Het voordeel van hier te wonen is dat je de dingen een beetje van op afstand - niet alleen figuurlijk maar zelfs letterlijk - kan bekijken omdat je er niet rechtstreeks bij betrokken bent.

Als ik vandaag de peilingen las in de Standaard over de toekomstige verkiezingsuitslag dan ziet het er niet gunstig uit. Het Vlaams Belang, Lijst Dedecker en de NVA zijn samen goed voor meer dan één derde van de stemmen. CD&V en VLD schommelen elk rond de 20 % en de SP.a haalt zelfs geen 15 % van de stemmen meer, een historisch dieptepunt. De volgende coalitie zal de meest rechts coalitie worden die wij ooit hebben gekend. Indien deze uitslag gerealiseerd wordt dan kunnen CD&V en VLD het op een akkoord gooien met de SP.a of de NVA. Het wordt kiezen tussen weer een rondje bakkeleien over de staatshervorming die het land al voor twee jaar in een uitzichtloze impasse heeft gestort, of de zoveelste tripartite die in het verleden ook nooit aarde aan de dijk bracht. Het grootste slachtoffer zal weer de werkende klasse zijn, de zieken, de gepensioneerden.

Als banken aan de bel hangen, wordt voor hen de rode loper uitgelegd. Als de rekening moet worden betaald dan hangen zij aan onze bel.

Onze bedrijven – en ik zou graag eens willen weten wat ons nu betekent – moeten immers concurrentieel zijn, winst maken. Maar het is juist de hebzucht die door het kapitalistische systeem gelegitimeerd wordt die tot deze crisis heeft geleid.

De voorbeelden van het nut – of liever nog – de noodzaak van openbare diensten is zwart op wit bewezen. Overheden die – zoals in Nederland, de VS of Ierland de pensioenfondsen hebben geprivatiseerd – worden enorm getroffen door de crisis. Het geld is op, verloren op de casinotafels van het kapitalisme. Ook kleine spaarders zijn zwaar getroffen. Zij werden – ook door de Belgische overheid – aangemoedigd om te doen aan pensioensparen, om aandelen te kopen. In plaats van de wettelijke pensioenen uit te bouwen werden doorsnee burgers aangemoedigd om hun geld te steken in – nu waardeloze – aandelen. Maar voor deze kleine spaarders is er niets. Zij worden niet beschermd door de overheid, wat in zwaar contrast staat met de grote speculanten die om raad gevraagd worden de crisis te managen omdat de overheid het zelf niet meer weet.

Vroeger – toen waren partijen als de CVP (weliswaar met een conservatieve vleugel maar ook een sterke arbeidersvleugel) en de BSP de traditionele partijen waarop door de werkenden werd gestemd. Vandaag behoort dit tot het verleden. Veel gewone mensen herkennen zich niet meer in die traditionele partijen en gaan het elders zoeken.

En wat doet extreem-links. Zij geloven in hun eigen gelijk. Hoewel ze nu – door samenwerking – voor het eerst tot een doorbraak zouden kunnen komen omdat zij het bij het rechte eind hadden over de crisis, komen ze in verdeelde slagorde aan de aftrap. Achteraf kunnen ze dan weer eens discussiëren over wie de meeste punten achter de komma heeft gehaald om daarna halsstarrig in het eigen gelijk voort te doen.

Nog een woordje over de groenen. Hun alternatief is gebaseerd op de achterhaalde stellingen van Keynes die plots tot de 'groene oplossing' wordt gerekend. Zij zien zich als een bestuurspartij die het verschil kan maken. In feite verdedigen ze een ecologische economie die gestoeld is op het kapitalisme. Waar zij vroeger nog enkele boegbeelden hadden die zinnige dingen vertelden, is het nu de conservatief groene vleugel van Mieke die de bovenhand heeft gehaald en die mee haar partij naar de ondergang zal leiden.

Hetzelfde geldt voor de SP.a die staat voor – wie zal het zeggen – ze raken er zelf niet meer uit. Bertje die heel fier van zichzelf beweert dat hij absoluut geen socialist is krijgt een verkiesbare plaats als lijstduwer voor het Europees Parlement. De entristisch-trotskische vleugel van Eric De Bruyn wordt met een kluitje in het riet gestuurd. De Jonge Turken van weleer staan als lijstduwers bij de opvolgers. Maar behalve een belijdenis met woorden aan het socialisme, zijn zij de managers van hun respectieve steden. Niemand zal ontkennen dat ze het op dat vlak goed doen, maar of hun politiek socialistisch kan genoemd worden is een andere zaak. Vraag dat eens aan hun personeelsleden.

CD&V heeft het avontuur van het nationalisme gekozen door een kortstondig huwelijk met NVA. Zij blijven dan nog wel hun traditionele kiezers houden maar de spanningen tussen de 'standen' geven een rood licht aan. Zien wat dat geeft na de verkiezingen.

De liberalen tenslotte. Zij zijn consequent met hun ideeën. Maar juist de liberale ideeën komen door de huidige crisis meer en meer onder druk te staan.

Maar goed, we leven in België, het land van de compromissen. Ook dit keer zal er wel een oplossing uit de bus komen. Waarom zouden wij niet opnieuw offers brengen om de speculanten te redden. Is het immers geen Vlaams spreekwoord om 'je als een lam naar de slachtbank te laten leiden'.

Misschien kunnen wij onze vlag veranderen. Een lam in plaats van een leeuw. Maar misschien is dat zelfs voor de doorsnee Vlaming een stap te ver. Daarom heb ik al een alternatief bedacht. In de vorm van een compromis. Zien of het succes heeft?

07-03-2009 om 00:38 geschreven door marc  

Heb me vol enthousiasme gesmeten op het maken van video's, dit in het kader van de splitsing van mijn websites. Een klein stukje kan je hier reeds bekijken. Het gaat over één van de natuurparken van Turkije, het Kovada-park, gelegen in de provincie van Isparta. Het natuurpark, gelegen in de bergen, ligt zoals je op bijgaande kaart kan zien, op zo'n dertig kilometer van Isparta en Egridir. Als je klikt op de foto dan kom je terecht op de website van mediafire waar je gratis files kan hosten. Dat doe je om je files een internet-adres te geven.

Je klikt op kovada.wnv en daarna 'start downloading file'. Je opent het bestand en dan duurt het wel eventjes want videofiles nemen veel ruimte in. Deze file is iets meer dan 18 mb dus je kan tijdens het downloaden een koffietje maken, daarna kan je in windows mediaplayer het bestand zien.

Dit natuurpark ligt in het gebied waaruit de meeste Turken, woonachtig in Sint-Niklaas of Sint-Gillis, afkomstig zijn. Hasan en Bekir uit de stadswerkplaatsen zullen dit kunnen bevestigen !!! Ginder liggen hun familieroots.

Op de toekomstige site zal ik ook telkens een uitgebreid reisverslag toevoegen met info over de streek. Registreren is wel noodzakelijk voor deze site. Zie daaromtrent het vorige artikel over de toekomst van deze weblog.

Je moet dan wel een mailtje sturen aan marcvanhecke@hotmail.com en later krijg je het wachtwoord en het adres van weblog 2 toegestuurd.

PS. Wie een beter beeld wil hebben van de ligging klikt op http://www.adiyamanli.org/MapofTurkey/turk_map.htm
daarna op C3 en tenslotte op de kaart onderaan links.

06-03-2009 om 21:52 geschreven door marc  

Ons lezerspubliek is verschillend. Sommigen willen meer horen over het dagdagelijkse leven, anderen zijn dan weer meer geïnteresseerd in achtergronden. Het is moeilijk om alles in dezelfde blog te gieten. Daarom – na verschillende discussies ten huize Mordogan – zouden wij het volgende willen voorstellen:

Deze blog blijft bestaan, maar wordt meer een dagboek. De nadruk ligt op het dagdagelijkse leven, de bezoeken, de uitstappen. Tevens komt er een kookrubriek voor degenen die zich aan Turkse gerechten willen wagen en natuurlijk ook de Turkse desserts.

Een tweede blog wordt geopend en behandelt al de reizen uit het verleden. Er komen filmpjes op en reisverhalen.

Een derde blog gaat over de achtergronden. Hier staan analyses en grondige teksten centraal. Niet alleen over Turkije maar over de politiek in het algemeen.

Waar de eerste blog vrij toegankelijk is voor iedereen, moet je zowel voor de tweede als derde blog registreren, dit om misbruiken tegen te gaan. Registreren kan door een mailtje te zenden aan:

marcvanhecke@hotmail.com

Je krijgt daarna een paswoord toegezonden waarmee je toegang krijgt tot blog 2 of blog 3 of allebei indien je dit wenst.

Hieronder de tekst welke je in je email kan copiëren:

Ik wens toegang te verkrijgen tot blog 2.

Ofwel:

Ik wens toegang te verkijgen tot blog 3.

Ofwel:

Ik wens toegang te verkrijgen tot blog 2 en 3.

Je zet onderaan nog even je e-mail en je krijgt het wachtwoord toegezonden.

De splitsing van de blogs gebeurt in de loop van de maand april.

06-03-2009 om 01:50 geschreven door marc  

Ja, ik ben een vreemdeling hier. Maar ik voel me niet uitgesloten, niet gediscrimineerd. Integendeel, de mensen ontvangen me overal met open armen. Ze vinden me misschien wel een beetje raar maar maken graag een babbeltje. Vriendschap en de gastvrijheid – toch wel essentiële mensenwaarden – zijn hier heilig.

Als ik betaal in een winkel en ik heb vijf of tien kuros te weinig dan zeggen ze, laat maar zitten. Blijkbaar heeft niemand hier klein geld. Als ik betaal met 100 TL dan vragen ze of ik geen gepast geld heb. Heb ik het niet, dan zeggen zij, betaal het dan de volgende keer. Echt waar. Zelfs in winkels waar ik maar af en toe kom. Ik herinner me dat ik na mijn terugkeer uit België nog een krant moest betalen. Toen ik dat zei haalde de man zijn schouders op. 'Niet belangrijk'.

Ik herinner me toen Sevim in de Colruyt afrekende en ze twee cent !!! te weinig bij zich had. De bediende zei – overigens heel onvriendelijk – dat ze dan maar iets moest terugleggen in de rekken want dat zij het zeker niet zou betalen.

Een andere mentaliteit, dat is zeker. In ons land wordt alles gemeten met geld, met tijd. Hier nemen de mensen nog tijd. In de zomer doen we onze inkopen bij een ouder koppel dat groenten verbouwd. Je zit er minimum één uur, je drinkt er thee of Turkse koffie en dat behoort tot die mensen hun gastvrijheid, of je nu iets koopt dat 1 TL of 5 TL kost. Het maakt niet uit. Je bent hun gast en ze behandelen je met vriendschap en respect.

Respect, iets dat zeer belangrijk is. Een van onze schrijnwerkers was een heel gelovige moslim en telkens de moskee opriep tot gebed ging hij bidden. Dat respecteer je. Waarom niet.

Als ik de mensen hier vertel over deontologische code bij de stad halen zij hun schouders op. Het eerste dat zij vragen is of politici ook een deontologische code hebben en dat doen ze met leedvermaak. Als ik hun vertel over een prikklok dan kijken ze me ongelovig aan. Tijd betekent iets anders voor hen.

Natuurlijk is het goed dat er regels zijn maar zijn we niet een beetje overgeregeld. Wat er hier te weinig is, is er in België teveel. Dat wordt gedragen – ook bij de stad – door een categorie van personeelsleden die door de doorsneewerkers – de luxepaarden – genoemd worden. Zij staan niet in voor het doorsnee werk zoals onze arbeiders en een groot deel van de lagere bedienden. Zij hebben vrijheden die het 'voetvolk' niet kent. Het zijn de 'kleine baasjes' die spreken over 'de missie van het personeel'.

De overgrote meerderheid wil echter zijn/haar job goed doen. Zij hebben geen boodschap aan hoogdravende woorden of missies, voor hun gaat dit terug naar de koloniale tijd. Zij willen enkel gerespecteerd worden en dat is hun volste recht.

Vroeger kwam je in dienst bij de stad, had je een uitzicht op vaste benoeming en promotie voor wie het wou. Vandaag wemelt het van de contractuelen, die al een meerderheid vormen. Hoewel deze mensen – net zo goed als de statutairen – hun job doen, hebben zij weinig of geen perspectieven.

Wij – en ik spreek over mijn generatie – hadden die perspectieven wel. Maar wij behoren tot de 'laatsten der statutairen'. Een uitstervend ras – net zoals de Mohikanen. De komende jaren gaat deze generatie met pensioen. Velen zullen niet vervangen worden. Opengevallen plaatsen zullen opgevuld worden met een of andere vorm van contractuele tewerkstelling. De grootste besparingsoperatie ooit.

Het getuigt van weinig respect. Het zal zich wreken in de komende verkiezingsuitslag. Ik ben daar niet gelukkig mee – maar ik begrijp waarom. De politici van vandaag zullen oogsten wat zij gisteren hebben gezaaid.

06-03-2009 om 01:45 geschreven door marc  

Zoals jullie volg ik de weersvoorspellingen. Het is immers heel aangenaam wakker te worden met een stralende zon, dat geeft direct een hele hoop energie.

Vandaag was twintig graden voorspeld maar het was de ganse dag overtrokken. Niet koud, maar ook niet direct weer om een grote wandeling te maken. Het werd dus een lees- en opkuisdag.

Morgen voorspellen ze 21 graden maar ook overtrokken en bewolkt. De voorspellingen – die je ook op deze website kan volgen – gelden echter Izmir en Mordogan is in de winter iets warmer, in de zomer iets kouder. Nou ja, als je van temperaturen boven de dertig spreekt kan je moeilijk van kouder spreken. Beter is misschien, iets minder heet.

Met de gestarte meteorologische lente is de winter hier voorbij. Maar behoudens een paar koude en winderige dagen was het lenteweer. Sneeuw zie je enkel – en dan ook maar een paar dagen – op de verste bergtoppen. En als de zon door de wolken breekt is het warm, zeker voor iemand als mij.

Gisteren zaten we buiten op ons terras en het was zalig weer. Korte broek en t-shirt met open mouwen en dan nog zweet je. Ongelooflijk.

Vorig jaar waren we bezig met inpakken. Voorbereidingen op onze grote trip. De tijd is voorbijgevlogen. Intussen ben ik goed en wel gepensioneerd en gewend aan de Turkse levenswijze, alleen met de kennis van de Turkse taal is het nog abominabel gesteld. Ons huis is veel veranderd. Eigenlijk hebben we alles wat we nodig hebben en we leven heel comfortabel.

Ik ben veranderd in het voorbije jaar, rustiger geworden. Ik kijk uit naar bezoek en mijn eetgewoontes zijn Turks, op dat vlak ben ik niet alleen geïntegreerd maar zelfs geassimileerd. Intussen kent iedereen van de vaste bewoners mij. Wandelen is plezant, mensen doen een praatje, echt het dorpsleven zoals het bestond in mijn jeugd.

Tijdens mijn wandelingen filosofeer ik altijd. Momenten van bezinning. Ik voel de rijkdom van de natuur, de kalmte en de rust, het begrip tijd dat hier totaal anders is. Mensen zijn belangrijk. Niet als verkiezingsslogan, maar in de werkelijkheid.

Soms denk ik aan mijn collega's. Zij ondervinden de 'nieuwe wind' die door het stadhuis waart. Management, steeds sneller, steeds met minder mensen. Het volstaat niet meer om je werk te doen, je moet beter zijn dan het gemiddelde of je telt niet meer mee. Mensen zijn bang om – zeker in deze tijd – hun werk te verliezen. Ze voelen zich niet goed maar komen toch werken. Dit is het kapitalisme. Een systeem dat vandaag de dag beter dan ooit bewijst hoe slecht het wel is. Robert Garaudy, een Franse christen marxist vertolkte het goed: 'Het socialisme (en daarmee verwees hij naar de zogenaamd socialistische landen) is goed in zijn essentie, maar slecht in haar uitwassen. Het kapitalisme is slecht in zijn essentie, maar goed in zijn realiteit van het Westen.' Hij schreef dit in de zestiger jaren, toen we inderdaad een kapitalisme met een menselijk(er) gezicht kenden.

Maar het kapitalistisch systeem zit met een hemelsgroot probleem. Dit keer kunnen zij niet zeggen dat de crisis te wijten is aan de te hoge lonen (zoals zij ons wilden laten geloven in 1973), iedereen ziet hoe gul de overheid bijspringt om de privé-sector en de banken te redden, maar na de verkiezingen zullen zij het kostenplaatje op de loon- en weddetrekkenden proberen te verhalen. En juist de gulzigheid van de patroons is één van de redenen dat de koopkracht te laag is om nog de geproduceerde waren aan te kopen.

Ik betreur het hoe de linkerzijde in België – overtuigd van het eigen gelijk – weer in totaal verdeelde slagorde zal opkomen bij de verkiezingen. Waar zij – en daarmee bedoel ik zowel de cap, de lsp, de sap, SP.a-rood en de pvda – al jaren hebben gewaarschuwd voor deze crisis gaan ze verder in hun eigen sectaire strategie. De doorsnee burger wil dit niet weten, maar wil een alternatief dat leefbaar is. Geen partijtjes die cijfers achter de komma halen. Door hun verdeeldheid geven zij het politieke veld aan demagogen van het Vlaams Belang en Lijst Dedecker, partijen die behoren tot de extreem rechter zijde die zelfs openlijk het wilde kapitalisme verdedigen, die vakbonden een rechtspersoonlijkheid willen geven, die het stakingsrecht aan banden willen leggen.

Als dat er doorkomt zal de democratie haar zoveelste nederlaag leiden. Dan zal het een pikzwarte zondag zijn.

05-03-2009 om 21:45 geschreven door marc  

Na vier maanden erkent de dienst pensioenen dat zij een fout hebben gemaakt. Ongeveer 200 euro netto per maand ben ik te weinig uitbetaald. Zij hadden – een verkeerde code – ingegeven.

Ik ken gelukkig de pensioendossiers en zag onmiddellijk dat de overheidsdienst voor pensioenen een verkeerde berekening had gemaakt. Maar wat met de personeelsleden die dit niet weten !!!

Bij deze wil ik een woord van dank richten aan Dirk van de personeelsdienst die na een gesprek met de betrokken ambtenaar de knoop heeft helpen doorhakken. Bedankt Dirk.

Wij hebben goede – zeer goede – ambtenaren bij de stad. Noeste werkers die geblokkeerd zijn in hun functie want liever werft men nu van buiten dan het eigen personeel de kans te geven om door te stromen. Een verkeerde strategie. Maar blijkbaar past dit in het nieuwe management!!!

Gelukkig zijn er nog 'de oude ambtenaren' die misschien niet de diploma's maar wel de vereiste kennis hebben.

04-03-2009 om 20:06 geschreven door marc  

Soms heb ik er behoefte aan om naar muziek te luisteren. Mijn muziek. Mijn dochters zouden zeggen 'archaïsche muziek'. Maar het is de muziek van mijn generatie. Woodstock, de zestiger en begin zeventiger jaren.

Ik herinner mij hoe Country Joe and the Fish op het podium van Woodstock stonden en hun lied over Vietnam zongen. Misschien één van de grootste anti-oorlogsliedjes ooit gemaakt.

Mijn grote favoriet is en blijft Georges Moustaki die ik tweemaal heb ontmoet. Moustaki, die stelde dat zijn ideologische vader Paul Lafargue was, schoonzoon van Karl Marx, de auteur van het recht op luiheid. Moustaki, een tedere trotskist, maar de meeste van zijn liedjes beschrijven mijn ideeën en gedachten. Zwerver, zoeker, dromer. Met een optimisme dat ik spijtig genoeg niet deel. Toen ik aan de VUB studeerde waren Moustaki en Theodorakis aanwezig. Twee iconen. Maar ze kregen ruzie over stalinisme en trotskisme. Ik heb daarna wijn gedronken met Georges. Onvergetelijk. Hij zingt wat ik wil schrijven.

Wannes Van De Velde. Ook met hem ben ik één keer uit geweest. Een tedere anarchist. Geboren en getogen in het 'aantwaarps' maar zo dicht bij de mensen.

Mijn muziek mag dan dood zijn, maar tegelijk levendiger dan ooit. De muziek van de zestiger en begin zeventiger jaren gaf een perspectief op een betere toekomst. Ik ben er zeker van dat in deze crisis nieuwe muziek – muziekvormen – zullen ontstaan.

Als deze muziek meehelpt om de wereld ten goede te veranderen, sluit ik mijn oude platencollectie en zal ik met hen meezingen.

04-03-2009 om 14:46 geschreven door marc  

Ik ben volop bezig een aantal achtergrondartikelen te schrijven. Dus weinig tijd om mijn weblog aan te vullen. Maar de lente is hier ingevallen. Het weer is zalig. Op de middag – als de zon schijnt – is het meer dan 25 graden.

Twee dagen heb ik in onze voortuintjes gewerkt. Met het Turkse hakbijltje dat ze hier gebruiken. Alle 'peeën' uitgetrokken. En vandaag moest ik naar de 'saglık oca' (huisarts) want ik kan bijna niet meer stappen door de pijn in mijn rug.

Ik heb dezelfde sociale zekerheid als Sevim (ook in Turkije zijn er verschillende sociale zekerheidssystemen) omdat ik gehuwd ben met een Turkse vrouw. Ik heb een aangewezen huisarts – hier in Mordogan. Sevims aangewezen huisarts is in Izmir!!! Zij kan niet veranderen.

Ik moet pantazol nemen – een middel tegen maagbloedingen – in België enkel verkrijgbaar op doktersvoorschrift en verminderde bijdrage enkel na goedkeuring adviseur van de mutualiteit. Hier krijg ik het – op doktersvoorschrift – voor niets. Al de voorgeschreven medicatie kost mij niks. Ik ga met het voorschrift naar de apotheek. Zij bezorgen mij de medicatie. Op basis van Sevims loon – zij is ook gepensioneerd – betalen wij niets of nauwelijks iets.

Word ik opgenomen in een hospitaal heb ik – net zoals mijn vrouw – recht op eerste klas zonder te hoeven bijbetalen.

Een bezoek aan de huisarts kost niets. Huisartsen hier hebben medisch personeel ter beschikking. Zij geven spuitjes e.d.. Maar dan moet je wel vallen onder de sociale zekerheid. Veel mensen hebben geen sociale zekerheid en dan kost alles de volle prijs, ook een bezoek aan de huisarts.

De huisarts onderzoekt je nauwelijks. Je legt je probleem uit en hij dicteert aan zijn administratieve bediende wat je klachten zijn en welke medicatie je moet nemen. Het loopt uit de printer en dan is het klaar. Maar huisartsen hebben hier honderden (duizenden) patiënten.

De relatie huisarts-patiënt zoals wij die kennen bestaat nauwelijks. En die is toch belangrijk. Mijn huisarts – Jo – was en is een gedreven arts. Altijd nam ze tijd, ze stond en staat achter haar patiënten. Ik ben dan misschien de eerste om kapitalisten aan te vallen, maar huisartsen zoals zij hebben een loodzware job. Ze zijn zelfs onderbetaald. Ik spreek hier niet over specialisten maar goedwerkende huisartsen. De eerstelijnszorg. Die moet opgewaardeerd worden !!!

In dit kader wil ik iets zeggen over – het doktersbriefje op de eerste dag – dat nu van toepassing is bij de stad Sint-Niklaas. Ik vind dit een echte schande. Ziek zijn is geen misbruik!!! Het bestuur kan altijd controle sturen als ze dat willen. Werken is een mensenrecht – ziek zijn ook!!! Het zegt alles over hoe men aankijkt tegenover zieken. Het gaat uit van het profiteursbeginsel van personeelsleden en dat is een fabel. De profiteurs zitten elders. Het zijn niet de werknemers die geprofiteerd hebben maar wel de bankiers. Zij zijn er de oorzaak van dat het land in de miserie geraakt!!! Maar zij hebben geen doktersbriefje nodig.

Dat een bestuur dit vraagt kan ik nog begrijpen. Dat een vakbond dit durft goedkeuren gaat mijn begrip te boven.

03-03-2009 om 00:00 geschreven door marc  

Ongeveer 1/5 van de bevolking in Turkije is van Koerdische origine. Maar sinds 1 januari 2009 is er TRT6. Een staatszender die uitzendt in het Koerdisch. Zelfs de eerste minister sprak op de openingsceremonie een paar woorden Koerdisch.

Een paar dagen geleden. Dag van de moedertalen. De Unesco heeft juist haar rapport gepubliceerd over talen die dreigen te verdwijnen. Voor Turkije zijn dat er zomaar eventjes vijftien !!!

Eergisteren sprak Ahmet Türk (fractievoorzitter van de DTP, de Koerdische partij die 21 zetels heeft in het parlement) zijn fractie toe. TRT3 (één van de officiële staatsomroepen die alle parlementaire debatten verslaat) zond de toespraak live uit.

Ahmet Türk begon zijn toespraak in het Turks. Ter gelegenheid van de dag van de moedertalen schakelde hij over naar het Koerdisch. Het was sinds 1991 geleden dat een parlementair van Koerdische origine dit nog had gedan (Leyla Zayna legde haar grondwettelijke eed af in het Koerdisch waarvoor ze 30 jaar cel kreeg – ze werd vervroegd vrijgelaten - en nu wacht haar weer een celstraf van meer dan 10 jaar). Onmiddellijk stopte de staatszender de uitzending.

Hoewel Atatürk – de grondlegger van de Turkse republiek – in de openingszitting van het eerste parlement stelde dat ‘in dit parlement zullen enkel Turken en Koerden spreken’ is er weinig van terecht gekomen.

Alle partijen waren verbouwereerd. De fascistische MHP sprak van een groot complot om de Turkse staat te ondermijnen, de CHP noemde het een aanslag op de grondwet en de AK-partij stelde dat er enkel Turks kon gesproken worden volgens de grondwet (die door de militairen werd opgesteld na hun staatsgreep in 1980!!!). Maar een vertegenwoordiger van de AK-partij uit Hakkari steunde het initiatief. Ook Taraf (een onafhankelijke liberale krant), Radical (een linkse krant) en Star (een rechtse krant) vonden dat dit moest kunnen. Belangrijke commentatoren uit de Turkse pers stellen dat het nu eindelijk tijd wordt om te werken aan een oplossing voor het Koerdische probleem.

Om het met de woorden van Taraf te zeggen. Als Clinton het Turkse parlement toesprak in het Engels kreeg hij applaus. Nu er een landseigen taal gesproken wordt zou dit niet kunnen???

26-02-2009 om 20:32 geschreven door marc  

Stel je even voor. Onze minister van Binnenlandse Zaken zegt in een interview dat gemeentes waar zijn partij niet heeft gewonnen, geen steun zullen krijgen voor infrastructuurwerken. De man of vrouw zou onmiddellijk moeten aftreden. Terecht!

Nochtans vertelt de Turkse minister van Binnenlandse Zaken dit doodleuk. Hij ziet er geen graten in.

Stel je even voor. Op nauwelijks één jaar tijd stijgt het aantal kiesgerechtig­den met meer dan 10 procent!!! Dit is wat hier nu aan het gebeuren is in Turkije. Als dit bij ons moest gebeuren stond het land op zijn kop.

Nochtans verklaart Olli Rehn (europees commissaris bevoegd voor de uitbrei­ding van de Unie met Turkije) doodleuk dat de EU geen waarnemers zal sturen naar de gemeenteraads­ver­kie­zin­gen die einde maart in Turkije plaatsgrijpen!!! Hij ziet er geen graten in.

Stel je even voor. Onze regering begint in achterstandswijken gsm’s, ijskasten en  wasmachines uit te delen. Dit volgt op een kolenbedeling tijdens de winter. Alles met staatsgelden natuurlijk!!! Ondanks het feit dat de rechtbank stelt dat dit niet kan omdat het duidelijk gaat om stemmen te winnen gaan ze rustig door. Wie ziet daar nou graten in?

Stel je even voor. Op de basisscholen wordt een video vertoont aan kinderen waar je kan zien welke weldaden Leopold 2 gebracht heeft aan de zwarte bevolking in Kongo. De zwarten worden afgeschilderd als moordenaars die onze kolonisatoren hebben afgeslacht. Dit is wat nu gebeurt op de Turkse basisscholen met een video over de Armeense kwestie. Maar wees nu eerlijk, wie ziet daar nou graten in? Als de Brusselse staatssecretaris – meneer Kir – openlijk ontkent dat er een Armeense genocide heeft bestaan en als deze man binnenkort PS-burgemeester wordt van Sint-Joost, de armste gemeente van België met een grote Turkse maar ook Armeense, Koerdische en Assyrische bevolking, wie ziet daar nou graten in?

En in Izmir – de enige grote stad waar de AK-partij (nog) niet aan de macht is, krijgen de scholen geen kolen dus geen verwarming. Er is geen geld !!! Kinderen worden ziek.

Dus – wil je dat je kinderen in de winter een warme klas hebben dan weet je hoe je moet stemmen.

Maar – WIE ZIET DAAR NOU GRATEN IN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

26-02-2009 om 19:17 geschreven door marc  

Vandaag was het echt winterweer. Een ijzige wind sneed door mijn winterjas die ik (gelukkig maar) voor de eerste keer heb gedragen.. De zee was wild en er stonden witte schuimkoppen op de zwarte golven. De bergen in de verte droegen op hun toppen een laagje sneeuw. Overal hingen donkere wolken en zelfs van loslopende honden of katten had ik nu geen last, waarschijnlijk zaten ze ergens weggedoken op hun verborgen schuilplaatsen, beschutting zoekend voor de koude.

Dit moet dus één van de naargeestige dagen zijn waarvan er hier gemiddeld zo’n 35 per jaar voorkomen. Dit weer maakt depressief, het dorp lijkt uitgestorven en de schaarse voorbijgangers lopen gekleed als eskimo’s. De bomen die aan het botten zijn en de japanse kerselaars die al een paar weken in bloei staan, laten hun takken neerhangen, alsof ze niet kunnen geloven dat de winter gekomen is.

Het is vreemd. Jaren heb ik hetzelfde weer – helaas veel te dikwijls – gekend in ons landje. Hier ben ik dat niet gewend. Sevim sakkert en ik durf niet neer te schrijven op hoeveel graden onze airco staat. Binnen is het bijna een oven.

Maar tegelijk heeft het wel iets, een ontketende natuur. Deze nacht luisterde ik naar de wind en keek naar de schaduwen in de tuin. Buiten brandt er altijd licht in de gemeenschappelijke ruimten van de site. Het had iets spookachtigs, mystieks bijna – of om het met de woorden van Jaap Kruithof te zeggen – religieus. Kruithof die gisteren is overleden..

Ik moest terugdenken aan Jaap Kruithof, hij was een van mijn professoren toen ik in Gent zat. Jaap Kruithof, Leo Apostel, Rudolf Böehm en later in Brussel Marcel Liebman, Leopold Flam en Ernest Mandel, ze hebben allen voor een stuk mijn denken beïnvloed. Naar hun cursussen of oefeningen ging ik, de andere proffen liet ik – links liggen.

Als de elementen van de natuur losbarsten, dan trek ik me graag terug in mezelf, dan sta ik stil bij de wereld, de mensen en mezelf. Dan denk ik over mijn verleden, zowel de leuke als trieste dingen, over alles wat me gemaakt heeft tot wat ik nu ben. En zeker in deze omgeving waar de grote natuurfilosofen hun eerste materialistische filosofie uitwerkten, werkt dit nog eens dubbel zo goed.

Dan herinner ik me steeds de woorden van Heraclitos, de duistere filosoof, pantha rei, alles is voortdurend in verandering, alles is maar niets blijft.

Wat vandaag gebeurt in de wereld is daar een bewijs van.

Reinhard Marx (geen familie van), voormalig bisschop van Trier (toevallig de geboorteplaats van Karl Marx), nu aartsbisschop van München en Freising voert met zijn boek over Marx al negen weken de bestsellerlijsten in Duitsland aan. Hoewel hij de revolutionaire oplossingen van Marx niet steunt, stelt hij toch pertinente vragen. Zo vraagt hij zich af of Marx dan toch geen gelijk had met zijn kritiek op het kapitalistische systeem. Hij schrijft:’Het kapitalistische systeem overleefde dan wel de negentiende eeuw, maar is het niet mogelijk dat het een episode is in de geschiedenis die op een bepaald moment zal eindigen omdat het kapitalisme tenonder zal gaan aan zijn eigen tegenstellingen?’

De financiële markten staan als bedelaars te kloppen bij de vermaledijde staat. De economie ligt op apegapen. Alle – fabeltjes en leugens !!! – uit het verleden hebben een eind gemaakt aan onze zo geprezen vrije markten. En dit is nog maar het begin hoor !!!

Niemand – zelfs de donkerblauwe liberalen – spreken nog over deregulering en verdere privatisering. Zelfs republikeinen spreken zich nu openlijk uit over nationalisering van de banken, zelfs de voormalige voorzitter van de nationale bank van de VS.

Professor Paul De Grauwe (ooit met Van Vuchelen) de grootste voorstander in den beginne van privatiseringen zegt nu openlijk dat nationaliseren een goede zaak is. Hij voorspelt zelfs dat onze staatsschuld hoger zal worden dan het historische percentage van 137%.

Wie zal dat betalen?

Gisteren zag ik in Pauw en Witteman mensen pleitten om extra gelden te krijgen voor de voedselbank. Steeds meer mensen komen niet meer rond, ook niet uit de middenklasse. De aanwezige minister, mevrouw Albayrak (van Turkse afkomst en na Wouter Bos de rijzende ster binnen de Nederlandse PVDA) betreurde dit. Maar er was geen geld.

Toch raar – miljarden euro’s komen op enkele dagen op tafel om de banken te redden – voor een voedselbank is er geen geld!!!

Begrijpe wie begrijpen kan. Het zegt veel over zowel onze politici als over het kapitalistische systeem.

26-02-2009 om 18:29 geschreven door marc  

Als je op mijn foto klikt kan je een wandeling maken door ons huis.

Na het klikken op mijn foto beland je op de website van mediafire - je klikt op 'start here the download' en na het downloaden krijg je de beelden.

Groetjes van Sevim.

19-02-2009 om 02:10 geschreven door marc  

Volgens het weerbericht is er hier ook winter op komst. Vandaag was het weliswaar overtrokken maar niet echt koud. Zelfs op dagen zoals deze komt de zon erdoor en dan is het goed. We zien wel wat het wordt.

Hierboven een eerste reeks fotootjes van onze living. De grote zetels zijn uittrekbaar tot een één- en tweepersoonsbed. Voor de verwarming hebben we een invertor-airco die in de winter warme en in de zomer koude lucht blaast. Het is een energie-arm toestel zodat het verbruik heel goedkoop is (een halve euro voor 24 uur). Dit geldt eigenlijk voor al onze toestellen.

Dit weekend waren we in Izmir. De eerste avond logeerden we bij Sebahat en we gingen eten in een restaurant van de universiteit, gelegen in Bornova. Het was een gerestaureerd Grieks huis en heel sjiek. Maar wat vooral speciaal was, waren de menus. Ik at een stoofpotje van lamsvlees, Sevim en Sebahat een sla met daarin gegrilde kip met sesam. Maar hoewel dat lekker was, de desserts overtroffen alles wat ik tot nu toe heb gegeten. We bestelden drie desserts. Het eerste was een puree van groene nootjes, niet te zoet maar overheerlijk. Het andere dessert was tiramisu met ijs, op een bedje van geraspte wortels. Een heel aparte smaak, je proeft geen wortels maar een nieuwe smaak. Tenslotte, gebakken ijskreem. De ijskreem zit in een heel fijn omhulsel en wordt maximum vijf seconden in gloeiend hete olie gebakken. Op de laatste twee desserts was een frambozensaus gegoten!!! Alcohol was niet verkrijgbaar dus we dronken ayran en cola. Rekening voor drie personen: 15 euro. Volgende keer – want dit vraagt om meer – voeg ik fotootjes toe van de desserts.

Zaterdag waren we uitgenodigd om bij Ali en Hayal te komen eten. Ik had vis verwacht maar het was çi köfte. Als mijn dochters dit lezen zullen zij lachen want dat is nu één van de dingen die ik niet graag eet. Çi köfte heeft als hoofdingrediënten bulgur (soort rijst), rauw (!!!) gehakt en knoflook. Het gehakt bevat echter niets van vetten, enkel puur vlees. Dat wordt gemengd, gekneed, telkens opnieuw. Er wordt knoflook aan toegevoegd, salsa en diverse kruiden. Door het kneden ‘verbrandt’ het gehakt en na een half uur kneden en mixen wordt het op rolletjes gedaan. Je eet çi köfte in slablaadjes en natuurlijk zijn er ook mezzes en diverse groenten. In het begin moest ik eventjes mijn weerzin overwinnen, maar stilaan begon ik het lekker te vinden.  Het smaakte zelfs niet meer naar gehakt. In de toekomst zal ik het zeker nog eten.

Afyet olsun.

17-02-2009 om 19:42 geschreven door marc  

Tien jaar geleden (15 februari 1999) werd Abdullah Ocalan, de leider van de PKK, gevangengenomen, veroordeeld en overgebracht naar het eiland Imranli waar hij de enige gevangene is.

Voor vele Turken is hij een terroristische kindermoordenaar die best zou opgehangen worden, maar voor vele Koerden is hij een symbool. In verschillende steden met overwegend Koerdische bevolking braken rellen uit. Betogen was verboden, hoewel verschillende Koerdische burgemeesters deelnamen aan deze betogingen. In sommige steden waren de winkels gesloten en werden barricades opgericht.

Eén ding is overduidelijk. Het probleem met de Koerden is verre van opgelost. TRT6 – een officiële staatszender die op 1 januari van start ging – zendt uit in het Koerdisch maar heeft tegelijk ook voor het eerst censuur toegepast. Een Koerdische zanger (Ozan Yusuf) die drie opnames maakte voor TRT6 kreeg te horen dat liedjes waar het woord ‘Amed’ (Koerdische naam voor Diyarbakır) en ‘Berfin’ in voorkwam niet zouden worden uitgezonden. Daarop trok hij zijn medewerking terug en stelde dat TRT6 gebruikt wordt voor assimilatie van de Koerden.

Vandaag verscheen in de krant het bericht dat een zeventigjarige man voor het gerecht moet komen. Zes maanden geleden, bij de begrafenis van een PKK-militant, scandeerden driehonderd aanwezigen het woord Ocalan. De man klapte in zijn handen. Hiervoor kan hij veroordeeld worden tot 5 jaar gevangenis wegens steun aan een terroristische organisatie!!!

Op 15 februari kwamen ook de vakbonden bijeen in Istanbul. Afhankelijk van de berichtgeving waren er 40 tot 50.000 deelnemers. Hoewel Turkije de economische crisis blijft ontkennen, groeit het aantal werklozen met de dag. De vakbonden eisten dat niet de werknemers moeten betalen voor de crisis!!! Uiteindelijk zullen zij, net als wij, de rekening gepresenteerd krijgen.

Tenslotte nog een woordje over de scheepswerven, waarvan de meeste gevestigd zijn in Tuzla (İstanbul). Vorige week viel weer een dode (op 10 jaar tijd 117 doden door arbeidsongevallen). De man in kwestie moest komen werken op een zondag (hoewel zondag niet voorkwam in zijn arbeidsrooster). Waarschijnlijk had hij geen verzekering. Toen de minister van transport hierover geïnterpelleerd werd zei hij (geparafraseerd): ‘ik werk op zondag, U toch ook, het is crisis, laat ons daarover nu niet gaan zeveren’.

Een parlementslid van de MHP (fascistische partij) die vroeger zelf een scheepswerf had gaf toe dat de veiligheidsinspectie niet terdege werkte, maar, zo voegde hij eraan toe, die veiligheidsinspecteurs lopen maar rond en verrichten geen productief werk. Trouwens, de scheepsbouw zit in crisis, de regering moet ter hulp schieten.

Mijn repliek (neem het voor wat die waard is): ‘Zolang het leven van een werknemer ondergeschikt is aan het maken van winst, zolang blijft een woord als democratie een huichelachtig gegeven.’

17-02-2009 om 17:38 geschreven door marc  

16-02-2009 om 16:10 geschreven door marc  

WELKOM
OP ONZE WEBLOG
SEVİM EN MARC

10-02-2009 om 16:05 geschreven door marc  

Onlangs kwam de leider van de CHP-oppositie in beeld toen hij speldjes van de CHP opstak bij nieuwe leden. Niets speciaals kan je zeggen, maar een aantal nieuwe leden waren gehuld in de çarşaf. Wel een beetje raar voor een partij die bezwaar indiende bij het grondwettelijk hof toen de regering toelating wou geven tot het dragen van een hoofddoek aan de universiteiten – een beslissing die trouwens door datzelfde hof is vernietigd.

Nu blijkt dat de aanbrenger van deze nieuwe leden geen verkiesbare plaats krijgt worden diezelfde speldjes terug ingeleverd.

Maar om kiezers af te snoepen is niets te gek. De CHP-lijsttrekker van Kocaeli beloofde – bij wijze van spreken – op iedere straathoek koranscholen op te richten.

Misschien kan men het circus eens stoppen en zich bezig houden met de echte problemen van de bevolking.

09-02-2009 om 20:08 geschreven door marc  

Oef, weer is een fase van de werken voorbij. Dit keer was het bedoeling de living en traphal te laten schilderen, maar uiteindelijk is alles opnieuw geschilderd. Onvoorzien was dat één van de muren ook moest onderkapt worden omdat er vocht was. En toen we bezig waren hebben we gelijk ook overal nieuwe stopcontacten en schakelaars laten plaatsen.

Op ons overdekt terras laten we ook bijkomende metselwerken uitvoeren, alvorens dit terras volledig af te sluiten met ramen, maar dat zal althans geen hinder meer geven binnenin.

Ik heb al veel stielmannen aan het werk gezien maar Ramazan werkt heel precies en kent zijn job perfect. Gisteren vroegen we hem hoeveel we moesten betalen. Hij wou geen prijs geven. ‘We zijn immers buren, dus hoef je mij niet zoveel te betalen.’ Normaal vraagt hij 60TL per dag (ongeveer 30 euro) maar hij werkt gemiddeld negen tot tien uur per dag. Iedere Turkse Lira is dan ook dubbel en dik verdiend. Wij betalen meer omdat we zo tevreden zijn en dan nog is het spotgoedkoop.

Ik ben altijd benieuwd naar onze werkers. Ramazan is afkomstig uit Diyarbakir, waar hij opgroeide met zijn tien broers en zussen. Op zijn twaalfde (!!!) ging hij met een van zijn broers werken in Mersin. Later belandde hij in Izmir. Hij werkte voor een baas die beloofde hem een grond en huis te kopen. Iedere week kreeg hij ongeveer 30 TL om op de markt inkopen te doen. Verder werd hij niet betaald. Toen hij trouwde en zijn vrouw beviel bleek dat er gedurende zes jaar geen afdrachten voor sociale zekerheid waren betaald. Behoudens die dertig TL was hij ook nooit betaald. Hoewel zijn baas had beloofd de ziekenhuisfaktuur te betalen (naar aanleiding van de bevalling van zijn vrouw) gebeurde dit niet. Ramazan kreeg een boete en moest 1,500 TL (750 euro) betalen. Toen nam hij ontslag en begon op zichzelf. Op twee jaar kocht hij bouwgrond en bouwde zijn eigen huis.

Ramazan is Koerd. Maar in Diyarbakir is geen werk, enkel armoede en miserie. Hij is bang om over politiek te praten. Als hij hoort dat ik al verschillende keren in Diyarbakir ben geweest  is hij verbaasd. Hij wil weten hoe ik Diyarbakir heb ervaren. Ik spreek over het leger, de massale politieaanwezigheid, de twee kerken die ik er heb bezocht. Eén van de kerken beschikt over een stuk van het kruis waaraan Jezus werd vastgenageld.

En de kinderen? Ramazan heeft gelijk. Diyarbakir wemelt van de kinderen. Overal zie je ze, in massa, kinderen die zakdoekjes verkopen, helaas is dit dikwijls het inkomen waarvan een ganse familie moet leven !!!

Diyarbakır, het vroegere Amida, voor de Koerden Amed, de hoofdstad van hun niet bestaande Koerdistan. Toen ik de eerste keer Diyarbakır bezocht was dit met een Koerdische chauffeur uit Sanliurfa. De man was rechts, zong de ganse dag liederen van Ibrahim Tatlises en noemde mij ‘Mister Jacques’. Maar toen wij Diyarbakir naderden zei hij: ‘Dit is Amed, misschien op een dag de hoofdstad van ons Koerdistan’. Zulke woorden uitspreken zijn voldoende om jaren de gevangenis in te gaan. Een (rechts-nationalistische) advocaat stelde dat je iemand die een staatsgreep uitwerkt niet mag opsluiten. Dit is vrijheid van meningsuiting. Diyarbakir Amed noemen is echter gevaarlijk. Je brengt er de eenheid van het land mee in gevaar en dus ga je sowiezo de gevangenis in.

Ik ben absoluut gekant tegen nationalisme maar door een overdreven Turks nationalisme heeft men een Koerdisch nationalisme gekweekt. Als het onmogelijk is om op een democratische manier je rechten te verwerven (door om de haverklap Koerdische dagbladen of partijen te verbieden) dan drijf je gewoon mensen naar de PKK. En de PKK is een stalinistische organisatie die meedogenloos is, tegen elke vorm van interne oppositie. Het is zeker niet de romantische guerrilla die velen zich voorstellen.

Maar de PKK schakel je niet uit met militair geweld. Jaren heeft men de taktiek van de verschroeide aarde toegepast door Koerden uit hun dorpen te verdrijven (tussen de één tot drie miljoen), door (nu nog) meer dan 60.000 dorpswachten te betalen, theoretisch om te vechten tegen de PKK maar in de praktijk om dikwijls op onrechtmatige manier gronden in beslag te nemen en de eigen bevolking te terroriseren. Maar het Koerdische gebied blijft arm, er wordt niet geïnvesteerd. In Diyarbakir is 70% van de bevolking werkloos. Er worden geen middelen toegekend aan de gemeenten toch niet in verhouding met hun noden. Tegelijk blijft de Koerdische taal verboden. Ach ja, je mag het nu al spreken, maar niet schrijven want de letters Q, W en X (die deel uitmaken van het Koerdische alfabet) blijven nog steeds verboden.

De PKK wordt aanzien als een terroristische beweging, ook door de VS en de EU. Het kan niet ontkend worden dat de PKK zware fouten heeft gemaakt. Tegelijk zijn er de ‘vermisten’ en we spreken hier over duizenden volgens de meest voorzichtige schattingen. Ordediensten, paramilitaire organisaties en officieel niet bestaande organisaties, zijn hieraan schuldig. Maar zij blijven (tot nu toe) buiten spel. Ook dat is terreur. Wie de PKK een terroristische organisatie noemt moet ook durven spreken over de staatsterreur. Want wie een bevolking gijzelt is schuldig, begaat terrorisme !!!

Twee maten en twee gewichten. De Koerden weten er van mee te spreken. Maar Ramazan zwijgt. Misschien droomt hij, zoals mijn Koerdische chauffeur, ervan dat op een dag de Koerden gelijke rechten hebben en dat Amed hun hoofdstad is. Maar dromen zijn bedrog! Helaas voor Ramazan, helaas voor de Koerden en ook, helaas voor de Turken.

09-02-2009 om 19:57 geschreven door marc  

Neen, ik wil het niet hebben over de echte Sinterklaas (die trouwens afkomstig is uit Demre aan de Middelandse Zee, dichtbij Antalya), die geschenken uitdeelt aan kinderen, maar over de Sinterklaaspolitiek.

Dat er armoede is in Turkije, schrijnende armoede zelfs, daar is elkeen het over eens. Dat men die armoede gebruikt – of liever misbruikt - om stemmen te winnen, is bedenkelijk!!!

Met de hete adem van de verkiezingen in de nek, zijn alle middelen goed om aan stemmen te raken. En het gaat hier niet over een volkskermis of – om de woorden van wijlen Paul Van Den Boeynants te gebruiken – wat pensen met compot, het gaat over wasmachines.

Eén van de armste gebieden is Tunceli, overwegend bevolkt door Alevitische Koerden. Dit is een gebied waar de DTP (Koerdische partij) zeer sterk staat en waar de regerende AK-partij nauwelijks aan de bak komt. Maar nu komt Tunceli in het nieuws. Kamions komen aangereden, gevuld met honderden wasmachines die aan de straatarme bevolking worden uitgedeeld. Het is een initiatief van de regering. Het ironische is dat er ook wasmachines geleverd worden aan mensen waar geen geasfalteerde straten liggen en die zelfs geen aansluiting hebben op stromend water.

Maar dat is dan wel weer iets voor na de verkiezingen.

09-02-2009 om 10:33 geschreven door marc