Over vanalles : politiek, voetbal, films, geocaching, restaurants, onderweg zijn en van het leven genieten ... De meest recente berichten staan bovenaan !
20-06-2013
En om te eindigen : regen ...
En dan was het tijd voor nog een ritueel : veel pelgrims laten aan het eindpunt van de reis iets achter dat verband houdt met hun tocht (versleten wandelschoenen bijvoorbeeld), anderen verbranden iets. Thierry had besloten zijn overschoenen (tegen de regen) een warm einde te geven. Toen het vuurtje begon uit te doven, vielen alweer de eerste regendruppels en het werd steeds erger. Op een bepaald moment was de hele kaap in de wolken gehuld en gingen we een koffie drinken (niet van de grote dorst maar om te schuilen). Op weg naar de auto's werden nog enkele kleinigheden gekocht in een souvenirwinkeltje (nóg een t-shirt) en reden we naar San Tirso de Abres, waar we nu op camping Amaido staan. De hele weg heeft het geregend, het enigste droge moment was onder het afdak van een benzinestation.
Het is toch wel erg : je onderneemt één keer in je leven een bedevaart naar Santiago de Compostela en uitgerekend die lente gaat de geschiedenisboeken in als de slechtste van de laatste 200 jaar (of overdrijf ik nu een beetje ?).
De laatste reis van Zenka.
We waren eerst van plan om samen met de fiets naar Finisterre te rijden. Iets meer dan 20 km heen en terug is goed te doen en het weer zag er niet slecht uit, zelfs de zon deed haar best om alles op te warmen. We zouden ons dan we moeten haasten om nog vóór 12u van de camping weg te zijn en dus werd besloten dat Thierry met de fiets zou rijden, Malvina en ik zouden hem dan aan het eindpunt opwachten. Thierry was er bijna even snel dan wij. Uiteraard ben ik even een cache gaan zoeken maar er was een nog belangrijkere taak te volbrengen. Thierry had de hele reis met de asse van de overleden hond van hun zoon rondgereden. Vandaag werd de asse uit de handvatten van zijn Specialized gehaald en zoals beloofd werden de overblijfselen van Zenka uitgestrooid in de Atlantische Oceaan.
Overmorgen zou de zomer moeten beginnen, dat hebben ze mij op school toch altijd geleerd Volgens de wolken en de temperatuur zitten we eerder aan het einde van de herfst. Zoals gisteren reeds geschreven zijn Filip, Ria, Christiane en Jef deze ochtend vertrokken naar respectievelijk Mazan en Torre del Mar. Thierry, Malvina en ik hebben eerst nog een beetje gewinkeld en zijn dan nog een stuk westelijker gereden. We hebben de hele tijd de mooie kustlijn gevolgd maar echt genieten was er niet bij, alles heeft dezelfde kleur : grijs !
We staan nu op camping Ruta Finisterre, op een tiental kilometers van het absolute eindpunt van de camino. Het internet gaat hier met de snelheid van een gepensioneerde postduif en daar kan ik me enorm aan ergeren. Als ze internet beloven (gratis of niet) dan moet het ook naar behoren werken ! We zijn eens naar het strand gewandeld, maar hier is echt weinig te beleven. Morgen zullen we nog even bekijken hoe of wanneer we naar de kaap gaan.
18-06-2013
Morgen scheiden onze wegen.
Het geplande einde van de reis wordt voor de helft van de groep ingekort. Normaal zou er met de fiets nog naar Finisterre (Fisterra in de plaatselijke taal - Gallego) gereden worden maar de helse rit van gisteren én het voorspelde slechte weer voor morgen hebben ervoor gezorgd dat Filip en Ria zo snel mogelijk richting Mazan - Provence willen rijden. Jef en Christiane hadden eerder al besloten om zonniger oorden op te zoeken en stellen morgen hun Tom-Tom in op de Costa del Sol. Ik rij samen met Thierry en Malvina toch nog naar "het einde van de wereld", met de motorhome weliswaar en daar ter plaatse zullen we het laatste stukje misschien nog met de fiets afleggen.
Deze avond werd een grote fles Champagne gekraakt om de goede afloop van de Camino te vieren en daarna zijn we naar het plaatselijke wokrestaurant geweest. Lekker, maar die van Albir is beter.
Ik heb niets om aan te doen !
Na het stadsbezoek ben ik nog even langs het winkelcentrum geweest. In de "Cervecería Internacional" betaalde ik 6,50 euro voor een portie lasagne van bijna één kilo, een drankje, brood en koffie. Bovendien kreeg je nog een hapje vooraf (kroketje en stukje pizza). Vergeleken met de veel te dure én oneetbare lasagne op de camping in Léon van enkele dagen geleden, was dit een ware verademing !
Omdat het middagmaal zo goedkoop was, moest ik op zoek naar iets anders om geld uit te geven. Ik heb dan enkele t-shirts gekocht - veertien in totaal ! Alleen t-shirts ? Neen, ook nog vijf paar kleurige sokken. Zot zijn doet geen zeer ...
Naar de mis.
Vanmorgen kreeg ik van Nancy (jaja, ik doe nog altijd niet wat ik wil ) de officiële toestemming om de "Sporting A"-sjaals aan de helden te overhandigen en een kwartiertje later zaten we op de bus naar het centrum. Er was nog even tijd om te winkelen en te cachen. Eén cache lag verstopt op een plaats waar drie cameraploegen een belangrijke persoon aan het interviewen waren en het wemelde er van de politie, toch is het me gelukt ! Om 12u is er elke dag een mis die speciaal aan de pelgrims wordt opgedragen. Ik ben een half uurtje in de kathedraal gebleven maar toen was het genoeg en ben ik verder caches gaan zoeken. Eén cache zal voor vele mensen een cache als alle andere zijn, maar ik vond het toch een speciale : verborgen in het "Parque José Zeca Afonso". Zeca was een notoir tegenstander van de Portugese dictatuur en schreef "Gràndola - Vila Morena", het nummer dat op 25 april 1974 het startschot betekende voor de Anjerrevolutie. Als je het lied niet kent, kan je het horen in de bijlage bij dit bericht. Op YOUTUBE krijg je een korte impressie van een uurtje in Compostela. Er was vandaag - tot 17u bleef het droog - heel wat meer volk op de been dan gisteren. Voor diegenen die denken dat ze voor de gek gehouden worden : de doedelzak zorgt niet alleen in Schotland voor de nodige achtergrondmuziek, ook in bepaalde delen van Spanje is dit instrument (dat hier gaita wordt genoemd) zeer populair !
Er wordt nog even geposeerd voor enkele stoere foto's en dan wandelen we allemaal samen naar het "oficina del peregrino" waar de moedige mannen hun laatste stempel én officiële papier krijgen als bewijs van hun zware tocht.
Het is nu 23u30 en het regent nog altijd. Als ik een beetje rond kijk is het in alle motorhomes al donker, ik hoop dat ze goed slapen deze nacht.
Ze zijn er !
Rond 15u30 krijg ik een sms van Malvina om te melden dat ze zich naar de kathedraal begeven om Thierry en Filip op te wachten. En vanaf dan is het wachten, wachten en wachten. Het duurt nog een tijdje en om ons een beetje warm te houden maken onze nekspieren overuren door in alle richtingen te kijken, we weten immers niet langs waar ze het grote plein voor de kathedraal zullen oprijden. Bij momenten regent het hevig en de temperatuur komt niet boven de 12 graden, door de wind voelt het nog kouder.
En dan zijn ze er, duidelijk getekend door de lange afstand van de laatste rit én uiteraard het slechte weer. In de mate van het mogelijke worden er warme en droge kleren aangetrokken en hier en daar vloeit een traantje.
Eventjes cachen.
Als we aankomen op camping As Cancelas, kunnen we met zijn allen in het eerste straat links staan. Dat valt mee en ik had Jef al op voorhand verwittigd dat de hogere plaatsen moeilijker bereikbaar zijn. De hele weg is het lichtjes blijven druppelen maar ik besluit toch naar het centrum te wandelen en enkele caches te zoeken. Ria wandelt mee tot het nieuwe winkelcentrum vlak bij de camping en zal straks met de rest van de bende de bus nemen naar de kathedraal. Echt aangenaam cachen was het niet in de regen maar ik heb wel een plek ontdekt die ik nog niet kende : een ontruimde begraafplaats die nu een park is geworden maar al de muren waarin de vroeger de doden "ingeschoven" werden staan er nog - heel bijzonder. Voor de rest slenter ik wat door de stad en profiteer van de vele overdekte wandelgalerijen om een beetje droog te blijven.
Regen.
De hele nacht heeft het geregend. Voor veel mensen is maandag de eerste werkdag, ook voor de fietsers belooft het vandaag een zware werkdag te worden. De voorspellingen zien er niet goed uit, ze mogen zich verwachten aan veel hemelwater en wind. Terwijl Jef al naar boven rijdt om te kijken of de rest kan volgen, heeft Malvina problemen om weg te geraken op het natte gras. Na een tijdje lukt het toch en langs het smalle weggetje verlaten we de camping. De eerste tien kilometers komen we honderden pelgrims te voet tegen, daarna wordt de weg heel saai en zien we haast niemand meer omdat we niet maar langs de wandelroute kunnen rijden.
16-06-2013
Lekker.
Toen we aankwamen vroeg de baas al onmiddellijk of we vanavond wilden komen eten : 13 euro voor soep, varkensvlees met aardappelen, wijn/water en koffie of dessert dat was niet helemaal duidelijk. We waren al een keertje gefopt in een campingrestaurant maar we wilden het nog wel eens proberen en dat was zeker geen verkeerde beslissing. Het begon met een kippenbouillon, daarna kwamen grote schotels met sla, frieten en varkensribben. Er werd rode en witte wijn op tafel gezet, een fles water en telkens werd gevraagd of we nog meer moesten hebben. Ja dus, en weer kwam een schotel met frieten en vlees en sla uit de keuken. Nog een fles wijn ? Geen probleem ! Nog meer vlees of frieten ? Komt eraan ! En zouden we nu dessert of koffie krijgen ? Allebei, en nog een ruime keuze ook alles werd afgesloten met een borreltje en een prijs zoals afgesproken. Alles was eigen productie, zowel groenten als wijn.
Toen we terug naar de motorhomes wandelden, wachtte ons nog een verrassing : overal liepen paarden te grazen en toen het donker werd, werd de boxer ingezet als herder om de paarden naar hun stal te drijven. Nog nooit gezien !
Portomarin.
Een uurtje later vertrokken we weer en op de middag naderden we Portomarin, de laatste stop vóór Compostela. De toegangsweg naar de camping is heel steil en smal en op de camping is het (weer) onmogelijk om waterpas te staan. Zo schuin dan in Léon is het niet, dus we zullen het wel overleven. Voor morgenvroeg moeten we nog een strategie uitwerken om op een veilige manier terug in de bewoonde wereld te geraken. Intussen waakt de boxer des huizes over onze veiligheid.
Het stadje zelf stelt niet veel voor, de geschiedenis is wel een beetje speciaal. Toen ze een stuwmeer aanlegden, werd een gedeelte van het dorp afgebroken en steen voor steen weer opgebouwd op een hogere plek. Vandaag was er iets meer te zien dan normaal, vermits een rally met oude auto's hier was geëindigd. Nadat Thierry een stempel in de boekjes had laten zetten, keerden we terug naar de camping.
Samos.
Je zou verwachten dat het autoverkeer op zo'n afgelegen weg 's avonds helemaal zou stilvallen maar in Spanje is dat anders. Hoe later het werd, hoe meer auto's passeerden maar uiteindelijk hebben we toch goed geslapen. De zon was nog maar net opgekomen en de eerste bedevaarders passeerden al op de wandelweg onder ons. Later kwamen veel fietsers naast hun fiets de berg opgestrompeld, vanwege te steil om te fietsen watjes !
De fietsers vertrokken om 10u en wij enkele minuutjes later. Toen we in Samos een plaats naast de weg zagen waar we de vier motorhomes konden parkeren, zijn we uitgestapt en naar het klooster van Samos gewandeld. De monnik van dienst die vandaag de bewijsstempels in de boekjes moest zetten, genoot duidelijk van zijn taak en ging gewillig met iedereen op de foto. Toen de deur even op een kier bleef staan ben ik snel even binnengeglipt om enkele foto's te nemen. De anderen beslisten daarna om drie euro inkom te betalen om alles te kunnen bekijken. Terwijl zij o.a. de kerk bezochten ben ik buiten een cache gaan zoeken.
15-06-2013
Cebreiro.
We hebben dan nog een beetje buiten gezeten en om 13u30 zijn we (deze keer met z'n drieën Malvina, Ria en ik) met de fiets naar Cebreiro gereden, een dorp op 8 km van onze tijdelijke parking. Het wordt misschien een beetje eentonig, maar ook dit is weer een prachtig dorp met zeer oude huizen sommigen met een rieten dak. Werkelijk overal zie je pelgrims hangen, liggen en zitten. We hebben ons op een terrasje bij de kerk neergevlijd en daar op de fietsers gewacht. Op hen moesten we nog een hele tijd wachten maar ze hadden vandaag dan ook een lastige rit voor de boeg. Filip ergert zich steeds meer aan al de valsspelers die zich door een taxi laten afzetten en dan hun dagelijks stempeltje gaan halen. Ondertussen nog even een cache gezocht (om hem terug te verbergen had je een metsersopleiding nodig) en wat rondgelopen en dan allemaal samen nog iets gedronken en naar de Alto de Poio gereden, een klim die absoluut niet te vergelijken is met die van gisteren maar in totaal moesten we toch weer 500 hoogtemeters overbruggen op een ritje van nog geen 20 km.
's Avonds ben ik met Ria nog even een praatje gaan maken met onze meest nabije buren (koeien in de wei).
Toen we allemaal in de auto zaten, kwam er om 21u50 nog een koppel met de fiets bergop gereden. De man had de vrouw letterlijk op sleeptouw genomen.
Alto de Poio.
Molinaseca was een goede keuze om te overnachten. Het was deze nacht rustig op de parking, enkel twee Italiaanse motorhomes zorgden voor een beetje lawaai toen ze na middernacht arriveerden.
Vandaag was het de bedoeling om bovenop Alto de Poio te overnachten, op de parking van één van de herbergen maar dat was onmogelijk. Er stonden overal auto's geparkeerd en dus draaiden we terug. Een kilometer van het hoogste punt hadden we een strook naast de doorgaande weg gezien die als alternatief zou kunnen dienen. We konden er perfect met vier motorhomes achter elkaar staan én het zicht dat we vanuit ons raam hebben, is magnifiek !
We hadden ons nog maar net geïnstalleerd en Malvina moest de gereedschapskist van Thierry uit de koffer halen. Er waren twee Vlamingen met de fiets gestopt, waarvan er een problemen had met zijn fiets. Het kon niet opgelost worden maar vermits de volgende kilometers bijna altijd bergaf zijn, ging hij proberen uit te bollen tot ze een fietswinkel tegenkwamen.
14-06-2013
Molinaseca.
In Molinaseca werd besloten om ergens een pizza te gaan eten en omdat het aanbod aan restaurants hier nogal ruim is, duurde het even voor we ergens aan tafel gingen. Het waren kleine maar lekkere pizza's en de entrecôte van Filip was overdreven groot. Alles in totaal waren we veel minder geld kwijt dan op de camping in Léon en het was veel lekkerder.
Molinaseca is een gezellig dorp dat je echt een vakantiegevoel geeft.
Alles bij elkaar was dit een mooie dag en ik ben benieuwd hoe ik de inspanning van vandaag zal verteren. Op dit moment (23u) heb ik niet het gevoel dat ik mezelf overbelast heb maar misschien kan ik morgenvroeg mijn bed niet uit.
Stuntteam.
Onderweg werd nog gestopt om foto's te nemen van ons eigen stuntteam én kreeg Malvina de gelegenheid om een keer de klokken te luiden, wat ze dan ook met veel plezier deed.
Ook vreemd : een spar met kerstballen onderweg.
Cruz de hierro.
Aan het kruis werd de cache snel gevonden en gooiden we allemaal, zoals de traditie het wil, een steen mee op de hoop. Op die steen kan je je naam of een boodschap schrijven en af en toe wordt alles daar opgeruimd. Na enkele verplichte foto's konden we aan de terugweg beginnen.
Na ongeveer 2 km werd eerst nog gestopt om iets te drinken aan een barak die volgestopt was met allerlei prullaria en waar een Che Guevara kloon rondliep. Een Nederlandse juffrouw zat met haar voeten in een teiltje met water te bekomen van haar wandeltocht van vandaag. Ze begon al onmiddellijk te vertellen dat in de herbergen waar zij sliep, nogal negatief werd gesproken over de bedevaarders die de tocht met de fiets doen. Thierry kan zoiets niet aanhoren en ging zijn cola al enkele meters verder uitdrinken.
Nog enkele kilometers verder hebben we nog een terrasje gedaan in een mooi oud dorpje waarvan ik de naam vergeten ben. En toen was het tijd voor een snelle afdaling, dé beloning voor al het klimwerk van vandaag. Soms ging het te snel om te genieten van het mooie landschap inclusief besneeuwde bergtoppen in de verte, maar dat nam ik er met plezier bij.
Wat ze een oude mens allemaal durven aandoen ...
Malvina was al enkele dagen de oren van mijne kop aan het zagen om vanuit onze overnachtingsplaats van vandaag (Molinaseca, parking aan de rand van het dorp) de mannen tegemoet te rijden tot aan La cruz de hierro op 1500 meter hoogte. Daarvoor zouden we zo'n 1000 hoogtemeters moeten overwinnen over een kleine 20 kilometers. Ik had al gezegd dat ik het wel een stukje zou proberen, maar meer had ik niet beloofd.
Toen we rond de middag in Molinaseca waren aangekomen, stond haar fiets al snel klaar en werd duidelijk dat ik mee zou moeten rijden goesting of geen goesting. Rugzakje ingeladen, drinkbus op de fiets, helm op mijn kop, handschoentjes aan, zonnebril op mijn neus en weg waren we.
Vanaf de eerste meters was het klimmen, maar met een redelijke stijgingsgraad. Ik had voor mezelf al uitgemaakt dat tot een hoogte van 1000 meters rijden (we vertrokken op 575 meter) al heel mooi zou zijn maar eigenlijk ging het vlotter dan verwacht en zo gingen we samen hoger en hoger. Sommige stukken waren tot 18 % en ik kan je verzekeren dat zoiets echt moordend is en voor ons alleen mogelijk door af en toe te stoppen ! Stilaan naderden we het hoogste punt én het einddoel, tenminste dat dachten we maar toen we op de juiste hoogte zaten, moesten we nog een heel stuk verder afwisselend stijgend en dalend. In totaal moesten we geen 1000 maar 1200 meters stijgen. Op ongeveer 6 km van het kruis kwam Thierry ons al tegemoet gereden en reed daarna met ons weer terug de andere richting uit.
13-06-2013
Pasta.
Vanavond had ik een grote pot pasta met saus klaargemaakt zodat de hele groep zijn buikje kon rond eten. Het is altijd een risico om zoiets te maken maar na het fiasco van gisteren in het campingrestaurant kon het niet erger worden. Het was trouwens speciale pasta. Eerst mochten de fietsers proberen of ze zonder te kijken konden raden wat ze in hun handen kregen. Filip herkende na een beetje tasten de juiste vorm : fietspasta !
's Avonds zijn we nog een keertje naar de brug gewandeld om alles bij invallende duisternis te bekijken. Vanaf de kerktoren blijven de ooievaars de omgeving in de gaten houden.
! Alleen t-shirts ? Neen, ook nog vijf paar kleurige sokken. Zot zijn doet geen zeer ...
) de officiële toestemming om de "Sporting A"-sjaals aan de helden te overhandigen en een kwartiertje later zaten we op de bus naar het centrum. Er was nog even tijd om te winkelen en te cachen. Eén cache lag verstopt op een plaats waar drie cameraploegen een belangrijke persoon aan het interviewen waren en het wemelde er van de politie, toch is het me gelukt ! Om 12u is er elke dag een mis die speciaal aan de pelgrims wordt opgedragen. Ik ben een half uurtje in de kathedraal gebleven maar toen was het genoeg en ben ik verder caches gaan zoeken. Eén cache zal voor vele mensen een cache als alle andere zijn, maar ik vond het toch een speciale : verborgen in het "Parque José Zeca Afonso". Zeca was een notoir tegenstander van de Portugese dictatuur en schreef "Gràndola - Vila Morena", het nummer dat op 25 april 1974 het startschot betekende voor de Anjerrevolutie. Als je het lied niet kent, kan je het horen in de bijlage bij dit bericht. Op 
