Het was een ferme klap, de ontgoocheling te horen dat de laatste chemo niet doorging. We hadden er zo naar afgeteld, Kyran en ik, en het eerste dat me door het hoofd ging was : "hoe leg ik dat nu uit aan dat kleine ventje"??? We hadden de dagen afgeteld, afgesproken dat het de laatste keer was dat mama medicamentjes in de arm moest hebben, de laatste keer dat mama een paar daagjes ziek zou zijn. Verschillende keren erover gepraat in zijn taaltje. Hij was er zo op gevierd, elke morgen zei ie " Mama, nog een keertje, en dan nooooooit meer, hé??? " En zwaaide dan overtuigend met z'n armkes als ie de nooit uitsprak.
Het verdikt was gevallen, het was al bijna middag eer ze er eindelijk aan uit waren.
Ondaks het feit dat ik er zo tegenop zag, was het een koude douche, er ging plots vanalles door het hoofd, wat nu, wat met onze planningen,het schoolverlof, de Sint,de toekomstige verhuis, mijn verjaardag...
Even wist ik helemaal niet waar ik het had, en er kwam een dikke keel opzetten, ik voelde m'n ogen prikken en probeerde me sterk te houden. Mijn oncoloog mocht niet zien dat er tranen bestonden in mijn leven.
Ik wou geen klager zijn, tegen niemand. Er zijn er maar een paar waar ik mezelf aan bloot geef, sommigen ervan maar half.
Niemand mag de tranen zien, niemand mag de pijn en de onzekerheid weten die af en toe de kop opsteekt.
Deze keer lag ik niet alleen op de kamer, en m'n kamergenootje had haar man bij zich, dus ging ik wat de gang op, naar buiten gaan kijken aan het raam. Al staarde ik gewoon wat in de verte en zag ik eigenlijk niet echt naar wat ik aan het kijken was.
Alweer had ik veel aan het bezoekje van m'n vertrouwde oncoloog, na het angstaanjagend bezoek aan z'n nieuwe collega was dit wel nodig!
Mijn vertrouwen in artsen is superlaag. Mijn oncoloog komt naar de kamer, en stelt de mensen op hun gemak. Z'n nieuwe collega daarentegen liet een verpleegster naar de kamer komen om te zeggen dat ik naar het bureau van de dokter moest. Niet wetende dat het de collega was, sloeg m'n hart direct wat slagen over en ging dan als een razende tekeer : Slecht nieuws??? In paniek vloog ik de bureau in, en vroeg wat er mis was, of het erg was.
Doodleuk zei die dat er niks was, dat zij de opvolging deed terwijl hij z'n rondes deed... Ik had haar kunnen vermoorden dat moment, echt waar!
De afspraak voor de gratis gezichtsverzorging om 13u 30 liet ik doorgaan, ik zat zelfs deze keer te wachten tot ik Karolien zag toekomen, terwijl ik anders amper het uur weet.
De spanning in mijn lijf was zo hoog, dat ik m'n hoop erop zette dat de verzorging me wat tot rust kon brengen, wat gelukkig wel een beetje waarheid werd.
De zachte handen op m'n gezicht en de rustige muziek maakten me wat kalmer, wat nodig was, want erna moest ik terug naar een 4-jarig ventje die daar geen besef van heeft, en niet van de spanning moet meedelen.
Het andere voordeel was ook dat ik wat eerder thuis was dan hij, en ik al de agenda kon nemen, en de planning wat kon bekijken, te herschikken, en nog kalmer te worden door oplossingen - en daardoor ook evenwicht - te vinden.
En dan de bel : nu kwam het uitleggen...
Gelukkig liet het Kyran - uiterlijk toch - koud dat het niet was doorgegaan. Ik vertelde hem ook direct dat mama daardoor niet ziek zou zijn, en pas na zijn vakantie voor de laatste keer terug moest. Ik denk dat dat voor hem al voldoende was, een vakantie met mama op de been. Hij vroeg niet verder, nam het aan en begon over andere dingen. Wat een opluchting! Dat was namelijk m'n grootste schrik...
Er viel me een zwaar pak van het hart.
Toen ie in bed zat, wou ik het kwijt, wou ik er met iemand over praten, maar ik zat alleen, en kon degenen die ik wou bereiken niet te pakken krijgen. Ook m'n pa was niet thuis... Dan heb ik me maar op de digibox gestort, en series bekeken waarvan ik wist dat ze m'n gedachten zouden verzetten...
Op zo'n momenten besef je - alweer - hoe alleen je bent...
Vrijdag vandaag, nog een weekendje genieten van wat we kunnen. Doen wat we kunnen, lekker eten, lang slapen, filmke zien met m'n hartedief, bezoekje doen aan zus...
Maandag nog pakken wat we kunnen, doen waar we zin in hebben...
Dinsdag dan terug D-day.
Dag van de "rommel" :)
De laatste deze keer, whhiiiieeeeeee!!!!
Nu maar hopen dat alles oke is, en het doorgaat.
Dan zijn we ervan af, na een aantal daagjes mottig zijn en wat afzien, maaaaaaaar dan zijn we ervan af!!!
Het is echt een dubbel gevoel : Je kijkt ernaar uit, want het is de laatste en je ziet er tegelijk tegenop, want nu weet je echt wel goed wat volgt.
Ikzelf vind het allerergste het smaakverlies.
Pijn kan je verbijten, vermoeidheid kan je wegslapen of veel rusten, misselijkheid en maagpijn heb je pilletjes voor...
Maar dat domme smaakverlies zet een domper op alles. Troostvoer is dan geen optie... :)
Ik heb het zelfs een beetje uitgeteld : tegen 6 november zou ik me al terug goed moeten voelen, wat op de benen staan, en al wat smaak hebben. De vermoeidheid is dan nog wel van de partij, maar daar kan een mouw worden aangepast. Wat pc, wat TV, wat breien...
Want dan is er weer iets om naar uit te kijken : eerst komt de Sint, mama vind dat ook leuk, natuurlijk! En dan kan ik m'n verjaardag vieren, hopelijk met alle broers en zussen, zonder nog te hoeven denken aan een volgende chemo.
We zijn met chemo gestart na de 4e verjaardag van Kyran, en de laatste zit erop voor mijn 37e verjaardag...
Wat hebben we dus te klagen?
Er is nog heel wat te doen dan : Kerst op komst, prepareren voor verhuis, verhuizen...
We gaan ons dus nog niet vervelen komende maanden.
Maar eerst nog de laatste reeks rotdagen doorbijten, en dan, dan komt de (winter)zon...
