Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
24-11-2012
onrust
Gisterenavond na het ziekenbezoek heb ik nog even wat boodschappen gedaan. Nadien nog even voor de hondjes en de kat gezorgd en dan uitgeput in mijn zetel doorgezakt. Deze situatie is slopend. Ik heb ook al even overwogen om Carine voortaan in Brugge te laten verder behandelen. De voordelen tegen de nadelen afgewogen en ja, ik ga even voor een tweede opinie, denk ik. Enerzijds is het verplegend personeel in Gent veel meer betrokken bij de patiënt dan in Brugge waar je meer een nummer lijkt en de koele Westvlaamse houding speelt. Maar anderzijds houdt men je in Brugge beter op de hoogte van de klinische kant van de zaak. In Gent moet je smeken om wat uitleg en als die dan al komt, gebeurt dat rechtstreeks met de patiënt tijdens de ochtend (geen bezoekuur). Carine zit nu niet echt te wachten op een massa medische informatie. Ze heeft niet de "puf" om het allemaal op te nemen maar voor mij mag het gerust wat meer zijn. Het lijkt wel of de artsen zich verstoppen en dan vraag je je af waarom. Deze middag zag ik een iets frissere patiënte in bed. Ze was meer bij de les maar ligt nog steeds met de pijnpomp. Ook het zuurstofmasker was er terug. Het gaat nog niet goed met de zuurstof, dus moet er nog even wat zuurstof bij. Voor de rest voelde ze zich al weer wat beter, kon wat verder rechtop zitten en had 's middags een boterhammetje met confituur op, zonder maaglast. Oké, ziet er goed uit. Ik help haar tijdens de verdere namiddag met verandering van zithouding, aanvoer van wat drank en zo. Daags voordien vond ik wel dat Carine er wat opgeblazen uit zag maar ik heb er niets over gezegd. Vandaag is ze nog steeds wat opgeblazen en ze wijst me op haar arm. Die staat nogal gezwollen maar er is geen sprake van een ontsteking. Men heeft wel de baxter en de paracetamol weggehaald omdat ze vermoeden dat daar de oorzaak ligt. Het valt me wel op dat Carine af en toe wat sneller en minder intens gaat ademen nadat ze ook maar de kleinste inspanning heeft gedaan. Maar Carine is geen klager. Tot rond half zes de kinesiste zich aanmeldt. Men had haar gevraagd langs te komen voor wat oefeningen om de borstkas wat open te maken. Ze kijkt naar het zuurstofapparaat en haar reactie was: "oei oei, je krijgt wel veel zuurstof hé. Het is de bedoeling dat we dat snel wat kunnen afbouwen. Naar het schijnt heb je ook last van fluimpjes. Die moeten er uit hé, want anders krijgen we moeilijkheden". Carine zegt dat ze inderdaad wat last heeft van slijm dat precies blijft zitten. Ze had deze morgen moeten hoesten en toen was de wond weer gaan bloeden en had ze echt wel enorme pijn. Mijn "voelprietjes" zeggen dat er hier meer aan de hand is. Ze sturen niet zomaar een kinesiste om je opnieuw te leren goed ademen na een operatie. Het slijm baart hen volgens mij zorgen en ik moet gelijk denken aan de mogelijkheid dat een longontsteking zich aanmeldt. Maar goed, we kunnen weer niet anders dan wachten tot iemand het in zijn hoofd haalt om ons wat meer informatie te geven. Carine zegt aan de kinesiste dat ze nog nooit voordien kortademig geweest is en vraagt hoe dat nu kan aangezien de operatie eigenlijk niet eens grondig doorgegaan is. De kinesiste zegt dat dit wel eens kan door de verdovingsproducten maar dat het wel niet van permanente aard zal zijn. Ze wijst ook naar de epidurale en zegt dat het ook kan doordat in de verdoving producten verwerkt zitten die je zuurstof wat omlaag kunnen halen. Dus zou het goed kunnen dat de kortademigheid ook snel verdwijnt nadat ze de pijnpomp weg halen. Ze bekijkt de saturatie en ziet dat Carine 82% haalt, dat is wel erg weinig. Er is dus werk aan de winkel. Ze leert Carine enkele ademhalingsoefeningen en na tien minuutjes is de saturatie "al" 84%. Ze leert Carine ook nog een truukje om fluimen boven te halen zonder echt te hoesten, een oefening die Carine behoorlijk wat pijn bezorgt. Maar weer enkele minuten later - de kinesiste is ondertussen vertrokken met belofte om morgen terug te komen - kan Carine inderdaad enkele minieme fluimen boven halen. Maar wat net voorbij is, heeft me vooral weer ongerust gemaakt. Carine houdt de moed er in en houdt zich vast aan de mededeling van de chirurg, daags na de operatie, dat ze na het weekend naar huis mag. IJdele hoop als je 't mij vraagt, maar ik krijg het niet over mijn hart om haar op de logica te wijzen. Laat haar maar even gerust, ze is van oordeel dat "het" snel kan veranderen en blijft erin geloven dat ze hier nog maar enkele dagen moet blijven. Hoop doet leven. :-? Ik vraag me af wanneer er eindelijk eens een bericht zal zijn van de oncologe, mevrouw, sorry, prof. dr. Denys. Het gaat hier toch uiteindelijk om hààr patiënte? Oke, UZ Gent is een klein dorp en ze zit in een ander gebouw, maar een bezoekje aan haar patiënte om haar op de hoogte te houden en te vragen hoe het met haar gaat, is toch niet teveel gevraagd? Bovendien kan ze er nog een consult voor aanrekenen. Ik had het al niet erg hoog met haar op en de geloofwaardigheid van deze dame zakt in mijn ogen onder nul. Duidelijk tijd voor een "second opinion".
