Ik weet dat deze blog wordt gevolgd door vele collega’s op het stadhuis. En omdat ik niet altijd wil schrijven over Turkije, sta ik even stil bij twee vrienden die een enorme invloed op mijn leven hebben gehad.

In de regionen van mijn eigen vakbond werd ik secretaris. Een eigenzinnige secretaris. Eigenlijk luisterde ik nooit naar mijn nationale of regionale instanties. Voor mij betekende syndicalisme eenheid zonder je eigenheid te verliezen.

En eigenlijk klikte het daarom heel goed met de ccod. De secretaris, Theo Ydens, was ook heel eigenzinnig. Ook hij trok zich weinig aan van nationale of regionale instanties. En natuurlijk had hij op het stadhuis een steunpilaar in de persoon van Paul Perdaen. Ook al iemand die zich weinig aantrok van instanties !!!

Maar er was iets dat ons bondt. Niet de eigenzinnigheid, maar de eenheid. Nooit snoepten wij leden van elkaar af, als men zich syndiceerde dan was dat op zich al voldoende. Het kan gek klinken maar dikwijls sloten we leden aan bij de andere vakbond.

Vanuit ons beider nationale instanties had men een argwanende blik op ons. Bij ons bestond geen ‘gemeenschappelijk front’ op papier, het was er in realiteit. En dat wisten onze personeelsleden !!!

Theo was voor een stuk een theoreticus. Wie hem als verdediger kreeg had een Jef Vermassen voor een lokaal bestuur. Een Jef Vermassen is onbetaalbaar, een Theo Ydens kreeg je erbij als je lid was van ccod. Theo kende zijn wetgeving perfect, zijn bezwaarschriften aan de raad van state waren briljant, ik was er jaloers op. Want hoewel ik niet onbeslagen was in zulke zaken, ik was een kleine jongen op dat vlak vergeleken met Theo. Maar goed, ik heb het ook allemaal op mezelf moeten leren.

Ik was sterk voor grote groepen. Mijn emoties kon ik overbrengen op mensen. Ik was een gedreven spreker.

En Paul, ja, zo’n syndicalisten vind je vandaag niet meer. Gedreven was hij. Geen theoreticus maar een practicus. Paul sprak vanuit zijn buik. Eigenzinnig, maar altijd recht voor de vuist !!! Op het stadhuis waren de meeste personeelsleden lid van ccod. Hun eerste contactpunt was Paul. Met zeveren moest je bij hem niet aankomen, maar als het over echte problemen ging, dan stond hij pal achter zijn leden.

Jaren hebben wij samengewerkt en daaruit is een vriendschap ontstaan die heel nauw is. Nooit zal ik vergeten dat toen Theo zijn afscheid gaf, afscheid waarbij enkel syndicalisten aanwezig waren en geen enkel politicus, ik daar was als enige acod-er. Theo stond stil bij ons gemeenschappelijk werk. Het was zijn afscheid maar tegelijk was het ook mijn afscheid. Noch mijn bestuur, noch mijn eigen vakbond hebben afscheid van mij genomen en dat deed pijn.

Doorheen onze ervaringen zijn wij vrienden geworden. Elk met onze overtuiging en ideeën. Maar we kenden en begrepen elkaar.

Geen enkel van ons was een achturensyndicalist. De vakbond was ons leven. We waren eigenzinnig, dronken misschien teveel, maar nooit hebben wij onze personeelsleden verkocht. Integendeel !!!

Mijn leven was de vakbond zoals de vakbond mijn leven was. Dat gold ook voor Theo en Paul.

Vandaag behoren wij tot de legenden van het stadhuis. Wij schreven een stuk sociale geschiedenis. Iets dat nooit verloren mag gaan !!! Net zomin als onze vriendschap. Theo, Paul, bedankt !!!

03-02-2009 om 16:48 geschreven door marc  

En als je nu hoort over Ergenekon, raken die dingen jou persoonlijk?

Toen ik studeerde in Erzurum was er constant een conflict tussen extreem links en extreem rechts. Studenten werden neergeschoten en het was onveilig.

Ik was lid van dev genc (links revolutionair maar zonder bindingen). Mijn ouders wisten dit maar op de straat was het onveilig. Een man beschermde mij maar dat ging niet zomaar, mijn ouders stonden erop dat ik met hem trouwde en dus deed ik dat.

Revolutionair links en toch luisteren naar je ouders?

Natuurlijk begrijp jij dat niet !!! Maar dit was Turkije. Jij beseft niet hoe het is om te wandelen langs een straat met het risico omver geschoten te worden. Erzurum was in handen van de fascisten en zij deelden de lakens uit. Links zijn was wandelen als een doelschot, want als de fascisten moorden deed niemand zijn mond open !!!

Overdrijf je nu niet ?

Oh, jullie zijn telkens hetzelfde. Wat jullie niet kunnen begrijpen is niet gebeurd. Maar nee, ik overdrijf niet !!! Dit was mijn realiteit.

Ok, je trouwde, en toen ?

Mijn eerste echtgenoot was lid van de chp-jongeren en vrij snel raakte ik zwanger. Mijn echtgenoot was veel uithuizig voor zijn job. Toen ontdekte ik dat hij lid was van een geheime organisatie die mensen folterde en ter dood bracht. Ik vroeg onmiddellijk de scheiding aan en kreeg die ook, maar gedurende tien jaar kon ik mijn dochter niet zien !!!

Je eerste man was dus een folteraar ?

Ja, maar ik wist het niet! Bovendien was hij niet rechts, integendeel, hij had linkse ideeën maar tegelijk was hij wel nationalistisch. Kan je voor jezelf voelen wat dit betekent? Natuurlijk niet. Voor mij was het een catastrofe en bovendien mocht ik mijn dochter niet meer zien !!!

Maar nu zie je Hayal wel !!!

Hayal, ik zag ze pas terug toen ze ouder was. Kan jij je dat voorstellen, nooit zag ik mijn dochter in haar jeugdjaren. Toen we elkaar ontmoetten wou zij bij mij blijven vanaf de eerste keer. Nog steeds heb ik schuldgevoelens over haar jeugd.

En haar vader ?

Die hertrouwde. Maar hij bleef lid van schimmige organisaties. (Hayal vertelde mij dat haar vader nachtmerries had, hij leefde in twee werelden, feit is dat hij mensen heeft gefolterd en gedood, maar zijn geheimen zijn met hem verdwenen in zijn graf).

En jijzelf … hoe verliep het met jou?

De fascisten lieten me met rust. Heel raar voor Erzurum. Maar nooit werd ik nog lastig gevallen.

Je broer … je familie ? Vertel daar eens iets over.

Mijn vader was conservatief. Hij stemde op rechtse partijen maar … hij boodt onderdak aan gezochte revolutionairen !!! Mijn vader moest niet weten van een staatsgreep !!! Hoewel hij thuis heel autoritair was bleef hij altijd een democraat.

Hij was dus subversief ?

Jij kent mijn vader. Hij is geen revolutionair maar nooit zal hij mensen in de steek laten. Mijn broer werd opgepakt door de militairen maar kwam vrij snel vrij. Nooit hebben mijn ouders zich bemoeid met onze politieke overtuiging !!!Mijn vader was absoluut niet subversief. Integendeel. Maar dıt bekende nooit voor hem dat hij mensen met een andere overtuiging in de steek zou laten, hoe gevaarlijk dat ook was, want op mensen verbergen stond ook gevangenisstraf !!!

En nu … zoveel jaar later … hoe kijk je terug op de dingen?

Eerst en vooral, ik blijf geloven in het socialisme. Als ik stem, dan stem ik voor de odp (links trotskistische revolutionaire organisatie die één vertegenwoordiger heeft in het Turkse parlement, namelijk Ufuk Uras). Als dat niet mogelijk is stem ik op linkse onafhankelijke kandidaten.

Het is nodig dat mijn land een einde maakt aan diktatuur en onderdrukking. Niet voor de Europese Unie, maar voor ons zelf. Het wordt de hoogste tijd dat wij een democratie uitbouwen waar Koerden, Alevieten, maar ook vrije syndicaten hun zeg hebben. Een seculiere maatschappij, geen islamitische wetgeving, laat me dat overduidelijk stellen !!!

03-02-2009 om 14:01 geschreven door marc  

Binnenkort zijn er verkiezingen. Op welke partij wil je stemmen ?

Het gaat over gemeenteraadsverkiezingen, maar ik ben nergens ingeschreven, dus ik kan niet stemmen. In één jaar tijd groeide het kiezerspotentieel met meer dan 5 miljoen !!! Maar ik heb geen stem. En Europa zwijgt. 
 

Jij staat tegen de Europese Unie ?

Ik sta voor vrede, vrijheid en socialisme. Niet voor een Europa van het kapitaal. Ik stem nooit op traditionele partijen. Wij (en daarmee bedoel ik de gewone Turken) willen jullie Europese Unie niet. Wij willen natuurlijk democratie en socialisme maar dit is onze taak !!! Dit heeft niets te doen met jullie Unie.

Maar als ik kijk naar Turkije. Ergenekon, complotten, zelfs staatsgrepen, wat zeg je dan?

Eerst en vooral, Dankzij of ondanks de militairen zijn er vele dingen gebeurd die het daglicht niet mogen of mochten zien. Ik heb nooit sympathie gehad voor de militairen. Maar tegelijk heb ik evenmin sympathie met de AK-partij. Als moslim en als socialist sta ik volledig achter een seculiere maatschappij !!! Niet het secularisme van vandaag maar een echt secularisme waar staat en samenleving volledig gescheiden zijn. Maar om eerlijk te zijn, mijn ideeën worden slechts gedeeld door een heel kleine minderheid.

Je voelt je dus in een minderheid?

Dat moet jij juist zeggen !!! Jij, als marxist, behoort tot een minderheid  !!! Maar dat is democratie. Ook jij moet dat aanvaarden.

Marxisme en Islam, is dat verzoenbaar ?

Natuurlijk, ik zie niet in waarom niet. Het klikt perfect met mijn ideeën als moslim.

Staat Islam dan voor bevrijding?

Geloof heeft niets te maken met bevrijding. Het is iets van jezelf. Nooit zal ik jou overtuigen om moslim te worden. Maar tegelijk streven we dezelfde doelen na. Vrijheid voor de Palestijnen, maar ook voor de Turken en Koerden. Ik weet dat ik anders denk als de meeste Turken in Sint-Niklaas. Zij weigeren zelfs boeken van Nazim Hikmet, onze beste dichter, te lezen. Zij ontkennen de genocide tegenover de Armeniërs, zij staan aan de conservatieve rechterzijde !!!

En hiermee eindigt het tweede deel van mijn intervıew.

03-02-2009 om 13:58 geschreven door marc  

Kan je iets vertellen over je jeugd?

Ik ben geboren in Selendi, een dorp dat ongeveer 80 km van Izmir ligt. We waren met drie kinderen, mijn oudere broer, mijn zus en ikzelf die de jongste was. Mijn moeder had twee misvallen. Mijn vader was onderwijzer maar hij bevorderde regelmatig en werd directeur van een scholengemeenschap.

Was er een scheiding tussen mannen en vrouwen ?

Ja, die was er overduidelijk. Vrouwen zorgden voor het huishouden, mannen voor het inkomen. Maar ik herinner me dat mijn moeder ooit staakte tegen deze verdeling !!!

Staken, leg eens uit.

Wel, mijn vader ging (en gaat) iedere dag naar zijn ‘lokal’. Maar toen ik jong was leefde hij volledig op zichzelf en toen besloot mijn moeder niet meer te koken. Mijn vader kwam thuis en de tafel was leeg. Vrij snel bereikten ze een compromis.

Wel een beetje raar voor Turkije?

Raar of niet, mijn moeder deed het. En het had effect op mijn vaders gedrag.

Maar je moeder is heel gelovig.

Dit heeft niets te maken met geloof, we zijn allemaal moslims. Het heeft veel meer te maken met traditie en cultuur. Maar in het Westen begrijpen jullie dat niet. Jullie voelen je zo verheven boven onze cultuur. Trouwens, ik ben ook heel gelovig. Dat heeft niets te maken met rechten van vrouwen.

Maar je draagt geen hoofddoek?

Wat voor larie is dit nu weer.  Islam en hoofddoeken hebben heel weinig met elkaar te maken. Mijn geloof is iets dat ik persoonlijk beleef. Ik voel steun bij God. Ik ben een goede moslim. Ik vind het echter spijtig dat men een onderscheid maakt tussen goede en slechte moslims. Voor de linkerzijde in het Westen ben je een goede moslim als je een hoofddoek draagt. Dit is absurd !!! Voor mij persoonlijk is God belangrijk, niet die hoofddoek !!! Mijn moeder en grootmoeder droegen (en dragen) nog steeds een hoofddoek maar dat maakt hen niet tot moslims. Het is een traditie, en tradities hebben een enorme invloed. Maar noch ikzelf noch mijn zus droegen ooit hoofddoeken. Noch mijn vader, noch mijn moeder heeft daar ooit iets over gezegd.

Is de huidige islam niet conservatief?

Daarin heb je gelijk. Ons geloof (islam) wordt helaas veel te snel gelijkgesteld met fundamentalisme. Maar wij – en de overgrote meerderheid van moslims in Turkije – zijn totaal gekant tegen fundamentalisme. Ik ben socialist en geloof dat Marx heel belangrijk is om de wereld te begrijpen. Voor mij staat dit niet in tegenstelling met de islam. Voor mij is het geloof een spirituele belevenis. Ik heb behoefte aan een God maar tegelijk aanvaard ik dat jij die behoefte niet hebt.

Is het niet verboden voor moslimvrouwen om met niet moslims te trouwen?

Ja, voor vrouwen is dit verboden, maar niet voor mannen. Mij maakt dit niets uit, ik ben en blijf moslim en voor mij geldt meer wat je voelt voor iemand dan godsdienst. Waarom maken jullie zichzelf zo druk over een geloof waarin jullie zelf niet geloven?

Wat met gelijkheid tussen mannen en vrouwen?

Wij hadden in Turkije veel vroeger stemrecht dan jullie (ik bedoel dan de vrouwen).  Het gaat hem niet over de tegenstelling tussen vrouwen en mannen het gaat hem over de sociaal economische situatie. Enkel in een socialistische maatschappij zullen mannen en vrouwen een echte gelijkheid hebben. Maar jullie hebben het socialisme verloren. Wij hebben ervoor gevochten maar duizenden zijn vermoord, verloren hun Turkse nationaliteit of verdwenen gewoon. Weet jij wat een staatsgreep betekent?

Dat heb ik gelukkig nooit moeten meemaken, vertel

Wij, daarmee bedoel ik de studenten, de intellegentsia, wij waren voor de overgrote meerderheid links en revolutionair. Maar de militairen grepen (in 1980) voor de derde keer de macht. Wil je horen wat gebeurde in de gevangenissen met vrouwen? Of moet ik er een tekeningetje bij maken? Ook mijn broer werd gearresteerd en opgesloten maar – gelukkig – niet gemarteld. En wat deden jullie in het Westen. Jullie zwegen. Jullie die ons nu lessen in democratie willen geven.

Je klinkt verbitterd, waarom?

Omdat jullie nooit de oppositie hebben gesteund. Jullie spreken over democratie maar eigenlijk primeren enkel jullie economische belangen. Ik heb in België geleefd en werd aanvaard. Waarom? Omdat ik geen hoofddoek droeg ? Voor jullie was ik de ‘progressieve moslim’ maar ik wil niet aangesproken worden op mijn geloof. Ik wil aangesproken worden op wie en wat ik ben.

Laat het ons even hebben over je periode in België. Wat viel je daarbij op?

Misschien eerst iets over politieke islam, want dat viel mij het scherpste op. Het is voor mij ongelooflijk hoeveel Turkse vrouwen hier een hoofddoek dragen en niet alleen een hoofddoek uit traditie maar de turban. Uit hun gesprekken op de bus hoorde ik dat zij en tegelijk nationalitisch en fundamentalistisch waren. Hoewel het landgenoten waren heb ik me nooit met hen verbonden gevoeld.

Ik had een universitair diploma dat voor de Belgische autoriteiten gelijk gesteld werd met een diploma van het B niveau (niet universitair hoger onderwijs) maar op de meeste van mijn sollicitaties kreeg ik zelfs geen antwoord !!! Natuurlijk beantwoordde ik niet aan hun profiel. Vandaag zijn de meeste bureaus die werken met allochtonen in handen van de  AK-gezinde organisaties. Dat de Belgische overheid daar eens tegen reageert !!!

Jij beschuldigt dus openlijk de Belgische overheid?

Natuurlijk doe ik dat. Ik geef een voorbeeld. Freddy Willockx, toch geen rechtse socialist en zeker geen racist, moet geweten hebben dat alle boeken van Orhan Pamuk werden verbrand in İsparta, de provincie waarvan de meeste Turken in Sint-Niklaas afkomstig zijn, maar hij zweeg. Op zo'n moment moet je reageren ook al strijk je dan in tegen de haren van je allochtone Turkse gemeenschap.
 

Je voelt je dus gefrustreerd over België?

Absoluut niet. Er zijn ook de mooie kanten. Voor het eerst in mijn leven heb ik echt democratische politieagenten ontmoet. Mensen die met hart en ziel toegewijd zijn aan mensenrechten. Zij werden vrienden en zullen dat altijd blijven.

Een stad als Sint-Niklaas kan er fier op zijn dat zij zulke agenten hebben !!! Dat kennen wij hier in Turkije helaas niet !!!

En hiermee sluit ik het eerste deel van het intervieuw met Sevim af.

03-02-2009 om 13:53 geschreven door marc  

Eerste minister Erdogan heeft het nieuws gehaald en dat op het forum van de high society in het ski-oord Davos. Tijdens een debat over Gaza waar Peres (Israels president) de militaire invasie verdedigde viel Erdogan scherp uit en beschuldigde Israël ervan kinderen te hebben gedood. Omdat de moderator hem onvoldoende tijd gaf liep hij boos weg en zei nooit meer terug te zullen komen.

Erdogan heeft zeker autoritaire trekjes en het is niet de eerste keer dat hij zich voor de cameras laat gaan. Maar bij zijn terugkeer in Turkije werd hij als een held ontvangen.

Intussen wordt Erdogan ervan beschuldigd een anti-semiet te zijn en er mede oorzaak van te zijn dat de spanningen tussen Joden en Turken oplopen in het land.

Er is inderdaad een toename van racisme tegenover Joden en dit is een bedenkelijke evolutie. Zo waren er onlangs in Eskisehir pancartes voor een gebouw waarop te lezen stond ‘Joden en Armeniërs niet toegelaten, honden wel toegelaten’. Dit is puur racisme en antisemitisme dat moet bestreden worden.

Niemand mag – omwille van afkomst, geloof, ras of geslacht – beledigd worden. Dit is racisme. Maar anti-zionisme heeft niets te maken met anti-semitisme.

Het zionisme – gebaseerd op de geschriften van Theodor Herzl (de Joodse staat) gepubliceerd in 1895 – wou als antwoord op het racisme en pogroms tegen Joden de creatie van een Joodse staat in Palestina. De overgrote meerderheid van de Joden waren echter geen zionisten, zij wilden, weliswaar met behoud van hun eigen cultuur, integreren. Hun antwoord op de Jodenhaat was anti-racisme.

Herzl schuwde trouwens geen bondgenootschappen met fervente Jodenhaters. Zo onderhandelde hij met Plehve, tsaristisch minister in Rusland en verantwoordelijk voor een slachting onder de Joden. Wie ‘de Joden buiten wou’ was er immers mee gediend dat zij ergens ver weg in Palestina gingen wonen !!! Ook de Engelse minister Balfour die anti-immigratiewetten voor Joden opstelde in Groot-Britannië was het idee van de Joodse staat genegen en – o ironie van de geschiedenis – Adolf Eichmann was de ideeën van het zionisme genegen.

Toen men Herzl erop attent maakte dat er in Palestina wel al mensen leefden schreef hij op 12 juni 1895 het volgende: “wij zullen de straatarme bevolking motiveren de grens over te trekken door werkgelegenheid te creëren in doorreislanden, terwijl we hen verbieden te werken in ons eigen land.”

Voor de tweede wereldoorlog hield de grootste Joodse gemeenschap van Europa in Polen haar verkiezingen. De Bund (linkse Joden) haalden 17 van de 20 zetels binnen. De Zionisten 1.

Deze anti-zionistische houding van de meeste Joden veranderde echter totaal na de tweede wereldoorlog door de holocaust. Dit was en is begrijpelijk omwille van de massale uitroeiing. Op dat moment was een ‘eigen Joodse staat’ wel aanlokkelijk geworden.

Wie het vandaag echter oneens is met de houding van de Joodse staat tegenover de Palestijnen wordt snel van anti-semitisme beschuldigd. Zelfs Joodse activisten (o.a. in de vredesbeweging) krijgen dit etiket opgeplakt.

Je kan dan al bedenkingen hebben over Erdogan, een anti-semiet is hij zeker niet. Wel moet het geweld en racistische uitlatingen tegenover minderheden (of het nu om Joden, Armeniërs, Koerden of godsdienstige minderheden gaat) een halt worden toegeroepen.

30-01-2009 om 10:51 geschreven door marc  

De dagen vliegen voorbij. Nooit gedacht dat dit winter was, want eigenlijk vind ik het nu beter dan de hitte van augustus. Het merendeel van de dagen is het mooi weer en zelfs als het regent dan zijn er toch nog momenten dat de zon er doorkomt en dan is het een zalig lenteweertje.

Het is wel anders dan in het seizoen. Weinig toeristen, enkel de plaatselijke bevolking. Het stadje is in winterslaap. Weinig of geen verkeer, geen drukte maar rust.

Het voordeel hiervan is dat je steeds meer mensen leert kennen en ja, de mensen zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Grote inkopen doe ik tijdens de wekelijkse marktdag of in één van de twee grootwarenhuizen. Eén daarvan heeft trouwens een service wat betekent dat ze je komen halen en terugbrengen met een auto op voorwaarde dat je voor 25 € aankoopt.

Voor kleine inkopen ga ik meestal naar de ‘bakkal’ dat is één van de dorpswinkeltjes. Het dichtsbijzijnde is Dost market. Aan het winkeltje is ook een ‘café’ waar je thee of koffie kan drinken, maar ze verkopen er ook bier. Als ik iets kleins gekocht heb blijf ik meestal een kwartiertje in het café. De klanten zijn bijna altijd dezelfde en vrouwen zie je er niet. Voor mij is het een goede manier om Turks bij te leren. Mijn naam is blijkbaar een probleem want die vergeten ze meestal, maar ook voor mij zijn Turkse namen niet makkelijk te onthouden.

Verschillende mannen zijn afkomstig uit andere streken van Turkije en de verhouding inwijkelingen/autochtone dorpsbewoners is ongeveer fifty fifty. Wat opvalt is dat de mensen trots zijn op hun dorp. Ze vragen me natuurlijk wat ik van de Turken vind, van hun land en van de politiek. Eigenlijk zijn de mensen heel open. Zij vertellen openlijk hoeveel ze verdienen en hoeveel uren ze daarvoor moeten werken. Ze verwachten van mij natuurlijk hetzelfde hoewel dat niet makkelijk is. Ook vragen ze heel direct wie werken heeft uitgevoerd aan ons huis en hoeveel dat heeft gekost en dan zie ik ze in hun hoofd berekeningen maken. Verschillende onder hen hebben geen sociale zekerheid en dan probeer ik in gebroken Turks uit te leggen hoe het systeem bij ons werkt.

Tegenover politiek staan ze vrij onverschillig. Algemeen verspreid leeft het idee dat politici zakkenvullers zijn die zich weinig aantrekken van de gewone bevolking. Corruptie en steekpenningen behoren tot het dagelijkse leven.

Voortdurend speelt de commerciële tv en eigenlijk wordt er enorm weinig geconsumeerd. Dat hoeft trouwens niet. Wil je gewoon ergens gaan zitten voor een praatje dan doe je dat. Het is ook niet abnormaal dat ambtenaren of politie binnenkomen tijdens hun diensturen. Politie en gendarma, dat valt op, hoeven nooit ergens te betalen.

Als ik wegga is er telkens wel iemand die me een lift voorstelt, hoewel ik liever wandel. Hét gespreksonderwerp bij uitstek is voetbal. De plaatselijke voetbalploeg heeft een mooi terrein en iedere zondag spelen ze in het amateurvoetbal. Cruyf, Sciffo en Anderlecht kennen ze beter dan ikzelf. En natuurlijk vragen ze voor welke voetbalploeg ik supporter. Dit is een gevaarlijk gespreksonderwerp. Het voetbalfanatisme is groot en je zal maar tegen een supporter van Fenerbahce zeggen dat je Galataseray de beste vindt en je wordt overstelpt met vragen en opmerkingen (die ik – gelukkig maar – meestal niet begrijp).

Mannen en vrouwen hebben hier nog altijd een gescheiden leven. Meestal is het de man die werkt en de vrouw zorgt voor het huishouden en de kinderen. Als ik hun vertel dat ik graag kook zie ik gefronste wenkbrauwen. De frons wordt groter als ik vertel dat ik moet opstappen omdat Sevim op mij wacht. Dan zie ik ze denken, och ja, dat is toch een yabancı (vreemdeling) en die hebben toch af en toe van die rare gewoontes.

30-01-2009 om 09:34 geschreven door marc  

Ik wil nog even terugkomen op de gebeurtenissen in Gaza. Minister Bert Anciaux haalde het nieuws toen hij de vergelijking maakte tussen Gaza en de afschuwelijke moorden in Dendermonde. Persoonlijk vind ik het ongepast om dergelijke vergelijkingen te maken. Wat gebeurde in Dendermonde is – hoe afschuwelijk het ook is – gelukkig maar een geïsoleerd geval. En de seriniteit waarmee de burgemeester van Dendermonde de gebeurtenissen aanpakt dwingt respect af.

Los daarvan zijn er echter eveneens de gebeurtenissen in Gaza waar honderden kinderen werden gedood. Dit was echter geen actie van een geïsoleerde gek, het was en is voor mij een oorlogsmisdaad, een misdaad tegen de menselijkheid.

Ik heb de gebeurtenissen dag na dag gevolgd op El Jazheera English, de enige (!!!) televisiezender die ter plaatse was. De reporters van de NOS en de VRT stelden dat er geen journalisten ter plaatse waren wat eigenlijk een flagrante leugen was !!!

Het bombarderen van schuilplaatsen van de Verenigde Naties terwijl alle coördinaten waren doorgegeven aan Israël is tegen het internationaal recht en de woordvoerders van de Verenigde Naties die men moeilijk kan verdenken van sympathie voor Hamas stelden overduidelijk dat er geen Hamasleden in hun instellingen waren !!! Het is ook overduidelijk dat er fosforbommen zijn gebruikt, dat burgers met de witte vlag in de hand werden neergeschoten, dat meer dan honderd Palestijnse burgers in een gebouw werden samengedreven door de Israëlische troepen, waarna het gebouw gebombardeerd werd. Als dit niet voldoende is om een onderzoek in te stellen, dan weet ik het niet meer, maar de Europese Unie heeft dit al verworpen !!!

In de berichtgeving van de VRT en de NOS wordt veel aandacht besteed aan de raketten van Hamas en het niet verlengen van de wapenstilstand. Maar tijdens de wapenstilstand werd Gaza al afgesloten voor humanitaire hulp, tijdens diezelfde wapenstilstand is Israël binnengevallen in Gaza en heeft daar Hamasleden gedood. Er wordt nergens vermeld dat Hamas de wapenstilstand wou verlengen op voorwaarde dat de blokkade werd opgeheven. Maar Israël weigerde categoriek !!!

Bovendien vergeet men dat – onder druk van de internationale gemeenschap – Hamas heeft deelgenomen aan verkiezingen die volgens internationale waarnemers eerlijk zijn verlopen. Toen bleek dat Hamas deze verkiezingen had gewonnen (met een grotere overwinning op de Westbank dan in Gaza) deed de internationale gemeenschap of haar neus bloedde en weigerde de uitslag te aanvaarden.

De Palestijnen bestaan niet alleen uit moslims, er zijn ook andere bevolkingsgroepen en in het door Hamas gecontroleerde gebied van Gaza hebben minderheden (o.a. christenen) er meer rechten dan in vele moslimstaten.

Hamas werd indertijd opgericht door de Verenigde Staten en Israël om El Fatah wind uit de zeilen te nemen. Ook dat wordt maar al te vaak vergeten. Toendertijd streefde Hamas zelfs niet voor een onafhankelijke Palestijnse staat !!!

De twee maten en gewichten waarmee het Westen de situatie in het Midden Oosten beoordeelt, zetten terecht kwaad bloed in de hele moslimwereld, zeker bij de plaatselijke bevolking, ook hier in Turkije. Misschien mag ook eens gezegd worden hoeveel resoluties van de Verenigde Naties Israël naast zich neerlegt, onder andere over hun nederzettingenpolitiek, de muur en de verplichting zich terug te trekken uit de bezette gebieden.

Ook nu weer zal Israël (dank zij de medeplichtigheid van het Westen en sommige Arabische regimes) de dans weer ontspringen. Hoe denk jij dat de familieleden van onschuldige kinderen, vrouwen en ouderen die gedood of zwaar gewond werden dit zullen opnemen. Misschien kan je even proberen jezelf in hun plaats te stellen.

Dat soldaten sneuvelen in een oorlog is nog begrijpbaar. Dat onschuldigen hiervan het slachtoffer worden kan nooit aanvaard worden.

30-01-2009 om 00:28 geschreven door marc  

Vorige week kwam Hayal, Sevims oudste dochter, op bezoek. Sinds vijf maanden werkt zij iedere dag, maar er wordt geen loon uitbetaald. De eerste minister Erdogan beweert dat de sociaal economische crisis ‘op een haartje na’ Turkije is voorbijgegaan.

Hayal kreeg een zenuwaanval op haar werk. Het was haar allemaal teveel geworden. In het winkelcentrum waar zij werkt komen nog nauwelijks klanten en wie komt koopt niet !!!

Als zij haar werk opzegt verliest zij volledig haar sociale zekerheid. Het is dus kiezen tussen de pest en de cholera.

Intussen verloren tienduizenden hun job in Turkije maar – er is geen vuiltje aan de lucht - althans als we de economen en de eerste minister hier mogen geloven.

Staken dan zou je zeggen. Maar het stakingsrecht is hier streng beperkt en de facto verboden. Openbare diensten mogen sowiezo niet staken en dus blijft het hier een paradijs voor de patroons.

Intussen zie je af en toe schrijnende beelden op de televisie. Bij het overladen van sardines zag je hoe bejaarden maar ook jongeren probeerden gevallen sardines op te rapen om toch maar eten te hebben. De sardines kosten ongeveer 1 euro per kilo, dat zegt genoeg. Mensen worden uit hun huizen gezet omdat zij noch de huur noch de gasprijs kunnen betalen, maar nog steeds, er is geen vuiltje aan de lucht.

%%%FOTO1%%%Hier in Mordogan zie ik dagelijks mensen rondscharrelen op de vuilnisbelt. Alle vuilcontainers worden leeggehaald door mensen met grote zakken waarin zij blik of papier insteken om dan later te verkopen. En Mordogan is dan nog een relatief rijk dorp !!!

Toch is het Bruto Nationaal Product op enkele jaren verdubbeld. Maar ook hier is het weer een bepaalde bevolkingsgroep die de winsten in de zak steekt terwijl de overgrote meerderheid daar niets van ziet.

Pensioenen worden nauwelijks aangepast, ook deze van de openbare sector niet !!! Het kindergeld dat al een habbekrats was is – val niet omver – gestegen met twee kurus, iets minder dan 1 eurocent !!!

Maar gelukkig is de crisis ‘op een haartje na’ Turkije gepasseerd. Althans in zijn woordgebruik kan de eerste minister hier zeker concurreren met zijn Europese tegenhangers. Op dat vlak zijn er zeker geen belemmeringen dat het land lid wordt van de Europese Unie.

29-01-2009 om 23:19 geschreven door marc  

De crisis. Ze is er gekomen en ze is wereldwijd. Overal ter wereld worden miljarden euro’s of dollars gestoken in de financiële sector, maar het geld is nog niet binnen of diezelfde bankiers kloppen weer aan bij de overheid !!!

Tegelijk, en dat is het cynische, gaan diezelfde banken (kijk naar ING en nu Dexia en tel er ook de werklozen maar bij die er na overname van Fortis door Paribas zullen bijkomen) over tot afdankingen. Voor degenen die hun werk verliezen is echter geen geld !!! Meer nog, nadat de grote bonzen van de bankindustrie een pokerspel hebben gespeeld met ons geld, krijgen zij vanwege de overheid lucratieve postjes aangeboden om ‘de zaken terug op orde te stellen’.

Want de ‘vrije markt’ is en blijft alleszaligmakend, ook voor de Belgische overheid.

Het is ronduit walgelijk om van diezelfde overheid te horen dat ‘zij het niet konden weten’. De grote internationale instellingen zoals de Wereldbank, de Oeso of het Internationaal Muntfonds hadden het niet zien aankomen !!! Zij hebben het   NOOIT zien aankomen, noch de crisis in Japan, noch de crisis bij de Zuid Oost Aziatische tijgers, noch deze wereldwijde economische crisis (LEES ER HUN WEBSİTES MAAR OP NA WANT DİT ZİJN GEEN LOZE BESCHULDİGİNGEN). Hun recepten waren eenvoudig: Privatiseer, bouw de sociale zekerheid af, dring uw begrotingstekort terug, beperk werkloosheidssteun, betaal je schulden terug, hou de inflatie onder controle en laat de markt haar werk doen !!!

Maar het kapitalisme redeneert enkel vanuit een korte termijndenken. Winst is niet genoeg, het moet superwinst zijn. Caterpillar ontslaat wereldwijd 20,000 werknemers, niet omdat er geen winst gemaakt wordt maar omdat het winstaandeel aan het zakken is !!!

Nochtans waren er waarschuwingen genoeg. En niet alleen van marxistische economen. Nouriel Roubini (een burgerlijk econoom) had hetzelfde voorspeld. Diezelfde Roubini stelt nu dat de ‘slechte kredieten’ alleen in de Verenigde Staten een omvang hebben van 60,000 miljard dolar !!!

In 1994 (!!!) schreef ik in mijn vormingsbrochure over ‘economie en sociale zekerheid’ dat van de miljarden dollars die dagelijks de financiële wisselmarkten passeren 97% speculatief kapitaal was. Ik zei toen dat er een moment zou komen dat dit pokerspel de realiteit onder de koker naar boven zou brengen. Dit is wat nu aan het gebeuren is.

Maar – dit is maar het begin !!! Want ook de werkelijke economie (de productie van goederen en diensten) zal de weerslag krijgen. Dit jaar zal er – voor het eerst sinds de tweede wereldoorlog – een wereldwijde economische groei zijn van 0,5% wat een wereldwijde afdankingsgolf inhoudt. Tegelijk zullen wereldwijd de begrotingstekorten stijgen want de overheid wil (nu plots opnieuw) garant staan voor slechte schulden en financieringen. Aan het economisch systeem wil men echter niet raken. Al deze schulden zullen DOOR ONS moeten terugbetaald worden.

Het wordt de hoogste tijd dat een ANDERE ECONOMİSCHE POLİTİEK wordt gevoerd. Een politiek ten gunste van de werknemers en de sociaal gerechtigden. Dit is niet mogelijk met de bestaande politieke partijen, zeker niet met de rechts populistische partijen zoals LDD en VB.

Het is te hopen dat – zoals in Frankrijk en İjsland– de werknemers massaal in actie komen en dat in die actie nieuwe politieke formaties ontstaan die zich terug resoluut achter de eisen van de werknemers en sociaal gerechtigden stellen. Dit is mijn insziens het enige alternatief dat ons rest, niet alleen in België maar wereldwijd.

29-01-2009 om 00:00 geschreven door marc  

Mijn moeder is diepgelovig. Toen ik haar vertelde dat ik niet meer geloofde was dit een schok voor haar. Op dat moment kon ik dat moeilijk begrijpen maar geloven is een deel van haar leven. Ze vindt steun in haar geloof en dat moet je respecteren.

Hoewel ik vrijzinnig ben heb ik zowel de bijbel (christenen), de thora (joden) als de koran (moslims) voor een groot stuk gelezen. Wat mij opvalt zijn niet zozeer de verschillen als wel de gelijkenissen tussen deze drie wereldgodsdiensten.

Het zal jullie misschien verbazen, maar louter op basis van de teksten is de koran de meest vooruitstrevende godsdienst van de drie. İn een tijd waar (spijtig genoeg) islam dikwijls gelijk wordt gesteld met fundamentalisme kan dit gek klinken, maar met citaten bewijs je alles en tegelijk niets.

Al deze religies zijn patriarchale religies wat betekent dat zij de man boven de vrouw stellen. Abnormaal is dit niet. Deze religies ontstonden in een tijd onder bepaalde maatschappelijke verhoudingen waarin dit normaal was. Wie echter de koran in zijn context plaatst ontdekt dat dit boek veel minder vrouwonvriendelijk is dan algemeen wordt aangenomen. Enkel de koran erkent de vrouw als een sexueel actief wezen maar die verwijzingen hoor je noch van fundamentalisten, noch van rabiate anti-moslims.

Toen we in België waren vroeg Sevim mij haar mee te nemen naar een kerkdienst. Niet makkelijk voor mij omdat ik nooit naar de kerk ga en dus stelde ik haar voor om met mijn moeder naar de kerk te gaan. Het was voor hen beiden een positieve ervaring. Sevim vond het heel positief dat de dienst in het nederlands was (de koran is in het arabisch wat voor Turken ongeveer hetzelfde is als latijn voor onze mensen). Allebei baden ze tot dezelfde god hoewel die voor elk van hun een andere naam heeft. Hun rituelen zijn dan misschien verschillend, hun geloof is hetzelfde.

İk leef hier omgeven door moslims. Maar ik word aanvaard zoals ik ben. İk zal nooit een moslim worden om mij aan te passen, dat is assimilatie. Wel wil ik me integreren door de taal te leren en deel uit te maken van mijn omgeving. Maar ik vind mijn cultuur zeker niet beter dan de cultuur hier. İntegendeel. Als ik zie wat vriendschap en familie hier betekent, dan zeg ik, ocharme Westerse cultuur. Maar tegelijk heeft onze samenleving ook positieve dingen met zich meegebracht, ik denk aan de sociale zekerheid en ons onderwijs. Leren uit culturen is een verrijking !!!

Hayal, Sevims oudste dochter, vertelde vandaag over een vriendin die zich bekeerd had tot het christendom. Op haar identiteitskaart staat nog steeds dat ze moslim is. Ze gaat in het geheim naar de kerk want dit wordt heel moeilijk aanvaard.

Zoals het voor mijn moeder moeilijk was (en ik begrijp dat) te aanvaarden dat ik vrijzinnig werd, zo is het hier heel moeilijk om te veranderen van godsdienst.

Spijtig. Een mens beoordeel je niet op basis van geloof of overtuiging, wel op wat hij/zij doet.  

22-01-2009 om 17:40 geschreven door marc  

‘Onder de schaduw van een olijfboom’. Zo klinkt een strofe van het lied ‘grandola vila morena’. Dit lied was het signaal voor de anjerrevolutie in Portugal. Dit keer kwam de anjer uit de loop van een geweer en op 25 april 1974 viel de dictatuur van Caetano, opvolger van Salazar.

İn 1975 bezocht ik Portugal. Rode vlaggen alom. Een fascistische dictatuur had plaatsgemaakt voor een socialistisch experiment.

İk was toen twintig jaar en tijdens mijn bezoek in Portugal, in de schaduw van de Belgische ambassade (die trouwens prachtig gelegen is) at ik voor het eerst olijven. Dikke zwarte olijven. Het smaakte afschuwelijk!!!

Later ging ik regelmatig naar een Portugees restaurant in Antwerpen en telkens at ik één olijf. Het smaakte nog steeds afschuwelijk tot ik, op een keer, meerdere olijven at en van toen af aan had ik de smaak te pakken.

Als ik terugdenk aan vroeger kan ik bijna niet geloven dat ik nu iedere dag olijven eet. Evenmin kan ik geloven dat we dagelijks koken met olijfolie.

Dit jaar – na mijn pensionering – plukten we onze eigen olijven. Een zwaar werk, alles gebeurt handmatig en de olijven vallen niet zomaar, je moet ze echt aftrekken.

Het grootste deel van de olijven wordt geperst tot olijfolie. Per drie kilo heb je ongeveer één liter. Hier zijn een drietal perserijen en je betaalt met olijfolie. Tussen de 12 en 15 percent van de olie blijft bij het bedrijf dat de persing doet. Hetzelfde geldt trouwens voor de plukkers. Zij krijgen ook geen geld maar een percentage van het aantal geplukte kilos.

Olijvenfabriekjes werken hoofdzakelijk met seizoenwerkers. Zij werken van ‘s morgens tot ‘s nachts en dit aan het minimumloon. De zoon van iemand op onze site heeft een universitaire opleiding en doet dit werk. İedere dag moeten zijn klederen gewassen worden want het is een vuil werk. Gemiddeld verdient hij iets meer dan een halve euro per uur, maar daarnaast wordt ook zijn sociale zekerheid betaald.

Hoe maak je dan olijven gereed om te eten. Er zijn twee mogelijkheden. De eerste (makkelijkste) manier is olijven in een bidon steken en grof zout toevoegen. İedere dag schudt je het bidon en zo krijg je gezouten olijven.

De tweede manier is iets ingewikkelder. Je maakt sneetjes in de olijven en steekt ze daarna in een bidon die je opvult met water. İedere dag ververs je het water tot de olijven op smaak zijn gekomen. Je moet ook wel 'zoutcitroen' toevoegen.

Je kan het geloven of niet, maar eten van de olijven die je zelf hebt gemaakt of koken met je eigen olijfolie is een ervaring die ik nooit meer wil missen.

Afyet olsun !!!

22-01-2009 om 17:18 geschreven door marc  

Twee jaar geleden, op 19 januari om precies te zijn, werd Hrant Dink vermoord. Als hoofdredacteur van het blad Agos, wou Hrant de problematiek van de Armeense kwestie bespreekbaar maken. Maar dit was en is nog steeds een gevaarlijk onderwerp in Turkije.

Hoewel het teruggaat tot 1915 (dus het speelde zich af voor de stichting van de Turkse republiek, tijdens de Ottomaanse tijd) weigert Turkije te erkennen dat er een genocide plaatsgreep van het Armeense volk.

Wie het museum van Van bezoekt kan op de eerste verdieping beenderen zien die volgens de plaatselijke gids getuigen van de genocide die de Armenen hebben aangericht op de Turken.

Het kan niet ontkend worden dat bepaalde nationalistische Armeense groepen inderdaad tegen het Turkse leger hebben gevochten (hoewel, voor alle duidelijkheid, in dit gebied hoofdzakelijk Koerden wonen).

Tegelijk kan het niet ontkend worden dat een ganse Armeense bevolking werd gedeporteerd, onder hen vrouwen en kinderen van wie de meesten de deportatie niet overleefden.

De discussie gaat ook over cijfers. Turks nationalistische bronnen spreken van maximum een half miljoen, Armeense bronnen van anderhalf miljoen slachtoffers.

Toen een groep intellectuelen onlangs een oproep lanceerde, die heel snel bijval kreeg, om verontschuldigingen aan te bieden aan het Armeense volk, was eerste minister Erdogan er als de kippen bij om te stellen dat hij zich niet aangesproken voelde. De president – Gül – die zich neutraal opstelde kreeg van een republikeinse parlementaire te horen dat hij Armeens bloed in de aderen had, een puur racistische opmerking die kant noch wal raakt. Maar het toont aan hoe gevoelig de Armeense kwestie ligt !!!

İntussen is het gerecht ook een onderzoek gestart naar alle ondertekenaars van de petitie om te zien of zij niet voor het gerecht moeten worden gebracht wegens belediging van de Turkse staat.

Hrant Dink was echter iemand die probeerde het debat op gang te brengen. Hoewel hijzelf de mening was toegedaan dat er een genocide had plaatsgegrepen, reageerde hij heel scherp toen Frankrijk stelde dat het niet erkennen van de genocide strafrechtelijk kon bestraft worden. Hrant stelde toen dat hij zelf naar Frankrijk wou gaan om daar openlijk te verklaren dat er geen Armeense genocide had plaatsgegrepen.

Hrant was een gematigde intellectueel die begrip afdwong. Hij wou begrip tussen Turken en Armenen. Hij wou een open discussie.

Maar hij werd vermoord. Vermoord omdat hij pleitte voor vrijheid van meningsuiting want uiteindelijk ging het daarom !!! Het blijkt op zijn proces overduidelijk dat Turkse officiële instanties wisten wat er met Hrant ging gebeuren, maar dat ze weigerden om in te grijpen. Er zijn duidelijk aanwijzingen dat er linken zijn tussen de moordenaar en de politie, maar de plaatselijke kolonel is het blijkbaar allemaal vergeten !!!

Artikel 301 – berucht omwille van verschillende veroordelingen op basis van een afwijkende mening – is veranderd. Op basis van dit artikel wou men ook Hrant veroordelen – het was te laat want extreemrechtse nationalisten namen het recht in eigen hand. De wijziging van artikel 301 brengt niet veel zoden aan de dijk en nu – pas nu !!! – pleit de Europese Unie voor de afschaffing ervan !!!

Turkije is een prachtig land. Het zou een paradijs zijn moest er ook plaats zijn voor democraten als Hrant. Want juist omwille van zijn historische verscheidenheid heeft het land zoveel te bieden.

Ontkennen van die verscheidenheid is ontkennen van zijn verleden. En zonder verleden sterft het heden en daarmee ook de toekomst.

19-01-2009 om 16:17 geschreven door marc  

Vandaag werden we gewekt door de zonnestralen in onze slaapkamer (de gordijnen zitten in de was, vandaar). Ik doe de inkopen en sta achter de kookpot, terwijl Sevim de opkuiswerken voor haar rekening neemt. De eerste en tweede verdieping zijn al op orde, maar beneden is het nog altijd chaos.

Beneden zet ik eerst senseo strong, waarna ik de salade klaarmaak. Rode paprika´s, tomaten, komkommers, enkele pikante pepers en wortels, rijkelijk overgoten met olijfolie. De thee staat te pruttelen op het vuur en op tafel staan verschillende zelfgemaakte confituren, boerenboter, twee soorten brood en twee verschillende kazen. Er staat ook een zoutpotje, niet voor mij maar voor Sevim. Op een morgen, we hadden bezoek, strooide ik rijkelijk zout over de salade. De eerste gast kwam en zonder proeven nam hij het zoutbusje en strooide kwistig rond. Zijn vrouw deed hetzelfde. Toen kwam Sevim en (je kan het al raden) weer zout bijgestrooid. İk had het afgezien en zei toen dat ik nooit zout gebruikte en iedereen knikte, terug het zoutbusje uitstrooiend op hun salade !!!

Ontbijten is een ritueel, het duurt lang en is uitgebreid. Maar het is een goede voorbereiding op de rest van de dag

Alles is vers. Dinsdag heb ik inkopen gedaan op de plaatselijke markt dus de ijskast steekt vol. Groenten en fruit blijven goedkoop. Drie kilo tomaten voor 2,5 euro, komkommers 40 cent de kilo, mandarijnen en sinaasappels (is nu het seizoen) 50 cent de kilo, appelen en ayva (een bijna steenharde grote appel die je kan eten met zout!!!) 75 cent de kilo, radijzen (turp) zo groot als citroenen ook 50 cent de kilo, pikante pepers zijn nu duur, twee euro voor een kilo, granaatappels 1 euro per kilo. Mijn boodschappenkarretje was vol en ik was 9 euro kwijt.

Dan doe ik ook mijn inkopen aan het kaaskraam. Tatlı lor (zoete droge ricotta) kost 2,5 euro per kilo, tulum peynir (vaste kaas) tussen de 3,5 en 8 euro per kilo, dan nog boerenboter en verse yoghurt. Samen was het ook zo`n 9 euro.

Een groot Turks brood kost een halve euro, evenveel als een klein koy ekmek (dorpsbrood, zowel grof als wit). Ook lekker is het pide ekmek of de aaneengemaakte pistoletjes, zeker als ze recht uit de oven komen.

Vandaag wil ik vis kopen en je kan het geloven of niet maar het is de warmste dag sinds nieuwjaar. Er zijn een paar wolkensliertjes maar het weer is open, de lucht blauw en bijna geen wind. Mijn vestje steekt rap in mijn rugzak en zelfs met enkel een t-shirt en trui zweet ik. Het moet nu tussen de 15 en 20 graden zijn en ik voel me als herboren. De bergen en de zee, dat is mijn dagelijkse uitzicht. Alles ligt onder de zon en waar de geitenboer is langs geweest zie je een groen tapijt zonder verdord gras. Lente. Ja voor mij is het lente en dan spreek ik van een mooie lentedag! Niet te geloven dat het nu vriest in België.

Ik wandel naar een afgelegen hoek aan zee op zoek naar vissers waar wij regelmatig onze verse vis kopen. Maar behoudens een andere geitenboer, geen vissers. Het water is helder, je ziet de bodem en het water is blauw zonder schuimkopjes. Op momenten als deze, alleen in de natuur, word ik overweldigd door een gevoel van geluk. Hoe schril staat dat in contrast met het lijden van de Palestijnen in de Gaza-strook.

Onder onze ogen grijpt een volkerenmoord plaats en de beschaafde wereld laat gebeuren. İk heb niets tegen Joden, integendeel, zij werden het slachtoffer van een holocaust veroorzaakt door een fascistisch regime. Maar ook zigeuners, homo`s, socialisten, communisten en verzetsstrijders werden slachtoffer van deze holocaust wat maar al te dikwijls wordt vergeten. İk heb wel iets tegen de zionistische staat die weigert om een leefbare Palestijnse staat te laten ontstaan met Jeruzalem als hoofdstad, die een – onwettige – muur bouwt, die de mobiliteit van de Palestijnen verbiedt, die weigert te praten over terugkeer van Palestijnen, die een holocaust veroorzaakt in Gaza, … .

Een oplossing is zo gemakkelijk. Als alle regeringen (zowel Westerse als Arabische) de diplomatieke en handelsbetrekkingen met İsraël verbreken zoals Hugo Chavez in Venezuela deed en weigeren deze te herstellen tot een leefbare oplossing komt voor zowel Joden als Palestijnen, dan pas zal er een uitkomst zijn voor dit conflict.

Hier, in Turkije, zijn de doorsneemensen heel boos. Zij voelen deze oorlog aan als de zoveelste vernedering van moslims hoewel het hier gaat over zelfbeschikkingsrecht van volkeren. Spijtig genoeg wakkert de houding van de Verenigde Staten in dit conflict enkel het fundamentalisme aan. Maar wie een moeras schept, moet er achteraf niet over klagen door de moerasmuskieten te worden gestoken.

Wandelend langs de zee denk ik aan vorig jaar toen ik brochures schreef voor het personeel. Het lijkt zover af. Het was mijn laatste – betaald – werk, een werk dat ik graag deed. Mijn afscheid aan het personeel.

Een loslopende hond loopt me woest blaffend achterna. Voor zwerfkatten en honden is het nu een hel. İn de zomer zijn er veel mensen, dus ook veel voedsel maar nu is het een echt dorp en het wemelt van hongerige kleine hondjes en katjes !!! De katten op onze site weten dat Sevim hen verwent. Beter hun de overschotjes te geven, dan weg te werpen.

Als ik voorbij de aile bahcesi (gezinscafee) wandel, zwaait de man die de döners maakt. İk aarzel even maar besluit eerst mijn inkopen te doen. Er is verse kefal (mijn lievelingsvis) – zeekefal (dus gevangen in volle zee) – en ik koop de twee grootste (700 gram/stuk). Een kilo kost 5 euro. Terwijl de vis wordt gekuist doe ik een terrasje. Normaal zie ik hier kleine visjes zwemmen, dit keer zijn ze een stuk groter. Vissers varen uit. Het water glimt van de weerkaatsende zon. De verste bergen liggen in een waas. Dit is mijn Mordogan.

Na het terrasje is het klimmen om het grootwarenhuis te bereiken. Hier koop ik dagelijks een Turkse krant (om heel eerlijk te zijn, Sevim leest die, ik blader door en los de moeilijke sudoku`s op) en de Turkish daily news. Het andere nieuws volg ik op Al Jazheera op TV, op internet lees ik de vlaamse krantenkoppen, le monde, liberation, weekly zaman, info-turk en ik probeer het nieuws van de VRT te zien. Daarnaast volg ik natuurlijk nog een aantal linkse websites.

Bij mijn terugkeer naar huis zoek ik een kortere weg, maar ik doe er dubbel zolang over. Met weer zoals vandaag echter geen probleem. Als ik thuiskom zijn er weer werklieden aan het werk. Er moet nog wat afwerking gebeuren en op vraag van Sevim hebben zij er een kast bijgemaakt. Ze vragen hiervoor echter 200 euro en Sevim vindt dat teveel. Na enkele minuten is er een overeenkomst, we betalen 125 euro bij en dan is het ok.

Terwijl ik mijn krant lees, komt Ramazan, een andere werker binnen. Nu alles zo goed is gedaan wil ik de living laten schilderen en de traphal. Dan nog nieuwe gordijnen en dan rust. Ramazan wil de schilderwerken doen voor 60 euro, we betalen wel zelf de materialen. Dus eind volgende week zal het grootste deel in orde zijn.

Vanavond hebben wij kefal gegeten met gebakken aardappelen en turp (radijzen). Daarna nog wat gekuist en de living herschikt. Nog even doorwerken en dan is er weer een nieuwe dag.

Na het eten hebben we nog wat meubilair verhuisd en gekuist. Eigenlijk ben ik – om de woorden van Dirk en Marina te gebruiken - `met mijn gat in de boter gevallen.`,

12-01-2009 om 21:43 geschreven door marc  

Op 19 september vertrokken we uit Izmir, met de bedoeling langs de Egeïsche kustweg de grens te bereiken. Dit keer waren we goed voorbereid want één dag te laat het land uit, zou ons een boete van 10.000 euro opleveren. Dat heeft te maken met de bescherming van de eigen Turkse automarkt. Een auto importeren is zo goed als onmogelijk. Breng je een auto binnen, dan wordt die ingeschreven in je paspoort en je mag er maximum 6 maanden mee in het land blijven. Daarna is het verboden de volgende zes maanden nog met een auto binnen te komen. In 2011 zal deze wetgeving veranderd zijn, maar goed, het was nog 2008, dus moesten we zorgen zeker niet te laat het land te verlaten.

Het weer was goed (niet te heet) en ondanks de omleidingen raakten we zonder problemen weg uit Izmir stad. Weinig verkeer op de weg, niets aan de hand. Maar na zo’n kleine tweehonderd kilometer hoorden we een verdacht getik in de wagen. Uiteindelijk bleek het een gebroken schokdemper te zijn. In ‘the middle of nowhere’ gestopt aan een kleine garage die ons beloofde te helpen. Maar ja, een zaterdag, niet makkelijk. Ik ging in een kleine lokanta zitten, terwijl Sevim en de garagist op weg gingen om een nieuwe schokdemper te vinden. Het was ramadam maar de bezoekers in het café dronken thee of rookten sigaretten. Speciaal voor mij maakten ze nieuwe thee en ik kreeg ook nog vijgen aangeboden. Het was wachten, nagelbijten (ja, dat gebeurt wel eens als ik zenuwachtig ben), wandelen, terug thee drinken. Uiteindelijk verloren we twee uren voor alles weer in orde was. Intussen stonden er in totaal acht theetjes op de rekening. Toen we wilden betalen weigerden de eigenaars dit!!! Ze vonden het al erg genoeg dat we panne gekregen hadden en wilden geen geld. Ze protesteerden toen we een paar YTL op tafel legden en vroegen om bij onze terugkeer, zeker terug te stoppen bij hen. Ja, dat is nu eenmaal Turkije.

De trip verliep verder vlot. De wegen langs de Egeïsche kust liggen er echter slecht bij als men dit vergelijkt met de conservatieve streken waar overal nieuwe viervaksbanen zijn aangelegd. Maar hier haalt de AK-partij geen meerderheid en dus transfereert men gelden liever naar de conservatieve gebieden om stemmen te winnen.

Na een kleine zeshonderd kilometer, inclusief de oversteek, komen we op een nieuw aangelegde baan. Keshan, de grootste stad die dicht bij de grensovergang ligt, wordt onze avondstop. Normaal kunnen wij logeren in het “ögretmen ev” (lerarenhuis), hotels of pensions die spotgoedkoop zijn voor het onderwijzend personeel, maar hier blijkt het “ogretmen ev” van lage kwaliteit te zijn. We zoeken dus een beter hotel. Ik parkeer in het centrum terwijl een dronken man probeert me geld afhandig te maken. Na een beetje zoeken vinden we een geschikt hotel, twee sterren, heel proper, met airco voor 70 YTL voor twee personen, ontbijt inclusief. Voor 20 YTL meer hebben we een uitgebreid avondbuffet. Na het avondeten slapen we goed. Reizen maakt moe en de kamer is comfortabel.

De volgende morgen, na het ontbijt, vertrekken we naar de grens. We stoppen nog even in de taxvrije winkel waar (wonder boven wonder) Belga te verkrijgen is en gaan dan een theetje drinken. Er is helaas een rookverbod!!! Maar de baas van de zaak brengt ons een schaaltje: “rook maar gerust, als de grote baas hier weggaat en dat is binnenkort dan smijt ik dat verbodsteken onmiddellijk in de vuilbak”. We vertrekken en rijden richting Griekse grens. Een lange file van vrachtwagens staat te wachten maar personenwagens mogen doorrijden. Er is een actie aan de gang bij de Griekse douane. Dus, scherpe controle. Alles loopt echter goed af en het teveel aan sigaretten wordt niet gevonden.

Griekenland. We rijden eerst langs de kustweg waar we muskaatdruiven kopen en dan is het bijna gans de weg autostrade. Onderweg, na Thessaloniki, stoppen we ergens om te eten. De mensen zijn vriendelijk. De sfeer gezellig. Wel een (heel) stuk duurder dan Turkije, maar ja, voor ons normale prijzen. Ik wil (eerst tegen de zin van Sevim) doorrijden en de laatste honderd kilometers zijn zwaar. Hier ligt nog geen autoweg en zit men midden in de bergen, maar ’s avonds zijn we aangekomen in Igoumenitsa waar we op zoek gaan naar een hotelletje of pension. Igoumenitsa is een leuk stadje, dat zijn bloei te danken heeft aan investeringen van de Europese Unie (van hieruit vertrekken veel boten). We verblijven er twee dagen in een klein romantisch hotel met een zeer vriendelijke eigenaar voor een zeer schappelijke prijs. De zon schijnt, tijd om te rusten en te wandelen.

Daarna vertrekken we met de boot naar Venetië. Het duurt zo’n 24 uur maar we hebben goede zetels en kunnen (in tegenstelling tot de eerste keer) zelfs slapen. Een groep aan boord gaat op bezoek bij de paus en zingt regelmatig christelijke liederen. Omdat de boot in verschillende territoriale wateren vaart is er ook een taxvrije winkel, verschillende restaurants en een casino. We sluiten vriendschap met een turkse familie uit Duitsland, die vijf maanden per jaar verblijven in Bozcaada, een eiland niet zover van Canakkale. De man maakt wijn en is duidelijk geen voorstander van Erdogan of de AK-partij. We wisselen onze gegevens uit en zullen elkaar volgend jaar wel eens ontmoeten. Er zitten ook Belgen op de boot. Zij zijn met een luxe bus naar Griekenland gereisd en gaan daarna Italië bezoeken. Het doet deugd eens landgenoten terug te zien en de Vlaamse dialecten te horen. De meeste Belgen zijn gepensioneerd en hebben gewerkt in de private sector. Ze drinken natuurlijk bier. En ze kennen Turkije, enfin, ze zijn er wel ooit eens geweest. Maar geen racistische opmerkingen hier. Integendeel. Vele van deze mensen waren kind tijdens de tweede wereldoorlog en wie dat heeft meegemaakt prikt snel door de demagogie van partijen als het Vlaams Belang.  

Eens van de boot, stallen we onze auto in een parkeergarage. 24 € per dag. Venetië, waar ik het laatst op 17-jarige leeftijd was, is grondig veranderd. Alles is peperduur, commercie en nog eens commercie. Voor de prijs van twee koffietjes betalen we meer dan in Turkije voor een volledige maaltijd met alles erop en eraan. Mensen die neerzitten op het San Marko plein worden door de politie gevraagd op te staan. Maar de terrassen zijn dunbevolkt. Natuurlijk heeft Venetië iets, het is een prachtige stad met een enorm verleden, maar voor mij is het een beetje ontgoochelend door de commercie die zich meester heeft gemaakt van de riante straatjes waar de meeste huizen tot winkels zijn veranderd. Maar toch heeft het nog zijn charme. Sevim geniet met volle teugen maar een nachtwandeling zit er niet meer in.

De volgende dag rijden wij door tot in België. Behoudens een omleiding geen enkel probleem en de volgende morgen zijn we in Temse waar we logeren bij een Turkse familie.

Tijdens zo’n reis moet ik altijd denken aan de Turkse families van bij ons die tijdens de vakantie deze trip doen. Meestal gebeurt dit over Bulgarije, zonder tussenstops of overnachtingen. Ik zou het niet kunnen. Maar ik begrijp wel waarom ze willen terugkeren, ook al is het dan maar voor een korte tijd. Turkije is België niet. De gastvrijheid, de temperaturen, het eten, de zon, zee en mensen. Een wereld die zover van ons afligt, een andere cultuur, een andere mentaliteit. Maar als ik moet kiezen tussen de mentaliteit, dan weet ik dat mijn keuze om hier te wonen, een goede keuze is.

07-01-2009 om 18:57 geschreven door marc  

Terug on-line, het heeft lang geduurd, maar onze weblog wordt terug opgestart. Eigenlijk was het de bedoeling om veel vroeger op te starten, maar we zaten midden in de verbouwingswerken. De werken duurden veel langer dan voorzien en bovendien zat ik zonder computer, of liever, die was gesneuveld zodat we in (bijkomende) kosten vielen om een laptop aan te schaffen.

De verbouwingswerken op zich dan. Een nieuwbouw heeft betonnen trappen wat ik nog kan begrijpen voor appartementen, maar voor een huis is dat niet direct het mooiste. Daarnaast zijn de trappen eigenlijk een beetje gevaarlijk. Sevim (die al begin november naar Turkije was teruggekeerd) had tijdens mijn afwezigheid al contacten gelegd om een aantal dingen te veranderen in ons huis en voor ik het eigenlijk goed besefte zaten we volop in de verbouwingswerken. Op het tweede verdiep werd een dak gelegd, bedoeling is dit af te sluiten, zodat we een bijkomende kamer hebben. Daarnaast moest er een houten trap komen. Een heel arbeidsintensief werk. Iedere trede moest worden afgemeten, alles moest op maat worden gezaagd, wanden moesten worden bedekt en ingemaakte kassen gemaakt. In België – om eerlijk te zijn – onbetaalbaar.

Gemiddeld hebben hier gedurende vijftien dagen twee stielmannen gewerkt, gemiddeld negen uur per dag. Ook op zaterdag en zondag!!! Let wel: deze mensen zijn allemaal ingeschreven (dus geen werk in het zwart!!!) maar de totale kostprijs voor kasten, trap, een nieuwe deur, het leggen van een nieuw dak met isolatie: 2.125 euro.

Natuurlijk zit nu alles onder het stof. Kamer per kamer moeten we stofzuigen en schoonmaken want het stof zit overal. De werklieden gebruikten geen beschermingsmiddelen. Ook niet bij het vernissen. Mustafa verdient netto zo’n 500 euro per maand. Hiervoor werkt hij gemiddeld dertig dagen per maand. Vakantie heeft hij niet. Alleen af en toe vrij op zondag. Hij heeft (net als ik) drie dochters en zijn vrouw is huishoudster. Mustafa is afkomstig uit Istanbul. Daar startte hij met werken vanaf zijn tiende!!! Op zijn zestiende verhuisde hij naar Mordogan. Jaren werkte hij als schrijnwerker, maar vele jaren werd geen sociale bijdrage betaald!!! Maar dat heeft hij nodig als zijn vrouw of kinderen ziek zijn. Nu heeft hij sociale zekerheid, maar hij vindt het hier verschrikkelijk duur. Gelukkig heeft hij een eigen huis. Mustafa is zeker geen aanhanger van de huidige regering. Hij vindt dat vrouwen geen hoofddoek moeten dragen. Maar natuurlijk is hij moslim.

De oudste werker is 74. Telkens als vanuit de moskee de oproep tot het gebed weerklinkt stopt hij om te gaan bidden. Wij hebben hier een bidmat liggen, die hij kan gebruiken. Voor het gebed wast hij zich ritueel. Een van onze kamers heeft geen afbeeldingen aan de muur hangen, die gebruikt hij om te bidden, want voor de vrome moslims mag er tijdens het gebed geen afbeelding aan de muur hangen. Hij is grote voorstander van de AKP. Hij woont in een naburig dorp en stelt uitdrukkelijk dat zijn vrouw gesluierd is. Turkije is een moslimland en het moet terug naar de roots van de islam.

Tijdens het middagmaal (ook ik heb enkele keren gekookt wat zij allemaal heel vreemd vonden) worden er grapjes gemaakt. Mustafa vindt het “çok ayip” (heel ongepast) dat ik kook. Vrouwen koken, dat is geen taak voor mannen.

De werken verliepen traag, ook omdat Sevim een heel scherpe controle uitoefende. Wat haar niet beviel moest afgebroken worden en opnieuw worden gedaan. Maar iedereen aanvaardt dat. Zij is “hoça” (een eerbiedige aanspreektitel). In België zou dit onmogelijk zijn. De werkers spreken Sevim aan met Yenge (tante).

Ondertussen was het ook het offerfeest (Kurban Bayram). Hoewel ik tevoren reeds regelmatig in Turkije had verbleven tijdens deze periode, was het voor het eerst dat ik het echt meemaakte. Sevims vader had een schaap gekocht. Na het ochtengebed werd het schaap geslacht. De dagen tevoren zag ik in Mordogan regelmatig inwoners die schapen kochten. Ze werden tevoet of soms op open kamions weggevoerd. Het offerfeest ging gepaard met negen dagen vakantie en wij verbleven in Izmir.

Na het slachten van het schaap (of koe of lam) eet je als ontbijt vlees. Ik eet graag schapenvlees, maar voor mij was het teveel, zeker bij het ontbijt. Gegrild en gebakken vlees als ontbijt. Iets dat wij niet kennen. Sevim vindt het geweldig (ook de familie trouwens). Ik zit vol. En ’s avonds nog eens vlees!!! Die week stopte ik met vlees eten, enkel vis wilde ik nog.

De volgende dag werd het schapenvlees op stukken en stukjes gesneden, een tijdrovende bezigheid, maar ik weet nu tenminste hoe het moet. Verschillende stukken worden aan arme familieleden of arme kennissen gegeven. En natuurlijk is er dan bezoek of op bezoek gaan. Veel suiker en chocolade. Op zich kan je het een beetje vergelijken met kerstmis. Dat is ook een familiefeest.

Over het vieren van kerst- en het nieuwe jaar, schrijf ik in een ander artikel.

07-01-2009 om 16:14 geschreven door marc  

18-09-2008 om 18:01 geschreven door marc  

07-09-2008 om 22:59 geschreven door marc  

Sommige vrienden vragen waarom ik niet dieper inga op wat zich werkelijk afspeelt in Turkije. Ik begrijp hen, maar vraag hun ook begrip op te brengen voor mijn situatie hier. Ik ben geen journalist of schrijver, gewoon een toeschouwer die kritisch rondom zich heen kijkt. Niets meer maar ook niets minder.

De problemen die zich hier stellen moeten opgelost worden door de bevolking hier!!! Ik kan daar weinig aan veranderen, hoe erg ik dat soms ook vind.

Tussen de regels door, probeer ik wel mijn mening te geven, zonder mezelf in de problemen te brengen. Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben.

Turkije is een land in beweging. Met zijn goede en slechte kanten. Maar ik leef hier graag en wil hier blijven leven, voor wat me nog rest van mijn leven. In België heb ik gestreden en gevochten en mijn ideën zijn niet veranderd!!! Maar België is Turkije niet!!! Probeer dat aub te begrijpen.

Maar ik blijf aan de zijde staan van de echte socialisten en democraten. Nooit zal ik die ideeën verloochenen. Dat beloof ik en daarvan kan je zeker zijn.

06-09-2008 om 18:17 geschreven door marc  

Hoewel het niet mijn bedoeling is om in polemiek te treden met reacties, kan ik dit keer niet anders. In mijn gastenboek (ik weet zelfs niet wie de afzender is) word ik nogal zwaar aangepakt over mijn laatste artikel. Daarom deze reactie.

Ik leef en woon in Turkije. Ik ken het systeem hier, de tolerantie en tevens het gevaar om in botsing te komen met de staat. Ik kan je heel goed begrijpen, maar mijn weblog is geen politieke weblog!!! Die is bedoeld voor vrienden, familie en kennissen.

Ik onderken duidelijk het Koerdische probleem. Maar, het spijt me, ik denk niet dat de PKK hierop een goed antwoord geeft. Ik heb zowel in mijn tekst geschreven over het terrorisme van de PKK als het staatsterrorisme.

Problemen van minderheden los je niet op via geweld!!! Dialoog is noodzakelijk. Ik verwijs hiervoor naar de ETA en de IRA.

Deze weblog zal nooit een politieke weblog worden. Daarvoor moet je andere kanalen opzoeken. Je kan dit een pover antwoord vinden maar ik leef hier graag. Ik zou dan ook niet omwille van onbesuisde antwoorden het land worden uitgezet.

We hebben geen behoefte aan “martelaren”, wel aan een open en zinvolle discussie.

06-09-2008 om 16:15 geschreven door marc  

Deze maand doet het grondwettelijk hof uitspraak of de Koerdische DTP al dan niet zal verboden worden. Toen het ging over de AKP was de Europese Unie zeer actief om haar protesten te laten horen, maar vandaag hoor ik zeer weinig!!!

Zelfs de ondervoorzitter (een groene dan nog wel!!!!) Joost Lagerdijk stelt dat de DTP openlijk standpunt in moet nemen tegen het terrorisme van de PKK. Dit zegt veel over de Europese Unie, maar het maakt ook duidelijk dat de Groenen heel selectief zijn in hun benadering over Turkije. Nooit heb ik de heer Lagerdijk horen stellen dat de AKP afstand moest nemen van een deel van haar fundamentalistische achterban!!!

Ik ben geen nationalist, integendeel, maar ik zie wat er gebeurt in (zoals de Koerden het daar noemen) Noord Koerdistan. De bevolking van provincies als Hakkari, Van, Dyarbakir, Batman, Siirt, ... is overwegend Koerdisch. Of men dit nu graag heeft of niet, het is een realiteit!!! Die realiteit wordt trouwens door niemand ontkend. Zelfs in mijn stukje over “arm en rijk” dat ging over Yuksekova hoor je de Koerdische taal. Maar dit keer ging het over iemand van de AK-partij en niemand nam er aanstoot aan!!!

Eerst en vooral is de DTP geen automatisch verlengstuk van de PKK!!! Het is een partij die zijn roots heeft in het Koerdische gedeelte van Turkije, maar in eerste instantie streeft naar een democratische en vredevolle oplossing voor het Koerdisch probleem. Regelmatig heeft de DTP aanslagen (die toegeschreven worden aan de PKK) veroordeeld. Bovendien stelt de DTP dat zij binnen Turkije een vorm van autonomie vragen (zoals onderwijs in eigen taal, het recht om Koerdische namen te gebruiken). Zij vragen zelfs geen federalisme!!! Zij vragen enkel culturele rechten!!!

Maar kan dit??? Vandaag mag je (in tegenstelling tot vroeger) Koerdische namen geven aan je kinderen. Maar tegelijk is het verboden niet turkse letters te gebruiken. Laat ons een voorbeeld geven: je wil je kind de naam CIWAN geven. De letter W is verboden, dus je kan die naam niet geven!!!

Een Koerdische burgemeester uit Diyarbakir maakte meertalige pamfletten (in het Turks, Koerdisch, Arabisch) maar wordt hiervoor veroordeeld!!! Tientallen Koerdische burgemeesters moeten voor het gerecht verschijnen omdat zijn Ocalan aanspraken met “sahin”, wat zoveel betekent als “geachte heer”.

En hoe zit het dan met de PKK? Is dat geen terroristische organisatie??? Laat me eerst en vooraf duidelijk stellen dat ik de strategie en politiek van PKK NIET STEUN. De PKK heeft vele fouten gemaakt, heeft zich zelfs op diverse momenten bezondigd aan moordaanslagen op leraars en “dorpswachters” (er zijn zo’n 60.000 koerdische dorpswachters, die een loon krijgen om mee te vechten tegen de PKK). De Europese Unie, Turkije en de VS stellen dat PKK een terroristische organisatie is.

Maar ... zelfs Turkse officiële instanties erkennen nu dat tussen 1 en 1,5 miljoen Koerden uit hun dorpen zijn verdreven (de Koerden spreken over 3 miljoen!!!). Van de slachtoffers die tijdens het turks-koerdisch conflict zijn gevallen zijn meer dan ¾ Koerden!!! De PKK heeft zeker terroristische en niet goed te keuren aanslagen gepleegd. Maar waren zij alleen??? Heeft het leger, hebben de geheime diensten of de dorpswachters nooit hetzelfde gedaan??? Wie terrorisme veroordeelt moet dit zowel doen wat groepen als qua officiële als semi-officiële staatsorganismen betreft!!! Dat is democratie!!! Naast gewoon terrorisme bestaat ook staatsterrorisme!!!

Maar Europa is zeer selectief. Ik noem het een democratie met ezelsoren. Zij zijn zo gespitst op economische belangen dat ze hiervoor zelfs de democratie vergeten.

Daarnaast heeft de PKK verschillende malen een wapenstilstand afgekondigd. Maar steeds werd dit genegeerd.

Terecht stelt de Turkse regering dat er aan ontwikkeling moet gedaan worden in de “Koerdische gebieden” die nu behoren tot de armste van het land. Maar enkel met economische maatregelen lost men de problematiek niet op!!! Reeds meer dan twintig jaar is er een zware militaire machtsontplooiing in deze gebieden, maar hierdoor raakt het conflict niet opgelost. Integendeel, door deze politiek schept men juist een voedingsbodem voor de PKK.

Het verbieden van de DHP zal enkel een averrechts effect hebben. Als er binnen de democratie geen plaats is voor minderheidspartijen, zal dit een aanmoediging zijn om nog meer aanslagen te plegen.

De bekende filosoof-taalkundige Noam Chomsky (wiens boeken hier trouwens verboden zijn) stelde heel duidelijk dat wie een moeras schept, achteraf niet moet klagen dat hij door moerasmuggen wordt gebeten.

Noord Irak (waar de meerderheid van de PKK-militanten zich bevinden) wordt regelmatig bestookt door het Turkse leger. Meer en meer van deze militanten komen terug over de grens en het is duidelijk dat zij via aanslagen (en dan ook in West Turkije) hun stem zullen laten horen.

De “moeders voor vrede”, hoofdzakelijk Koerdische vrouwen wiens kinderen zijn vermoord door het leger, vragen een einde aan deze zinloze oorlog.

Terecht. Het probleem van minderheden los je niet op door geweld, wel door dialoog. Maar daar zijn we nog heel heel ver vanaf. Spijtig genoeg. Hoeveel doden moeten er nog vallen???

06-09-2008 om 12:42 geschreven door marc