De eerste week van maart was hectisch te noemen. Op zoek naar alle materiaal dat we wilden meenemen naar Turkije, telefoontjes naar de ambassade, stapelen, sorteren, afscheid nemen. De spanningen namen toe want op 9 maart was het zover en er was zoveel te doen. De avond voor ons vertrek was het moeilijk om in slaap te raken. De autokoffer was tot de laatste millimeter toe volgestapeld, meestal in dozen verpakt en op ons dak was een extra bagagekoffer gemonteerd. Ook deze zat stampvol.
's Morgens, iets na vijven,vertrokken we uit Steendorp. Nog even de sleutel bij Dirk binnensteken, tanken en dan ging de grote trip van start.De routewas mooi uitgedrukt op papier, gehaald van het internet op de site van Michelin. Er was nog weinig verkeersdrukte en we gingen goed vooruit. Ja, de Belgische autowegen, er wordt veel over geklaagd, maar van ons zal je dat niet horen. Koekjes, regelmatig stoppen onderweg, een versterkend drankje drinken en langzaamaan, we hadden immers tijd genoeg.
In tegenstelling tot Sevim ben ik een "trage" chauffeur. Zelfs op de autosnelweg zal ik zelden 120 rijden, meestal zo'n 90 à 100, dat volstaat. En na enkele jaren autoloos te zijn geweest, is dat er niet op verbeterd.
In Luxemburg nog even getankt, de prijs weet je wel, maar de benzinetank bleek nog bijna vol. Nu ja, ik ben geen snelle chauffeur en 90 km per uur is de perfecte snelheid voor een zuinig verbruik. Ook nog enkele sloffen sigaretten gekocht, want Belga, ja dat vind je nu eenmaal niet in Turkije.
Sevim was cockpitchauffeur en zorgde regelmatig voor een sigaretje of een drankje. Dan gingen we verder over Frankrijk, ook uitstekende wegen, richting Colmar. Een verzusteringsstad van Sint-Niklaas waar we nog nooit zijn geweest, maar tijdens zo'n reis is het reisdoel belangrijker dan de route onderweg.
Helaas bleken de gegevens van Michelin niet helemaal overeen te stemmen met de werkelijkheid. En zonder kaart is het een beetje gissen. We moesten over Zwitserland, maar dachten dat we op de verkeerde weg zaten (ik panikeer nogal snel), dus even de weg af om te vragen. Ja hoor, we zaten juist en waren nog maar enkele kilometer van de grens verwijderd.
Voor het eerst zagen we douane. Ik stopte om te vragen of we op de correcte weg zaten, maar de douanier verwees ons door naar een jongere collega. De man zei dat we juist zaten en vroeg toen wat we allemaal bijhadden. Ik zei dat we naar Turkije reden, enkel in transit waren en morgen in Italië moesten zijn. Tevens zei ik dat we van alles bijhadden. De man vroeg ons de koffer bovenaan open te maken en nam onze paspoorten. Hij opende de koffer achteraan en zag toen de sigaretten uit Luxemburg liggen.
Blijkbaar dacht de man dat we grote smokkelaars waren, want we moesten opzij gaan staan en in een garage rijden.
Toen pas ontdekte ik wat "Zwitserse gründlichkeit" is. De douanier had er een collega bijgehaald ensamen openden ze alle dozen. Alles, maar dan ook alles werd uitgeladen, grondig dooreen gehaald en toen holder de bolder in de auto teruggepropt, wat natuurlijk niet zo best lukte. De schone stapelplaats van voorheen was niets minder geworden dan een nest waarin een kat haar jongeren niet meer kon terugvinden.
De sigaretten werden gewogen, de boete werd opgemaakt. Er was geen "maren" aan. Toen ik vertelde dat ik naar de Zwitserse ambassade had gebeld en dat die me gezegd hadden dat er voor transit geen problemen waren, kreeg ik te horen dat ik moest verteld hebben dat ik sigaretten bijhad. Naast een boete van 160 euro nog een borg van 200 Zwitserse frank, die ik bij het buitenrijden van Zwitserland zou terugkrijgen.
Het oponthoud bij de douane had zomaar eventjes anderhalf tot twee uur geduurd, en met een wagen waarin alles dooreen lag reden we doorheen de bergen. Een rechte weg, telkens door tunnels. Misschien is Zwitserland een mooi land, maar na zulk een ervaring heb je er snel de buik van vol. Na de Goddard tunnel stopten we om een koffietje te gaan drinken. Hier wasalles in het Italiaans. Buiten vielen de sneeuwvlokken en het was donker. Daarom besloten we door te rijden tot in Italië. De afdaling was gevaarlijk hoewel de weg goed was, maar de kamions rijden aan constante snelheid en natuurlijk rapper dan ikzelf.
Bij de grens weerom stoppen. De douanier daar was een stuk vriendelijker. Hij begreep het zelf ook niet goed en zei dat je voor transit enkel een deposito moest doen die je bij het uitrijden weer terug kon ophalen. Enfin, met tweehonder zwitserse franken erbij (maar die waren natuurlijk al van de rekening gehaald) de grens over.
Het was donker en we stopten op de eerste italiaanse parking. Vroeger sprak ik nog een paar woorden Italiaans, maar nu bleek ik alles te zijn vergeten, hoewel ik het meeste wel verstond. Het was een mooie zomernacht. Raar, enkele uren tevoren nog sneeuw enplots warm. Daar zal het hoogteverschil wel mee te maken hebben.
Ik was doodop. Een eerste fout. We hadden beter afgewisseld met rijden, maar ja, zolang je jezelf goed vindt, doe je dat niet. Ik had natuurlijk mijn krachten overschat, want eigenlijk ben je steeds geconcentreerd op je weg en voor je het weet ben je veel te vermoeid. Sevim vond snel een plaatsje op de voorzetel, maar ik kon mijn benen niet strekken. Dus, geen slaap. Rond één uur vonden we de oplossing, we gebruikten de twee voorzetels als slaapbank en zo kon ik toch indommelen.
10 maart, 7 uur 's morgens, vertrokken we na een ontbijt. Zo zaten we in de spits in Milaan. En het rijgedrag van de Italianen, pfff, ik zal er maar niet teveel over zeggen, maar het is zeker niet mijn stijl. Dit keer was het Sevim die reed. Zij is "abnormaal verkeer" gewend en veel rustiger dan ik. We stopten af en toe in gingen regelmatig een koffietje drinken. Ik weet nu dat een normale koffie in Italië een klein expressootje is. Iets na de middag waren we in Ancona en juist voor we de haven binnenreden zagen we twee auto's in panne waardoor aan beide zijden ellenlange files ontstonden.
Het inchecken verliep vlot en we kochten wat brood en kaas. Het was immers wachten tot 5 uur in de namiddag voor we aan boord konden. Het schip van Mineoan lines was 8 verdiepingen, waarvan de onderste voorbehouden waren voor de kamions en auto's. Veel passagiers waren er niet, vooral kamions en we konden rusten in pullman seats. Maar ja, met je geld in je zakken (want we hadden alles uit de auto meegenomen), slaap je natuurlijk niet gerust. Ik althans niet.
Aan boord waren er restaurants, taxvrije winkels tot zelfs een cinema toe. In de zomer moet het een droom zijn om met zo'n boot te reizen want dan kan je er ookop hetbovendekzwemmen. Het was pure luxe. Maar van slapen kwam weer niets terecht. Dan voel je wel de leeftijd. Moest ik nog jong geweest zijn, zou ik waarschijnlijk een stuk snellergerecupereerd hebben,maar nu begon de reis door te wegen.
Om 9 uur 's morgens kwamen we aan in Igounemitsa. Op de kaart (of liever, op de afgedrukte route) van Michelin leek het een fluitje van een cent, zo'n 800 km goede weg, maar dat bleek een ferme misrekening. Er zijn twee wegen naar Thessaloniki. De "goede" en de "verschrikkelijke" en je raadt het al, we zaten na een half uurtje midden in de bergen. Hoewel de weg er goed bij lag, dat op zich was geen probleem, waren er maar twee rijvakken en je doet werkelijk ieder bochtje. Pas zo'n honderd kilometer voor Thessaloniki kwamen we op de nieuwe baan met 4 rijvakken.
Helaas, nergens langs de weg een benzinestation of iets om te eten. Rond vier uur in de middag besloten we van de weg te gaan om een hotel te zoeken. We kwamen echter terecht in het hol van Pluto, er was niets en men stuurde ons op de oude baan naar Thessaloniki. Mijn nachtmerrie was om daar terecht te komen en ze werd natuurlijk werkelijkheid.
Doodop vonden we een hotel dat er op het eerste zicht redelijk uitzag. Weliswaar redelijk duur (60 euro) maar ja, om een nachtje te slapen heb je uiteindelijk veel over. Van slapen kwam er echter niets terecht, een kraan die drupte, een wc die doorliep en dan het lawaai van het verkeer. Het ontbijt was ook al niet veel soeps, twee toastjes en beschuit met confituur.
Om uit de stad weg te raken zou het (volgens de man van het hotel) een fluitje van een cent zijn. Nou ja, meer dan een uur hebben we rondgetoerd en telkens we de weg vroegen kregen we een tegengesteld advies. Ik was op van de zenuwen. Het was mijn eerste keer dat ik een land was waar ik geen jota van de taal verstond. Na een uur kwamen we dan op de goede weg en toen ging het in sneltreinvaart naar Turkije.
Hoe dichter we bij Turkije kwamen, hoe sneller ze begon te rijden. Raar maar waar, de ervaring in Griekenland was tegengevallen en in tegenstelling tot Italië vond ik de Grieken niet direct vriendelijk.
Rond de middag kwamen we aan de grens. Sevim wuifde naar de Turkse soldaten (zo blij was ze dat we er eindelijk geraakt waren) en toen gingen we eerst taxfree shoppen. De controle verliep zonder problemen en een klein uur later zaten we op de overzet om zo de weg naar Izmir te volgen.
Eerst eens goed gaan eten. Ayran en pide. Je kan het geloven of niet, maar plots schoot ik vol energie en zei tegen Sevim dat we zouden rijden tot we te moe waren. Langs de weg de zee, met plaatsjes vol herinneringen. Toen het donker werd waren we in Ayvalik en toen nam Sevim weer het stuur over. En ja, vrijdagavond rond 10.20 uur waren we bij haar ouders. Doodop, dat wel, maar ook tevreden dat we er waren.
De volgende morgen lag Izmir onder een stralende zon. Een normaal (Turks) ontbijt en de zon doen wonderen. Het begin van onze nieuwe toekomst hier.
