Niets van dat alles maar wat dan wel ? Afgelopen nacht heb ik voor de eerste keer in mijn nieuwe onderkomen geslapen ! De mensen die hier in de tuin staan, waren natuurlijk al langer op de hoogte en de weinigen waarmee ik al eens een praatje doe wisten ook al wat er zat aan te komen.  Hier op de blog heb ik af en toe al een tipje van de sluier opgelicht en Guy (van de Camperhuub blog) heeft zijn mond al eens voorbijgepraat/geschreven.  Als je daar dan ook nog de nodige roddeltantes en verhaaltjesverzinners bijtelt, weet stilaan de halve wereld het al maar vandaag maak ik het officieel : mijn nieuwe "thuis" is een caravan ! Een Bürstner Amara Luxus uit 1999.

Hieronder staan de foto's die gebruikt werden in de advertentie waarin hij enkele maanden geleden te koop werd aangeboden.  De volgende dagen komen jullie mondjesmaat meer te weten.

De aandoening die nu bij Chico is vastgesteld heet "cushing" - op Google zijn ontelbare sites te vinden die de aandoening uitgebreid omschrijven.

Wat gaat er nu gebeuren ? Je kan zoiets opereren maar de dierenarts liet zelf al uitschijnen dat de kans op volledige genezing eerder klein is, zeker ook rekening houdend met de leeftijd van Chico (bijna 13).  Bovendien kunnen ze pas opereren na uitgebreide scans te nemen, waarvoor hij ook al onder volledige narcose moet.  Dit alles tegen prijzen om van te duizelen ...

De dierenarts heeft gezegd dat mijn vader er maar eens een nachtje over moet slapen, lees : van wakker liggen.  Vandaag moest hij wat urine van Chico binnen brengen en aan de hand daarvan kunnen ze bepalen welke en hoeveel medicijnen hij moet krijgen om alles (voorlopig) onder controle te houden.

Gisterenavond en deze ochtend bekeek ik de foto's wat beter en vermoedde dat we misschien we een hele school dolfijnen hadden gezien.  Ik heb de foto's op Facebook geplaatst en een "specialist" geraadpleegd en ja hoor : de kans is groot dat het inderdaad een school dolfijnen was.  Ik heb in het verleden al zoooooo vaak op de uitkijk gestaan om er eentje te zien en het is nooit gelukt.  Als er foto's opduiken is het ook altijd maar één exemplaar, soms twee of drie.  En nu, zonder er echt naar op zoek te gaan zoveel in één keer.  Ik ben er nu, een dag later nog altijd van onder de indruk.

Op de foto's zie je enkel de sporen omdat ik verplicht ben de foto's te "verkleinen", anders worden ze door bloggen.be niet geaccepteerd.  Als je de foto's in groot formaat zou kunnen bekijken, zie je hier en daar een dolfijn (of een rolmops ?) uit het water springen.

Vanaf het kruis daal je dan slingerend langs asfaltwegen opnieuw tot zeeniveau waar je de bus terug naar het vertrekpunt kan nemen.  Alles in totaal hebben we zo'n 10 km gewandeld en daar hebben we vijf uren over gedaan.

Een Chineeske hadden we deze avond dus wel verdiend.  Er werd gekozen voor Oriental Garden hier in het dorp maar helaas, ondanks het aangekondigde openingsuur (19u) hadden ze er duidelijk geen zin in.  Om 19u20 gingen eindelijk de lichten aan maar het rolluik bleef gesloten, ook al stonden er zes klanten voor de deur te wachten.  Gery rammelde van de honger en vond het wel genoeg geweest.  Als alternatief stelde ik Yaho voor en afgaande op de commentaren heeft niemand het zich beklaagd.  Kiezen zoveel je wil van de uitgebreide kaart en bediening aan tafel voor 13 euro, alle dranken inbegrepen.  Je krijgt er in België niet eens een goedkope fles wijn voor.

Daarna hadden we nog ruimschoots de tijd om naar het kasteel van Santa Barbara te rijden, boven op de berg die vlak bij het museum ligt.  De ronde stenen en steile hellingen waren een beetje te moeilijk voor Krien en zij ging op een terrasje zitten terwijl ik de wandeling verderzette.

De laatste halte was de palmentuin van Alicante en toen zat de vakantie erop voor Krien en kan ik opnieuw verder leven op mijn normale ritme : niksen, hangen en liggen - niet noodzakelijk in die volgorde.

En Chico ? De laatste bloeduitslag is er pas maandagavond en tot die tijd is het afwachten.  Chico is nog altijd even lusteloos en eet niets.  Volgens mij is het dus een kwestie van tijd voor hij weer helemaal verzwakt zal zijn.  Onze pa denkt nog altijd dat alles in orde komt, ik geloof er stilaan niet meer in.  

Het was nog een beetje vroeg om naar huis te gaan en dus reed ik naar "het kruis", waar we konden genieten van een prachtig uitzicht op de baai van Benidorm én verder.

Krien had het af en toe moeilijk op de ronde keien en gladde stenen, maar dat was snel vergeten toen ze al de souvenirwinkeltjes zag.  Ik denk dat ze in elk winkeltje iets gekocht heeft : kleedje, handtas, koelkastmagneet, huisnummerke enz.  Je kan hier geld blijven uitgeven aan prullen die eigenlijk niemand nodig heeft maar de Spaanse economie moet draaien !

's Avonds was het tijd voor een BBQ, iedereen bracht zijn eigen stukje(s) vlees mee en er werd gezorgd voor aardappelen in de oven, slaatjes, sausjes, uien enz.  En ook met een simpele BBQ zie je dan onmiddellijk dat ook aan de Costa Blanca een streng georganiseerd kastensysteem bestaat.  De sukkelaars kiezen voor een bescheiden kippensaté, de gewone werkmens gaat voor een stevige worst en het grootkapitaal schaamt zich niet om een stuk vlees ter grootte van een halve stad op de grill te gooien .

Na het carnivorenfestijn kwam er - ik had het moeten weten - nog een reuzentaart tevoorschijn, die had ik nog te goed voor mijn verjaardag.  Alles werd doorgespoeld met allerhande alcoholhoudende brouwsels.

Na de middag heb ik Krien opgehaald en zijn we naar Altea gereden.  De eerste 3000 trappen waren een probleem maar daarna ging het weer beter .  Het witte dorpje is en blijft een gezellige plek om rond te wandelen.

Daarna hebben we een stukje langs het strand van Albir gewandeld en er werd afgesloten met een Kriek en een latte bij Universal Lounge Bar.

De tocht ging verder over de Coll de Rates en dan langs Parcent, Benigembla en Castell de Castells weer naar beneden.  Eindigen deden we bij Pizza4U, we hadden dus weer een mooie dag.

's Avonds speelden we Jenga in de tent, ik tegen Gery - het was spannend maar ik heb gewonnen ! 

Minder goed nieuws kwam er van onze pa.  Die belde mij deze ochtend op met de vraag of ik mee naar de dierenarts wou gaan.  Chico kan nu helemaal niet meer op zijn achterpoten steunen en had ook al twee dagen niet meer gegeten.  De honderden euro's hydrotherapie hebben dus maar heel kort enig effect gehad.  Er werden weer foto's genomen en behalve een compleet verdwenen meniscus werd nu ook een hernia vastgesteld.  Chico kreeg een injectie tegen de pijn en morgen gaan we terug om te kijken of dat enig effect heeft gehad.  Eventueel volgt er dan weer een uitgebreid bloedonderzoek, maar ik vrees dat onze pa zich stilaan moet voorbereiden op een hondenloos bestaan.

Gelukkig had onze pa nog een reserve accu staan die volgens hem nog in prima staat zou zijn.  We zijn die dan gaan halen maar om die te plaatsen moest eerst de chauffeursstoel uitgebouwd worden.  De "nieuwe" batterij was iets te groot om helemaal precies te passen maar ook daar werd een oplossing voor gevonden.  De stoel werd terug op zijn plaats gezet, de sleutel werd in het contact gestoken en joepie - al de lichtjes die moeten branden deden dat ook en de motor werd gestart.  Wegrijden ging echter niet vanzelf, door de vele regen van deze winter was de ondergrond - ondanks de voorbije zeer zonnige dagen - toch nog altijd eerder te vergelijken met drijfzand dan met een stukje asfalt.  Overigens stelt dit probleem zich enkel bij mijn plaats, de anderen hebben daar geen last van ! Het gevolg was ettelijke keren stilvallen : niet genoeg gas geven zorgde ervoor dat de motor afsloeg, te veel gas betekende dat ik mezelf zou ingraven.  Toch lukte het en kon de camper op zijn voorlopig nieuwe plaats gezet worden.  

Daarna moest er nog een en ander verhuisd worden maar dat verhaaltje is voor een volgende keer want mijn oogjes vallen dicht.  Deels door het harde werken van vandaag, deels door de alcohol in de tent .

Hier bleef het vandaag dus rustig al kwam de wind soms nog venijnig uit de hoek.  Perfect dus om naar Sabor te gaan, deze keer met Gery en Roza.  Lekker altijd en vooral bij het dessert werden we in de watten gelegd.  Ik had om te lachen vijf extra grote dame blanches gevraagd en je weet dat je dan iets kan verwachten.  Het bleven drie bollen vanille maar wel met een kannetje extra chocoladesaus en enkele potjes slagroom om het geheel compleet te maken.

Deze avond was er een afscheidsdrink van Aad en Suzanne, die vertrekken morgen in de voormiddag.  Na een grondig onderzoek van de bodem (te drassig of niet) zijn morgen grote verhuiswerken gepland.

Je hoort me waarschijnlijk al afkomen ... series kijken op de laptop.  Zo kon ik de laatste afleveringen van Beau Séjour bekijken en in één ruk door moest ook Chaussée d'Amour er aan geloven.  In beide series moet een moord opgelost worden maar daar houdt de vergelijking wel op.  In de eerste reeks - met een mooi mystiek/surrealistisch randje - moet je tot op het laatste moment blijven kijken om de dader te kennen.  Bij Chaussée d'Amour kon het me niet eens schelen wie de moordenaar was.  De vele zijsprongetjes maken het geheel heel plezierig om naar te kijken : de tragiek van transgenders, hoerenlopers allerhande, onbetrouwbare Albanezen, een dochter die wanhopig ontmaagd wil worden, stiekeme homorelaties enz.  En ik heb niets tegen Koen De Bouw, Matthias Schoenaerts of Dirk Roofthooft maar Josse De Pauw staat toch nog een trapje hoger, zeker hier - ik wil hem zelfs de Vlaamse Al Pacino noemen. 

Vandaag was er weer een nieuwe dag en zoals eerder afgesproken ging ik met onze pa naar de Internationale Dag in La Nucía.  Dit jaarlijks weerkerend evenement brengt de vele nationaliteiten die hier wonen samen in het stedelijke sportcentrum.  Samengevat : veel lawaai, veel volk, veel drinken en vooral heel veel eten.  De hapjes van de verschillende landen zien er allemaal even smakelijk en kleurrijk uit.  Dit jaar waren ook kameraden uit Orihuela en Fortuna een kijkje komen nemen en daarna zijn we samen naar de vuurtoren gewandeld.  Ik was nog graag iets gaan eten maar - net zoals ik - rijden ze niet graag in het donker en gingen dus op tijd weer richting zuiden.   

We hebben dus optimaal geprofiteerd van een mooie zonnige dag.  Vanaf deze nacht zou het flink beginnen regenen en morgen zal dat zoals gewoonlijk ook gepaard gaan met felle windstoten.  Verschillende weersites geven voor morgen code rood, dat belooft dus ...

Eten moet je ook blijven doen en op donderdag gebeurt dat meestal bij Sabor, ook nu dus.  Volgende week wordt het vaste ritueel even gewijzigd want op donderdag heb ik wat andere zaken te regelen.

Gisteren hoorde ik in de verte duidelijk herkenbare geluiden : de herder was weer in de buurt en dan ga ik altijd een kijkje nemen.  

En voor de rest : zenuwen, nagelbijten, onrustig rondlopen, zal het ? of toch niet ? Alles staat in het teken van de voetbalwedstrijd RAFC-Roeselare, ik kan nog moeilijk aan iets anders denken.  Deze avond zal ik waarschijnlijk de hele tuin wakker houden met mijn geschreeuw/gebrul/gevloek - sorry daarvoor - maar ik ga ervan uit dat het met mijn rood-witte schoenen niet mis kan lopen.  En als het niet lukt, branden we Roeselare plat en proberen het volgend jaar opnieuw.

Op camping Benisol in Benidorm wordt een "Rimpelrock" georganiseerd ten voordele van GAMcare - ondersteuning van kinderen, gehandicapten en sociaal zwakkeren (meer info HIER) maar daar heb ik geen programma of affiche van.

Ook de periode van de Fallas breekt aan !

Vandaag stond er een uitstap met de auto gepland, de bergen in.  We vertrokken over Polop en Tarbena, daar lieten we de Coll de Rates voor wat hij was en draaiden af naar Castell de Castells.  Tijd voor een koffie in een gezellig dorpscafé dat uitbundig gedecoreerd was.

Via bochtige wegen ging het verder over Famorca en Facheca naar Benimassot.  De auto werd geparkeerd en we gingen - tevergeefs - even op zoek naar een cache.  Dan het dorpje in, heel klein maar best mooi met een prachtig terras met zicht over de omgeving.  Na onze kleine verkenningstocht gingen we iets eten in Bar P3Q (genoemd naar de van oorsprong Roemeense eigenares Petrescu) en verrassing : ook al was het al meer dan twee jaar geleden - ik kwam binnen en ze herkende me onmiddellijk.  Méér : ze kende zelfs mijn naam nog - toch uitzonderlijk want ik kan moeilijk beweren dat ik er vaste klant ben.  De laatste keer mocht ze wel op mijn Harley zitten en dat zal ze niet vergeten zijn.  De lunch was heel gewoontjes, ik had meer verwacht maar het voorgerecht (slaatje) en de huisgemaakte chocoladetaart maakten veel goed.

Na het eten reden we terug naar Facheca om daar de CV-754 te nemen naar Quatretondeta en daarna langs een lokale weg verder naar Benasau.  Onderweg word je overweldigd door de prachtige natuur : schitterende rotsformaties, diepe kloven en - nog altijd - de amandelbomen die in bloei staan.  We hadden verwacht dat we daarvoor een beetje te laat zouden zijn maar hoog in de bergen was er nog meer dan genoeg bloesem te zien.  Welke berg we daarna zijn opgereden weet ik niet meer maar je kon het op zijn minst een avontuurlijk extraatje noemen.  De putten in de weg werden steeds dieper en met mijn eigen auto had ik het in ieder geval niet geriskeerd, maar het was wel de moeite ! 

Het laatste gedeelte van onze route moest normaal via Confrides en Benimantell verlopen maar wat ik vermoedde werd bevestigd : de CV-70 was in Benifato afgesloten en dus moesten we langs Beniardá naar Guadalest rijden.  Die weg loopt langs het stuwmeer en is soms zeer smal, bovendien zag je nog altijd overal de gevolgen van de zware storm in januari.  Overal zijn ze nog bezig om de wegen beter berijdbaar te maken.  Het beste moest nog komen : net vóór het dorp was de weg alweer afgesloten en moesten we een alternatieve omleiding volgen.  Een haakse bocht en een zeer steile helling zorgde voor problemen.  Het vergde heel wat stuurmanskunst en doorslippende voorwielen om boven te geraken.  Daarna ging alles vlotjes en rond 18u waren we terug bij de campers.  Echt een prachtige dag ! ! !

Voor het slapengaan nog een klein verhaaltje dat ik was vergeten.  Toen ik gisteren in Edinburgh op het vliegtuig stapte hoorde ik de piloot tegen de stewardessen zeggen dat het de eerste keer was dat hij op die stad vloog.  Ik kon het niet laten en vroeg hem : "En niet te lang moeten zoeken ?".  Vond ik zelf wel grappig ...

De hele voormiddag loop ik door de motregen winkel in - winkel uit.  Ik heb nog een aantal ponden te spenderen, in Spanje kan je daar niets mee aanvangen en voorlopig zijn er geen plannen om opnieuw richting Verenigd Koninkrijk te reizen.  Een halsband en riem of een jasje in Schotse ruit voor Macho ? Allemaal veel te groot voor onze te kleine poedel.  Toch maar een t-shirt ? Eentje voor 12 euro, 2 voor 20 euro.  En 3 voor 30 ? Neen, dat kan niet.  Een andere winkel in, niet helemaal wat ik zocht maar hier wel 2 t-shirts voor 10 euro - een koopje waaraan ik niet kan weerstaan.  Volgens één t-shirt ben ik nu "Official Nessie Hunter" terwijl ik niet eens in de buurt geweest ben van de beroemde en beruchte plas.  Opvallend : de kledingstukken zijn gemaakt in Honduras, mét de vermelding dat het allemaal op een menswaardige manier gebeurt.  Ik betaal liever een euro meer als daarmee mijn geweten gesust is.

Iets verder koop ik nog een iets duurder exemplaar maar dat stak al langer mijn ogen uit en in Glasgow ook al in een winkel van dezelfde keten (Newlook) zien hangen : the doodle man - beetje à la Keith Haring.

Na vlot uitchecken - en één balpen in mijn jaszak - stap ik naar de bus die me 30 minuten later afzet aan de luchthaven.  Schoenen en broeksriem uit, jas uit, kleingeld uit de zakken, laptop apart enz - ik háát dit soort zaken ! Ik koop iets om te eten en te drinken en mijn laatste kleingeld geef ik uit aan snoep voor onderweg.

Door de luidsprekers klinkt een "final call" voor passagiers van de vlucht naar Rome.  Twee Italiaans sprekende tuttebellen zitten te kwetteren en besteden geen aandacht aan de oproep.  Zou het voor hen zijn ? Iets verder zie ik dat er de rest van de dag geen vluchten richting Italië zijn ...

Mijn (overvolle) vliegtuig vertrekt stipt op tijd en tijdens de vlucht stijgt het aantal toiletbezoeken (soms is het aanschuiven) in evenredigheid met de blikjes bier die besteld worden.  Je kan nu al zien wie er morgenvroeg wakker wordt op één van de trottoirs van Benidorm.

Zonder ingecheckte bagage sta ik snel aan de bushalte en iets later brengt de Beniconnect bus mij naar Albir waar onze pa mij oppikt om naar huis te brengen.

Dit uitstapje was absoluut de moeite waard en ik ben toch wel op zijn minst een klein beetje verliefd geworden op Schotland.  Nu nog afscheuren van Engeland aub !

Nog even rondkijken, niks vergeten ? Neen, naar het busstation dan maar. Ik loop een stukje door de Buchanan Galleries, dat is warmer maar ook gevaarlijk want de inkomtrappen zijn glad - zelfs met het verse strooizout. De bus met perfecte wifi vertrekt weer mooi op tijd en onderweg hebben we weinig vertraging, ook al zijn er (broodnodige) wegenwerken op de M8. Zowel in Glasgow als Edinburgh zijn ze trouwens bezig met grote bouwprojecten en nieuwe asfaltlagen.  

Nog vóór 12u stap ik - opnieuw in Edinburgh - mijn laatste hotel van deze vakantie binnen : Hilton Grosvenor. Klinkt chique en dat is het ook een beetje maar Hilton Carlton aan North Bridge scoort nog hoger. Aan de overkant van de straat kan je ook kiezen voor het Ritz en achter de hoek kan je terecht in het Waldorf Astoria - niet echt een goedkope buurt dus. In de hall staat een man in kilt de toeristen op te wachten, aan de receptie spreken ze Oxford English, bar en restaurant zien er prima uit maar daar zal ik allemaal geen gebruik van maken. Ik heb mijn kamer bijna gratis gekregen toen ik enkele maanden geleden boekte maar voor die prijs kreeg ik dan ook enkel de kamer. Bijbetalen voor ontbijt of internet kan, maar dat kost dan samen meer dan de kamer. De kamer is niet groot maar mooi en met duidelijk duurder meubilair ingericht, het bed lijkt beter te liggen en de kussens zijn veerkrachtiger. Aan vele kleine dingen zie je dat je in een hogere klasse hotel bent : verwarmde handdoeken, veel pottekes en tubes voor onder de douche maar de vloer kraakt hier net zoals in de goedkopere hotels - al klinkt het kraken wel eleganter Mijn uitzicht gaat er dan weer niet op vooruit, ik zit in de kelderverdieping en mijn raam is onder de trap van een nooduitgang. En dan die Hilton balpennen, zou ik ze meepikken ? Ze verwittigden me aan de receptie wel dat ze voorlopig 20 pond extra van mijn kredietkaart afhouden voor eventuele "schade". Valt een vermiste balpen ook onder de noemer "schade" ?  

Na een kwartiertje rust gaan de wandelschoenen weer aan en trek ik de stad in. Ik zit nu echt helemaal aan de andere kant van de hoofdstad en je bekijkt bijgevolg ook alles van de andere kant. Zo ontdek ik toch weer nieuwe dingen, waaronder een gezellig openbaar toilet en een winkel met goedkope t-shirts (tot nu toe heb ik kunnen weerstaan). Elders in een etalage ligt een t-shirt van T2 - het vervolg op Trainspotting. Ik weet niet of de tekst werkelijk gebruik wordt in de film, maar hij is in ieder geval grappig. Binnenkort proberen te downloaden. OVer Trainspotting gesproken : die film is destijds in Edinburgh opgenomen en - toeval of niet - ik kwam vandaag nogal veel randgevallen tegen die zo hadden kunnen figureren. Tandenloos, diepliggende ogen, stinkend naar de drank - je kent ze wel (tenzij je in Genoelselderen woont). 

En toch zou ik 's nachts liever in Edinburgh rondzwerven dan in Glasgow. Tijdens mijn wandeling kwam ik als vanzelf toch weer in de bovenstad terecht, deze keer langs een wandelpad onderaan de rots. Onderweg schrok ik toen ze het dagelijkse kanon van zich liet horen. Ik wou graag iets eten maar bijna alles zat vol, of zag er ongezellig uit, serveerde niet wat ik wou of was te duur. Terug naar mijn oude buurt dan en weer binnen bij Martone, alweer een lekkere pizza en goed geproportioneerd ijsje ...   Dat ijsje was trouwens nodig om de effecten van de pikante pizza te milderen. Het was lang geleden dat de jalapeños zo heet waren. De vorige keer moet bij (de al lang niet meer bestaande) pizzeria Rodney's in Blankenberge geweest zijn. Als je dat verhaaltje nog nooit gehoord hebt mag je er naar vragen als je me tegenkomt. Terwijl ik zat te wachten kwam er een zwerversachtig type binnen die lasagne en een ijsje bestelde, ondertussen Tourette-gewijs vloekend in alle mogelijke dialecten. De dienster ging haar mannelijke collega erbij halen en die stelde voor dat hij eerst zijn eten zou betalen voor hij iets kreeg. Lijkt me fair maar ook een beetje denigrerend tegenover die man. Dat wou hij niet, want hij was hier nog al geweest toen de baas er was en toen was er geen probleem. Vijf minuutjes wachten, de baas kwam eraan en die herkende de man als probleemloze betaler. 

Rond 16u was ik terug in hotel en begon het twijfelen. Om 18u3O zou een "dark side" tour starten, een wandeling vol gruwelverhalen langs de donkerste plekjes van de stad. Maarrrrrr ... er was regen voorspeld. Ik ben er toch naartoe gewandeld en snel teruggekeerd. Drie redenen : het begon harder te regenen (een telefoonhokje kan dan handig zijn), de groep die ging wandelen was volgens mij veeeeeel te groot én het is vrijdag. In weekends vermijd ik zoiets liever, dan zijn er al genoeg griezels op stap. Dat avondwandelingetje zette toch weer zes kilometers extra op de teller.

Uiteraard ben ik binnen geweest in de Gallery. Een mooi gebouw maar de lopende tentoonstellingen waren niet echt boeiend. Van mij mag iedereen alles kunst noemen maar gewoon een aantal kledingstukken op een kapstok ordelijk schikken in een zaaltje is voor mij niet genoeg. Het centraal station straalt dan weer veel meer uit, prachtige overkapping in combinatie met de houten gebouwen (inclusief hotel) in de grote hal. Niet zo mooi dan het centraal station in Antwerpen natuurlijk Ook mooi : een splinternieuw briefje van vijf pond - met een doorkijkstukje - dat ik ergens in mijn handen geduwd kreeg. 

 Het allermooiste vandaag was de kathedraal en de achterliggende grafheuvel. In de kathedraal stond ik al met mijn mond open van verbazing, echt schitterend én bovendien helemaal gratis toegankelijk en fotografeerbaar. Er is zelfs een ondergrondse "lower church" aanwezig, voor de stoute gelovigen misschien ? 

Het hoogtepunt lag echter achter de kathedraal, de necropolis. Een grote grafheuvel met talrijke grafmonumenten en een prachtig uitzicht over de stad. Als buur hebben ze de Tennant Caledonian Breweries, ook niet slecht. In de late namiddag begon het lichtjes te regenen, mij hoor je niet klagen. Vier dagen zon in Schotland tijdens de winter, je kan het slechter treffen.

Ik wandel op een kwartiertje - langs Sherlock Holmes en achternagezeten door giraffen - naar het busstation (veel goedkoper dan de trein), koop een ticketje heen en terug en tien minuten later vertekt de bus naar Glesga (Glasgow). Op die bus heb je een perfecte wifi verbinding en dus verveel ik mij onderweg niet. Een kleine twee uren later zijn we in Buchanan Bus Station, aan het aantal bussen te merken rijden er van hieruit bussen naar de hele wereld. Al vanaf de eerste moment voel je dan je in een andere stad bent. Veel minder toeristen, veel meer bedelaars (veelal ingedut onder een dozijn slaapzakken), die hier ook opdringeriger zijn dan in Edinburg. Het hotel is best in orde maar aan de receptie zijn ze veel minder vriendelijk dan in het vorige. Het meisje geeft mij een sleutel en zegt dat mijn kamer op de first floor is. Tenminste, dat had ik toch begrepen. Later bedenk ik dat first en third toch nogal hetzelfde klinken. Nog later blijkt dat zelfs fifth hetzelfde klinkt in Glasgow. Om maar te zeggen dat dat typische Schotse accent hier veel meer aanwezig is én ik beter had moeten weten : kamer 505 ligt vrijwel altijd op de vijfde verdieping. De kamer is veel ruimer dan de vorige en ik heb een tweepersoons bed, vind ik toch prettiger. Het is wel vrij rumoerig maar dat was te verwachten in een stationsbuurt. Op het eerste zicht ziet alles er prima uit,, later blijkt dat het raam niet goed sluit en dat er onder de deur een spleet is waarlangs je Maggie De Block zonder problemen de kamer kan doen verlaten. Ik informeer even naar de oorsprong van het hotel en dan blijkt dat het gebouw 120 jaar oud is en vroeger eigendom was van de tabaksfirma's die hun goederen verscheepten via de vlakbij gelegen rivier Clyde. 

Ik heb de buurt dan maar een beetje verkend en het is hier werkelijk een winkelparadijs, maar daarvoor kom ik niet. Omdat ik morgen nog een hele dag heb om mooie plekjes te ontdekken, besluit ik om de Garmin een keertje boven te halen en enkele caches te zoeken. Enkele kan ik vinden maar op vele plekken is zo druk dat het onmogelijk is om te zoeken. En ook al is ze reeds lang niet meer mijn reisgezellin, ik hoor ze het zo zeggen : "naar welke achterbuurt heb je me nu weer meegesleurd ?" 

's Avonds zie je meer en meer Glasgow Rangers supporters op straat want die spelen vanavond thuis. De supporters zien eruit zoals overal : lelijk, marginaal en veel te dik. Ondanks het forse overgewicht zie je een aantal zonder scrupules de veelvuldig aanwezige fastfood zaken binnen stappen.