Gisteren begon de dag al helemaal anders want de cache die we zaterdag niet vonden, moest en zou vandaag gelogd worden. Eerst een half uurtje met de fiets tot aan de voet van de Sierra Helada en dan te voet verder. We volgden eerst dezelfde route dan vorige keer maar (dank zij een aanwijzing van de legger) merkten na een eindje wandelen een stapeltje stenen waar we linksaf moesten. Van daaruit ging het bijna vanzelf op gelijke hoogte verder langs een mooi pad. Helaas, weer iets verder werd duidelijk dat we weer aan de verkeerde kant van de kloof uitkwamen. We waren weliswaar al dichter genaderd dan vorige keer maar niet dicht genoeg. Een heel stuk terug dan maar en uiteindelijk toch de goede route gevonden. Meteen steil omhoog maar als je zo dicht bij je doel bent, is er van opgeven geen sprake meer. Bovendien weet je dat een cache die vier sterren krijgt qua terreinmoeilijkheid, niet gewoon achter het tweede terrasstoeltje van links ligt. En daar stonden we dan : aan de ingang van een grot. Niet zo eentje met een oneindig aantal gangen om verloren te lopen, gewoon een spelonk waar mensen in vroegere tijden konden schuilen. Wel mooi, vooral het uitzicht. En ook al toont het op de foto's hoog in de bergen, hoger dan 200 meter moesten we hiervoor niet stijgen. Eventjes blijven zitten, de cache gelogd en dan opnieuw naar beneden. Knots, ik ging onderuit. Moest een keertje gebeuren, ik haat bergaf gaan met al die losliggende stenen.  

Vandaag : beetje keelpijn, beetje hoofdpijn, verstopte neus ... Deze ochtend leek het wel mee te vallen en kort na de middag fietsten we naar Benidorm om nog een keer friet met stoofvlees te eten bij de Kleine Duivel. Iedereen moest op de terugweg nog langs de supermarkt of iemand bezoeken en dus fietste ik alleen terug naar boven. Daar waren ze net bezig met wat stilaan "the finishing touch" van de bbq kan genoemd worden. Alhoewel, ik weet bijna zeker dat ze de volgende twee maanden nog wel iets zullen verzinnen om te verbeteren of aan te passen. Toch respect : allemaal gemaakt van gevonden en gerecycleerd materiaal. Het dak komt bv van een ontmantelde koelkast ! Intussen is het 19u en heb ik 28 niesbuien per minuut, loopt het snot met liters uit mijn neus en ril ik van de kou bij een binnentemperatuur van 24 graden. Dat zullen veel kopjes thee worden de volgende dagen. 

1. op de nieuwe blog krijg je méér verhaaltjes sneller te zien 

2. alleen dáár staan er nog foto's

3. binnen enkele dagen verschijnt hier niets meer !

Gisterenavond nog maar eens naar café Pananché in Benidorm, voor de derde wedstrijd in een loodzware week voor RAFC. Alweer een gelijkspel én twee rode kaarten voor Antwerp. Eigenlijk hadden we aan deze week zes of zeven punten kunnen overhouden, het zijn er maar drie geworden. Een aantal van die punten zijn ons afgepakt door de scheidsrechter. Ja, dat zegt iedereen - ik hoor het jullie al denken. Het arbitrageniveau in België is bedroevend laag bij alle matchen maar het begint er stilaan toch op te lijken dat ze voor rood-wit extra moeite doen om nog slechter te fluiten ! Je zou kunnen vermoeden dat er een complot gesmeed wordt om Antwerp uit play-off 1 te houden ... 

Gelukkig had ik na het gelijkspel een lift naar Alfaz want ik was nog maar net thuis en het begon te regenen. Daarna heeft het nog de hele nacht geregend en gegoten, de ene plensbui na de andere wolkbreuk, uren aan een stuk. Oorverdovend hard tokkelend op het dak van de caravan, onmogelijk om te slapen. Om het geheel compleet te maken, kregen we er ook nog stevige rukwinden bij geserveerd en alles werd afgekruid met een sporadische donderslag. Ik heb afgelopen nacht meer uren aan de laptop doorgebracht om films te bekijken (met hoofdtelefoon) dan ik geslapen heb. 

Op het einde van de nacht ben ik toch terug in bed gekropen om twee uurtjes later gewekt te worden door de zon. Alles gecontroleerd en zowel caravan als voortent hebben het zonder problemen overleefd. Tegen de middag was de enige getuige van de barre nacht nog één plas en een klein laagje modder in de feesttent. Iedereen stond intussen al buiten te kletsen.

"Eddy, goesting om een pizza te gaan eten ?", vroeg F. mij deze middag. Genoeg redenen om hier niet op in te gaan : onze pa had net verse hutsepot + een bordje rijstpap gebracht en bovendien had ik eergisteren nog pizza gegeten. Ik kon ook enkele redenen bedenken om wel mee te gaan : de hutsepot was al diepgevroren en die rijstpap smaakt 's avonds bij een filmpje ook. En moest het echt pizza zijn ? Nee dus, en een uurtje later zaten we op de fiets richting Albir. Onderweg waren op de wegen nog duidelijk de gevolgen (modder en stenen) te zien van de hevige regenbuien deze nacht. 

Restaurant Transilvania was onze eerste keuze maar geen plaats, dat was te verwachten op zondagmiddag. Dan nog een keer naar Gaia, het vegetarische restaurant ? We waren het snel eens en zagen onderweg dat er maar een klein aantal marktkramen was opgesteld in Albir. Bij Gaia kunnen ze ons al stilaan vaste klanten noemen en ook deze keer was het zeer lekker. Positief was ook dat bijna alle tafels bezet waren, zo moeten we geen schrik meer hebben dat ze door gebrek aan belangstelling hun deuren moeten sluiten.

The X-files, negen seizoenen lang was ik grote fan en ik miste geen enkele aflevering. Een perfect alternatief om de leegte te vullen die Twin Peaks had nagelaten. Na bijna 15 jaar afwezigheid kwamen ze begin 2016 met een tiende seizoen. Ik ben geen grote liefhebber van remakes en come backs maar ik ben er toch aan begonnen. Zes afleveringen slechts maar ze hadden seizoen 10 net zo goed kunnen beperken tot twee of drie afleveringen. Zat ik hier in de vorige eeuw elke week naar uit te kijken ? En ligt het aan mij ? Ben ik te nuchter geworden om in buitenaards leven te geloven of was dit gewoon van inferieure kwaliteit ? Volgens mij hebben ze de scenario's ergens gevonden in een tweedehandswinkel, daar terecht gekomen omdat niemand ze wilde gebruiken om de zoveelste horrorfilm van slechte kwaliteit te maken. Dit was gewoonweg slecht ! Ik kon ook moeilijk kijken naar hoofdrolspeelster Gillian Anderson. Ze mag in alle interviews blijven beweren dat alles “puur natuur” is maar volgens mij is haar gezichtsexpressie achtergebleven in dezelfde winkel waar ze de scenario's gevonden hebben. Daar, in de kast met de overschotjes botox. En toch, masochistisch als ik ben, begin ik binnenkort naar de elfde jaargang te kijken. Je weet maar nooit … maybe the truth is really out there ! 

En toen was het tijd voor “The shape of water”. Toevallig hoorde ik op de radio dat deze film veel Oscarnominaties heeft binnen gesleept. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat er een film bestaat die daar meer recht op heeft dan “Three billboards outside Epping, Missouri” die ik vorige week heb gezien, maar daarover kon ik pas oordelen na de beide films te zien. Three Billboards had mij vanaf de eerste minuten helemaal mee in het verhaal, bij The Shape of Water duurde het veel langer.  

Naarmate de film vorderde, was ik toch verkocht. Dit is een film die je niet even kan samenvatten in enkele woorden maar toch een poging : een soort ouderwetse love story in een geheim complex tijdens de koude oorlog, met een een amfibie-achtig wezen, soms neigt het geheel naar een musical en enkele minuten later naar een sprookje. Je moet echt gaan kijken – volgende week in de bioscoop !  

Uiteindelijk verzinken al deze grote films in het niets, vergeleken met de suspense van Thui-uis waar iedereen zich afvraagt hoe het met Kaat zal aflopen

Via de online krant verneem je dan dat Ritchie De Laet opnieuw bij RAFC komt spelen, na een zwerftocht van tien jaar langs ongeveer alle Engelse ploegen die je kan verzinnen. Een versterking voor the Great Old ? We zullen zien, ik heb het zo niet voor spelers die elk seizoen van werkgever veranderen.  

Nog voetbal ? Het wordt tijd dat ze Ricardo Sa Pinto (trainer van Standard) voor eeuwig en drie dagen naar het plaatselijke breiclubje verbannen. Wat een eikel is die man toch. Nooit speelt zijn ploeg slecht, altijd is de scheidsrechter verantwoordelijk voor de slechte resultaten van de mannen uit Luik. Antwerp is ook regelmatig het slachtoffer van scheidsrechterlijke dwalingen, iedere ploeg trouwens - behalve Club Brugge en Anderlecht maar dat is ook zeuren zeker ? Morgen moeten we de twee verloren maar wel verdiende punten tegen FCB compenseren met een ruime overwinning tegen AA Gent. Daarmee zouden we een zeer goede zaak doen in de rangschikking. Ik zit dus morgenavond weer in café Panaché !

Eind januari valt alles hier stil en zal je "verplicht" zijn om alles te volgen op www.hetvervolg.xyz

Ik blijf nog wat liggen en hoor dan de nieuwe van Frank Vander linden : "Ik dacht aan een vrouw". Wat een mooie plaat ! Snel uit bed en kijken of hij al op youtube te vinden is. Ja hoor, en alsof ze mij helemaal willen onderdompelen in een melancholische voormiddag plakken ze er zomaar Bart Peeter achter met "Tot je weer van me houdt".   

Mijn namiddag begon op camping Benisol waar ik Guy (camperhuub) nog eens gaan opzoeken ben. En of je er nu blij mee bent of niet : hij is voorlopig nog altijd niet van plan om opnieuw te beginnen schrijven. Guy neemt zelden een blad voor de mond en dat werd niet altijd door iedereen geapprecieerd. Nu heeft hij met niemand nog ruzie en dat is veel beter voor de bloeddruk. 

Volgende halte was uiteraard Café Panaché. Toen ik daar aankwam, zat het al flink vol, een wedstrijd op de Bosuil tegen Club Brugge is voor veel mensen toch nog altijd speciaal genoeg om nog eens buiten te komen. En wat een wedstrijd ! Ik geef toe : ik bekijk alles door een gekleurde (rood-witte) bril maar RAFC was absoluut niet de mindere van de blauw-zwarten. Ik vond Club helemaal niet voetballen als een toekomstig kampioen. Ze pakten meer gele kaarten, wisselden sneller spelers - gewoon omdat ze voelden dat Antwerp sterker was. 

Bij de 1-0 was de euforie al groot en na het tweede doelpunt, werden de cafébezoekers uitzinnig. Bij elke goal van stamnummer 1 kreeg iedereen een jeneverke, dat helpt ook om de sfeer te bevorderen. In de tweede helft bleef RAFC alles onder controle houden maar de laatste minuten duurden te lang. De 2-2 moesten we vernemen via de smartphone want de live streaming was weggevallen. Inmiddels is het duidelijk geworden dat de gelijkmaker uit buitenspel is gescoord maar daar koop je achteraf niks mee. In ieder geval : als Club kampioen speelt (en dat zal wel) zie ik het weer somber in tijdens de Champions League. Maar heb ik mij geamuseerd ? Ja, absoluut - daar gaat het toch om !

Lidl gaat nu nog alleen eieren verkopen met 

- code 1 : scharreleieren ("en suelo"), deze kippen komen ook nooit buiten !  

- code 2 : eieren van kippen met vrije uitloop ("camperos"), deze kippen hebben het al een stuk beter maar hun snavel wordt wel (deels) verwijderd om het veren pikken tegen te gaan.

Lidl gaat dus geen biologische of EKO-eieren ("huevos ecológicos") met code 0 aanbieden. Hopelijk in de toekomst wel ? 

De familie Jansen zelf is ook niet zo heel ecologisch verantwoord bezig geweest vandaag. Terwijl iedereen naar de markt was, heb ik de Terminuzzz (mijn bestelwagentje) na enkele maanden stilstand nog eens gestart, dat ging zonder problemen (want hij hangt regelmatig aan de lader - dank u Bernard) en daarna heb ik een stukje heen en weer gereden op het bovenliggend terrein. 

Onze pa had platte band met zijn Fiat Punto en heeft dan maar ineens twee nieuwe voorbanden laten monteren. Voor 85 euro was hij gesteld. Monteren, balanceren, ventielen en recyclagepremie inbegrepen. Alles bij elkaar toch een raar gevoel, een vrijdag zonder terrasje bij Albeniz na de markt.

Stoppen met de blog, zou ik dat echt overwegen ? Ja, absoluut – al is het maar omdat het aantal bezoekers de laatste jaren flink is verminderd. Bij het zien van het kleine aantal “oh dat is spijtig”-reacties, kreeg ik ook niet echt meer zin om vol te houden. Het is soms ook een hele opgave om telkens een nieuw verhaaltje te verzinnen terwijl ik eigenlijk niet zoveel avonturen beleef. 

En toch is er een goede reden om toch een blog te blijven maken : op die manier kan ik controleren wat ik gisteren, vorige week of in augustus 2015 heb gedaan. Want eerlijk : met mijn geheugen alleen, red ik het niet meer. 

De blog gaat dus verder maar wel onder een compleet nieuwe vorm én naam ! De nieuwe blog heeft technische beperkingen maar langs de andere kant moet ik mij niet door een honderden pagina's dikke cursus worstelen om alles onder knie te krijgen. Een groot voordeel van de nieuwe blog is dat hij veel vlotter leesbaar is op tablet en slimme telefoon. Het geheel oogt ook veel moderner. De kritiek van mensen die al een tijdje de proefversie hebben kunnen volgen, was overwegend positief. 

En dan, tadaaaaa – tromgeroffel – het nieuwe adres : www.hetvervolg.xyz 

Laat de kritiek en/of felicitaties maar komen ! De oude blog (deze dus) zal voorlopig ook nog aangevuld worden, maar wel met enige vertraging vergeleken met de nieuwe. 

Als je zelf een blog of website hebt waarop je een link naar mij heb geplaatst, pas die dan aan aub.

Om 11u20 kwam de trein aangereden en vertrokken ze naar Alicante, om van daaruit naar Altet te gaan. Dat is dicht bij de luchthaven waar ze morgenvroeg het vliegtuig naar Antwerpen nemen. Hun bezoekjes zijn altijd kort maar doen me desondanks toch veel plezier. Ze hebben al halvelings beloofd om volgend jaar een paar dagen langer te blijven.  

Vanmiddag heb ik onze pa en Angelina getrakteerd op een etentje bij Universal Lounge Bar : tomatensoep, kipfilet met pepersaus en frietjes en een crème brûlée. Met het Beershitkleurig sausje was ik niet helemaal akkoord blink. 

Daarna gingen we eens kijken naar een Outlet Store waar ze koelkasten, wasmachines enz verkopen. En ja, het is eindelijk gelukt : onder mijn voortent staat nu een zwarte (!) koel/vriescombinatie van amper 85 cm hoog. Precies wat ik zocht en door enkele beschadigingen en hard onderhandelen aan een zeer schappelijk prijsje kunnen kopen. Het merk is Russell Hobbs, nog nooit van gehoord maar een beetje opzoeken leerde me dat ze vooral gespecialiseerd zijn in retro keukenspullen zoals broodroosters en waterkokers. Nu de nieuwe aankoop een nachtje laten rusten en morgen hopen dat alles naar behoren werkt.

Volgende halte was restaurant Gaia, dat had ik enkele dagen geleden al naar volle tevredenheid uitgeprobeerd en ook nu was iedereen in de wolken over de vegetarische gerechten. 

Na de lunch hadden we nog twee uurtjes over om ons te gedragen als een doorsnee toerist en vermits Altea maar vijf minuutjes rijden is ... Ook al is het ons buurdorp, ik was er deze winter nog geen enkele keer geweest. Vandaag dus wel en dan maak je toch weer dezelfde foto's die je al twintig keer gemaakt hebt. We hadden vandaag wel een extra attractie want we werden getrakteerd op een heleboel gekleurde duiven.  

Even opnieuw langs het hotel om gitaar en banjo op te halen en dan naar "la carpa", onze feesttent. Daar worden ze dan niet meer aangesproken als Ingrid en Oswald maar als "Feathers and More" en brengen een mix van Antwerpse volksliedjes, bluegrass, country, Americana, evergreens en alles wat daar in de buurt komt. Vorig jaar hebben ze dat ook gedaan en van mij mag het een traditie worden. Zonder enige bijbedoeling wil ik hier zeggen dat ik ze echt graag zie !

Rond 13u30 zaten we aan tafel bij het restaurant van camping Almafra voor de "Sunday roast lunch". Voor mij werd het weer een volledig vegetarisch alternatief, de rest ging voor vlees. Allemaal onze buik meer dan vol voor weinig geld !

In de namiddag moest er iets gegeten worden en samen met F en M trok ik naar Gaia.  Een vegetarisch restaurant, je moet er in sommige streken met een vergrootglas naar zoeken. Ergens tijdens de zomer van 2017 opende Gaia in Albir zijn deuren en ik had me al onmiddellijk voorgenomen om daar zeker te gaan eten als ik terug in de buurt was. En dan, zoals het vaak gaat, verdwijnt dat voornemen naar de achtergrond. Het aanbod is hier ook zó groot ! 

Vandaag is het dan toch uiteindelijk gelukt en het is absoluut meegevallen. Het restaurant is heel mooi ingericht en de ontvangst en het personeel is heel vriendelijk. Bij het opnemen van de bestelling werd meteen gevraagd of we vegetariërs of veganisten zijn, ze weten dus waar ze mee bezig zijn. Vermits we ook vlees eten, maakt het ons niet uit en dat melden we dan ook. Alles was zeer lekker : van de gevulde avocado en de soep, over de bloemkool en de burger van rode bonen tot het chocolade dessert. Enig minpuntje : het was iets te koud in het restaurant. Terugkomen doen we zeker ! En ik weet dat het moeilijk is iemand te overtuigen die alleen maar lekker heeft gegeten als er ook een flink stuk vlees bij geserveerd wordt, en toch : probeer het eens.

Al die noeste arbeid moest daarna doorgespoeld worden bij Albeniz. Onnodig om te zeggen dat ik niet op de markt ben geraakt, het was nochtans wel de bedoeling - echt waar ! Terwijl wij ons vol goten met bier en wijn (+ de altijd lekkere tapa's) was een ander groepje gaan eten bij Carpe Diem, moet ik toch ook nog eens proberen.

Dit is niet zomaar een tekenfilm, deze film is gemaakt op basis van meer dan 65000 (!) olieverfschilderijen op doek. Geschilderd met dezelfde techniek als Van Gogh, door 115 schilders die daarvoor speciaal zijn omgeschoold. Als je niet echt vertrouwd bent met het werk van de meester, zoek dan eerst eens op Google naar afbeeldingen en geniet dan van de film. Je ziet alle bekende personages en landschappen voorbij komen. 

Vind ik dit echt een goede film ? Ja, maar dan vooral omdat hij op een unieke manier is gemaakt, een manier die je niet anders dan behoorlijk indrukwekkend kan noemen ! ! ! Én je komt natuurlijk ook wel wat te weten over de beroemde Nederlander die meer dan 120 jaar geleden in Frankrijk stierf. De mooie versie van "Starry Starry Night" van Lianne La Havas op het einde van de film maakt de beleving compleet. In oktober 2016 bezocht ik Saint-Paul-de-Mausole, de psychiatrische inrichting waar hij niet lang voor zijn dood verbleef en nog zo'n 150 schilderijen maakte.

 Omdat de vrouwen nog even gingen winkelen zochten wij alvast een zonnig terras met zeezicht uit. Op de tafel achter ons stonden drie Irish Coffees en we besloten om dan maar hetzelfde te bestellen. Een kwartiertje later kozen de vrouwen voor sangria en vermits Bert en Pieter nog dorst hadden, kwam er nog een karafje extra op tafel. Een mooie namiddag !

Of die verhaaltjes nu waar zijn of niet, is totaal bijzaak. Worstenbroden en appelbollen, daar draait het om ! ! ! En zo reed ik deze middag met onze pa naar de Belgische Bakker in Benidorm om onze bestelling af te halen. Met al de opgebroken straten is het niet gemakkelijk om een parkeerplaats te vinden maar we hadden geluk. Terwijl onze pa een parkeerticket ging halen, kwam er al een politieagente controleren. 

Bij terugkomst in onze tuin stonden de meesten al met hun bordjes klaar. Enkele minuten draaiden alle beschikbare oventjes op volle toeren en kon het feest beginnen.

Vandaag was een overwegend zonnige dag en hoewel het op het randje was, heb ik toch een tijdje buiten kunnen zitten in korte broek en t-shirt.  Meteen ook het sein om de verse doos chili-truffels van Sjokolat (Hoogstraat Antwerpen) plechtig te laten openen door Rob.  Daarna gingen we (Rob, Letty en ik) nog even enkele caches controleren hier in de buurt.  Eentje bleek verdwenen en werd vervangen, de andere lag gewoon op de plaats waar hij moest liggen.  Gewoon niet goed genoeg gezocht door de vorige zoeker .

Vlucht VY1332 landde vroeger dan voorzien en werd al snel veranderd in VY1333 om terug richting Alicante te vliegen.  Net als in de heenreis had ik weer een hele zetelrij voor mij alleen, pure luxe.  In Alicante was het ook heel rustig en ik wandelde naar Beniconnect om me daar aan te melden voor de busrit naar Albir.  Toen verscheen een berichtje van Jerry - cafébaas van de Panaché - op Facebook waarin hij vertelde dat ik ook met hem kon meerijden.  Hij wachtte op iemand die samen met de spelers van RAFC op het vliegtuig zat.  Zo kon ik de ploeg toch nog even zien, één van de oefenwedstrijden bijwonen zal waarschijnlijk toch onmogelijk zijn.

Gisteren ben ik afscheid gaan nemen van Nancy en Macho.  Eerst het verplichte ontbijt bij De Vlegel, dan een aantal caches gaan zoeken en om af te sluiten een goedkope strooptocht langs de winkels in Mortsel.  Behalve een microgolfoven voor Nancy (met rood-witte knoppekes) niets gekocht.

Over de caches valt nog wel iets te vertellen.  Je kan er mee lachen maar het is wel tekenend voor mijn aftakeling.  We vonden een cache in Wilrijk, een vrij grote pot met daarin een kleiner potje met het logboekje in.  Stempeltje gezet, travel bug achtergelaten en hop naar de volgende.  Die werd ook vrij vlot gevonden en ik pakte mijn stempeltje uit mijn zak en ... had het kleine potje van de vorige cache vast.  Vergissen is menselijk maar dit soort dingen gebeurt mij wel steeds meer en meer.  In dit geval niet erg, een kilometertje of twee teruggereden en alles was opgelost.  Als ik morgen mijn portemonnee inslik en een kwartier later bij de bakker wil betalen met een blikje cola wordt dan iets moeilijker.  Ouder worden, wie zit er op te wachten ?

Vandaag ben ik met de bus nog een keertje naar Gent geweest.  Alweer een goedkope koopjesjacht want werkelijk niets gezien dat ik mooi, nuttig of nodig vond.

Morgen om 15u50 moet mijn vliegtuig opstijgen richting Alicante.  Voor één keer mag dat met een uur vertraging zijn want dan zou mijn vlucht ongeveer samen landen met die van TUI vanuit Antwerpen en in dat toestel zal de ploeg van Royal Antwerp FC zitten.  Die gaan voor een dikke week op stage naar Algorfa in de buurt van Torrevieja.  De bedoeling is om daar zondag een vriendschappelijke wedstrijd tegen Werder Bremen bij te wonen maar of dat gaat lukken is nog afwachten.  Bölöni, de trainer van onze ploeg, wil liever geen pottenkijkers .