geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
06-10-2008
yihaa
Een (sport)dokter die je pijn probeert te doen, maar daar niet in lukt. En wees gerust, ze heeft haar best gedaan ;-) Ha! Zalig toch? Vanavond ben ik op consultatie gegaan. En over de ganse lijn bleek de evaluatie positief. Dat wilt niet zeggen dat alles achter de rug is. Maar het is gewoon het best mogelijke dat ik nu kan verwachten. Het feit dat ik denk af en toe wel eens iets te voelen is normaal. Belangrijker is dat er van de mogelijke signalen die zij beschreef, helemaal geen sprake was. Vandaar de positieve diagnose. En dat de schrik er nog steeds stevig inzit, dat is ook heel normaal. En positief bekeken dan maar: helemaal niet zo slecht. Want dat houdt me zeker en vast alert en met m'n beide voetjes op de grond. De komende weken houd ik het bij twee hele korte trainingen per week, niet meer dan een half uur en de volledige training op de Finse piste. Ik heb bewust m'n volgende doel ver genoeg gelegd zodat er absoluut geen haast bij is. Het enige wat nu telt is kunnen blijven lopen. De biopunctuur sessies zijn achter de rug en ik heb dus geen nieuwe afspraak bij m'n sportdokter meer moeten maken. Dat is potverdorie al een tijdje geleden. Yihaa!
