de kinderen en kleinkinderen zal open staan, laat diegene die me vervangt de kinderen nooit het gevoel geven dat ze in een vreemd huis komen! Ik heb haar gezegd dat niemand haar ooit zou kunnen vervangen, dat je een leven samen van langer dan 35 jaar niet zomaar even uit kunt vegen, dat ze steeds de moeder van haar kinderen blijft en dat diegene die eventueel met mij verder wil, zal moeten kunnen aannemen dat ze pas de derde plaats inneemt, na Carine en de kinderen. En dat ik nooit zou toestaan dat mijn nieuwe partner mijn kinderen buiten kijkt. Het staat bij deze hier genoteerd en ik blijf erbij. We hebben samen een gezin opgebouwd en als het van mij afhangt komt geen mens daar tussen. Ze besefte ook dat ik het niet makkelijk zou hebben, dat ik iemand zou moeten vinden die ook door de kinderen aanvaard wordt. En dat laatste zou wel eens kunnen tegen zitten. Als ik al een nieuwe partner vind, zal het niet zo evident zijn, vrees ik. Dit gesprek deed me goed, het geeft aan dat mijn meisje eindelijk begint in te zien waar ze voor staat en dat het allemaal niet meer zo ver af is. Het gaf me een zeker behaaglijk gevoel, het leek me of ze me de toestemming gaf om niet alleen te blijven. Met een kwinkslag gaf ik nog mee dat ze het mij wel zou laten voelen als ze ergens niet mee akkoord ging en dat ik ervan overtuigd was dat ze me op tijd een draai rond mijn oren zou komen geven... wat glimlachend bevestigd werd.
Tegen de avond kwam dan het ganse gezin er bij. Eerst Fanny met Mouloud en Yannis, taart en kinderchampagne inbegrepen. Yannis was erg opgezet met zijn geschenkje dat hij van moeke kreeg en zelfs met zijn simpel kaartje was hij opgezet. En het was geschreven door moeke! Carine voelde zich goed genoeg om even mee te gaan naar de cafetaria op de eerste verdieping, dus werd er een rolstoel bijgehaald en gingen we ons in het cafetaria installeren. Het was wel nog even opletten met alle buisjes en zo, maar het lukte aardig. Nog even later kwam dan ook Kevin en zijn vriendin erbij, waarmee ons gezinnetje compleet was, tot genoegen van Carine. Er werden nog enkele foto's gemaakt, maar mijn schat had liever niet dat ze er op voor kwam, waarvan akte, wat niet wil zeggen dat er per ongeluk toch wel een fotootje met haar erop gemaakt werd. De rest van de dag ging op een aangename manier voorbij en tegen acht uur werd vermoeid maar tevreden weer afscheid genomen van de kinderen.
Carine lag alweer met haar ogen dicht eenmaal de kinderen de deur uit waren. Als het even meezit nog twee nachtjes slapen en dan kan ze zich weer neervleien in haar eigen zachte en veilige bed. Welterusten schat, ik zie je graag. Tot morgen!
