Om 14u reed ik onder een stralende zon de camping in Bresles (bij Beauvais) op. Deze omgeving werd speciaal gekozen om mijn aantal caches nog een beetje de hoogte in te jagen. Deze namiddag heb ik een klein fietstochtje gemaakt van zo'n 15 km om vier caches te zoeken. Morgen zouden er daar nog tussen de 20 en 30 caches moeten bijkomen. Mijn 1300e vondst lag op de Mont César, een heuse berg van 138 meter hoog ! Niet om te lachen, want de hele weg naar boven bestaat uit een combinatie gras/zand en houten trapjes. Bovendien lag de cache verstopt in een konijnenhol en kon je jezelf niet horen nadenken door het gezoem van miljoenen insecten. De omgeving is wel prachtig en ik denk dat de bloem op de foto een of andere wilde orchidee is …!? 

Enkele weken geleden liepen er in de buurt van Santiago paarden tussen de campers de grazen. Hier was het eventjes anders en er heerste lichte paniek toen een paardje losgebroken was en over de camping draafde.

Gelukkig is het maar frisjes buiten en valt er regelmatig een spatje regen, zodat ik me geen zorgen moet maken over al die verloren tijd dat ik niet in de zon kan zitten. Om iets over 14u draai ik de gemeentecamping van Châteaudun op. Er is ook een camperplaats in de stad maar voor 7 euro stroom inbegrepen is mijn keuze snel gemaakt. Onmiddellijk nadat ik bij de norse man ben ingeschreven vertrek ik op verkenning. Ik kan me vergissen maar ik meen me te herinneren dat kameraad Guy M. hier ook eens geweest is en schreef dat er niets te zien is. Wel, hij vergist zich. Ik heb de bordjes van een toeristische rondwandeling gevolgd die me langs alle mooie plekjes van de stad brachten : vakwerkhuizen, de pleintjes, een uitzicht over de vallei van de Loir (zonder e !), de ruïnes van de St. Lubin kerk (uit de zesde eeuw en met bewijs van bewoning 2000 voor C.). Als “iets te zien” gelijk staat met veel terrasjes, dan staat Châteaudun zeker niet vooraan in de rij. Op één middag heb je alles gezien en dat komt goed uit want morgen wil ik voorbij Parijs rijden, in de hoop dat het dan niet te druk zal zijn. Als je ook absoluut het kasteel (7,50 euro), de grotten en het museum wil bezoeken moet je meer tijd uittrekken. De Madeleine kerk uit de 12e eeuw is een kerk zoals ze moet zijn : sober, een plaats voor gebed en niet om te pronken met dure schilderijen. Maar die plastieken stoeltjes ? 

Op de terugweg naar de camping zie ik een waterschildpad in de Loir, waarschijnlijk gedumpt door iemand die vond dat ze te groot werd. Toch knap hoe zo'n beest zich kan aanpassen aan het (veel te) koude water maar vooral misdadig van de vorige eigenaar. De vijver van het park in Hoboken bij Antwerpen zit ook vol met die beesten en regelmatig bijten ze een poot af van een voorbij zwemmende eend. 

Ik passeer ook nog een bushalte met de naam “Saint Medard”. Ik weet zeker dat wijlen Armand Pien die naam regelmatig liet vallen tijdens zijn weerpraatje . Ik gok op “Ziet ge een bushalte met Saint Medard staan, dan komt de zomer eraan !”...

Na Bordeaux lijkt alles een boerengat maar in Couhé vind je echt wel alles wat je nodig hebt : supermarkten, bakkers, apotheken enz. Het is even wennen om opnieuw de kleine dingen te waarderen : enkele plattelandscaches, een wandeling door het bos en een grote hond die op je afgelopen komt en waarvan je nooit weet of hij gaat bijten of likken. 

Eigenlijk was het de bedoeling op de parkeerplaats in het centrum te overnachten maar toen ik arriveerde waren al de straten daar afgesloten wegens marktdag. Ik ben dan maar doorgereden naar camping Les Peupliers. Tien jaar geleden (wat gaat de tijd snel) waren we hier ook al een keer en ik had goede herinneringen aan deze camping. Was het omdat er toen een slang door onze tuin kroop of omdat er hele hordes oranje uitgedoste Nederlanders neerstreken op weg naar het EK voetbal in Portugal en ik dan maar een Belgische vlag bovenhaalde ? De camping is nu een heel stuk leger maar oogt nog altijd even gezellig. De man van de receptie raadde me aan om geen plek te kiezen vlak naast de rivier want met de overvloedige regen van de afgelopen weken/maanden was die regelmatig buiten zijn oevers getreden. In de supermarkt hoorde ik ook al verscheidene mensen vertellen over recente overstromingen. Ik kwam ook te weten dat er elke 28e van de maand een heel grote markt is in Couhé en rarara, welke dag zijn we vandaag ? Het zal weer deel uitmaken van het wereldwijde complot om mij te pesten.

Toen ik rondhing aan het stadhuis werd er een betoging georganiseerd. Het was nog heel stilletjes en ik liep wat rond om te zien of er meer volk zou komen. Er kwamen inderdaad nog wat mensen bij maar het bleef heel kalm. Zo kan hun boodschap toch nooit gehoord worden, dacht ik bij mezelf en ging de boel van naderbij bekijken. Het bleek een manifestatie van gehoor- en spraakgestoorden te zijn die op straat kwamen om de Franse gebarentaal in ere te houden. Je mag er waarschijnlijk niet mee lachen, maar ik vond het wel grappig om de ontevreden menigte zijn slogans in gebarentaal te zien “roepen” …

Vandaag begonnen de solden en dan is Malvina niet te houden. Thierry is haar de hele dag achterna gehold met zijn Visa kaart ('t is maar om te lachen hé) en ik ben vertrokken om zoveel mogelijk caches vinden. Eerst moest aan het monument nog uitgemaakt worden wie hét grote fotomodel voor de volgende jaren zal worden : Malvina of de nieuwe Naomi Campbell … 

Mijn eerste doel was de “Jardin Publlic”, een zeer mooi park inclusief botanische tuin, watervalletje en een aantal kunstwerken. Daarna ging het – cachegewijs – langs alle wijken, districten en hoekjes die je in Bordeaux kan vinden. Omdat ik niet zeker wist of ik mijn hele lijst zou kunnen afwerken liet ik – ook vandaag – het echte centrum en de winkelstraten links liggen, morgen is er nog een dag. En die dag zal ik nodig hebben want na meer dan 20 km stappen en 21 caches was het voor vandaag welletjes geweest.

Om 11u30 reed ik camping Bordeaux-Lac op en onmiddellijk krijg je hier een vakantiegevoel. Hier betaal ik met plezier 16 euro per nacht. Het is echt een mooie camping met alles erop en eraan : ruime plekken, verharde plekken, met of zonder schaduw, zwembad, enkele vijvers en vooral veel eenden en nog veeeeeeeeeeeeeeeel meer kikkers. Het zal dan ook geen toeval zijn dat er hier ook een reiger aanwezig is. 

Voor de namiddag had ik een dertigtal caches op mijn lijstje staan maar het is iets anders uitgedraaid. Altijd was er wel iets aan de hand. Ofwel kon ik zelfs niet in de buurt van de cache komen (straten afgesloten, fietstunnel onder water, brug onderbroken) ofwel vond ik de cache gewoonweg niet. In de meeste gevallen zat er altijd wel net iemand op het bankje waar ik moest zoeken. Uiteindelijk zijn het slechts negen vondsten geworden, en daarvoor heb ik 45 km moeten fietsen. Hopelijk lukt het morgen wat beter. Het centrum van Bordeaux heb ik bewust nog niet bezocht, maar alles wat aan het water ligt heb ik al kunnen bekijken. Overal zijn fietspaden (zeker niet altijd in goede staat) en op die fietspaden lopen ook gegarandeerd overal voetgangers, ook al is het voetpad vijf keer breder dan het fietspad. Als je dan een centimeter uitwijkt moet je oppassen dat je niet platgewalst wordt door een auto. Nog maar eens : Fransen zijn echt een gevaar op de weg, Spanjaarden zijn wat dat betreft veel beter opgevoed.

Als je Bilbao nadert, kom je terecht in een kluwen van snelwegen, verkeerswisselaars, op- en afritten enz. Je vraagt je af hoe je het ooit hebt kunnen redden zonder navigatietoestel. Het ergste moest toen nog komen. De weg waarlangs zowel de Garmin madame van Thierry als mijn Navigon trezebees ons naar de camperplaats hoog boven Bilbao loodste, moet zowat het slechtst te rijden traject uit mijn reizigersloopbaan zijn. De weg werd steiler en steiler, de straatjes smaller en smaller en de omgeving begon steeds meer op een favela (sloppenwijk) in Brazilië te lijken. Op enkele plaatsen kwam het op een centimetertje aan … Later bleek dat er ook een normale weg naar boven bestaat, diegene die de stadsbussen volgen. 

Boven op de berg werden we wel beloond met een prachtig uitzicht op Bilbao én een gratis verblijf op de camperplaats. De bewaker vertelde ons dat er dit weekend een bijeenkomst van een camperclub was en dat kon wel wat overlast veroorzaken. Vanavond zouden ze allemaal vertrekken, dus veel last zullen we er niet van hebben. De bus naar Bilbao stopt vlak bij de camping en voert je langs troosteloze wijken naar het stadscentrum. We hebben een aantal uren rondgewandeld en we waren het er over eens : het is een mooie stad. Veel mensen komen hier voor het Guggenheim museum maar er is echt veel meer te zien. De dag werd afgesloten met een bezoek aan een Chinees restaurant, veel duurder dan we gewend zijn aan de Costa Blanca maar wel lekker. Uiteindelijk was het na 22u toen we met de bus terug naar de campers reden. Het is nu na middernacht en in de verte is er vuurwerk, van iets dichterbij hoor je een soort tromgeroffel – zou het hier iets verder dan toch een favela zijn en oefenen ze daar misschien al voor het carnaval van volgend jaar ? Neen, het is "la noche de San Juan" - een feest om de zomer welkom te heten.  Overal worden dan vuren ontstoken en elke streek heeft ook zijn eigen specifieke gebruiken en/of rituelen.

Fietsen mag hier niet, maar toch zijn er sportievelingen die hun fiets bij hebben, gewoon om aan de andere kant van de berg te geraken en dan zo helemaal rond de Picos kunnen rijden. 

Na ons bezoek aan het heiligdom zijn we naar camping "Picos de Europa" in Avin gereden.  Meteen nadat we ingeschreven waren, werden we uitgenodigd om rond 18u mee te rijden naar een grot waar alles draait om de "fauna glacial", uitgestorven diersoorten die leefden tijdens de ijstijd.  In de grot staan enkele reproducties van voorhistorische beesten opgesteld (mammoet, reuzenhert e.d.) en in een apart lokaal kan je het skelet bewonderen van een soort neushoorn die hier 60000 jaar geleden geleefd heeft.  De gids/uitbater van het museum, tevens uitbater van de camping zag in mij al onmiddellijk de geschikte persoon om zijn Spaanse uitleg in het Engels en Nederlands te vertalen.  Vermits hij toch niet kon controleren of mijn uitleg juist was, moest ik mij niet veel zorgen maken over mijn vertalingen.  

Na ons bezoek aan de grot, werden we terug naar de camping gebracht en daar hebben we een taxi besteld om ons morgen naar "la garganta del Cares" te brengen.  Een wandeling van zo'n 20 km (heen en terug) voert je langs een naar het schijnt spectaculaire kloof.

Het is toch wel erg : je onderneemt één keer in je leven een bedevaart naar Santiago de Compostela en uitgerekend die lente gaat de geschiedenisboeken in als de slechtste van de laatste 200 jaar (of overdrijf ik nu een beetje ?).

We staan nu op camping Ruta Finisterre, op een tiental kilometers van het absolute eindpunt van de “camino”. Het internet gaat hier met de snelheid van een gepensioneerde postduif en daar kan ik me enorm aan ergeren. Als ze internet beloven (gratis of niet) dan moet het ook naar behoren werken ! We zijn eens naar het strand gewandeld, maar hier is echt weinig te beleven. Morgen zullen we nog even bekijken hoe of wanneer we naar “de kaap” gaan.

Deze avond werd een grote fles Champagne gekraakt om de goede afloop van de Camino te vieren en daarna zijn we naar het plaatselijke wokrestaurant geweest.  Lekker, maar die van Albir is beter.

Omdat het middagmaal zo goedkoop was, moest ik op zoek naar iets anders om geld uit te geven.  Ik heb dan enkele t-shirts gekocht - veertien in totaal  ! Alleen t-shirts ? Neen, ook nog vijf paar kleurige sokken.  Zot zijn doet geen zeer ...

Het is nu 23u30 en het regent nog altijd.  Als ik een beetje rond kijk is het in alle motorhomes al donker, ik hoop dat ze goed slapen deze nacht.

En dan zijn ze er, duidelijk getekend door de lange afstand van de laatste rit én uiteraard het slechte weer.  In de mate van het mogelijke worden er warme en droge kleren aangetrokken en hier en daar vloeit een traantje.

Toen we terug naar de motorhomes wandelden, wachtte ons nog een verrassing : overal liepen paarden te grazen en toen het donker werd, werd de boxer ingezet als herder om de paarden naar hun stal te drijven. Nog nooit gezien !

Het stadje zelf stelt niet veel voor, de geschiedenis is wel een beetje speciaal. Toen ze een stuwmeer aanlegden, werd een gedeelte van het dorp afgebroken en steen voor steen weer opgebouwd op een hogere plek. Vandaag was er iets meer te zien dan normaal, vermits een rally met oude auto's hier was geëindigd.  Nadat Thierry een stempel in de boekjes had laten zetten, keerden we terug naar de camping.

De fietsers vertrokken om 10u en wij enkele minuutjes later. Toen we in Samos een plaats naast de weg zagen waar we de vier motorhomes konden parkeren, zijn we uitgestapt en naar het klooster van Samos gewandeld. De monnik van dienst die vandaag de bewijsstempels in de boekjes moest zetten, genoot duidelijk van zijn taak en ging gewillig met iedereen op de foto. Toen de deur even op een kier bleef staan ben ik snel even binnengeglipt om enkele foto's te nemen. De anderen beslisten daarna om drie euro inkom te betalen om alles te kunnen bekijken. Terwijl zij o.a. de kerk bezochten ben ik buiten een cache gaan zoeken.

's Avonds ben ik met Ria nog even een praatje gaan maken met onze meest nabije buren (koeien in de wei). Toen we allemaal in de auto zaten, kwam er om 21u50 nog een koppel met de fiets bergop gereden. De man had de vrouw letterlijk op sleeptouw genomen.

Vandaag was het de bedoeling om bovenop Alto de Poio te overnachten, op de parking van één van de herbergen maar dat was onmogelijk. Er stonden overal auto's geparkeerd en dus draaiden we terug. Een kilometer van het hoogste punt hadden we een strook naast de doorgaande weg gezien die als alternatief zou kunnen dienen. We konden er perfect met vier motorhomes achter elkaar staan én het zicht dat we vanuit ons raam hebben, is magnifiek ! 

We hadden ons nog maar net geïnstalleerd en Malvina moest de gereedschapskist van Thierry uit de koffer halen. Er waren twee Vlamingen met de fiets gestopt, waarvan er een problemen had met zijn fiets. Het kon niet opgelost worden maar vermits de volgende kilometers bijna altijd bergaf zijn, ging hij proberen “uit te bollen” tot ze een fietswinkel tegenkwamen.

Molinaseca is een gezellig dorp dat je echt een vakantiegevoel geeft. 

Alles bij elkaar was dit een mooie dag en ik ben benieuwd hoe ik de inspanning van vandaag zal verteren. Op dit moment (23u) heb ik niet het gevoel dat ik mezelf overbelast heb maar misschien kan ik morgenvroeg mijn bed niet uit.

Ook vreemd : een spar met kerstballen onderweg.

Na ongeveer 2 km werd eerst nog gestopt om iets te drinken aan een barak die volgestopt was met allerlei prullaria en waar een Che Guevara kloon rondliep. Een Nederlandse juffrouw zat met haar voeten in een teiltje met water te bekomen van haar wandeltocht van vandaag. Ze begon al onmiddellijk te vertellen dat in de herbergen waar zij sliep, nogal negatief werd gesproken over de bedevaarders die de tocht met de fiets doen. Thierry kan zoiets niet aanhoren en ging zijn cola al enkele meters verder uitdrinken. 

Nog enkele kilometers verder hebben we nog een terrasje gedaan in een mooi oud dorpje waarvan ik de naam vergeten ben. En toen was het tijd voor een snelle afdaling, dé beloning voor al het klimwerk van vandaag. Soms ging het te snel om te genieten van het mooie landschap – inclusief besneeuwde bergtoppen in de verte, maar dat nam ik er met plezier bij. 

 

Toen we rond de middag in Molinaseca waren aangekomen, stond haar fiets al snel klaar en werd duidelijk dat ik mee zou moeten rijden – goesting of geen goesting. Rugzakje ingeladen, drinkbus op de fiets, helm op mijn kop, handschoentjes aan, zonnebril op mijn neus en weg waren we. 

Vanaf de eerste meters was het klimmen, maar met een redelijke stijgingsgraad. Ik had voor mezelf al uitgemaakt dat tot een hoogte van 1000 meters rijden (we vertrokken op 575 meter) al heel mooi zou zijn maar eigenlijk ging het vlotter dan verwacht en zo gingen we samen hoger en hoger. Sommige stukken waren tot 18 % en ik kan je verzekeren dat zoiets echt moordend is en voor ons alleen mogelijk door af en toe te stoppen ! Stilaan naderden we het hoogste punt én het einddoel, tenminste dat dachten we maar toen we op de juiste hoogte zaten, moesten we nog een heel stuk verder – afwisselend stijgend en dalend. In totaal moesten we geen 1000 maar 1200 meters stijgen. Op ongeveer 6 km van het kruis kwam Thierry ons al tegemoet gereden en reed daarna met ons weer terug de andere richting uit.

's Avonds zijn we nog een keertje naar de brug gewandeld om alles bij invallende duisternis te bekijken. Vanaf de kerktoren blijven de ooievaars de omgeving in de gaten houden.

 

Het was een kort ritje vandaag maar daarom was de dag niet minder vermoeiend.  De camping in Léon werd snel gevonden maar al even snel werd duidelijk dat een mooi plaatsje vinden om te staan, niet simpel zou zijn.  Overal stond een boom of hingen takken in de weg en een vlakke ondergrond was ook ver te zoeken.  Zelfs met de hoogste keggen ben ik er niet in geslaagd om zelfs maar een beetje waterpas te staan.

Malvina, Ria en ik zijn snel na de middag naar het centrum van Léon gewandeld, een stad waar ik nog niet was geweest.  De eerste indruk was niet echt positief maar gaandeweg werden de mooie plekjes vrijgegeven en ben ik toch onder de indruk geraakt.  Uiteraard werden er ook enkele caches gezocht en om 16u was ik afgesproken met de vrouwen aan de kathedraal.  Nog even een terrasje en dan helemaal klaar voor de terugtocht, zo'n 150 meter hoger - verspreid over 4 km grotendeels zandwegen.

Er werd beslist om te gaan eten in het campingrestaurant en dat hadden we beter niet gedaan.  Ze zeggen wel eens dat een biefstuk even taai kan zijn dan een schoenzool maar nu werd bewezen dat zoiets ook met lasagne mogelijk is.  Alles wat daarna op tafel kwam was een kilootje zout overheen gestrooid.  Ronduit slecht eten voor veel te veel geld.  Nooit meer op deze camping !

Ik heb het altijd moeilijk met zo'n evenementen. Langs de ene kant ben ik absoluut tegen de gruwelijke spelletjes die mensen door de eeuwen heen bedacht hebben en waarin dieren dikwijls veel leed wordt aangedaan. Langs de andere kant ben ik een grote voorstander om tradities in ere te houden en waar nodig te herstellen. Ik ben er nog altijd niet uit wat het belangrijkste is. 

Als je HIER klikt, kan je zien wat het feestje van vandaag zoal inhield.

En toen vertrokken zij voor de laatste 45 km van vandaag met de fiets en ik met de Koala naar Sahagún. De eerste 43 km waren geen probleem (voor mij althans) maar toen ik het stadje binnenreed, werd ik al onmiddellijk geconfronteerd met een kermis die doorgaand verkeer onmogelijk maakte. Welke straat ik ook koos, steeds moest ik omkeren of achteruit rijden – niet altijd even simpel met een lengte van acht meters. Normaal zou ik daar al slecht gezind van worden maar ik had ook iets opgemerkt in de straten wat me plezier deed. Overal stonden afsluitingen en omheiningen en dat kon maar één ding betekenen : een “encierro” ! Ik vroeg het onmiddellijk aan een Spaanse vrouw en die bevestigde mijn vermoeden : om 19u30 zouden er stieren door de straten lopen. 

Uiteindelijk kwam ik toch op de camping terecht en daar had de rest de waslijnen al vol hangen. Ik heb zelf dan ook maar een en ander uitsgespoeld, zodat de berg wasgoed niet te hoog wordt als ik binnen enkele weken in Antwerpen aankom.

Deze avond zijn we iets gaan eten in het campingrestaurant en toen we achteraf nog wat wilden buiten zitten, werd de sfeer meteen verpest door een Nederlander die vond dat we maar elders een plekje moesten zoeken omdat we zijn rust verstoorden.  Eindelijk eens een temperatuur die toelaat om samen nog wat te keuvelen en amper 21u, de pot op dus met zijn gezeur ! Een uurtje later zocht iedereen zijn/haar bedje op - want zo braaf zijn we wel.

Daarna hebben we nog een koffietje gedronken en op de camping zaten de fietsers en begeleiders al op het terrasje te genieten van de zon (want die deed intussen haar best om alles en iedereen op te warmen) en een pintje. 

Tijdens onze afwezigheid is de camping flink volgelopen. De vorige dagen waren we soms bijna de enige klanten op de camping, dat is hier zeker niet het geval. De camping is (dankzij de ACSI camping card) goedkoper dan de vorige en de omgeving is interessanter !

 Terwijl ik dit schrijf (8u), kijk ik even naar het nieuws op de Spaanse televisie en als ik dan de beelden zie van o.a. Duitsland en Oostenrijk dan mogen wij niet klagen – daar staat werkelijk alles onder water.

En voor de rest voorlopig alleen maar slecht nieuws. Het is nu 8u en het heeft de hele nacht geregend, en geen klein beetje. Is dit nu het weer dat fietsers en begeleiders drie weken aan een stuk hebben gehad ? Nog maar eens : chapeau om vol te houden ! Ook nu blijft het er met bakken uitvallen en in welke richting je ook kijkt : overal donkergrijs en momenteel een buitentemperatuur van 11 graden. Ik vrees dat de thermometer niet veel hoger zal komen vandaag.

's Avonds zijn we – ondanks de overvloedige regen – naar het dorp gewandeld om een pelgrimsmenu te gaan eten en het was echt heel lekker én veel én goedkoop.

We zijn even gestopt aan het klooster van Iratxe.  De reden ? Neen, we waren niet van plan om toe te treden tot welke orde dan ook.  Zelfs even biechten was er niet bij.  Waarom zouden we, we zijn allemaal vrij van zonden.  En moesten we dan toch zonden begaan hebben, was het hier toch hét moment om die te vergeten want je kan hier aan de "fuente del vino" GRATIS rode wijn tappen ! Er wordt wel gevraagd hier geen misbruik van te maken, maar een fles van anderhalve liter hebben we toch zonder schroom gevuld.  Of de wijn echt te drinken is, zullen we vanavond of een van de volgende dagen kunnen melden.  Je kan trouwens zelf meekijken via een webcam om te controleren wie de echte dronkaards zijn (www.irache.com/fuente-del-vino.php)

Wat in ieder geval zeker is, is dat je hier steeds meer met bedevaarders te maken krijgt.  Soms met de fiets, zwaar bepakt - soms zelfs met een aanhangwagentje en soms te voet.  Zoals altijd zijn er ook zonderlinge figuren bij, maar stuk voor stuk zijn ze allemaal even vriendelijk als je een praatje met hen maakt.  Eentje is met zijn hond (kruising Dogo Argentino/American Staffordshire) onderweg en doet elke dag 30 tot 40 kilometers mét een rugzak van 30 kg !

We laten het klooster achter ons en rijden naar de camping in Estella-Lizarra.  Daar wacht ons een uiterst vriendelijk onthaal.  Ze maken een speciale (en echt gunstige) prijs voor ons en openen zelfs een zijpoort waarlangs we zo de mooie grasplaatsen kunnen oprijden.  Jef zorgt ervoor dat hij goede satellietontvangst heeft om vanavond naar de Rode Duivels tegen Servië te kunnen kijken.

Op dit moment (14u) zit ik met Jef op het terras van de camping met zicht op het zwembad en veel lawaai op de achtergrond.  Een grote groep kinderen is op schooluitstap en zit hier grote bergen spaghetti te eten.

Na ongeveer 24 km stonden de fietsers langs de kant van de weg om een foto van onze colonne te maken, de hele rit kregen we trouwens versterking van een vijfde exemplaar – een Fransman die dezelfde richting uitreed. Als er al ergens iemand op straat loopt, draait hij of zij gegarandeerd zijn/haar hoofd om om te kijken wat daar allemaal voorbij rijdt. 

Vóór de middag waren we al op de camping in Lumbier en de zon scheen uitbundig. Malvina en ik besloten al snel om de fietsers tegemoet te rijden, zeker omdat het (voor Thierry en Filip) laatste deel van de tocht door de “Foz de Lumbier” gaat, een prachtige kloof waar je ook door twee donkere tunnels moet. Onderweg wordt je constant begeleid/in de gaten gehouden door tientallen gieren. Volgens de laatste telling in 1999 zouden er (in heel Spanje ?) meer dan 35000 gieren rondvliegen. 

Na 7,5 km zagen we in de verte de twee fietsers aan komen rijden en met zijn vieren hebben we dan het laatste stukje van het dagtraject samen afgelegd. Uiteraard werd dan nog een aantal keren gestopt om de natuurpracht te bewonderen. 

Voor het avondeten zijn we met z'n allen door het dorp gewandeld. Zoals te verwachten is Lumbier een dorp zoals er honderden, misschien wel duizenden zijn in Spanje. Je hebt alles wat je moet hebben (apotheek, beenhouwerij, bakker enz) maar het geeft toch allemaal een zeer doodse indruk. We zijn ook eens een kijkje gaan nemen in de kerk en als je ogen een beetje gewend waren aan de duisternis (nergens brandde een lichtje) kon je zien dat er een toch wel indrukwekkend altaar stond.

Zelf moet ik er weer iets minder indrukwekkend én hongerig uitzien want net als in Alfaz kreeg ik vandaag langs alle kanten eten aangeboden, waarvoor bedankt !

Daarna scheidden onze wegen en ik ging verder op zoektocht.  Mijn gemiddelde lag een stuk hoger dan de laatste week in Cataluña.  Ik kwam voorbij een mooie oude wasplaats waar de cache werd bewaakt door een gevaarlijk beest en de laatste vond ik in de buurt van het indrukwekkende fort van Jaca.  In totaal heb ik toch weer zo'n 16 km gestapt, waarvan 2 langs de wandelroute naar Santiago de Compostela.

Het was echt plezierig om hen na lange tijd weer te zien maar op de mannen was het nog anderhalf uur wachten. Thierry had 4 km voor de stopplaats Filip achtergelaten en was op eigen tempo naar boven gereden. Daar wachtte ik hem op met de Belgische vlag en leende even zijn fiets om Filip tegemoet te rijden. Enkele honderden meters verder bergafwaarts zag ik hem in de verte al komen aanpeddelen. Echt veel vaart zat er niet meer in maar ze hadden dan ook al 50 km klimmen achter de rug. We hebben dan allemaal samen een uur gekeuveld en iets gegeten en toen moesten de moedige mannen nog aan de laatste klim naar de Somport beginnen. De motorhomes reden intussen via de tunnel de grens over en een half uur later kregen we onze plaatsen toegewezen op camping Victoria in Jaca. 

Voor de niet-fietsers was het daar onmiddellijk genieten van de zon die ze zo lang hadden moeten missen. Stoelen en tafels werden buitengezet en rond 17u30 kwamen de mannen de camping opgefietst en konden zij ook nog profiteren van de zon. Overal werden waslijnen gespannen en droogrekken buiten gezet want de voorbije dagen hadden ze niet echt de mogelijkheid gehad om alles te laten drogen. Er werd ook een wasje gedraaid in de splinternieuwe wasmachine van de camping maar dat was geen succes. De wasmachine was al drie uur aan de gang en er leek nog altijd geen einde aan te komen. Toen ook het water en schuim door het hele sanitaire gebouw begon te stromen, werd de hulp van de receptie ingeroepen en werd alles overgeladen in een andere machine om het programma af te werken. Ondertussen werd besloten om te barbecueën, vlees en al de rest was gemakkelijk te halen in de Mercadona supermarkt op 500 meter afstand. Nog een borreltje en wat praten en om half elf ging iedereen naar binnen. Morgen is na meer dan drie weken fietsen de eerste rustdag gepland.

Ik vind de prestatie van onze fietsers tot nu toe al bewonderenswaardig maar toch vind ik dat een echte pelgrim da afstand te voet moet afleggen én onderweg in herbergen e.d. moet slapen. Zoals Thierry en Filip het nu doen is een fantastische prestatie maar vergeleken met de mannen met rugzak en tentje, lijkt dat van hen wel een Club Med vakantie. Ai ai ai, hier ga ik straks commentaar op krijgen … dus toch nog een aanvulling om het goed te maken : uiteraard is 2800 km met de fiets zwaarder dan 100 km (de minimumafstand) die je te voet aflegt. 

Straks zie ik hen eindelijk. Ik kijk er echt naar uit, het lijkt wel een blind date. Gisterenavond heb ik nog met Jef getelefoneerd (die zit mee in het complot) en we zijn afgesproken op de parking net voor de Somporttunnel. En nu maar hopen dat ze dit niet meer lezen voor ze vertrekken.

Nog wat verder zie ik een bordje naar het “Plateau van Lhers”, dat is de naam van de camperplaats die ik op de col dacht te vinden. Er moet dus ergens iets fout zijn gegaan met de coördinaten en ik volg de wegwijzer. De smalle weg kronkelt en zigzagt hoger en hoger, dit kan toch niet kloppen. Misschien was ik er heel dicht bij maar ik ben teruggedraaid. 

Zal ik dan toch maar opnieuw naar de col rijden en daar in mijn eentje op een parking overnachten of toch nog eens naar die camping in Urdos gaan kijken ? Ik besluit het laatste te doen en de camping blijkt wel open, ik ben wel de enige klant. De grond is door de overvloedige regen van de voorbije weken heel drassig en ik zet de motorhome zo dicht mogelijk tegen het grindpad, zodat ik morgen zonder al te veel problemen kan wegrijden. Toen ik op een keg reed om de auto waterpas te zetten, zakte diezelfde keg al meteen helemaal weg in het gras. Met de vorige voorwielaangedreven (Fiat) motorhome zou ik me al zorgen maken, de Ford met zijn dubbele wielen en achterwielaandrijving heeft me echter nog nooit in de steek gelaten ! 

Ik ben nog even naar het dorp gewandeld maar daar is zeer weinig te beleven. De begraafplaats bestaat bijna helemaal uit familiegraven, op één graf staat geen enkele naam. Moet ik hieruit afleiden dat een familie al een plaatsje heeft gereserveerd maar dat er voorlopig nog niemand gestorven is ? Als ik terug op de camping kom, is er nog een bedevaarder met een tentje aangekomen. Ik ga me inschrijven en hoewel de prijs normaal 10,80 euro is, wordt het bedrag afgerond op 10 euro. Waar kom je dat nog tegen ? 

Als je meer wil weten over het spookstation van Canfranc, kan je in bijlage een pdf downloaden. 

Wat doe je als je een station wil binnengaan ? De ingang zoeken lijkt me het meest logische maar meteen stoot ik al op een probleem. Alles is afgesloten en terwijl ik doe alsof ik de afsluitingen niet gezien heb, kom ik in een tunnel die me normaal naar het hoofdgebouw zou moeten brengen. Ook afgesloten. Dan maar een stukje langs de rivier gewandeld tot ik over een klein brugje aan de andere kant kon geraken, dan een bosweg omhoog en weer een bord “No pasar”. Ik begrijp geen Spaans en stap verder. En dan lijkt het alsof je in een filmdecor terechtgekomen bent. Dit moet echt een immens groot rangeerstation geweest zijn. De sporen zijn nu overwoekerd, de dwarsliggers vermolmd, loodsen staat bijna op instorten en hier en daar staan nog verroeste treinstellen. Helemaal alleen temidden van al dat industriële erfgoed, gewoonweg hallucinant ! 

Lak naast al die vergane glorie hebben ze een nieuw bescheiden station gebouwd, waar twee keer per dag een boemeltreintje zijn eindhalte heeft. Na Canfranc blijft de weg altijd stijgen tot een hoogte van 1640 meter. Op deze hoogte ligt naast de weg nog overal sneeuw en de zon doet smeltwater over de weg stromen. Boven op de col staan drie auto's met Belgische nummerplaat, de vrouwen rijden met de auto en de mannen klauteren naar boven met de fiets. Blijkt dat ze vanmorgen in Oloron-Sainte-Marie begonnen zijn aan hun reis naar Santiago de Compostela, we zouden ze de volgende dagen misschien nog wel eens kunnen tegenkomen.

En dan nu de waarheid : ik sta nog altijd in Tarragona. Het is en blijft hier een drukte van jewelste en ik vind het wel fijn om op zondagavond de rust te zien weerkeren als alle Spanjaarden weer naar huis rijden. Want lawaai maken, dat kunnen ze. En dat mogen ze ook, het is hun land ! Wat ook opvalt : als er kinderen bij zijn (en dat is bijna altijd het geval) beginnen die onmiddellijk te voetballen en de helft heeft een Barça t-shirt aan.

 Morgen rijd ik echt door, anders wordt het wel heel moeilijk om op tijd in de Pyreneeën te zijn. Vanmiddag heb ik nog maar eens een poging gedaan om een lijstje caches af te werken maar de Catalanen en geocaching, het is geen goede combinatie. Pas bij de zesde cache op mijn lijstje was het bingo, al de vorige had ik niet gevonden. Hoe kan het ook anders, als bijna alle tips uitsluitend in het Catalaans zijn ? Het valt ook op dat de vinders (en dus degenen die iets in het logboek schrijven) ook overwegend Catalaans zijn. Ik vermoed dat veel niet-Catalanen er zelfs niet aan beginnen. 

Als het enigszins mogelijk is, probeer ik deze hele autonome regio te mijden, enkel en alleen door de taal en de onafhankelijkheidspolitiek die daar aan vasthangt . Spijtig, want het is hier best mooi. In ieder geval gaat de teller toch weer met vier de hoogte in. En over hoogte gesproken : het was constant klimmen met de fiets. Logisch : uitzichtpunten en kastelen liggen bijna altijd op een heuvel met als resultaat 29 km trappen en 600 hoogtemeters. Het kasteel van Altafulla is het mooiste en in dat van Tamarit wil ik wel wonen. Als ik terug naar de camping rij, passeer ik de autosnelweg. Akkoord, het is zondag en dus rustiger maar in België sta je zelfs dan in de file. Hier zie je amper een auto rijden. Zalig toch ? 

Om 17u ben ik nog eens langs de zee gaan wandelen. Uiteraard nog meer volk dan gisteren maar ook een stuk frisser en toen de zon zich verstopte achter dikke wolken, liep het strand snel leeg. De chiringuito (strandbar) waar gisteren tot laat in de avond de beats uit de luidsprekers knalden was vandaag gesloten maar elders stond een DJ op het strand zwoele latinomuziek te draaien. Ik hou van rust, maar een weekend heeft ook voordelen.

Ik was trouwens niet de enige in zomerse outfit vandaag.  Het is hier enorm druk, het lijkt wel hoogseizoen.  Toen ik gisterenavond mijn toegang tot het internet ging kopen stond er een man aan de balie om een bungalow te huren.  Onmogelijk, hoorde ik toen zeggen : alles volzet ! Vandaag is duidelijk dat ze niet gelogen hebben.  Overal loopt volk, fietsen kinderen, de animatie draait op volle toeren, er wordt beach volley gespeeld én er wordt in zee gezwommen.  Zelf hou ik het nog altijd bij wandelen langs de waterlijn, maar ik zou het frisse zeewater wel overleven.

En om jullie helemaal jaloers te maken : het fijne zand was echt al te warm om op te lopen en nu (20u) is het buiten nog 25 graden.

Morgen vertrek ik richting Burgos waar ik volgende week zondag de fietsers op weg naar Santiago de Compostela zal vervoegen.  Onderweg nog een aantal dagen Zaragoza en de rest zien we wel ...