Wat vertel je aan een kind van net nog geen 4 in zo'n situatie???
In mijn geval moet ik mijn zoontje geen vehaaltjes wijsmaken. Zo'n kind voelt aan dat er iets fout zit, en hij heeft ogen en oren die niet in z'n broekzakje zitten.
Gelukkig heb ik Kyran tot nu toe alles verteld in zijn eigen taaltje, de bloedprikjes, de scan, de darmspoeling...Al wist ik zelf niet wat er op komst was.
Hij maakte het allemaal mee, en telkens heb ik hem in de mate van het mogelijke verteld wat er gebeurde, zou gebeuren en gebeurd was.
Voor de bloedprikjes vertelde ik hem dat de dokter de vitamientjes in mama's bloed moest controleren, bij de eerste bloedprik was hij nl. mee naar de dokter.
Toen ik naar de scan moest, en geen opvang had voor 't kleine ventje, had ik geen andere keus hem mee te nemen, en ook daar kreeg hij een uitleg. Hier zou de dokter kijken als de slechte vitamientjes in mama's buik zaten.
Na een volgend labo, toen de dokter onverwacht aanbelde, heb ik hem verteld dat er stoute vitamientjes in mama's buik zaten en dat de dokter die gelukkig had gevonden.
Voor de operatie vertelde ik hem dat de specialist-dokter een gaatje in mama's buik zou maken en de stoute vitamientjes uithalen.
Het amre ventje deed zo zijn best, en herhaalde dikwijls wat ik hem had verteld, vermoedelijk om het te laten doordringen, en verwerken.
Voor de operatie moest heel wat geregeld worden : Waar ging hij naartoe, voor hoelang??? Uiteindelijk ging ie naar opa, een uur rijden af van de kliniek. Maar voor hem was het leuk dat hij daar naar een nieuwe school kon, en nieuwe vriendjes kon maken.
Hij ging er - gelukkig - heel graag en stelde het goed. Hij mocht zelfs in de 2e kleuterklas, waar hij heel fier op was.
Het eerste bezoekje in het ziekenhuis verliep tamelijk vlot, hij was onverwacht meegekomen met z'n peter. Pas toen hij besefte aan de uitgang dat hij moest afscheid nemen van mama kwam een huilbui, hij wou mij niet loslaten en ik moest hard op de tanden bijten niet ook te beginnen huilen.
Daarvoor wachtte ik tot hij de hoek om was, man, dat was hard!!!
De zondag, moederdag, kwam hij opnieuw mee, met opa, en kwam fier binnen met z'n zelfgemaakte doosje gevuld met zelfgemaakte pralines voor mama. Maar deze keer wist hij wat hem te wachten stond, en kon hij amper praten tegen mij zonder dat er traantjes in z'n oogjes opwelden en z'n lipje begon te trillen. En dat probeerde hij voor mij weg te steken... Zo'n klein manneke, die tgo zijn mama zicht sterk probeert te houden, kon er bij mij niet in. Zelf had ik het daar ook heel moelijk mee. Telkens opnieuw vroeg hij aan opa wanneer ze vertrokken, niet omdat hij weg wou - normaal is dat de reden - maar deze keer omdat hij wou weten hoeveel tijd hij nog had, om te horen dat ze net nog niet weggingen.
Nu begon het aanklampen al vroeger, op weg naar de uitgang kreeg hij het moeilijk en mijn hand werd bijna platgeknepen.
En nog voor we aan de hoofduitgang waren , hing ie rond mijn nek, niet van plan nog te lossen. Ergens voelde ik me schuldig dat dit kleine ventje dit moest meemaken en doorstaan en voelde ik me egoistisch hem te willen zien. Ik had er niet bij stilgestaan wat het hem zou aandoen en was geschrokken.
Ik kon de ganse situatie aan, ik ben goot genoeg, maar een woede welde in mij op als ik aan Kyran dacht. Amper 4, dit kleintje verdient dit niet!!!
Op zo'n leeftijd heb je een gezonde mama nodig, die met je kan spelen, die je kan opvoeden en een leven geven die de moeite waard is... Damned!!!
Dinsdagmorgen 11 mei : De hoofdverpleegkudige, tegen wie ik mijn beklag had gedaan dat ik nog steeds van niks afwist, kwam de kamer in.
Ze had de maandag de ganse dag geprobeerd de oncoloog te pakken te krijgen, en nu mocht ik direct - het was amper 8u - naar hem voor een gesprek.
Eindelijk de waarheid!!!
Hij vertelde me dat ik een van de 4 soorten eierstokkanker had die heel zeldzaam was, en eigenlijk pas voorkwam bij 50 plussers, zelfs eerder 55-60 jaar.
Volgens hem zweeg de gyn omdat hij te geschrokken was bij die ontdekking, maar hij vond het toch raar dat hij dan de baarmoeder ook niet direct had verwijderd.
Dat er chemo zou worden gestart, een kuur van 3 met telkens 3 weken tussen, gevolgd door herevaluatie, een nieuwe operatie en een volgende chemokuur van 3 reeksen.
De kanker zat reeds in fase 3, wat typisch is voor deze soort.
Ik zou ook met zekerheid mijn haar verliezen.
Door de aanval van de vorige nacht was ik echt nuchter en klaar en antwoordde dat dat het minste was, want dat ik me niet graag schoor.
Hij schrok van het antwoord en maakte me duidelijk dat ik ook een pruik zou moeten dragen, of een bandana. Lachend antwoordde ik dat ik elk kleurtje van de regeboog zou kopen en spelen ermee.
Alweer geschrokken vroeg ie welk beroep ik deed.
Toen ik antwoorde dat ik militair ambulancier was bij DOVO ( De ontmijningsdienst ) kwam er droog uit "dat verklaard alles".
Een heleboel uitleg volgde nog, en toen ik buitenstapte kreeg ik raar maar waar een gevoel van echt opluchting, ondaks alle slechte nieuws.
Ik wist eindelijk waar ik aan toe was, meer had ik niet nodig : nu kon ik me wapenen...
Na de dagen van roes, wist ik welk uur de gyn ongeveer binnenwandelde elke morgen. En elke morgen zat ik vol ongeduld te wachten op de waarheid. En telkens opnieuw bleven de vragen onbeantwoord.
Moordend, gewoonweg moordend.
De vragen stapelden zich op, en toen hij de maandag nog zweeg ben ik uit m'n sloffen gesprongen, en hem gezegd dat hij geen stap uit de deur zette voor ik wist wat er aan de hand was.
Ik mocht naar huis volgens hem, terwijl ik nog crepeerde van de pijn, en helemaal nog niets wist!!!
Ik geloofde mijn eigen oren niet.
Toen ik bleef pushen zei ie uiteindelijk dat er met chemo moest worden gestart. Een bruter manier om te zeggen dat je kanker hebt bestaat er niet denk ik.
Nog niet klaar om naar huis te gaan, maakte ik hem duidelijk dat ik alles wou weten, maar hij bleef rond de pot draaien en ik kreeg nog steeds geen duidelijk antwoord.
Doordat ik Kyran zo miste, vol vragen zat zonder antwoorden, en me helemaal niet thuisvoelde in een ziekenhuis met een " zaag - en klaag" oudje als gezelschap, kreeg ik dan ook 's avonds een oncontroleerbare huilbui.
Ik had het ventje onverwacht gezien de zaterdag en de zondag op bezoek gehad voor moederdag, en z'n huilbui toen ie naar huis moest had ik in bijna 4 jaar nog nooit meegemaakt, zoiets doet pijn en knaagt aan je, enkel een echte mama snapt zoiets.
Elke avond kreeg ik hem aan de lijn om slaapwel te wensen, en zowel hij als ik waren het gewoon. De zaterdag vond mijn pa dat niet nodig, en de zondag ook niet, omdat ik hem had gezien, maar ook de maandag zat ik te wachten bij een telefoon die zweeg...
Ik was kwaad op m'n vader, omdat hij niet snapte wat ons dat aanrichtte, en niet wou inzien dat wij een band hebben dat ik als kind nooit heb gekend thuis.
Ik nam m'n inslaappilletje ( na het te groot aantal slapeloze nachten ) en wou de ogen dichtdoen.
Telkens opnieuw zag ik mijn zoontjes gezicht voor ogen. Ik kreeg plots geen lucht meer, een benauwd gevoel op de borst en een opkomende huilbui die niet te stoppen was.
Om m'n "zaagje" niet wakker te maken, vluchtte ik naar de gang, in de hoop ergens een plaatsje te vinden om uit te huilen en tot rust te komen.
Maar het hielp niet, en gelukkig had Mieke, van de nachtverpleging mij zien gaan lopen en kwam ze me achterna.
Ze kwamen met 3 met me mee en brachten me naar een ontspanningsplaatsje om me te kalmeren. Maar ook dat had weinig effect, ik kon enkel aan Kyran denken. Het manneke is amper 4, heeft een "afwezige" papa die hij nog nooit zag, wat moest er nu met hem gebeuren???
Na wat inpraten, en een kalmeermiddel werd ik wat kalmer, de verpleging bracht me naar de kamer, bleef tot ik sliep, en controleerde mij daarna elk uur. Bij deze : bedankt, lieve mensen, nog een verpleging met een hart!!!
Gepakt en gezakt, met heel veel tegenzin stapte ik het hospitaal binnen. Pas de derde keer in mijn leven, maar de eerste keer gepland. De vorige, appendix en keizersnede met placentaloslating, gingen via spoed in militaire ambulance. Toch een groot verschil als't gepland is. Ik had me vast voorgenomen te stoppen met roken, aangezien ik aan m'n bed ging gekluisterd zijn voor een paar dagen.
Ik kwam terecht op een kamer bij een dametje van 83, die heel goed met zagen overweg kon, alweer 't grote lot gewonnen.
Die nacht kwam van slapen weinig in huis, maar 's morgens om ging ik om 7u al richting operatiezaal.
Daarna leefde ik enkele dagen in een roes : slapen, wakker, slapen, wakker... Geen besef meer van tijd noch uur...
26 april stapte ik het hospitaal binnen, samen met een collega, voor de pre-operatieve inschrijving en kreeg ik een reeks papieren die moesten worden ingevuld. Alles netjes ingevuld gaf ik het af, en zag elk direct na het aanvullend gesprek naar huis vertrekken.
Rara, wie kon niet vertrekken???
Er bleek een probleem te zijn met mijn bloed. Op mijn papier had ik nl. bij bloedziekten moeten invullen dat mijn vader hemofiliepatient was, bij het lezen daarvan hadden ze mijn bloedresultaten opgevraagd en gezien dat ook mijn stolling niet in orde was, dus de operatie moest een week opschuiven.
Alles was gepland, opvang voor Kyran, tijdelijk een andere school...
Nu moest ik nog een week langer wachten, om gek in't hoofd te worden van onzekerheid gewoon!
Weer nog wat labo's, onderzoek naar hemofilie om dan uiteindelijk het hospitaal binnen te stappen 4 mei, om 5 mei op de tafel te landen...
Met heel veel tegenzin naar het hositaal voor de scan, en met het idee dat een CT-scan zo gepiept zou zijn, Kyran mee...
Niet wetende dat de darmspoeling een promo was die er zomaar bijkwam, en mijn dok had vergeten te melden. Van de liter rommel die ik moest drinken zat ik gewoon te walgen, en ik kreeg er uiteidenlijk amper 2 bekertjes van binnen. Nog een groot geluk dat de bezoekers in de wachtzaal Kyran onder hun goede namen - of was het omgekeerd - want uiteindelijk was het middag eer ik buiten raakte, op van de zenuwen.
Ik ben een persoontje die graag weet waar het op staat, en wat me te wachten staat, dus dit was een stressfactor eerste klas. Ik was de deur nog niet uit, of de enveloppe met de resultaten was al geopend. Het papiertje meldde niet enkel de vermoedelijke endometriose, maar ook verschillende cystes met een diameter van 3cm en vergrote eierstokken, een vergrote en vervuilde darm, en een discushernia in de heel lage rug... Mijn innerlijke reactie was toen nog "rijp voor't stort dus" :)
Er zijn veel vrouwen die met cystes hebben te maken, dus paniek was nergens voor nodig, in het ergste geval was ik de eierstokken kwijt...
Ik reed rechtstreeks naar dok met de resultaten, hij keek wel effe raar, maar bekeek de scan niet, en zond mij opnieuw naar gyn.
Het antwoordapparaat meldde dat hij op verlof was, en gaf geen vervanger door, dus vertrok ik even later gepakt en gezakt naar een boezemvriendin in Limburg, me van geen kwaad bewust.
Heel wat later, idd... Maar ook een gyn gaat op reis, moeten niet op een centje zien, hé!
Een echo toonde geen goed nieuws : de cysten kregen ondertussen gezelschap van een raar soort vlees, dat de gyn niet kon thuiswijzen, en nog nooit eerder had gezien. Hij was ongerust en maakte mij daardoor ook serieus ongerust. Maar zweeg als vermoord. Ik moest asap bloed laten trekken voor een CA 125 test, en dat gebeurde dan reeds de dag erna. Diezelfde dag nog stond d dokter aan mijn deur, ongevraagd, onbesteld... Dan weet je al hoe laat het is. De waarden van de test moesten onder de 35 zijn, en waren 600 en stijgend. Ook de rest van mijn bloed was niet echt oké.
Ik moest zonder tegenspraak de dag erna naar de gyn, al had ik geen oppas voor Kyran en ons inslapertje.
Alweer geen uitleg, ook niet toen ik zelf vroeg wat de test wou zeggen of inhield.
Wel een visite, die vergat hij niet!!!
Natuurlijk was de deur nog niet helemaal dicht, of "google" was al open, en ik tikte de test en de waarden in.
Dan viel de eerste hamer : CA 125 is een tumorindicator voor eierstokkanker...
En nog steeds zwegen de dokters als vermoord...
Toen ik de zaterdag vol verwachting op antwoorden de gyn binnenstapte, kwam ik van een koude kermis terug, nog een stestje bij, nog een labo en nog steeds niks wijzer.
Is het geen recht van de patient te weten wat er gebeurd in zijn eigen lijf? In hoever mogen en kunnen dokters en co zwijgen???
Ik was teleurgesteld en kwaad, ik had uitdrukkelijk om de waarheid gevraagd en kreeg halve, ontwijkende zinnen die nergens op sloegen en nog meer vragen opriepen. Sommigen kunnen de waarheid niet aan, nee, maar ik heb die nodig om me te kunnen voorbereiden op wat komt, en gemoedsrust te kunnen vinden.
De gyn wou nog een CT scan en een NMR en ik vroeg hem of die hem wijzer zouden maken, of hij dan zou weten wat er aan de hand was. Zijn antwoord was negatief, ze zouden enkel tonen hoeveel alles was gegroeid. Botweg weigerde ik en zei hem dat ik geen laborat was of melkezel om uit te melken. Op de vraag wat ze konden doen om antwoorden te vinden zei ie me "een laparoscopie". Dan doen we dat zei ik, ik wou antwoorden, simpelweg.
De operatie werd gepland woensdag 28 april.
Ja, ironisch, hé! Wat voor de meeste mensen een dag is om grapjes uit te halen, was voor mij de dag met HET signaal dat er duidelijk iets fout zat. Ik had een dagje vrij genomen. M'n zoontje was al een paar dagen niet in z'n gewone doen, en ik wou niet dat hij de vrijdag het paasontbijt en alles daar rond zou missen, dus hield ik hem een dagje thuis om uit te rusten.
Plots kreeg ik ferme steken in de buik, het leek of die in brand stond. De pijn schoot als een mes door mijn buik, en trok naar mijn billen en rug. Net alsof iets was ontploft...
Ik belde in paniek - iets wat me niet echt eigen is - naar de dokter. Toen die 20 minuten later eindelijk verscheen, was de aanval over.
Ik kreeg eindelijk reactie en een scan werd gepland op 7 april, tegen mijn zin, want ik had verlof... Voor mij is verlof normaal enkel voor mij en mijn zoontje, maar ik had niet echt een andere keus en ging ermee akkoord.
Enkele maanden geleden kreeg ik last van pijn, zoals iedereen wel eens heeft. Pijn bij't plassen, bij naar't groot toilet gaan, bekkenpijn die elke dag erger werd en menstruatiepijn die langer en langer duurde. Rechtstaan kon niet lang zonder dat ik op een bureau ging hangen of steun zocht
Toen die pijn bleef aanslepen, ging ik uiteindelijk toch es raad vragen bij de dokter. Die nam het niet echt aux serieux - ondanks 't feit dat ik geen abonnement had - en zei me ( nog )meer groenten en fruit te eten. Ook een week later wimpelde hij me weg.
Nog een week later eiste ik zelf verdere onderzoeken, want ik voelde aan dat er iets mis zat. Bloed werd genomen, gynaecologisch onderzoek werd gepland... Zoals verwacht zat het bloed helemaal niet juist, en wees ook het gyneacologisch onderzoek op problemen.
De gyn vermoedde endometriose, niks ergs, wel pijnlijk, maar behandelbaar en ik moest starten met de pil en ze moeten blijven nemen voor de "rest van mijne tijd als vrouw".
De pijn zou snel verdwijnen zei ie.
Na een maand was de pijn nog niet weg, integedeel, maar ik dacht dat ze haar tijd nodig had om "haar ding" te doen en wachtte af.
Toen na 2 maand nog steeds geen verbetering kwam, nam ik me voor om na mijn verlof - de paasvakantie stond voor de deur - terug de gyn te bezoeken.
Dag bezoekerken...
Welkom op mijn blogje, een verzameling van schrijfselkes en hersenspinselkes uit mijn leven...
Ik ben een goed gekke meid, geboren in Brugge 28 november 1973, en fiere mama van een zoontje sinds 23 mei 2006.
Naast ons twee wordt ons gezinnetje verrijkt door Bubbles, onze Cavalier King Charles, onze poezen : Balou, Casper en Mowgli en onze konijntjes : Dame Blanche, Chocola, Pistache, Muis en Whiskey.
We genieten van onze grote tuin met veel bloemen en plantjes.
En natuurlijk genieten we van elkaar!
De kleine dingen in ons leven maken ons gelukkig, daar zijn we blij mee en zelfs fier op dat we dat kunnen.
Het zijn die kleine dingen die ons kracht geven de klappen die reeds kwamen en degenen die nog komen te kunnen aanvaarden en overbruggen.
Onlangs passeerde weer zo'n klein manneke met een nogal grote hamer : en op deze blog kan je de invloeden en effecten van die hamer op ons leven volgen.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
